Na książkę natrafiłam przypadkowo, jednak od razu przykuła moją uwagę.
"Born to run" to autobiografia człowieka, który od moich dziecięcych lat przewijał się niepostrzeżenie w moim życiu i stwarzał wrażenie nie tylko profesjonalizmu i energii, ale także zaangażowania w sprawy zwykłych ludzi, wrażliwości i nostalgii. Wszystko to można znaleźć na kartach tej książki, a także o wiele więcej, bo jej lektura jest jak całonocna rozmowa przy ognisku ze starym przyjacielem, który szczerze opowiada co się u niego działo, gdy się nie widzieliśmy. Całość napisana jest pięknym językiem, z dużą wrażliwością i empatią. Dodam też, że polskie wydanie jest naprawdę piękne i wspaniale przetłumaczone.
"Born to run" to historia opowiedziana od skomplikowanego dzieciństwa Bruce'a, jego trudnych i na wiele sposobów przepracowywanych potem relacji z ojcem, przez rozterki i trudy początkującego muzyka, chwile bezdomności, relacje z różnymi ludźmi, podróże przez Amerykę niczym bohaterowie Kerouac'a, przyjaźnie na całe życie, dni sławy, poznanie obecnej żony, narodziny dzieci, zmaganie się ze stanami lękowymi i depresją. Jest to tak szczera opowieść, że momentami aż boli, a równocześnie pozwala poznać człowieka z krwi i kości, który wiele w życiu przeszedł i może właśnie dlatego zależało mu zawsze na tym, żeby być blisko problemów innych ludzi. A ludzie to czuli.
Bruce Springsteen zszedł z piedestału, na który wynieśli go niektórzy, jednak nie utracił nic z tego, co czyni go artystą i człowiekiem niezwykłym.

Na książkę natrafiłam przypadkowo, jednak od razu przykuła moją uwagę.
"Born to run" to autobiografia człowieka, który od moich dziecięcych lat przewijał się niepostrzeżenie w moim życiu i stwarzał wrażenie nie tylko profesjonalizmu i energii, ale także zaangażowania w sprawy zwykłych ludzi, wrażliwości i nostalgii. Wszystko to można znaleźć na kartach tej książki, a także...

Sięgając po biografię Bossa, jednego z moich dwóch wielkich muzycznych autorytetow u boku Pete’a Gabriela, spodziewałem się zastać typową książkę traktującą o technicznych aspektach każdej płyty, tournee i napisanego utworu. Już po pierwszych rozdziałach widać było, że to zupełnie inna opowieść - dużo bardziej osobista i, parafrazując autora, mająca na celu przekazanie sposobu myślenia. Początkowo ciężko było mi się przez to przetrawić (nigdy nie lubiłem fragmentów „Dzieciństwo”),jednak z biegiem czasu książka zaczęła wciągać coraz bardziej żeby w szczytowych momentach stać się porządnym wyciskaczem łez i podniecenia. Na ten moment to chyba moja ulubiona autobiografia muzyczna, jaką kiedykolwiek czytałem.

Sięgając po biografię Bossa, jednego z moich dwóch wielkich muzycznych autorytetow u boku Pete’a Gabriela, spodziewałem się zastać typową książkę traktującą o technicznych aspektach każdej płyty, tournee i napisanego utworu. Już po pierwszych rozdziałach widać było, że to zupełnie inna opowieść - dużo bardziej osobista i, parafrazując autora, mająca na celu przekazanie...

Od lat uwielbiam Bossa. Za wszystko. Za muzę, za prawdziwość, za pazur w głosie, za gitarę, za emocje i za to, że chciał się wyprowadzić z Ameryki na wypadek ponownego zwycięstwa Trumpa. To on śpiewał na inauguracji Bidena, stojąc u stóp Lincolna, w National Mall. Jest kwintesencją amerykańskiej prowincji. Chłopak z małego miasteczka, włosko-irlandzki miks.

Ta książka jest mocnym zaskoczeniem. Po pierwsze, zupełnie przypadkiem dowiedziałam się o jej istnieniu w zeszłym tygodniu od kolegi. Została wydana 4 lata temu a ja ten fakt zupełnie przeoczyłam. Po drugie, jak to się czyta!!! Autobiografie są czasem niewypałem, nie każdy interesujący człowiek potrafi świetnie pisać.
Ta książka żyje i oddycha. Momentami jest tak szorstka jak głos Springsteena a innym razem aksamitna jak najpiękniejsze frazy jego gitary. Dużo tu znanej sceny muzycznej z początków jego kariery, kiedy Bruce opisywał swoje fascynacje Jeffem Beckiem< Hendrixem, Claptonem czy innymi wirtuozami gitary. Dużo tu opisów codzienności amerykańskiego podwórka i kolorowych wspomnień z życia wymieszanej wartościami i tradycjami imigrantów rodziny. Dużo tu o przyjaźni ze Stevem Van Zandtem (którego uwielbiam za rolę Silvio Dante z Rodziny Soprano).
Autentyczność, którą Bruce daje nam w tej książce jest analogiczna do jego muzyki.
Piękna książka.

Od lat uwielbiam Bossa. Za wszystko. Za muzę, za prawdziwość, za pazur w głosie, za gitarę, za emocje i za to, że chciał się wyprowadzić z Ameryki na wypadek ponownego zwycięstwa Trumpa. To on śpiewał na inauguracji Bidena, stojąc u stóp Lincolna, w National Mall. Jest kwintesencją amerykańskiej prowincji. Chłopak z małego miasteczka, włosko-irlandzki miks.

Ta książka...

Najlepsza biografia jaką czytałem. Polecam.

Najlepsza biografia jaką czytałem. Polecam.

Ludzie są stworzeni do biegania. Książką omawia to z perspektywy nie tylko kultur świata (Tarahumara),ale także biologii, biomechaniki i antropologii ludzi. Sport to jednak zdrowie i nie warto słuchać lekarzy twierdzących inaczej :) (mówi to ktoś, komu lekarze zakazali uprawiać bieganie w jakiejkolwiek formie, a takżę jazdę na rowerze. Od kiedy zacząłem regularnie uprawiać triathlon nigdy nie czułem się lepiej - przede wszystkim ból kręgosłupa przestał mi dokuczać)

Ludzie są stworzeni do biegania. Książką omawia to z perspektywy nie tylko kultur świata (Tarahumara),ale także biologii, biomechaniki i antropologii ludzi. Sport to jednak zdrowie i nie warto słuchać lekarzy twierdzących inaczej :) (mówi to ktoś, komu lekarze zakazali uprawiać bieganie w jakiejkolwiek formie, a takżę jazdę na rowerze. Od kiedy zacząłem regularnie uprawiać...

40+ lat w SHOWbiznesie, 18 albumow studyjnych. Mulitimiloner, gwiazda rocka, zdobywca Oscara za najlepsza piosenke (1994 Streets of Philadelphia),przydomek Boss itd. Tym zaowocowala ciezka praca, samozaparcie i dazenie do celu. A w miedzy czasie? Wokalista/kompozytor zmagal (zmaga?) sie z depresja. Dostajemy opis(y) trudnych relacji z ojcem, samotnosci. W odroznieniu od innych biografii gwiazd rocka nie dostaniemy tu barwnych opisow sex/drugs skandali. Nie ma tutaj samouwielbienia. Sa za to wspomnienia spisane z godnoscia.

40+ lat w SHOWbiznesie, 18 albumow studyjnych. Mulitimiloner, gwiazda rocka, zdobywca Oscara za najlepsza piosenke (1994 Streets of Philadelphia),przydomek Boss itd. Tym zaowocowala ciezka praca, samozaparcie i dazenie do celu. A w miedzy czasie? Wokalista/kompozytor zmagal (zmaga?) sie z depresja. Dostajemy opis(y) trudnych relacji z ojcem, samotnosci. W odroznieniu od...