Sięgnęłam po tę powieść ze względu na Barcelonę i Gaudiego. Nie spodziewałam się, że inne wątki zostaną tu tak rozbudowane - on, on i ich uczucie, tajemnice. Trudno się nudzić.
Liczyłam jednak na więcej informacji o samym Gaudim i ówczesnej Barcelonie.

Sięgnęłam po tę powieść ze względu na Barcelonę i Gaudiego. Nie spodziewałam się, że inne wątki zostaną tu tak rozbudowane - on, on i ich uczucie, tajemnice. Trudno się nudzić.
Liczyłam jednak na więcej informacji o samym Gaudim i ówczesnej Barcelonie.

Zdecydowanie moja tematyka, niestety narracja i powtórzenia zabiły radość czytania. Książka ma swoje lepsze i gorsze momenty. Lepsze z nich, to początek, kiedy autor pozwala nam poznawać czasoprzestrzeń w naszym tempie oraz kiedy prezentuje postać Gaudiego i jego dzieła. Później jest tylko gorzej, jakby nie doceniał czytelnika, historia zatraca wdzięk. Poza tym, zachwyciło mnie nawiązanie do kultury japońskiej, chociaż i tu autor przesadził, ponieważ krótki fragment naszpikował terminologią- jest tam i sonezaki, sado, bonsai, sewa mono i wiele, wiele innych. Równie często i w podobnym zagęszczeniu analizuje symbole związane z chrześcijaństwem, różokrzyżowcami, rzadziej, starożytnym Egiptem. Postaci są szablonowe; pisarz sięgnął po znane rozwiązania. Niby tajemnica, a jednak nie czujesz się zaskoczony. Plus za fotografie i opis architektury. Trudno było ocenić książkę, do której mam tak mieszane uczucia.

Zdecydowanie moja tematyka, niestety narracja i powtórzenia zabiły radość czytania. Książka ma swoje lepsze i gorsze momenty. Lepsze z nich, to początek, kiedy autor pozwala nam poznawać czasoprzestrzeń w naszym tempie oraz kiedy prezentuje postać Gaudiego i jego dzieła. Później jest tylko gorzej, jakby nie doceniał czytelnika, historia zatraca wdzięk. Poza tym, zachwyciło...

Skusiła moja ukochana Barcelona, skusił Gaudi, tajemnice, spiski. Rozczarował klimat rodem z powieści Dana Browna, wiecznie zapłakana bohaterka i nieustraszony matematyk. Do tego dwie pożal się boże tajemne organizacje, które swoimi działaniami robią wszystko, aby usłyszał o nich każdy.

Skusiła moja ukochana Barcelona, skusił Gaudi, tajemnice, spiski. Rozczarował klimat rodem z powieści Dana Browna, wiecznie zapłakana bohaterka i nieustraszony matematyk. Do tego dwie pożal się boże tajemne organizacje, które swoimi działaniami robią wszystko, aby usłyszał o nich każdy.

Przeczytana zaraz po niesamowitej podróży do Hiszpanii. Barcelona była pierwszym miastem do zwiedzenia. Miasto zachwycało architekturą stworzona przez świetnego artystę.
Książka pełna tajemnic, wielu opisów i ciekawostek. Koniecznie po tej lekturze należy pojechać do Barcelony a szczególnie zobaczyć park Guell :) polecam

Przeczytana zaraz po niesamowitej podróży do Hiszpanii. Barcelona była pierwszym miastem do zwiedzenia. Miasto zachwycało architekturą stworzona przez świetnego artystę.
Książka pełna tajemnic, wielu opisów i ciekawostek. Koniecznie po tej lekturze należy pojechać do Barcelony a szczególnie zobaczyć park Guell :) polecam

Przyciągnął mnie tytuł książki. Pierwsza strona okazała się rozczarowaniem... postanowiłam potraktować książkę jako bajkę i dzięki temu byłam w stanie ją przeczytać. W jakiś sposób jednak wciągnęła mnie ta historia na tyle, aby dotrwać do końca. Na plus wątek dziadka tracącego pamięć i wplątanie budowli Gaudiego w fabułę. Na minus opisywanie tortur satanistycznych (lepiej sobie tego nie wyobrażać) I to, że główna bohaterka, która ma być kluczem i mózgiem całej operacji przez większość książki chodzi i płacze, że nie wie jak rozwiązać zagadkę, zamiast racjonalnie myśleć i wziąć się do roboty ( np. wiedząc, że zostało jej kilka godzin, a brak rozwiązania może przepłacić życiem woli chodzić na bankiety i uprawiać seks w aucie). Wizja Gaudiego jako wysłannika tajemniczej sekty dla mnie była zbyt surrealistyczna. Podsumowując książka będzie dobra dla ludzi lubiących połączenie fantastyki i horroru.

Przyciągnął mnie tytuł książki. Pierwsza strona okazała się rozczarowaniem... postanowiłam potraktować książkę jako bajkę i dzięki temu byłam w stanie ją przeczytać. W jakiś sposób jednak wciągnęła mnie ta historia na tyle, aby dotrwać do końca. Na plus wątek dziadka tracącego pamięć i wplątanie budowli Gaudiego w fabułę. Na minus opisywanie tortur satanistycznych (lepiej...

Zazwyczaj nie lubię pożyczać książek i raczej się nie zdarza, bym poprosiła znajomych o pożyczenie książki. Chyba, że na jakiejś lekturze mocno mi zależy, a nie można jej nigdzie kupić. Wtedy nawet pożyczam książkę z biblioteki. No tak po prostu mam. Natomiast „Tajemnica Gaudiego” została mi pożyczona przez przyjaciółkę – dosłownie włożona w moje ręce z tekstem „Masz. Teraz Ty przeczytaj, potem ja. Słyszałam, że fajna”. Trochę zwlekałam zanim po nią sięgnęłam, gdyż permanentnie czeka u mnie kolejka książek do przeczytania, ale 3 dni temu zabrałam się za „tajemniczą” książkę. Już po pierwszym rozdziale byłam miło zaskoczona.

„Tajemnica Gaudiego” to powieść sensacyjna, zainspirowana postacią i twórczością hiszpańskiego architekta Gaudiego. Wokół jego tajemnicy została zbudowana cała fabuła. A ta toczy się przede wszystkim we współczesnej Barcelonie, pomiędzy licznymi budowlami stworzonymi przez mistrza. Młoda kobieta o imieniu Maria dostaje od swojego chorego na alzheimera dziadka, tuż przed jego śmiercią, nietypowe zadanie. Zważając na nietypowy stan swojego opiekuna, podchodzi do jego opowieści dość sceptycznie, nie wierząc w jej prawdziwość. To, czego oczekuje od wnuczki wydaje się mistyczne, baśniowe i jak ze świata znajdującego się na kartach książki. Maria ma bowiem rozwiązać liczne zagadki, których rozwiązanie doprowadzi ją na końcu do odkrycia tajemnicy proroctwa sprzed tysiącleci. Dlaczego ona? Bo jest wybraną, bo jest wnuczką jednego z Rycerzy Moira…

C.D.: https://czytany-blog.blogspot.com/

Zazwyczaj nie lubię pożyczać książek i raczej się nie zdarza, bym poprosiła znajomych o pożyczenie książki. Chyba, że na jakiejś lekturze mocno mi zależy, a nie można jej nigdzie kupić. Wtedy nawet pożyczam książkę z biblioteki. No tak po prostu mam. Natomiast „Tajemnica Gaudiego” została mi pożyczona przez przyjaciółkę – dosłownie włożona w moje ręce z tekstem „Masz. Teraz...

Książkę przeczytałam jednym tchem.Błyskotliwa, dynamiczna akcja,poruszanie się w labiryncie zagadek stwarza klimat jak u Dana Browna,podziwiam niesamowitą wręcz wyobraźnię autorów.Podoba mi się główna bohaterka skromna i inteligentna Maria,która gra o swoje życie.Podoba mi się Miguel i transformacje jego miłości do Marii.Nie chcę jednak zdradzać wszystkich szczegółów akcji kto lubi odkrywać tajemnice będzie w siódmym niebie.Poza tym dzięki tej książce po raz pierwszy zetknęłam się z geniuszem architekta Gaudiego i szczerze polubiłam jego dzieła,symbole,grę światła i cienia a trzeba Wam wiedzieć,że do tej pory zbytnio nie interesowałam się architekturą. Można więc powiedzieć,że książka ma również walor poznawczy.jestem ciekawa ile w postaci Gaudiego jest literackiej fikcji a ile prawdy.Polecam tę pozycję jako intrygującą lekturę na wakacje.

Książkę przeczytałam jednym tchem.Błyskotliwa, dynamiczna akcja,poruszanie się w labiryncie zagadek stwarza klimat jak u Dana Browna,podziwiam niesamowitą wręcz wyobraźnię autorów.Podoba mi się główna bohaterka skromna i inteligentna Maria,która gra o swoje życie.Podoba mi się Miguel i transformacje jego miłości do Marii.Nie chcę jednak zdradzać wszystkich szczegółów akcji...

Jak dla mnie rewelacyjny pomysl na książkę niesamowicie przekombinowany... wszystko niby jest, akcja, historia, tajemnica, miłość, nienawiść i sadyzm, ale... za dużo na raz... przez co nuuuudy i ledwo ja zmęczyła to. Nie polecam.

Jak dla mnie rewelacyjny pomysl na książkę niesamowicie przekombinowany... wszystko niby jest, akcja, historia, tajemnica, miłość, nienawiść i sadyzm, ale... za dużo na raz... przez co nuuuudy i ledwo ja zmęczyła to. Nie polecam.

Książkę czytało mi się bardzo dobrze. Lubię pozycje w takim klimacie z zagadkami, a jak jeszcze Barcelona w tle to zawsze mi się podoba.

Książkę czytało mi się bardzo dobrze. Lubię pozycje w takim klimacie z zagadkami, a jak jeszcze Barcelona w tle to zawsze mi się podoba.

Pamiętam, że w mojej fazie miłości do Gaudiego, bardzo mi się podobała. Mało pamiętam po tylu latach (i książkach),więc kiedyś z przyjemnością sięgnę po "Tajemnicę.." jeszcze raz.

Pamiętam, że w mojej fazie miłości do Gaudiego, bardzo mi się podobała. Mało pamiętam po tylu latach (i książkach),więc kiedyś z przyjemnością sięgnę po "Tajemnicę.." jeszcze raz.