"Jarmark domu ubogich" to dla mnie opowieść o etapie, w którym nic już nie ma się do stracenia. Bohaterowie powieści Updike'a zmagają się ze starością. Starość żywi się wspomnieniami przeszłości, demencja sprawia, że teraźniejszość jest ulotna. Kwintesencją przemijania jest natomiast klamra pierwszego ("Co to jest?") i ostatniego zdania książki ("Co to było?"). Przejście od zainteresowania tym, co teraz do skupienia się na tym, co było, co wykreowało człowieka. Niezwykle bujnym językiem autor opisuje niespiesznie otoczenie staruszków zamieszkujących dom ubogich. Przed nimi już tylko śmierć, więc żyją wypracowanymi schematami, które przełamuje pojawienie się nowego dyrektora ośrodka. Zaburzona równowaga sprawia, że zdezorientowani starcy nie akceptują nowości, chcą się przeciwstawić i udaje im się to, niestety.

"Jarmark domu ubogich" to dla mnie opowieść o etapie, w którym nic już nie ma się do stracenia. Bohaterowie powieści Updike'a zmagają się ze starością. Starość żywi się wspomnieniami przeszłości, demencja sprawia, że teraźniejszość jest ulotna. Kwintesencją przemijania jest natomiast klamra pierwszego ("Co to jest?") i ostatniego zdania książki ("Co to było?")....