Czyta się z wielką przyjemnością wspomnienia niewątpliwie człowieka będącego w centrum wydarzeń okresu PRL-u. Przyjazne wydanie wydawnictwa Znak. Świetny dar obserwacji jednostek ludzkich, znakomita pamięć, w tle przewijają się Michnik, Kuroń, Modzelewski i inni

Czyta się z wielką przyjemnością wspomnienia niewątpliwie człowieka będącego w centrum wydarzeń okresu PRL-u. Przyjazne wydanie wydawnictwa Znak. Świetny dar obserwacji jednostek ludzkich, znakomita pamięć, w tle przewijają się Michnik, Kuroń, Modzelewski i inni

Kilka lat pracował nad biografią, szukał, przepisywał i przeprowadził wiele rozmów zanim się ukazała. Początek, pierwsze zdania zwykle nie są łatwe. Jak ma się tak bogate w sytuacje i wydarzenia życie zazwyczaj jest kłopot z tym co wybrać. Wiele było wypisów i notatek a do tego znakomita pamięć, szczególnie do nazwisk, dodała opowieści innego wymiaru.. Przeczytałem historię niezwykłą, bo historię swojego kraju. Pewien fragment ważny XX wieku. Ktoś kompletnie niezorientowany, patrząc na wybijającą pośród innych książek okładkę powiedziałby... następna "polityczna biografia". To jest jednak bardziej opowieść o człowieku kultury który poszukiwał wolności w czasach zakłamania. Janek poszukiwał jej w teatrze, w literaturze... a może szczególnie w muzyce. Znalazł ją dosyć szybko jak na ówczesne czasy, w ludziach. Wspólne wyjazdy, idee i pasje wprowadziły go na niezwykłą drogę. Dzisiaj usłyszymy zupełnie inną opinię na ten temat bo o historii opowiada się przebarwiając. Tamten PRL, nie tylko warszawski co warto podkreślić, opowiedziany piórem uczestnika jest inny. Może chwilami hipisowski daje upust marzeniom. Wypalone papierosy i nie tylko, wódka która ubarwiała rozmowy i pomagała. Ale to także czas w którym wielu kolegów Janka nie wytrzymywało i pękało. Dlatego tak ważni byli przyjaciele. Taką ostoją dla wielu była mama Janka. Zawsze otwarta na radę i pomoc. Z takiego domu wyszedł. To ta atmosfera i dobre słowo uzbroiło i pomogło mu przejść przez Marzec 68, KOR i solidarnościowe podziemie. Delikatnie wspomina także o swojej wierze. O tym tutaj przeczytamy I to wszystko składa na wymiar kultury i wierność wyznawanym wartościom Jana Lityńskiego. Utonął 21 lutego 2021 roku i nie zdążył zobaczyć pierwszego egzemplarza który wyszedł z drukarni.

Kilka lat pracował nad biografią, szukał, przepisywał i przeprowadził wiele rozmów zanim się ukazała. Początek, pierwsze zdania zwykle nie są łatwe. Jak ma się tak bogate w sytuacje i wydarzenia życie zazwyczaj jest kłopot z tym co wybrać. Wiele było wypisów i notatek a do tego znakomita pamięć, szczególnie do nazwisk, dodała opowieści innego wymiaru.. Przeczytałem...

Wbrew tytułowi “Ucieczka do wolności” nie jest autobiografią. To wspomnienia Jana Lityńskiego, wybitnego opozycjonisty i nadzwyczaj odważnego, a przy tym skromnego człowieka, z najbardziej burzliwego okresu jego życia. Jego zapiski kończą się 13 grudnia 1981 r. w momencie, kiedy zostaje internowany.
Pracę nad dalszym ciągiem wspomnień przerywa niespodziewana, tragiczna śmierć Lityńskiego w lutym ub. roku.
Lektura tej książki była dla mnie fascynująca. Z jej kart wyłania się postać człowieka uczestniczącego aktywnie we wszystkich wydarzeniach politycznych począwszy od lat 60-tych i jakże różniącego się od wszystkich postaci przewijających się obecnie przez polską scenę polityczną. Trudno byłoby znaleźć kogokolwiek, kto dziś wypowiadałby się źle o Lityńskim. I nie jest to kwestia kurtuazji. On po prostu lubił i szanował ludzi bez względu na ich poglądy. Doceniali to nawet jego przeciwnicy polityczni.
Zadziwiająca jest jego pamięć. W tych wspomnieniach przewijają się setki zdarzeń i osób wymienianych z imienia i nazwiska. Z każdą wiążą się jakieś refleksje, ale, poza kapusiami, ze świecą można szukać jakichś złych opinii.
Uwielbiał piękne kobiety i dobre wino, kochał zwierzęta i muzykę rockową. Żal, że nigdy nie będzie dalszego ciągu jego wspomnień. Wielki żal, że nie ma już pana Jana. Szkoda, że nie ma już dziś takich ludzi.
Bardzo gorąco polecam.

Wbrew tytułowi “Ucieczka do wolności” nie jest autobiografią. To wspomnienia Jana Lityńskiego, wybitnego opozycjonisty i nadzwyczaj odważnego, a przy tym skromnego człowieka, z najbardziej burzliwego okresu jego życia. Jego zapiski kończą się 13 grudnia 1981 r. w momencie, kiedy zostaje internowany.
Pracę nad dalszym ciągiem wspomnień przerywa niespodziewana, tragiczna...

Chyba większość z nas kojarzy postać Jana Lityńskiego, człowieka z ogromną klasą, skromnego, inteligentnego i znającego wagę słów. Pamiętamy jego śmierć w wodach Narwi, kiedy próbował ratować tonącego psa.
Książka zaczyna się w roku 1946, czyli roku urodzenia Jana, a kończy w stanie wojennym. Lityński zamierzał kontynuować swoje dzienniki, niestety śmierć przerwała te plany.
Z książki wyłania się prawdziwy człowiek, taki, których coraz mniej. Oprócz zalet miał też wady, nie był posągowym bohaterem. Zabawy, trawka, miłostki, czerpanie z życia wszystkich jego aspektów. Potem zaangażowanie w politykę, a nie było łatwo, bo Jan należał do "żydokomuny"...

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/KsiazkaZamiastKwiatka/photos/a.418885991470850/7188915114467870

Chyba większość z nas kojarzy postać Jana Lityńskiego, człowieka z ogromną klasą, skromnego, inteligentnego i znającego wagę słów. Pamiętamy jego śmierć w wodach Narwi, kiedy próbował ratować tonącego psa.
Książka zaczyna się w roku 1946, czyli roku urodzenia Jana, a kończy w stanie wojennym. Lityński zamierzał kontynuować swoje dzienniki, niestety śmierć przerwała te...