Druga część równie dobra jak pierwsza. Praca policjanta oddziałów prewencji bez retuszu. Myślę i mam taką nadzieję, że po kilku następnych latach pracy powstanie trzecia część. Polecam.

Druga część równie dobra jak pierwsza. Praca policjanta oddziałów prewencji bez retuszu. Myślę i mam taką nadzieję, że po kilku następnych latach pracy powstanie trzecia część. Polecam.

Nic dodać, nic ująć- tak wygląda praca w policji . Trochę tylko mnie zdziwiło, że autor w kilku miejscach sam sobie zaprzecza, bo pisze, że durne rozkazy można dyskretnie bojkotować, a z drugiej strony ((np,protest kobiet) te durne rozkazy nalezy bezwzglednie wykonywać. To się trochę rozjeżdża. No dobrze, skoro tak trzeba, to moze nie tak gorliwie,bo najważniejsze, żeby wszędzie być człowiekiem.
Mlodzi policjanci, pamiętajcie- policjantem dziś się jest, jutro może się nie być, ale człowiekiem należy być zawsze i wszędzie, bez względu na to, czy nosi się mundur, garnitur czy dres.

Nic dodać, nic ująć- tak wygląda praca w policji . Trochę tylko mnie zdziwiło, że autor w kilku miejscach sam sobie zaprzecza, bo pisze, że durne rozkazy można dyskretnie bojkotować, a z drugiej strony ((np,protest kobiet) te durne rozkazy nalezy bezwzglednie wykonywać. To się trochę rozjeżdża. No dobrze, skoro tak trzeba, to moze nie tak gorliwie,bo najważniejsze, żeby...

Zarówno pierwsza i druga część niesamowicie ciekawe, czyta się lekko i przyjemnie. Nawet osoby spoza Firmy będą usatysfakcjonowane...czekam na kolejne części

Zarówno pierwsza i druga część niesamowicie ciekawe, czyta się lekko i przyjemnie. Nawet osoby spoza Firmy będą usatysfakcjonowane...czekam na kolejne części

Pies 2 to kolejna część zapisków policjanta z długoletnim stażem. Obnaża sytuację policji od środka. Opisuje wiele absurdów. Wskazuje na fakt, że niektóre wysoko postawione osoby nigdy nie powinny pełnić swoich funkcji, a niektórzy policjanci nigdy nie powinni dostać munduru. Przedstawia funkcjonariuszy z ludzką twarzą i tych, którzy potrafią doczepić się do wszystkiego. Poza tym interwencje z życia. Czasami wywołujące uśmiech, czasami złość i bezradność. Wszystko na luzie, z ironią, czasem bardzo mocnym językiem. Czyta się błyskawicznie.

Takie książki zmuszają do nieco innego spojrzenia na pracę przeciętnego policjanta, bo przeważnie to osoby z samego dołu obrywają. Od przełożonych, od polityków, od obywateli. Tak jest łatwiej, a czasem powinniśmy się zastanowić kto faktycznie za pewne rzeczy odpowiada.

„Jakiś gość z opozycji gardłował, że mamy tutaj Rosję, a jak nie, to na pewno Białoruś, że Margot została brutalnie zatrzymana przez zbrodniczą policję na usługach obecnie rządzących. Inny polityk mu odpysknął, żeby się nie wymądrzał, bo kiedy tamci byli u władzy, to policja strzelała do górników i zamykała Bogu ducha winnych kibiców, których potem torturowała. Krótko mówiąc: obaj wycierali sobie gęby mundurowymi. Ten, co nas teraz bronił, kiedyś nas nienawidził, i odwrotnie. Jak znowu zmieni się władza, to i punkty widzenia się zmienią, tylko przesłanie zostanie takie samo. Wszystkiemu nieodmiennie winna będzie policja”. Bardzo przykry i niestety prawdziwy cytat.

Pies 2 to kolejna część zapisków policjanta z długoletnim stażem. Obnaża sytuację policji od środka. Opisuje wiele absurdów. Wskazuje na fakt, że niektóre wysoko postawione osoby nigdy nie powinny pełnić swoich funkcji, a niektórzy policjanci nigdy nie powinni dostać munduru. Przedstawia funkcjonariuszy z ludzką twarzą i tych, którzy potrafią doczepić się do wszystkiego....

Jakub Gończyk „Pies 2”👮‍♀️👮‍♂️

Zastanawialiście się, jak wygląda praca policjanta?

„Monotonia tej roboty bywa czasem dość przytłaczająca.”

„Pies 2” to kontynuacja zapisków funkcjonariusza pełniącego służbę od paru lat, który opowiada o swojej pracy w przystępny sposób i nie boi się o tym szczerze pisać.
To niebezpieczny i niewdzięczny zawód. Funkcjonariusze policji stoją na straży porządku publicznego poprzez wykrywanie, zapobieganie i prowadzenie dochodzeń w sprawie przestępstw. Przeprowadzają rozmowy z ofiarami i świadkami, poszukują dowodów, badają to, co się stało, dokonują aresztowań i przesłuchują podejrzanych. Niektóre zgłoszenia są absurdalne i śmieszne. Autor nie omieszka wypowiedzieć się na temat swoich kolegów po fachu czy też samego organu ścigania.

„Czasami w tej robocie bywa filmowo, spektakularnie i po amerykańsku. Nie zdarza się to zbyt często, ale jednak takie przypadki są i urozmaicają codzienne bywanie na tych samych adresach, u tych samych ludzi z tymi samymi problemami, których nie potrafią sami rozwiązać przez lat kilka lub kilkanaście, a które my mamy rozwiązać podczas interwencji w ciągu kilkunastu lub kilkudziesięciu minut. Takie wyjątkowe zdarzenia są też odskocznią od zwykłych kradzieży, włamań, zgonów standardowych bójek lub pobić.”

Lekko i z przymrużeniem oka napisana książka. Z zaciekawieniem czytałam to, co chce nam przekazać Gończyk. 👍

Jakub Gończyk „Pies 2”👮‍♀️👮‍♂️

Zastanawialiście się, jak wygląda praca policjanta?

„Monotonia tej roboty bywa czasem dość przytłaczająca.”

„Pies 2” to kontynuacja zapisków funkcjonariusza pełniącego służbę od paru lat, który opowiada o swojej pracy w przystępny sposób i nie boi się o tym szczerze pisać.
To niebezpieczny i niewdzięczny zawód. Funkcjonariusze policji...

Ta część jest trochę słabsza niż pierwsza, ale mimo wszystko nadal jest ciekawie. To z jakimi interwencjami muszą się mierzyć policjanci nadal czasami wywołuje niedowierzanie, a warunki pracy są często absurdalne.

Myślę, że takie reportaże są potrzebne, aby ludzie zrozumieli czym jest praca niebieskich i jak to wygląda "z drugiej strony".

Ta część jest trochę słabsza niż pierwsza, ale mimo wszystko nadal jest ciekawie. To z jakimi interwencjami muszą się mierzyć policjanci nadal czasami wywołuje niedowierzanie, a warunki pracy są często absurdalne.

Myślę, że takie reportaże są potrzebne, aby ludzie zrozumieli czym jest praca niebieskich i jak to wygląda "z drugiej strony".

Trzeba mieć nie lada poczucie humoru by po tylu latach pracy w policji, obsługując cały kwiat naszego społeczeństwa, napisać taką książkę... Jestem wielkim fanem takiego humoru….
W Policji, jak w każdej firmie, są różni ludzie, różnie podchodzący do swojej pracy i obowiązków. Zazwyczaj jest jednak tak, że jak jesteś człowiekiem dla policjanta, to i on dla ciebie też. 🙂 Polecam.

Trzeba mieć nie lada poczucie humoru by po tylu latach pracy w policji, obsługując cały kwiat naszego społeczeństwa, napisać taką książkę... Jestem wielkim fanem takiego humoru….
W Policji, jak w każdej firmie, są różni ludzie, różnie podchodzący do swojej pracy i obowiązków. Zazwyczaj jest jednak tak, że jak jesteś człowiekiem dla policjanta, to i on dla ciebie też. 🙂...

Może minimalna słabsza od pierwszej części, ale nadal czytałem ją z zainteresowaniem. Bardzo podoba mi się podejście narratora do rzeczywistości, jak opisuje swoich kolegów, przełożonych czy "klientów". Opowiedziane historie są ciekawe. Często kręciłem z niedowierzaniem głową, że pewne rzeczy mogą się dziać w naszym pięknym kraju. Doceniam to, że konfrontuje swoje poglądy dotyczące dowódców z osobami zarządzającymi często zmieniając optykę. Polecam.

Może minimalna słabsza od pierwszej części, ale nadal czytałem ją z zainteresowaniem. Bardzo podoba mi się podejście narratora do rzeczywistości, jak opisuje swoich kolegów, przełożonych czy "klientów". Opowiedziane historie są ciekawe. Często kręciłem z niedowierzaniem głową, że pewne rzeczy mogą się dziać w naszym pięknym kraju. Doceniam to, że konfrontuje swoje poglądy...

W książce tej autor stara się pokazać od środka pracę policji, głównie prewencji. Pokazuje absurdy z którymi muszą mierzyć się każdego dnia.

Język, którego używa autor jest bardzo przystępny i sprawia że czyta się szybko i przyjemnie. Mimo iż pokazane zostają głównie problemy z jakimi policjanci się spotykają opisane zostało to z niezwykłym humorem i przymróżeniem oka.

Czytając książkę dowiemy się jaki wpływ na pracę ma nowa osoba w zespole, jak przebiegają interwencje w poszczególnych przypadkach. Z jakimi problemami mundurowi spotykają się na drodze awansu. Przeczytamy o tym, że nie zawsze możliwe jest obranie wspólnego frontu.
Poznamy zachowania typowych "kiboli" czy "Pokolenia JP".
Autor wymienia także przypadki z jakimi spotykają się w czasie interwencji m.in
pijani awanturnicy, przypadki niebieskiej karty czy fałszywe oskarżenia.

P. Gończyk pokazuje czym różni się praca przy zabezpieczeniach różnego rodzaju marszów czy to Niepodległościowego czy z kolei Strajku Kobiet.
Najgorszą opcją jest mieszanie polityki z policją. Przytaczając dość aktualny przykład Coronavirusa, policja za sprawą kontroli przymusowej kwarantanny obywateli dostaje rykoszetem.

Nigdy nie jest tak, że ktoś jest tylko zły, bądź tylko dobry. Trzeba znaleźć złoty środek w ocenie osób wykonujących zawód Policjanta. Należy pamiętać że pod tym mundurem także znajduje się człowiek.

"Szacuje się, że około 10% z nas stanowią skończeni idioci, dlatego więc w formacji właśnie tyłu jest niebłyszczących intelektem wirtuozów."

"Problem polega na polityce i mediach, na manipulacji, na szczujni, na propagandzie równie nachalnej i nienawistnej po obu stronach sceny politycznej".

W książce tej autor stara się pokazać od środka pracę policji, głównie prewencji. Pokazuje absurdy z którymi muszą mierzyć się każdego dnia.

Język, którego używa autor jest bardzo przystępny i sprawia że czyta się szybko i przyjemnie. Mimo iż pokazane zostają głównie problemy z jakimi policjanci się spotykają opisane zostało to z niezwykłym humorem i przymróżeniem...

Bardzo fajnie się czyta i zapewne niektórzy pomyślą , że takie rzeczy nie mogą się dziać u „niebieskich”. A jednak tego typu tematy(charakterystyczne dla każdego munduru) dzieją się. Jak można zauważyć te historie tworzymy „my sami” ku późniejszej radości i niedowierzaniu czytelników .

Bardzo fajnie się czyta i zapewne niektórzy pomyślą , że takie rzeczy nie mogą się dziać u „niebieskich”. A jednak tego typu tematy(charakterystyczne dla każdego munduru) dzieją się. Jak można zauważyć te historie tworzymy „my sami” ku późniejszej radości i niedowierzaniu czytelników .