Ciężko mi cokolwiek o tej książce napisać. Historia może i miała potencjał, ale nie podobał mi się sposób w jaki została opowiedziana. Nużyła mnie ta książka, w wielu momentach musiałam zmuszać się do czytania. W ogóle spodziewałam się czegoś innego, czegoś mocniejszego, dosadniej opowiedzianego, co zresztą sugerował opis na okładce.

Ciężko mi cokolwiek o tej książce napisać. Historia może i miała potencjał, ale nie podobał mi się sposób w jaki została opowiedziana. Nużyła mnie ta książka, w wielu momentach musiałam zmuszać się do czytania. W ogóle spodziewałam się czegoś innego, czegoś mocniejszego, dosadniej opowiedzianego, co zresztą sugerował opis na okładce.

"Psie Pazury" autorstwa Thomasa Savage'a to przejmujący western, który mimo uznania jako klasyka, pozostaje niezbyt popularny wśród polskich czytelników.

Historia rozwija się na ranczu dwóch braci o zupełnie różnych charakterach. Phil to zgorzkniały, lecz bystry intelektualista, podczas gdy jego brat George jest prosty, ale serdeczny i pamiętliwy. Kiedy George bierze ślub z wdową, która ma dość specyficznego syna Petera, życie Phila ulega zmianie i staje się nie do zniesienia. Książka porusza też temat stłumionego homoseksualizmu, ukrywanego w męskim, westernowym społeczeństwie. Savage szczegółowo opisuje życie na ranczu, co dostarcza czytelnikowi ciekawych informacji na temat pracy z końmi i bydłem, choć sama lektura jest raczej trudniejsza i bardziej wymagająca. Mimo to, jest to solidne studium psychologiczne postaci, choć czytelnik musi wiele rzeczy wywnioskować samodzielnie. W moich oczach nie jest to arcydzieło, ale zdecydowanie wartościowa lektura.

"Psie Pazury" autorstwa Thomasa Savage'a to przejmujący western, który mimo uznania jako klasyka, pozostaje niezbyt popularny wśród polskich czytelników.

Historia rozwija się na ranczu dwóch braci o zupełnie różnych charakterach. Phil to zgorzkniały, lecz bystry intelektualista, podczas gdy jego brat George jest prosty, ale serdeczny i pamiętliwy. Kiedy George bierze ślub...

To mój pierwszy western i przekonałam się, że zdecydowanie nie są to moje klimaty, ale nie mogę ocenić tej książki negatywnie, ponieważ obiektywnie jest bardzo dobra i przejmująca. Z ciekawej perspektywy podejmuje tematykę mężczyzn, ich emocji, tego, do czego zdolna jest miłość, ale też siłę stereotypów i problem samotności.

Czytanie westernów nie będzie moim nowym hobby, nie jest to dla mnie porywająca tematyka, tematyka przy której potrafię zrelaksować się wieczorem, ale nie uważam też, żebym straciła przy tej książce swój czas.

"Psie pazury" pozostawiają czytelnika z wieloma niedopowiedzeniami i sugestiami, które dają fajne pole do własnych przemyśleń.

Chętnie zobaczę też film.

To mój pierwszy western i przekonałam się, że zdecydowanie nie są to moje klimaty, ale nie mogę ocenić tej książki negatywnie, ponieważ obiektywnie jest bardzo dobra i przejmująca. Z ciekawej perspektywy podejmuje tematykę mężczyzn, ich emocji, tego, do czego zdolna jest miłość, ale też siłę stereotypów i problem samotności.

Czytanie westernów nie będzie moim nowym hobby,...

Czasem zaskakujące jest to jak osoba, która mogłaby się wydawać całkiem bezbronną i słabą potrafi okazać się jednostką silną i zdolną do zła. Rewelacyjnie napisana książka, spodobala mi się o wiele bardziej niż film, polecam gorąco.

Czasem zaskakujące jest to jak osoba, która mogłaby się wydawać całkiem bezbronną i słabą potrafi okazać się jednostką silną i zdolną do zła. Rewelacyjnie napisana książka, spodobala mi się o wiele bardziej niż film, polecam gorąco.

Powieść o tym, do czego zdolna jest miłość. Syna, ojca, brata - jednym słowem mężczyzny.
Ale i o tym, jak stereotyp czy norma społeczna rządzi życiem jednostki i z nią potrafi robić.

ps Film jest wierną (choć pomija pewne wątki) ekranizacją powieści. Jest w niej wszystko co ważne w fabule, a klimat - znakomicie oddany.

Powieść o tym, do czego zdolna jest miłość. Syna, ojca, brata - jednym słowem mężczyzny.
Ale i o tym, jak stereotyp czy norma społeczna rządzi życiem jednostki i z nią potrafi robić.

ps Film jest wierną (choć pomija pewne wątki) ekranizacją powieści. Jest w niej wszystko co ważne w fabule, a klimat - znakomicie oddany.

Psie pazury - Thomas Savage

Uwielbiam takie książki, które w trakcie czytania powodują fantomowe swędzenie gdzieś z tyłu głowy. To jak słuchanie na jutubie piosenki Kosmiczne Energie Ralfa Kamińskiego, którego lubię bardzo z Dawidem Podsiadło, którego lubię jeszcze bardziej. Ta niezwykła książka została napisana w 1967 roku, natomiast w Polsce została wydana dopiero(!) w 2021 r. (tł. Magdalena Koziej),przy okazji adaptacji tej powieści na Netflixie. I w sumie to było na tyle jeśli chodzi o twórczość Thomasa Savage'a w Polsce. A szkoda, bo widziałam na Wikipedi, że kilka książek napisał.
Psie Pazury to bardzo ciekawa historia dwóch braci, których łączy mocna, ale i toksyczna relacja. Phil jest postacią dominującą, błyskotliwą, elokwentną ze skłonnościami do manipulowania i kontrolowania. W jego cieniu drugi z braci George wiedzie swoją egzystencję bez bez fajerwerków. Ot taki cichy spokojny gość, który nikomu nie przeszkadza, zbytnio się nie wychyla i jak jest robota, to ją wykonuje. Wydaje się, że między braćmi wszystko jest poukładane, każdy zna swoje miejsce w stadzie do czasu, aż niespodziewanie Goerge poznaje i poślubia kobietę, matkę nastolatka Rose. To powoduje, że w tym prawie idealnym układzie powstaje rysa. George głuchy na sugestie i protesty brata po prostu robi swoje. tak jak zawsze - po cichu. A kiedy do rodziny dołącza syn Rose, to zaczyna się prawdziwy czytelniczy rollercoaster. Jest to o tyle niezwykłe, ponieważ autor nie zaszczyca nas spektakularnymi zwrotami akcjami czy wyrafinowanymi rozgrywkami. Tu wszystko toczy się gdzieś pod powierzchnią, a emocje jakie następują miedzy bohaterami tej książki są niezaprzeczalne, prawie wręcz namacalne. Narracja jest tu prowadzona jest tu w sposób stonowana, spokojny, co sprawia, że jeszcze bardziej potęguje się napięcie i jeszcze bardziej pragnie się odkryć co kryje się za kolejna stroną.

Bardzo ciekawą i skomplikowaną postacią jest syn Rose Peter. Jest to chłopiec z jednej strony wrażliwy, może troszkę zniewieściały, przez to też wyobcowany, a jednak ktoś kto potrafi być bezwzględny kiedy musi chronić najbliższą mu osobę - matkę. To właśnie jest niezwykłe w tej powieści. Autor w tak umiejętny sposób łączy ze sobą skrajności zarówno na płaszczyźnie narracyjnej jak i fabularnej, ze nie sposób się od niej oderwać, a jak już się ją skończy to zacząć czytać jeszcze raz od nowa

Psie pazury - Thomas Savage

Uwielbiam takie książki, które w trakcie czytania powodują fantomowe swędzenie gdzieś z tyłu głowy. To jak słuchanie na jutubie piosenki Kosmiczne Energie Ralfa Kamińskiego, którego lubię bardzo z Dawidem Podsiadło, którego lubię jeszcze bardziej. Ta niezwykła książka została napisana w 1967 roku, natomiast w Polsce została wydana dopiero(!) w...

Dziwna opowieść. Dziwnie się czyta. O dziwnych ludziach.
Jakoś niezachęcająca do bliższego ich poznawania.
Może dlatego, że moja "Klasyka z Dzikiego Zachodu", ukształtowana przed sześćdziesięciu laty, wyglądała jakoś inaczej...
Zwłaszcza, że wbrew zapowiedzi redakcyjnej, trudno dostrzec te pozytywne cechy "błyskotliwego" bohatera, jednak dominują raczej te podłe.
Poza tym - jakiś jestem nieprzystający; recenzje z ekranizacji sugerują, że to dzieło wiekopomne, odkrywające niemal sekrety istnienia. Dla mnie to egzystencjalne filozofowanie - to nie w powieści, raczej w dziele naukowym.

Dziwna opowieść. Dziwnie się czyta. O dziwnych ludziach.
Jakoś niezachęcająca do bliższego ich poznawania.
Może dlatego, że moja "Klasyka z Dzikiego Zachodu", ukształtowana przed sześćdziesięciu laty, wyglądała jakoś inaczej...
Zwłaszcza, że wbrew zapowiedzi redakcyjnej, trudno dostrzec te pozytywne cechy "błyskotliwego" bohatera, jednak dominują raczej te podłe.
Poza...

Ciekawa książka , trochę ciężka w czytaniu.

Ciekawa książka , trochę ciężka w czytaniu.

Niestety western to nie moje klimaty, kompletnie nie pykło między nami. Książka strasznie nużąca, postaci nudne nie przypadłay mi zupełnie do gustu. Po 160 stronie się poddałam, usypiała mnie ta książka. Może kiedys uda mi się ja skończyć.

Niestety western to nie moje klimaty, kompletnie nie pykło między nami. Książka strasznie nużąca, postaci nudne nie przypadłay mi zupełnie do gustu. Po 160 stronie się poddałam, usypiała mnie ta książka. Może kiedys uda mi się ja skończyć.

Czyżby wściekłemu psu nie da się pomóc, trzeba go po prostu uśpić bo robi krzywdę nie tylko sobie, ale i otoczeniu? Świetna książka.

Czyżby wściekłemu psu nie da się pomóc, trzeba go po prostu uśpić bo robi krzywdę nie tylko sobie, ale i otoczeniu? Świetna książka.