Ciekaw byłem drugiej powieści Marcisza, gdyż bardzo przypadły mi do gustu jego debiutanckie „Taśmy rodzinne”. Obydwie książki łączy cecha dość nietypowa na polskim rynku literatury pięknej, mianowicie bezpretensjonalność. Twórcy „ambitnej” literatury nawet gdy opowiadają w złożeniu atrakcyjną fabułę, nieraz okraszają ją oniryzmami, ciężkostrawną metaforyką, etc. Dobrym przykładem jest „Ślepnąc od świateł” Żulczyka. Żeby nikt nie pomyślał, że to, broń Boże, prosta literatura gatunkowa, autor serwuje takie oto zdanka: „Patrzę na niebo, na którym pojawiają się wielkie, brązowe bąble, wrzody koloru brązowego brudu, tylko po to, aby za chwilę pęknąć białym światłem, rozlewającym się po niebie jak mleko". Żadnego takiego niby-poetyckiego bełkotu u Marcisza nie uświadczymy. Narracja pozostaje konsekwentnie klarowna, autor szczęśliwie nie eksperymentuje z cierpliwością odbiorcy. Serwuje za to mnóstwo świetnych opisów i refleksji, które aż proszę się o cytowanie. Jak chociażby fragment o mężu odstającym intelektualnie od żony: „przykro być tą mądrzejszą w związku. Gryźć się w język. Udawać, że nie zna się odpowiedzi. Dziwić się fałszywie, kiedy okazuje się, że coś, co zrobił, nie ma sensu. Ze spokojem słuchać teorii spiskowych. […]. Lepiej gotować i więcej zarabiać.” Marcisz przenikliwie i sugestywnie opisuje stany ducha trójki bohaterów na różnych etapach życia. Fascynacje nastolatków, dylematy studentów, frustracje ludzi po trzydziestce. Szczególnie ujmujący jest wątek Michała, który dla wrażliwego czytelnika jest bardziej Michałem właśnie niż gejem, pomimo że jego doświadczenia intymne stanowią istotną część jego historii. Marcisz z dość sarkastycznym poczuciem humoru pisze o opresyjności rodzinnej, snobizmach środowiskowych, trudnościach z usamodzielnieniem się. Przekrojowo relacjonuje życiowe doświadczenia swoich bohaterów. Ich przyjaźń jest tylko jednym z tematów, porządkującym narrację, ale jej nie dominującym. W literaturze polskiej brakuje mi takich pisarzy jak Maciej Marcisz. Tworzących prozę artystyczną, ale jednocześnie atrakcyjną i łatwą w odbiorze. Bez oniryzmów i eksperymentów formalnych. Oferujących trafne obserwacje obyczajowe, celne charakterystyki, polot i humor. Pisarzy, którzy spełniają przede wszystkim oczekiwania swoich czytelników, a nie recenzentów i jurorów nagród literackich. Niedawno w opinii o „Wampirze” Wojciecha Chmielarza stwierdziłem, że „atrakcyjna, na wskroś realistyczna i nieudziwniona stylistycznie proza jest domeną niemal wyłącznie niektórych kryminałów”. Na szczęście już nie tylko.