Nie mogłam przekonać się do tej książki. Odnosiłam wrażenie, że pisana była na szybko, bez jakiegoś głębszego zastanowienia, powtarzało się często to samo kilka razy. Miałam inne nadzieje kiedy wzięłam tę książkę do rąk. Przeczytałam mnóstwo książek i tej tematyce więc wiem co może mieć wartość a co nie. Czuje czytelniczy zawód.

Nie mogłam przekonać się do tej książki. Odnosiłam wrażenie, że pisana była na szybko, bez jakiegoś głębszego zastanowienia, powtarzało się często to samo kilka razy. Miałam inne nadzieje kiedy wzięłam tę książkę do rąk. Przeczytałam mnóstwo książek i tej tematyce więc wiem co może mieć wartość a co nie. Czuje czytelniczy zawód.

Jaki wstęp - taka cała książka. Widać, że autorce nie zależało na zrobieniu dobrej książki na temat Gross Rossen i podeszła do tego niesamowicie leniwie - masa niepotrzebnych powtórzeń cytatów, błąd na błędzie - widać, że wszystko napisała od niechcenia i już lepiej by było gdyby nic nie pisała.

Jaki wstęp - taka cała książka. Widać, że autorce nie zależało na zrobieniu dobrej książki na temat Gross Rossen i podeszła do tego niesamowicie leniwie - masa niepotrzebnych powtórzeń cytatów, błąd na błędzie - widać, że wszystko napisała od niechcenia i już lepiej by było gdyby nic nie pisała.

Książka poruszającą bardzo trudny temat. Ciężko się ją czyta, czasami musiałam robić przerwę, bo ogrom zła mnie przerażał. Polecam,ale trzeba lubić tego typu literaturę.

Książka poruszającą bardzo trudny temat. Ciężko się ją czyta, czasami musiałam robić przerwę, bo ogrom zła mnie przerażał. Polecam,ale trzeba lubić tego typu literaturę.

Agnieszka Dobkiewicz, autorka książki „Dziewczyny z Gross-Rosen" zaznacza we wstępie, że „Nie lubię pisania historii ludzi z jednej perspektywy. Odkąd pamiętam, szukałam różnych punktów zaczepienia, by snuć opowieści, i starałam się dawać głos tym, którzy mieli potrzebę mówienia. Jak bardzo może być niebezpieczna ta jednowymiarowa perspektywa, przekonałam się, pisząc Dziewczyny z Gross-Rosen. Gdy Wydawnictwo Znak zaproponowało mi napisanie książki o kobietach z KL Gross-Rosen, powiedziałam: „Nie”. Dopiero później przyszła refleksja, że taka książka jednak powinna się ukazać. Podjęłam się tego zadania, jednak pełna obaw, że nie uda mi się z niego wywiązać. I nagle stało się coś, co zmieniło moje wyobrażenia o pisaniu tej historii. Okazało się, że problem tkwi w czymś innym, niż sądziłam. Nie w tym, że tych opowieści nie ma, ale w tym, że za późno zaczęłam po nie sięgać".
Kiedy mówimy, że zginęły miliony przeraża nas i przytłacza ten fakt. Ale, gdy zdajemy sobie sprawę, że miliony ofiar to pojedyncze losy, ludzie mający imiona, nazwiska, rodziny, przyjaciół, ukochanych, ciężar wzrasta. I tak ma być. Ta prawda bardzo boli, będzie bolała każdego wrażliwego czytelnika. Ma boleć. Patrzymy w ich oczy na nielicznych zdjęciach. Na niektórych fotografiach jeszcze nie wiedzą, co je spotka - za miesiąc, za rok, za kilka dni.
Agnieszka Dobkiewicz zresztą nie zatrzymuje się li tylko na obozowych realiach, choć opisuje je na tyle dokładnie, na ile było to możliwe. Opowiada też o tym, co działo się z jej bohaterkami przed wojną, mówi o ich rodzinach, pasjach, miłości. Pokazuje świat, który w zderzeniu z brutalnością wojny jest niezmiernie kruchy. Świat indywidualnego losu zniszczonego w mgnieniu oka. To niewątpliwie siła tej opowieści. Ale, w co trudno wierzyć, gdy przekłada się kolejne strony, opowieść pokazuje też siłę tych, które przeżyły Marsz Śmierci i które żyły dalej, nieraz mówiąc o swoim doświadczeniu, a innym razem zamykając je w swoim sercu. Takim losem jest życie Haliny, która postanowiła w Łodzi stworzyć wyjątkowy pomnik, choć prawie w ogóle nie opowiadała o tym, co przeżyła. Autorce udało się także porozmawiać z jej córkami, drugim pokoleniem.
Nie możemy zapomnieć o Ruth, Felice, Feli, Gerdzie, Alize, Halinie... Musimy pamiętać i musimy wiedzieć. Musimy się z tą wiedzą zmierzyć po to, aby to, co je spotkało nigdy, przenigdy się nie powtórzyło. Ale czy na pewno jako ludzkość jesteśmy gotowi, by odrobić tę lekcję?
"Naziści skrupulatnie zacierali ślady po własnych zbrodniach. Niszczyli obozy koncentracyjne, palili dokumenty, zakopywali więźniarki w masowych grobach gdzieś na odludziu. Dlatego
przeszłość dziewczyn z Gross-Rosen pokryta jest kurzem zapomnienia". Dzięki Agnieszce Dobkiewicz - mam nadzieję - nie zapomnimy.

Agnieszka Dobkiewicz, autorka książki „Dziewczyny z Gross-Rosen" zaznacza we wstępie, że „Nie lubię pisania historii ludzi z jednej perspektywy. Odkąd pamiętam, szukałam różnych punktów zaczepienia, by snuć opowieści, i starałam się dawać głos tym, którzy mieli potrzebę mówienia. Jak bardzo może być niebezpieczna ta jednowymiarowa perspektywa, przekonałam się, pisząc...

Kolejna mocna relacja z piekła jakim były obozy koncentracyjne i obozy pracy przymusowej. Gross-Rosen to jeden z największych obozów pracy z czasów II wojny światowej. Znajdował się na ówczesnym terenie Niemiec, dziś jest to wieś Rogoźnica na Dolnym Śląsku. Obóz ten miał też wiele filii na terenach dzisiejszego Śląska. To z nich w styczniu 1945 roku przerażeni swoją klęską Niemcy wygnali tysiące kobiet w "marsz śmierci", który przeżyły tylko nieliczne.

Kolejna mocna relacja z piekła jakim były obozy koncentracyjne i obozy pracy przymusowej. Gross-Rosen to jeden z największych obozów pracy z czasów II wojny światowej. Znajdował się na ówczesnym terenie Niemiec, dziś jest to wieś Rogoźnica na Dolnym Śląsku. Obóz ten miał też wiele filii na terenach dzisiejszego Śląska. To z nich w styczniu 1945 roku przerażeni swoją klęską...

Mam ogromny problem z tą ksiazka, ponieważ bardziej przypomina prace zaliczeniowa na studiach niż utwór literacki. Jaki właściwie był główny zamysł autorki? Powierzchowny opis pracy w filiach obozu? Opisanie życiorysu kobiet z którymi nigdy się nie spotkała i nie porozmawiała?Taki jest rozdział o Ruth, taki jest również rozdział o Felice Schragenheim. Zwłaszcza rozdział o Felice daje do myślenia-wrzucono w nim ogólnikowo 3 życiorysy kobiet, które przebywały w obozie w Bukołowie. Z żadna z nich autorka się nie spotkała, opis Felice to cytaty z ksiazki Ericy Fischer pt. „Aimeei Jaguar” Autorka sugeruje, ze natknęła się na nazwisko Felice w dokumentach i mogła na podstawie relacji innych kobiet odkryć co się z nią dalej stało. Nie jest to do końca prawda, nie ma tu nic nowego. Nie został odkryty żaden nowy list. Poza tym wystarczy wejść na stronę o tzw. Stoperstein w Berlinie ( kamienie pamięci),gdzie Erika Fischer opisała dalsze losy swojej bohaterki. Po co Agnieszka Dobkiewicz opisuje to raz jeszcze? Sugeruje, ze wie coś więcej? Podobnie jest z rozdziałem dt. Gerdy Weissmann i dosłownymi licznymi cytatami z jej ksiazki. Po co to wszystko? Jest to bardzo odtwórcze. Może lepiej było nadać nazwę rozdziałów jako nazwy pododdziałów KZ Grossrosen? I tym samym wspomnieć kto w nich przebywał i co na ten temat pisał? Brakuje mi solidności w podejściu do tak poważnego tematu. Autorka sugeruje ze członkinie Towarzystwa Miłośników Ziemii Żmigrodzkiej nigdy nie spytały rodziny Hatzfeldow, dlaczego wynajęli budynku w Kurzbach pod filie Gross-Rosen. A czy autorka to zrobiła? Czy choćby spróbowała skontaktować się z majętnym rodem? Najbardziej wartościowa rzecz, czyli cytaty z nigdy niewydanego pamiętnika Felli Szeps zostały pocięte i wplecione w pogmatwana i niespójna relacje o marszu śmierci. Statuetkę Oscara z kolei wręcza Gerdzie nie Patricia Arquette a Elisabeth Shue. Ile jest takich drobnych pomyłek w książce? Brak mi dobrej redakcji w tej książce, brak mi szeroko pojętej uczciwości. To nie jest książka autorska tylko zbitek czyichś tekstów wydanych pod swoim nazwiskiem. Mam wrażenie, ze książka powstała, bo podpisana umowa tego wymagała. Owszem, oddaje ona hołd kobietom i temu co przezyly, bo nawet najbardziej ogólnikowa ksiazka jest forma pamięci. Pytanie tylko, czy w ten sposób powinno się pisać i tak po macoszemu obchodzić się z historia.

Mam ogromny problem z tą ksiazka, ponieważ bardziej przypomina prace zaliczeniowa na studiach niż utwór literacki. Jaki właściwie był główny zamysł autorki? Powierzchowny opis pracy w filiach obozu? Opisanie życiorysu kobiet z którymi nigdy się nie spotkała i nie porozmawiała?Taki jest rozdział o Ruth, taki jest również rozdział o Felice Schragenheim. Zwłaszcza rozdział o...

Nie będę tutaj oceniać samych historii, które są dramatyczne, przerażające i niesamowicie poruszające. Myślę, że temat na pewno potrzebuje szerszego omówienia, ponieważ rzeczywiście miejsca, gdzie w czasie wojny ludzie przebywali w tragicznych warunkach, wykonując morderczą pracę nie zawsze są odpowiednio uhonorowane. Często brakuje nawet tabliczki informującej o strasznej przeszłości danego miejsca a uważam, że naszym obowiązkiem jest pamiętać. Historia niestety zbyt często lubi się powtarzać. Może gdybyśmy bardziej refleksyjnie podchodzili do przeszłości nasza teraźniejszość byłaby lepsza…

Sama książka Agnieszki Dobkiewicz pod względem merytorycznym wywołała we mnie niemało emocji, jednak swoim stylem i formą nie wzbudziła mojego zachwytu. Szczególnie ostatnia opowieść-wywiad wydaje mi się mocno niedopracowany i chaotyczny. Praktycznie brak jest tu jakiejkolwiek redakcji i to nieuporządkowanie bardzo przeszkadzało mi w lekturze.

Nie będę tutaj oceniać samych historii, które są dramatyczne, przerażające i niesamowicie poruszające. Myślę, że temat na pewno potrzebuje szerszego omówienia, ponieważ rzeczywiście miejsca, gdzie w czasie wojny ludzie przebywali w tragicznych warunkach, wykonując morderczą pracę nie zawsze są odpowiednio uhonorowane. Często brakuje nawet tabliczki informującej o strasznej...

Daję 7 ,bo książki o takiej tematyce ciężko mi ocenić niżej, myślę, że zwyczajnie nie wypada .
Bo to historie o strasznych przezyciach, traumach ocalałych i ocalonych.
Niemniej ,po tytule spodziewałam się czegoś innego.
Gross Rosen to obóz o którym do tej pory pisano stosunkowo mało, nie ma wielu zachowanych dokumentów oraz zapiskow opisujacych okrucieństwo i sadyzm małego obozu położonego na Dolnym Śląsku, ktory (co juz wiadomo) nie odbiegał bestialstwem od Auschwitz czy Treblinki.
Spodziewałam się ,że autorka przybliży nam obóz sam w sobie, jak funkcjonował, jak ciężko ludzie musieli pracować w pobliskich kamieniołomach i zakładach które wykorzystywały tanią siłę robocza kobiet tam osadzonych i dzięki temu niektóre funkcjonują po dziś dzień.
Dostajemy tutaj historie kilku kobiet wiezionych w PODOBOZACH filli Gross Rosen w różnych lokacjach dolnego Śląska.
Nie śmiem napisać , że to kolejne wspomnienia dość nudno i monotonnie opisane, bo nie wypada. Należy się hołd oddany tym kobietom, ofiarom reżimu jednak książka sama w sobie to wcale nie obiecujące odkrycie rąbka tajemnicy obozu GR ,tylko spis wspomnień, których mamy już mnóstwo w literaturze wojennej więc jeśli ktoś nie chce " znów " czytać pamiętników, bądź zapisków spisanych po wojnie -stanowczo odradzam .

Daję 7 ,bo książki o takiej tematyce ciężko mi ocenić niżej, myślę, że zwyczajnie nie wypada .
Bo to historie o strasznych przezyciach, traumach ocalałych i ocalonych.
Niemniej ,po tytule spodziewałam się czegoś innego.
Gross Rosen to obóz o którym do tej pory pisano stosunkowo mało, nie ma wielu zachowanych dokumentów oraz zapiskow opisujacych okrucieństwo i sadyzm małego...

Ogromny szacunek i podziękowania dla Pani Agnieszki Dobkiewicz za trud i chęci przybliżenia nam raczej mało znanego obozu Gross-Rosen. Jest to bardzo trudne zadanie, gdyż nie zachowała się dokumentacja z tego obozu koncentracyjnego. Autorka opisuje sześć wstrząsających historii młodych kobiet, które spotkał jeden los piekła Gross-Rosen oraz przerażających i niewyobrażalnych Marszów Śmierci. Takie książki traktuję również jako oddanie szacunku wszystkim tym, którzy nie mogli podzielić się swoimi przeżyciami.

Do jakiego stanu trzeba doprowadzić człowieka, żeby myślał o śmierci jak o wybawieniu i nagrodzie? Poniższe cytaty pochodzące z książki powinni wystarczyć za opinię i w jakimś stopniu przybliżyć nam piekło Holokaustu. Bardzo mocna i ważna książka, która ratuje od zapomnienia kolejne historie i obóz koncentracyjny Gross-Rosen. Obowiązkowa dla wszystkich interesujących się podobną tematyką.

„Zginęli nie tylko ludzie, lecz także konie. Skrajnie wygłodzone kobiety rzuciły się na ich ciała i rękami rozdzierały je, i wkładały sobie do ust kawałki zakrwawionego, surowego mięsa. Dziś trudno o tym myśleć bez odrazy, ale wtedy wielu z nich ten barbarzyński posiłek uratował życie”.

„Kiedy wszedłem do szopy, pomyślałem, że mamy tu grupę starych mężczyzn… - mówił 7 maja 1945 roku major Aaron S. Cahan, oficer medyczny wyznaczony do zbadania stanu kobiet. – W tamtym czasie dałbym im od 50 do 60 lat. Byłem zaskoczony i zszokowany, gdy zapytałem jedną z tych dziewczyn, ile ma lat, i powiedziała, że ma 17. Byłem pewien, że ma nie mniej niż 50…”.

„Żołnierzami wstrząsnęła zwłaszcza śmierć dwudziestosiedmioletniej Feli Szeps z Dąbrowy Górniczej. Po śmierci dziewczyna ważyła… 29 kilogramów. Według jej dokumentacji medycznej wyglądała jak 75-letnia kobieta.

„Niezwykle szczegółowo opisała izolację i zamknięcie w getcie łódzkim, mówiła o życiu codziennym, o tym, jak można było funkcjonować w tym totalnym poczuciu zagrożenia, o miłości w getcie, o swoim pierwszym mężu, o tym, jak się ludzie wspierali podczas likwidacji getta i wywózki do Oświęcimia, o ostatnim spotkaniu z mamą. Powiedziała, że to był najtragiczniejszy moment w jej życiu, gdy zostały już ogolone i zapędzone do łaźni, i jakaś kobieta zaczęła do niej mówić. Ona jej nie poznała, a to była jej matka. Bo pierwszy raz widziała matkę nago i bez włosów”.

Ogromny szacunek i podziękowania dla Pani Agnieszki Dobkiewicz za trud i chęci przybliżenia nam raczej mało znanego obozu Gross-Rosen. Jest to bardzo trudne zadanie, gdyż nie zachowała się dokumentacja z tego obozu koncentracyjnego. Autorka opisuje sześć wstrząsających historii młodych kobiet, które spotkał jeden los piekła Gross-Rosen oraz przerażających i niewyobrażalnych...

Poznajcie dziewczyny z Gross-Rosen. Ruth, Felice, Fela, Gerda, Aliza, Halina.

Sześć niezwykłych kobiet, które przeżyły własną śmierć. Piekło getta, nieludzkie transporty, Auschwitz. To początek ich historii. Sześć życiorysów, które połączył jeden grossroseński obóz i okrutny Marsz Śmierci. Nie wszystkim dziewczętom udało się przetrwać wyczerpujący, będący ponad ich siły, pochód. Zginęły. Nie przeżyły swojej kolejnej śmierci.

Autorka książki trafnie zauważa, że historie obozowe często ograniczają prawdę historyczną i zamykają się głównie w kręgach obozu Auschwitz. Historie tego miejsca pełne nieludzkiego cierpienia, bólu są na tyle mocne i sugestywne, że wiodą swego rodzaju prym, ale i w pewien sposób sprawiają, że prawda historyczna staje się niekompletna. Tak właśnie jest w przypadku bohaterek tej książki. Ich historii nie należy ograniczać. Obóz Auschwitz był często tylko punktem w ich życiorysie, dlatego warto pochylić się nad dalszymi losami kobiet, które właśnie m.in. z Auschwitz trafiły do filii grossroseńskiego obozu, by tam przeżyć swoje prawdziwe piekło na ziemi.

Autorka przyznaje, że pisanie historii grossroseńskich dziewczyn było "jak tkanie z kawałków pourywanych i pogubionych nici". Czytając te historie czuć, że pani Agnieszka włożyła dużo pracy i serca, by te nici połączyć. Z niezwykłą miłością, dokładnością i zaangażowaniem odkurza zapomniane historie kobiet i umiejętnie scala je w obraz, który pokazując prawdę historyczną łamie nam serce. Tych historii nie trzeba zmieniać. One same w sobie doskonale pokazują kruchość człowieka, ale i jego niezwykłą siłę oraz chęć życia.

Dolny Śląsk. Województwo Lubuskie. Dzięki historii sześciu bohaterek tej książki dowiedziałam się tak wiele o obozach pracy w mojej okolicy. Jestem przekonana, że te życiorysy, pełne bólu, smutku, ale i miłości oraz nadziei, która może tlić się w samym centrum piekła, pozostaną ze mną na zawsze. Czytacie! Naprawdę warto 🤍

Poznajcie dziewczyny z Gross-Rosen. Ruth, Felice, Fela, Gerda, Aliza, Halina.

Sześć niezwykłych kobiet, które przeżyły własną śmierć. Piekło getta, nieludzkie transporty, Auschwitz. To początek ich historii. Sześć życiorysów, które połączył jeden grossroseński obóz i okrutny Marsz Śmierci. Nie wszystkim dziewczętom udało się przetrwać wyczerpujący, będący ponad ich siły,...