Dla mnie Jakub Małecki może pisać o zmywaniu podłogi, a i tak prawdopodobnie będzie to niesamowicie wciągające, liryczne i głębokie. Warsztat tego autora to dla mnie po prostu majstersztyk. Choć początkowo "Święto ognia" było dla mnie lekturą dziwną, to jak widać po ocenie, nie zawiodła mnie. W momencie, w którym narracja Nastki, dziewczyny z "porożem mózgowym" zaczęło mnie męczyć, wkroczyły do akcji perspektywy jej ojca i siostry. Te same sytuacje opisane z trzech punktów widzenia to coś w czym autor jest świetny. Głębia przeżyć postaci i po prostu piękno języka przy samym końcu doprowadziły mnie do łez wzruszenia. I znów: jest to literatura piękna, która akcją nie stoi. Chodzi tu o historię i przeżycia. Dużo opisów, dużo myśli, mało dialogów. Wiadomo, mogłabym przyczepić się, że postać ojca jest wyidealizowana do granic możliwości, podobnie siostra Łucja. Sama Nastka wydaje się być aniołem wcielonym. Ale wiecie co? Wcale, ale to wcale nie przeszkadzało mi wsiąknąć w tę historię bez granic i pochłonąć ją dosłownie w jeden wieczór. Nie dodałabym ani słowa. To zaledwie 170 stron z czego kolejnych 100 dopowiadam sobie sama ja wyłapując myśli między wierszami. Przepiękne. Narracja samej Nastki z pewnością wyróżnia się jej specyficznym sposobem myślenia. Fragmenty, gdzie opisuje ona swoje marzenia, jej małe radości i pasje, jej umiejętność odczytywania ludzi i życia chwilą na 100% to fantastyczne lekcje uważności. Całe "Święto ognia" to jednak też jest pewna pogoń, albo raczej ucieczka. To też historia wielu rodzajów miłości, dużej straty, ogromu wyrzeczeń. To taki opis życia, z którym pewnie wiele osób poniekąd jest się w stanie utożsamić. Choroba Anastazji jest przypudrowana, ale dla mnie pierwsze skrzypce ta choroba gra w uczuciach samej bohaterki - w jej złość na własne ciało i w frustracji, którą odczuwa. Ten autor wciąż niezmienne zajmuje podium, jeżeli chodzi o ulubionych pisarzy.