Klasyka klasyką, ale ta książka najzwyczajniej w świecie nie jest dobra. Jej przesłanie jest ważne, ale cała reszta...

Świat przedstawiony jest ciekawy, ale nie biorę tego za "przepowiednię" - Orwell krytykował totalitaryzm ogólnie, bazując na stalinizmie i nazizmie. Nie wyciągnął kryształwoej kuli i nie zaczął wróżyć, co to się będzie działo w przyszłości - pisał o tym (hiperbolicznie), co działo się już wtedy. Fakt, dzisiejszą rzeczywistość wciąż można by trafnie odnieść do niektórych cech Oceanii, ale poza tym to nie jest przepowiednia dla naszych czasów. To mocna hiperbola czasów Orwella (I naszych też, co tylko pokazuje, jak bardzo nie potrafimy się zmienić i w końcu zrobić coś dobrze z tym światem - choć przyznam szczerze, że naszemu Zachodniemu społeczeństwu o wiele bliżej do świata Brave New World niż świata Orwella)

Bohaterowie to dno. O'Brien był jedyną ciekawą postacią, choć na jego wywody pod sam koniec reagowałam już przewróceniem oczami.
Winston to jedna z najmniej sympatycznych postaci jakie miałam (nie)szczęście poznać - mizogin, pewien swojej nieomylności, krytykujący wszystkich i wszystko, "oświecony" (dobre sobie) - człowiek, który jako dzieciak był gotowy zagłodzić matkę i chorującą siostrę (będąc tego świadom), samolubny od dzieciaka do samego końca książki. Nie było mi go szkoda, gdy cierpiał.
Julia była dosyć płytką postacią (ale tak Orwell wykreował wszystkie postaci w tej książce) ale wciąż zyskała u mnie więcej sympatii niz Winston - zaradna, prowadząca swój osobisty, niewielki bunt. Gdyby nie poznała Winstona, skończyłaby lepiej.

Mizoginia w książce mnie odrzucała. Winston niby był taki oświecony, świadomy tego jak Ingsoc opresyjnie traktuje ludzi, ale przy tym miał gdzieś jak opresyjny jest wobec kobiet - nie zauważał, że miały pranie mózgu od dzieciaka, one po prosu były głupie, naiwne, ślepo poddane Wielkiemu Bratu. Nie ma w książce kobiety, którą Winston lub narrator określiliby mianem inteligentnej lub silnej/wytrzymałej. Tacy byli tylko mężczyźni (nawet jeśli Julia wykazywała się bardziej rebeliancką postawą niż większość męskich postaci...) Nie wspominając o tym, jak dla Winstona kobiety były tylko obiektami do zaspokajania seksualnych żądz. Jego relacja z Julią to jedno wielkie, toksyczne bagno - w jednej chwili chce ją zabić, a w drugiej zgwałcić, by w trzeciej mówić, że ją kocha (jeżeli to jest miłość, to ja chcę zostać singielką do końca moich dni).


Książkę można poznać, bo to klasyka. Ja po nią sięgnęłam przez liczne dobre opinie oraz po to by wiedzieć jak odnosić się w dyskusjach do argumentów nawiązujących do tej książki.

Czy trzeba ją przeczytać? Są na to dwie odpowiedzi:
- Tak, jeśli chce się wygrywać w dyskusjach z "wyznawcami Orwella"
- Nie, jeśli:
a) ma się już i tak dobre argumenty,
b) szanuje się swój czas,
c) ma się już dość opowieści ociekających mizoginią i patriarchatem.

Jest to klasyka, która dobrze się nie zestarzała. Lepiej przeczytać streszczenie, a potem eseje o "1984" i już będzie się wiedziało o co chodzi (a nawet więcej).

Klasyka klasyką, ale ta książka najzwyczajniej w świecie nie jest dobra. Jej przesłanie jest ważne, ale cała reszta...

Świat przedstawiony jest ciekawy, ale nie biorę tego za "przepowiednię" - Orwell krytykował totalitaryzm ogólnie, bazując na stalinizmie i nazizmie. Nie wyciągnął kryształwoej kuli i nie zaczął wróżyć, co to się będzie działo w przyszłości - pisał o tym...