Spodziewałem się czegoś zupełnie innego, ale i tak jestem zadowolony.

Z początku malpertuis może wydawać się standardową historią o nawiedzonym domu i raczej znacie ten temat; grupa bohaterów musi zamieszkać w starej dziwnej kamienicy, tajemnice rozwiąże ten który zostanie ostatni przy życiu a w samej kamienicy jest tak gęsto i mrocznie że nawet wystawienie ogłoszenia "kamienica z wygodnym dojazdem do centrum" nie znalazło by wielu chętnych.

Jak to bywa w bardziej klasycznej grozie autor dal trochę czasu czytelnikom żeby trochę oswoili się z tym dziwnym miejscem w którym przyjdzie żyć bohaterom, by następnie wyciągać kolejne cuda jeden po drugim. Raz jest nim śpiewający trup, a innym razem paskuda z najgorszych snów; możecie być pewni że historia nie zwalnia nawet gdy wydaje się leniwo płynąć.

Największym atutem powieści jest element zaskoczenia. Można spodziewać się wszystkiego ale gwarantuje wam że Jean i tak was zaskoczy. W pewnym momencie dom zła zmienia się wręcz w bluźniercze zapiski szaleństwa które na stałe wryją się wam pod czaszkę.

Zdecydowanym plusem jest też to że historie opowiada kilku innych narratorów a całość jest utrzymana w zapiskach które zostały znalezione po latach.

Bardzo polecam.

Spodziewałem się czegoś zupełnie innego, ale i tak jestem zadowolony.

Z początku malpertuis może wydawać się standardową historią o nawiedzonym domu i raczej znacie ten temat; grupa bohaterów musi zamieszkać w starej dziwnej kamienicy, tajemnice rozwiąże ten który zostanie ostatni przy życiu a w samej kamienicy jest tak gęsto i mrocznie że nawet wystawienie ogłoszenia...

"Malpertuis" to klasyczna powieść grozy napisana prawie sto lat temu. Wyróżnia się przede wszystkim bardzo ładnym stylem i klimatem, trochę horroru, troszkę powieści gotyckiej. Tytułowy "Malpertuis" to ogromy, nieco straszny dom. Zamieszkuje w nim galeria niesamowitych postaci, które, aby otrzymać spadek po zmarłym wuju muszą w nim po prostu mieszkać i wytrwać. Ten, któremu się to uda, zgarnie cały spadek.
To tak ogólnie punkt wyjścia tej książki. Później następuje seria zdarzeń, gdzie rzeczywistość miesza się ze snem, mitologia z religią, magia z iluzją.
Czytając "Malpertuisa", zwłaszcza w pierwszej połowie książki, miałem wrażenie, że właśnie tak mógłby wyglądać "bad trip" po jakiś grzybkach albo LSD.
Ogólnie powieść jest ciekawa, trochę odjechana, ale jak najbardziej godna polecenia.

"Malpertuis" to klasyczna powieść grozy napisana prawie sto lat temu. Wyróżnia się przede wszystkim bardzo ładnym stylem i klimatem, trochę horroru, troszkę powieści gotyckiej. Tytułowy "Malpertuis" to ogromy, nieco straszny dom. Zamieszkuje w nim galeria niesamowitych postaci, które, aby otrzymać spadek po zmarłym wuju muszą w nim po prostu mieszkać i wytrwać. Ten, któremu...

Witaj w domu Malpertuis. Labiryncie schodów i korytarzy, które przemierzają jego dziwni, posępni mieszkańcy. Zanurz się w świat absurdu i chaosu, gdzie nigdy nie wiadomo co się wydarzy. Poczuj wiszącą w powietrzu grozę i nie spodziewaj się dobrego zakończenia. W domu  Malpertuis nic nie jest takie, jakim się wydaje, a zło czai się wszędzie.

Bardzo trudno mi jednoznacznie ocenić tą książkę. Na pewno jej wielkim plusem jest klimat  który przypominał mi odrobinę opowiadania Stefana Grabińskiego. Jednak brak konkretnego trzonu tej historii i chaos następujących po sobie bez wiadomego powodu zdarzeń bardzo utrudniał mi czytanie. Zakończenie też nie do końca mnie usatysfakcjonowało. Jednak mimo to muszę "Malpertuisa" polecić przede wszystkim ze względu na niesamowity klimat tej powieści. Jeśli szukacie lektury która przyprawi Was o gęsią skórkę to zapraszam!!

Witaj w domu Malpertuis. Labiryncie schodów i korytarzy, które przemierzają jego dziwni, posępni mieszkańcy. Zanurz się w świat absurdu i chaosu, gdzie nigdy nie wiadomo co się wydarzy. Poczuj wiszącą w powietrzu grozę i nie spodziewaj się dobrego zakończenia. W domu  Malpertuis nic nie jest takie, jakim się wydaje, a zło czai się wszędzie.

Bardzo trudno mi jednoznacznie...

"Ludzkość nie jest owocem kaprysu czy woli bogów; przeciwnie, to bogowie zawdzięczają swe życie wierze ludzi. Niech tylko wiara ta zgaśnie, a bogowie umierają."

Gdy umiera Kasawiusz, garstka niespecjalnie pałających do siebie sympatią osób zostaje zmuszona do zamieszkania pod jednym dachem Malpertuisa. Nie za darmo oczywiście, w Testamencie został obiecany wysokiej wartości spadek dla osoby, która najdłużej pożyje. Tytułowa posępna kamienica zdobiona złowieszczymi gargulcami, fasadami i balustradami okazuje się być pochłonięta przez nieznanego pochodzenia siły nieczyste. Zewsząd płynące szepty mimowolnie przedostają się do uszu mieszkańców, a nieustannie gasnące światła świec powodują poczucie narastającego niepokoju. Oniryczność to glówna cecha tej powieści. Groza nie przelewa się między palcami, ona nienachalnie przechadza się pośród zatęchłych korytarzy, pokrytych kurzem starych komnat.

Mrok Domu Zła pochłania doszczętnie, wymaga totalnego zaangażowania ze strony czytelnika i trzyma w niepewności do ostatnich stron. Przez całą powieść, flamandzki pisarz zwany również belgijskim Poe posługuje się niebanalnym i kwiecistym językiem. Lawirujemy w labiryncie sugestywnych cytatów, tajemniczych manuskryptów, oraz rozdziałów pisanych z perspektywy mieszkańca kamienicy, aby finalnie dojść do niespodziewanej konkluzji.
Kto straszy w tym domu? Przekonajcie się sami.

"Ludzkość nie jest owocem kaprysu czy woli bogów; przeciwnie, to bogowie zawdzięczają swe życie wierze ludzi. Niech tylko wiara ta zgaśnie, a bogowie umierają."

Gdy umiera Kasawiusz, garstka niespecjalnie pałających do siebie sympatią osób zostaje zmuszona do zamieszkania pod jednym dachem Malpertuisa. Nie za darmo oczywiście, w Testamencie został obiecany wysokiej...

"Malpertuis" to największe pisarskie dokonanie Jeana Raya, tak przynajmniej mówią mi mądrzy ludzie, którzy na literaturze się znają. Cóż z tego, skoro nie dane mi było poznać innych dzieł tegoż autora, bo nie jest to nazwisko goszczące na listach książek pożądanych przez polskich wydawców. Pozostaje mi wierzyć na słowo i powiedzieć, że abstrahując od całego dorobku Jeana Raya, to "Malpertuis" dostarczył mi dobrej zabawy na kilka wieczorów.
Muszę powołać się tutaj na kilka dzieł popkultury i wprzódy powiem, że dane mi było poznać rodzinkę, która jak nic spokrewniona jest ze słynnymi Addamsami. Koszmarne zbiorowisko, taksydermista z lubością wypychający nie tylko zwierzęta, trzy stare panny, z których jedna ewidentnie jest nimfomanką i z zapałem dobiera się zarówno do podstarzałego erotomana jak i do bardzo młodego chłopaka, obu na równi obdarzając swoimi wątpliwymi wdziękami. Mamy ciotkę – harpię, tajemnicze dziewczę o olśniewającej urodzie i cokolwiek psychopatycznej osobowości, wreszcie jest wuj Kasawiusz, sprawca całego zamieszania, bogacz, cynik i okrutnik. Jakby tego było mało główną rolę odgrywać będzie bardzo tajemniczy, stosownie mroczny oraz przerażający dom – tytułowy Malpertuis, w którego zakamarkach czai się groza oraz dziwaczny poszukiwacz światła, Lampernis. Ta cudaczna menażeria liczy jeszcze kilku pomniejszych osobników, równie osobliwych, co reszta.
Wujek Kasawiusz na łożu śmierci przytomnie zauważa, że "gdzie padlina, tam zawsze zlecą się sępy", z diaboliczną radością pozostawiając swój majątek w rękach chciwej rodzinki, z informacją, że ostatni który przeżyje dostąpi zaszczytu posiadania na własność mitycznych pieniędzy i okropnego domu. Od tego zaczyna się historia, która pędzi na łeb na szyję, bo rzecz jasna spadkobiercy długim żywotem cieszyć się nie będą.
"Malpertuis" pisany był jako powieść grozy, jednakowoż po wszystkich filmowych i powieściowych nawiedzonych domach, czytelnik współczesny raczej się uśmiechnie pod nosem, aniżeli przerazi czytając o grozie ukrytej w starej, brzydkiej kamienicy. Nie zdradzę co się w niej zagnieździło, bo rozwiązanie zagadki jest tyleż zaskakujące, co zabawne. Jean Ray miał wyobraźnie, co się zowie.
Recenzenci wskazują na źródła grozy tak w tej powieści, jak i w całej twórczości Jeana Raya, pisząc o światach równoległych, teoriach Einsteina, mrocznej historii belgijskiej kolonizacji Konga, wreszcie nudzie codziennego życia w dostatku i bez zmartwień, jakie było udziałem Belgów, dla tropicieli literackich zagadek te tropy będą wielce ciekawe i inspirujące, zresztą "Malpertuis" oferuje w swojej strukturze spotkanie nie tylko z horrorem, ale też z powieścią detektywistyczną, pamiętnikarską, z pastiszem, z powieścią szkatułkową. Choć nie straszy i trąci myszką, to w warstwie językowej "Malpertuis" jest piękny i wymagający, autor z lubością używa słów i wyrażeń często niezrozumiałych dla dzisiejszych odbiorców. Nie wiem czy dla kogoś będzie to literatura porywająca, dla mnie było ciekawie i zabawnie, przeczytałam z przyjemnością i nie czuję rozczarowania, zaś zakończenie zaskoczyło mnie, bo oto miałam do czynienia z czymś, co określiłabym jako "Percy Jackson" dla dorosłych. Zainteresowanym polecam mini recenzję Marcina Sendeckiego w "Magazynie Książki" nr 1/luty/2021 oraz artykuł "Dom grozy z lamusa" w "Nowej Fantastyce" nr 5/2021, pod którym podpisali się Agnieszka Haska i Jerzy Stachowicz.

"Malpertuis" to największe pisarskie dokonanie Jeana Raya, tak przynajmniej mówią mi mądrzy ludzie, którzy na literaturze się znają. Cóż z tego, skoro nie dane mi było poznać innych dzieł tegoż autora, bo nie jest to nazwisko goszczące na listach książek pożądanych przez polskich wydawców. Pozostaje mi wierzyć na słowo i powiedzieć, że abstrahując od całego dorobku Jeana...

Boże daj mi więcej tłumaczeń Jean Raya, bo już mi tęskno do nieznanych dzieł, gdzie śliska atmosfera wężowego gniazda będzie mi zjeżać włosy na grzbiecie z ekscytacji, ciekawości i niepokoju.

Malpertuis podobał mi się po całej spiralnej linii schodów. I nawet po wielu liniach na zewnątrz też. To bardzo świeża książka, zaskakująca, zabawna, niesamowice plastyczna. Małe dziwadło ulepione w staroświeckim stylu szlachetnym, gdzie bohaterem jest kamienica, jej nieprzeniknione ciemności oraz tajemnice. Uwielbiam, że tytuły rozdziałów same sobą spoilerują treść, że autor rozrzuca naokoło tropy tak, aby kluczowe rozwiązania nie wywołały efektu taniego zaskoczenia tylko poczucie ładu w tej gęstwinie, a zdarzenia poboczne spuszcza ze smyczy, więc dzieją się chaotycznie i nieprzewidywalnie. Jestem pełna podziwu, jak wysmakowany i wyważony jest to twór mimo wszystko. Stanowi echo kluczowych cech powieści gotyckich, wplata nienachalne nawiązania do kilku mitologii czy folkloru, a jest w tym wszystkim niepokojąco osobliwy. Rzecz, której śladu będę teraz szukać w literaturze. Obraz maski wpatrującej się w niebo chyba nigdy mnie nie opuści.

Boże daj mi więcej tłumaczeń Jean Raya, bo już mi tęskno do nieznanych dzieł, gdzie śliska atmosfera wężowego gniazda będzie mi zjeżać włosy na grzbiecie z ekscytacji, ciekawości i niepokoju.

Malpertuis podobał mi się po całej spiralnej linii schodów. I nawet po wielu liniach na zewnątrz też. To bardzo świeża książka, zaskakująca, zabawna, niesamowice plastyczna. Małe...

Najwyraźniej powieści grozy nie są moją ulubioną odmianą gatunkową w literaturze. Na dodatek ta cała groza nie wywołuje u mnie problemów z zaśnięciem. Zasypiałam, mam wrażenie, dziesiątki razy przy tej lekturze. Chyba po prostu była dla mnie nudna.
Na szczęście "każda potwora znajdzie swego amatora", "co kraj to obyczaj", "z gustami się nie dyskutuje" i "nigdy nie mów nigdy". Może kiedyś mi się odmieni, wrócę do tej pozycji i się nią zachwycę.

Najwyraźniej powieści grozy nie są moją ulubioną odmianą gatunkową w literaturze. Na dodatek ta cała groza nie wywołuje u mnie problemów z zaśnięciem. Zasypiałam, mam wrażenie, dziesiątki razy przy tej lekturze. Chyba po prostu była dla mnie nudna.
Na szczęście "każda potwora znajdzie swego amatora", "co kraj to obyczaj", "z gustami się nie dyskutuje" i "nigdy nie mów...

Tytułowy Malpertuis to gandawska kamienica ze spiralnymi schodami, labiryntem korytarzy i gargulcami na fasadzie. Jej właściciel Kasawiusz wie, że jego żywot dobiega kresu. Zwołuje więc całą rodzinę, by powiedzieć im, co jest jego ostatnią wolą. A życzenie ma niebanalne. Chce żeby wszyscy zamieszkali w kamienicy. Ten kto przeżyje pozostałych zostanie właścicielem majątku Kasawiusza. Jednak życie w kamienicy nie jest takie proste. Co chwila gasną światła, na strychu czają się jakieś stworzenia, a i trupy tu śpiewają. Kto wytrwa do końca?

Pewnie pamiętacie jak odpowiadałam Wam, że boję się tej książki i nie wiem, czy dam radę ją skończyć? Moje obawy były nad wyraz. Co prawda książka ma mroczny i duszy klimat. Jednak daleko jej do współczesnych horrorów. Pierwsze wydanie książki miało miejsce w 1943 roku. Ówczesna książka grozy wiele różniła się od obecnej.

"Malpertius" to powieść o mrocznym uroku. W pewien sposób więzi swojego czytelnika, nie dając mu głęboko odetchnąć świeżym powietrzem. Bowiem duchota i wilgotność tej opowieść ciąży na sercu czytelnika. Tu groza miesza się z tajemniczości. Tu nuda jest przeplatana strachem.

Powieść spodoba się osobą, które lubią patetyczny i ubarwiony język. Osobą, które lubią szelest pięknej sukni i partyjkę wista.

Mnie osobiście było ciężko wgryźć się w klimat i język powieści. Spodziewałam się trochę więcej grozy i strachu, a dostałam lekką powieść fantastyczną.

Tytułowy Malpertuis to gandawska kamienica ze spiralnymi schodami, labiryntem korytarzy i gargulcami na fasadzie. Jej właściciel Kasawiusz wie, że jego żywot dobiega kresu. Zwołuje więc całą rodzinę, by powiedzieć im, co jest jego ostatnią wolą. A życzenie ma niebanalne. Chce żeby wszyscy zamieszkali w kamienicy. Ten kto przeżyje pozostałych zostanie właścicielem majątku...

Stary i schorowany Kasawiusz tuż przed śmiercią zwołuje wszystkich spadkobierców, aby przedstawić im swój testament. Pragnie, by zamieszkali w Malpertuis, wtedy będą mieli prawo do pensji, a ten który przeżyje wszystkich dostanie resztę schedy. Tak się zaczyna ciekawa historia. W ten właśnie sposób grupa osób nieprzepadających za sobą zostaje zmuszona żyć razem pod jednym dachem.

Malpertuis. Ach, cóż to za kamienica! Ponura, złowieszcza, pełna spiralnych schodów i korytarzy niczym w jakimś labiryncie. Mroczne zakamarki woniejące zgnilizną i skrywające ponure sekrety. Duszna, zatęchła atmosfera. Przyciągająca mieszkańców, trzymająca ich niczym w pajęczynie, wywołująca u nich koszmary senne.

Powieść ta ma formę szkatułkową, znajdziemy tu zagubione manuskrypty, wątki mitologiczne. Cechuje ją groteskowość i teatralność. Oniryczna, nie brak tu klątw, upiorów, śmierci i miłości.
Lektura tej książki była niełatwa, wymagała skupienia nie tylko ze względu na bogactwo językowe, ale także przez towarzyszące mi czytaniu poczucie dziwności. Przez całą książkę zadawałam sobie pytanie: o co tu chodzi? Zakończenie wyjaśnia całą sytuację, bardzo zaskakuje, dopiero wtedy ta cała książka nabiera sensu i można ją w pełni docenić. Tu naprawdę nic nie jest takie, jakie się z początku wydaje.
Podziwiam wyśmienite tłumaczenie Jakuba Polaszczyka, które musiało być niełatwym zadaniem.
Klimatyczna rzecz, nieoczywista i niepowtarzalna. Warto znać!

Stary i schorowany Kasawiusz tuż przed śmiercią zwołuje wszystkich spadkobierców, aby przedstawić im swój testament. Pragnie, by zamieszkali w Malpertuis, wtedy będą mieli prawo do pensji, a ten który przeżyje wszystkich dostanie resztę schedy. Tak się zaczyna ciekawa historia. W ten właśnie sposób grupa osób nieprzepadających za sobą zostaje zmuszona żyć razem pod jednym...

Groteskowe dzieło Jeana Raya "Malpertuis" z 1943 roku, sfilmowane w 1971 roku, doczekało się tłumaczenia na język polski.

Tytułowy Malpertuis, to stara, mroczna kamienica, z której trudno się wydostać. Dom owiany tajemnicą. Obdarzony złą wolą właściciela Kasawiusza, który na łożu śmierci zwołuje spadkobierców, by mogli zapoznać się z jego ostatnią wolą. Jeśli chcą otrzymać spadek muszą wspólnie zamieszkać w tej przerażającej posiadłości. Całość majątku przypadnie temu, kto przeżyje pozostałych. Przybywają nieświadomi co ich czeka za drzwiami tego domu. Tu sekrety ukryte są na każdym kroku. Początkowo prowadzą zwykłe, codzienne życie, ale z każdym dniem zło zaczyna ich pochłaniać. Przyprawia o koszmarne wizje i dochodzi do makabrycznych zdarzeń.

"Działają tu nieznane moce, które raz po raz narzucają wam zapomnienie lub niepamięć"

Nic tu nie jest takie jak mogłoby się wydawać.

Cudownie było zanurzyć się w ten mroczny klimat. Wędrować wraz z bohaterami krętymi schodami i korytarzami w świetle świec. Wkroczyć w posępną atmosferę. Tajemnice, mity, klątwy, upiory, śmierć, miłość, wszystko to przyciąga niczym magnes
To powieść, która zmusza czytelnika do myślenia i zaangażowania, bo nic tu nie jest oczywiste. Enigmatyczna i niepowtarzalna. Wciąga. Sens całej historii poznamy wraz z ostatnią stroną. W Malpertuisie zderzają się dwa światy, a czas nie ma tutaj znaczenia. Wskazówki mają doprowadzić do prawdy, która jest szansą na wyzwolenie.
Przewrotna powieść Raya wzbudza refleksję nad przemijaniem i rolą mitu we współczesnym świecie. Przeznaczenie jest nieuchronne. Nikt nie ma prawa go pomijać, bo naraża porządek świata na niebezpieczeństwo. To co pozostanie w pamięci zależy od nas samych. Poprzez wspomnienie pozostajemy nieśmiertelni.

"Ludzkość nie jest owocem kaprysu czy woli bogów, przeciwnie, to bogowie zawdzięczają swe życie wierze ludzi. Niech tylko wiara ta zgaśnie, a bogowie umierają".

To była uczta. Musicie przeczytać. Przeżyjecie coś niepowtarzalnego. Gorąco polecam.

Groteskowe dzieło Jeana Raya "Malpertuis" z 1943 roku, sfilmowane w 1971 roku, doczekało się tłumaczenia na język polski.

Tytułowy Malpertuis, to stara, mroczna kamienica, z której trudno się wydostać. Dom owiany tajemnicą. Obdarzony złą wolą właściciela Kasawiusza, który na łożu śmierci zwołuje spadkobierców, by mogli zapoznać się z jego ostatnią wolą. Jeśli chcą otrzymać...