Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Infermiterol, węglan litu, ambien, trazodon, ativan, xanax, lunesta, valium. Tylko tyle, albo aż tyle by zapewnić sobie rok błogiego snu, przerywanego jedynie krótkimi wyjściami do lokalnego sklepu i seansami filmowymi, koniecznie przy wykorzystaniu magnetowidu na kasety VHS. Od pierwszych stron uderza zdecydowanie bohaterki do podjęcia tego planu. Im dalej w las tym jest jednak trudniej. Pojawiają się efekty uboczne, ale także na pierwszy plan wychodzą przyczyny podjęcia tego typu decyzji. Ciekawa to próba przejścia żałoby, pokonania własnych demonów.

Trudna była to dla mnie lektura przez mniej więcej pierwszą połowę, jednak im lepiej poznawałem powody decyzji bohaterki tym bardziej ta książka mnie pochłaniała. I choć nie było tu może takiego efektu „wow” jak przy „Lapvonie” to pomysł i realizacja są na bardzo wysokim poziomie. Było dobrze po prostu.

Infermiterol, węglan litu, ambien, trazodon, ativan, xanax, lunesta, valium. Tylko tyle, albo aż tyle by zapewnić sobie rok błogiego snu, przerywanego jedynie krótkimi wyjściami do lokalnego sklepu i seansami filmowymi, koniecznie przy wykorzystaniu magnetowidu na kasety VHS. Od pierwszych...

Rozwiń

Zwiń

Bezimienna bohaterka nakreśla nam portret swojej rodziny. Rodziny dotkniętej alkoholizmem. Pokazuje matkę, która nie potrafi lub nie chce nawiązać relacji z córką. Ojca, alkoholika, zagubionego w swoim nałogu. Babki, pełne bezradności, próbujące na siłę godzić małżonków. Na koniec pozostaje narratorka, która próbuje wytłumaczyć sobie i czytelnikowi to co się dzieje, szuka swojego miejsca w świecie, chce być w tej rodzinie zauważona. To co jednak otrzymuje ciężko nazwać rodzicielską miłością.

Bardzo prawdziwie przedstawione zostały tu realia dorastania w latach 90. Próby usprawiedliwiania patologii, przemoc, a to wszystko pod płaszczykiem wiary, pod okiem ikon spoglądających ze ścian opisywanych miejsc.

Lektura krótka, jednak zapadająca w pamięci. Mówię jak było.

Bezimienna bohaterka nakreśla nam portret swojej rodziny. Rodziny dotkniętej alkoholizmem. Pokazuje matkę, która nie potrafi lub nie chce nawiązać relacji z córką. Ojca, alkoholika, zagubionego w swoim nałogu. Babki, pełne bezradności, próbujące na siłę godzić małżonków. Na koniec pozostaj...

Rozwiń

Zwiń

„Mona” to powieść skupiona wokół młodej, peruwiańskiej pisarki, która udaje się na „Meeting” podczas, którego jednemu z obecnych tam autorów wręczona zostanie nagroda literacka. Samą bohaterkę poznajemy w drodze do Szwecji, gdzie organizowane jest spotkanie, zarysowane są także nieznacznie wydarzenia z dni poprzedzających wyjazd, które to wydarzenia oprócz śladów fizycznych, jakimi są liczne siniaki, pozostawiły ogromny bagaż emocjonalny. Wraz z przebiegiem spotkań literackich oraz spotkań pomiędzy autorami, oczywiście zakrapianych alkoholem, demony wydarzeń sprzed wyjazdu stopniowo się uwalniają.

Nie ukrywam, że finał rzeczywiście był nieco zaskakujący i pozwolił spojrzeć na kreację postaci w zupełnie inny sposób. Jednak mam wrażenie, że troszeczkę nie trafiłem z tą pozycją w swoje gusta. Jest filozoficznie, ale czyta się to płynnie, jednak wyjątkowych wątków, czy celnych prztyczków w nos skierowanych do grona pisarek i pisarzy jakoś nie potrafiłem odnaleźć. Mimo to nie czuję się zobligowany do jakiejś ogromnej krytyki, bo od pewnego momentu miałem poczucie, że nie jest to książka dla mnie.

„Mona” to powieść skupiona wokół młodej, peruwiańskiej pisarki, która udaje się na „Meeting” podczas, którego jednemu z obecnych tam autorów wręczona zostanie nagroda literacka. Samą bohaterkę poznajemy w drodze do Szwecji, gdzie organizowane jest spotkanie, zarysowane są także nieznacznie...

Rozwiń

Zwiń

„Swobodne wpadanie” to powieść o relacji. Córka i ojciec w wyniku historii kryminalnej „skazani” są na wspólne przebywanie pod jednym dachem. I może nie byłoby w tym nic wyjątkowego gdyby nie zaszłości, urazy z dzieciństwa, które w zasadzie przez wiele lat ich relację torpedowały. Dla córki sytuacja staje się drogą do swoistego rewanżu, odpłacenia za to co było, a co nie zostało przepracowane, naprawione. Ojciec staje się zaś męczennikiem, wolnym ptakiem zamkniętym w czterech ścianach. Ciekawa jest ta zamiana gdzie w zasadzie ten który kiedyś skrzywdził staje się nagle ofiarą.

Co wyróżnia tę książkę to z pewnością piękny, poetycki język, można się konstrukcją zdań napawać. Na uwagę zasługuje też plastyczność tekstu, który oddaje gęstą, emocjonalną atmosferę, a także daje spore pole do popisu dla wyobraźni.

Całość objęta jest okładką, która wyróżni się na półce. I choć to książka objętościowo na dwa wieczory to moim zdaniem nie trzeba się spieszyć. Ja jestem na tak.

„Swobodne wpadanie” to powieść o relacji. Córka i ojciec w wyniku historii kryminalnej „skazani” są na wspólne przebywanie pod jednym dachem. I może nie byłoby w tym nic wyjątkowego gdyby nie zaszłości, urazy z dzieciństwa, które w zasadzie przez wiele lat ich relację torpedowały. Dla córk...

Rozwiń

Zwiń

„Guguły” to podróż do lat osiemdziesiątych. Narracja prowadzona jest z perspektywy kilkuletniej Wioli, która z pewnością stanowi alter ego autorki. Treść stanowi zbiór krótkich historii, które w zasadzie zawierają pełne spektrum emocji i wydarzeń, od radości po smutki, od pierwszych miłości po śmierć. Nie ma tutaj koloryzowania, życie pokazane jest takim jakie jest w rzeczywistości, a perspektywa dziecka jest jak najbardziej trafna i dobrze zobrazowana. Choć to czasy PRL myślę, że każdy, nawet nie pamiętający czasów komunizmu, znajdzie tutaj punkt odniesienia do swojego dzieciństwa i wspomnień z nim związanych. Ciekawa jest także relacja narratorki z ojcem, jego postać stanowi tło dla całej historii i swego rodzaju klamrę bo cała narracja prowadzona jest w zasadzie od momentu gdy pojawia się on w życiu bohaterki i kończy wraz z jego odejściem.

Czy zatem warto po „Guguły” sięgnąć? Dla mnie było to niestety nieco za mało, jest to książka na dwa wieczory, ale jednak chyba niewiele zostawia w czytelniku. Czyta się szybko, płynnie, ale ja jednak oczekuję, że po lekturze będę miał co rozpamiętywać, do czego wracać. Tutaj tego uczucia nie miałem i choć może w niektórych fragmentach jakaś struna we mnie drgnęła to było to chwilowe.

„Guguły” to podróż do lat osiemdziesiątych. Narracja prowadzona jest z perspektywy kilkuletniej Wioli, która z pewnością stanowi alter ego autorki. Treść stanowi zbiór krótkich historii, które w zasadzie zawierają pełne spektrum emocji i wydarzeń, od radości po smutki, od pierwszych miłośc...

Rozwiń

Zwiń

Postać, forma, okładka. Wszystkie te słowa stanowią klucz do „Kierunku zwiedzania”. Kazimierz Malewicz twórca suprematyzmu to główny bohater tej książki. A jeśli poznawać artystę, zwłaszcza nieżyjącego to czy nie warto wybrać się do muzeum na wystawę poświęconą jego twórczości? I tak właśnie jesteśmy, w formie muzealnej, oprowadzani po biografii artysty, czasem z przymrużeniem oka traktując muzealne „standardy”. Poznajemy historię, poznajemy dzieła, a na koniec dostajemy od samego autora publikacji masę źródeł, z których korzystał, oraz delikatny prztyczek w nos. Bo fikcja przeplata się tu z prawdą.
Wszystko to obejmuje okładka, płócienna, z kwadratem, na białym tle, rzecz jasna. Zamyka i otwiera dostęp do treści, a nawet zapewnia sensoryczne doznania podczas czytania, bo ten grzbiet można głaskać wielokrotnie.
Dajcie się autorowi po tej książce oprowadzić, bo w cenie biletu sporo smaczków językowych, zabawa słowem i najmniej dosłowna scena erotyczna. Ja to kupuję i chętnie wybiorę się na zwiedzanie raz jeszcze.

Postać, forma, okładka. Wszystkie te słowa stanowią klucz do „Kierunku zwiedzania”. Kazimierz Malewicz twórca suprematyzmu to główny bohater tej książki. A jeśli poznawać artystę, zwłaszcza nieżyjącego to czy nie warto wybrać się do muzeum na wystawę poświęconą jego twórczości? I tak właśn...

Rozwiń

Zwiń

„Wilno 1915” to kilka miesięcy z życia miasta zebrane w formie wspomnień mieszkańców i ubrane w wyjątkową albumową formę. Opisywany okres to moment szczególny w historii miasta. Przez miasto przetacza się fala uchodźców z linii frontu oraz liczne zastępy uciekających wojsk rosyjskich. Cywile w tej zawierusze muszą odpowiedzieć na ważne pytanie czy pozostać w mieście, czy też uciekać w głąb Rosji. Kolejnym etapem jest już wejście wojsk niemiecki, po początkowej euforii i nadziei na lepsze jutro, pojawiają się obawy i niezadowolenie, przede wszystkim związane z brakiem podstawowych produktów żywnościowych, rosnącymi cenami czy podejściem żołnierzy do ludności cywilnej i jej dóbr.
Z książki wyłania się też niezwykły obraz miasta wielokulturowego, gdzie kilka narodowości żyje obok siebie, ale też zabiega o przywileje u nowych włodarzy miasta.
Sama narracja prowadzona jest przez bezpośrednich uczestników wydarzeń, a co za tym idzie tekst nie zawsze jest płynny, zmienia się stylistycznie. Jednak im dalej tym mniej zaburza to płynność lektury.

Czy warto sięgnąć po „Wilno 1915”? Myślę, że tak bo jest to unikatowy zapis burzliwych wydarzeń przedstawiony z perspektywy osób, które łączy przede wszystkim miasto, ich „mała ojczyzna”.

„Wilno 1915” to kilka miesięcy z życia miasta zebrane w formie wspomnień mieszkańców i ubrane w wyjątkową albumową formę. Opisywany okres to moment szczególny w historii miasta. Przez miasto przetacza się fala uchodźców z linii frontu oraz liczne zastępy uciekających wojsk rosyjskich. Cywi...

Rozwiń

Zwiń

Jedenastoletnia Ellen po śmierci ojca postanawia milczeć. Realizuje dobitnie swoją wolę przenosząc milczenie na wszystkie aspekty swojego życia. Ten brak słów nie dotyczy jednak czytelnika więc narracja prowadzona jest z perspektywy wspomnianej bohaterki. Przedstawia nam ona swoją rodzinę, zwłaszcza matkę i brata oraz nawiązuje do sylwetki nieżyjącego już ojca. Opisy są niezwykle minimalistyczne, surowe, otrzymujemy tu jednak obraz rodziny dysfunkcyjnej, pełnej skrajności, dotkniętej w pewnym momencie chorobą psychiczną ojca. Skąd jednak postanowienie milczenia? Jak dla mnie pozostało to zagadką, nie wyłania się tu ani zażyła relacja, ani traumatyczna. Coś jednak w tej rodzinie się zmienia. Jednak powody pozostają przynajmniej dla mnie nieznane.

Nie ma co ukrywać nie porwała mnie ta historia, nie wzruszyła, nie zdenerwowała, ale też nie zmęczyła bo to jednak tylko około 100 stron. Czy jednak coś mi w głowie po tej książce zostało? Nie sądzę.

Jedenastoletnia Ellen po śmierci ojca postanawia milczeć. Realizuje dobitnie swoją wolę przenosząc milczenie na wszystkie aspekty swojego życia. Ten brak słów nie dotyczy jednak czytelnika więc narracja prowadzona jest z perspektywy wspomnianej bohaterki. Przedstawia nam ona swoją rodzinę,...

Rozwiń

Zwiń

Obrzydliwości nad obrzydliwościami. Jeśli zaczniecie lekturę i po kilkunastu stronach stwierdzicie, że nie, gorzej być nie może to uwierzcie może. I to ogromny plus tej książki! Moshfegh nie gryzie się w język, w małej wsi, tytułowej Lapvonie, splata losy bohaterów w sposób nieprzewidywalny, a do tego całość okrasza ogromną dozą brutalności, ale i groteski. Sam dobór bohaterów również jest wyjątkowy, bo na kartach spotkamy chłopaka, z niepełnosprawnością, katowanego przez ojca, księdza- co najmniej w kryzysie wiary, szeptuchę posiadającą moc odczytywania mowy ptaków czy czuwającego nad tym wszystkim zblazowanego, znużonego przepychem władcę. Barwny przekrój, prawda? A i tak nie wymieniłem wszystkich.

Idźmy dalej w treść. Cała powieść ukazuje mechanizmy działania władzy, ślepej wiary oraz ukazuje nierówności społeczne. Są winy, są kary, zasada oko za oko ząb za ząb przejawia się w wielu sytuacjach, a całość mogłaby stanowić świetny spektakl teatralny. Da się tutaj też zaśmiać, ale jednak częściej spotkamy brud, śmierć i przemoc.

Niemniej to świetna pozycja, warta każdej minuty spędzonej przy lekturze. Jeśli jednak macie plastyczną wyobraźnię i niezbyt mocne żołądki, nie czytajcie jej po jedzeniu. Chociaż czytana przed może odebrać apetyt… Zdecydujecie sami, ale po Lapvone sięgnijcie!

Obrzydliwości nad obrzydliwościami. Jeśli zaczniecie lekturę i po kilkunastu stronach stwierdzicie, że nie, gorzej być nie może to uwierzcie może. I to ogromny plus tej książki! Moshfegh nie gryzie się w język, w małej wsi, tytułowej Lapvonie, splata losy bohaterów w sposób nieprzewidywaln...

Rozwiń

Zwiń