Bardzo ciekawy esej z pogranicza filozofii, teologii i historii, w którym autor stara się wykazać w jaki sposób intelektualny przewrót sprzed ponad 500 lat skanalizował rozwój cywilizacji europejskiej (albo szerzej zachodniej) do stanu, w jakim znajduje się dzisiaj. Mierzenie się z wszelkimi desygnatami tego co rozumiemy przez "współczesny świat" byłoby zbyt karkołomne, dlatego skupiono się na kilku, wybranych zagadnieniach- tolerancji, rozdziału religii od państwa, subiektywizacji moralności i laicyzacji, ze szczególnym naciskiem na laicyzację uczelni wyższych.
Autor przekonuje, że korzenie ponowoczesności tkwią w odrzuceniu prymatu Rzymu i reformacyjnej idei indywidualnej interpretacji Pisma Świętego. Paradoksalnie zamiast wyeliminowania zaniedbań i grzechów późnośredniowiecznego Kościoła - efektem domina jak twierdzi autor - przez ciągłe spory doktrynalne doszliśmy do całkowicie ześwietczonego społeczeństwa, całkowicie wbrew intencjom Lutra, Kalwina czy Zwingliego. Jak skrótowo w jednym z rozdziałów ujmuje to autor - "Zamiast Kościoła mamy Kościoły".
Książka erudycyjna, niełatwa w lekturze, miejscami powtarzająca się, ale mimo wszystko warta poznania, nawet jeśli stoimy na nieco odmiennych światopoglądowo stanowiskach.

Bardzo ciekawy esej z pogranicza filozofii, teologii i historii, w którym autor stara się wykazać w jaki sposób intelektualny przewrót sprzed ponad 500 lat skanalizował rozwój cywilizacji europejskiej (albo szerzej zachodniej) do stanu, w jakim znajduje się dzisiaj. Mierzenie się z wszelkimi desygnatami tego co rozumiemy przez "współczesny świat" byłoby zbyt karkołomne,...

"Niezamierzone" skutki reformacji, szeroko pojętej jako ruch doktrynalny, społeczno-polityczny i kulturowy (a tak naprawdę jeszcze szerzej: reformacji i epoki konfesjonalizacji wczesnonowożytnej) zostały tu przedstawione jako korzenie współczesnej cywilizacji zachodniej. I efekt: wielki paradoks żywiołowego, religijnego w swej istocie zrywu, który doprowadził do zdechrystianizowanego, zeświecczonego świata. Kapitalna okładka dosadnie ilustruje tę tezę, a krótki wstęp Macieja Ptaszyńskiego, znawcy tematyki, celnie ją wykłada. W rzeczy samej reformacja robi tu troszkę za pars pro toto, bo zjawisk, które się złożyły na kształt współczesnego Zachodu było więcej. Niczego to jednak nie ujmuje wywodom, które w żadnej mierze nie ulegają propagandowym kliszom. Książka przeciekawa, erudycyjna, prowokująca i warta namysłu. A że nie całkiem bezstronna? Owszem, bo krytyczna wobec nowoczesności, pogrążonej w ewidentnym kryzysie. Autor jednak mocno podkreśla w tytule zakończenia, że jest "przeciw nostalgii". Niech tak będzie, chociaż są fragmenty, gdzie zdawało mi się odczuwać nutę sentymentu za dawnym poczuciem sensu i wspólnoty. Proponuje wszakże jeden środek zaradczy: zdesekularyzować akademię. Ciekawe, jak to zrobić w czasach postnowoczesności, gdy akademia zdaje się maszerować w forpoczcie postępowej armii mającej do reszty rozprawić się z demonami chrześcijańskiej przeszłości...

"Niezamierzone" skutki reformacji, szeroko pojętej jako ruch doktrynalny, społeczno-polityczny i kulturowy (a tak naprawdę jeszcze szerzej: reformacji i epoki konfesjonalizacji wczesnonowożytnej) zostały tu przedstawione jako korzenie współczesnej cywilizacji zachodniej. I efekt: wielki paradoks żywiołowego, religijnego w swej istocie zrywu, który doprowadził do...