Pratchett bierze się za robienie filmów... Nie to , nie tak... Właściwie to mieszkańcy Dysku odkrywają magię kina. I to dosłownie. Nieopodal Ankh-Morpork objawia się bowiem Holly Wood , znaczy się Święty Gaj. I zaczyna się masowa produkcja ruchomych obrazków.
Pratchett w prześmiewczy sposób ukazuje zasady rządzące kinematografią. W sumie zasada jest jedna- wszystkim rządzi pieniądz. W zabawny sposób pokazane są kulisy produkcji filmowych. Mamy oczywiście Gwiazdy, cudownego psa i tysiąc słoni.... Złote życie.
Ale to jest Dysk. Tu nic nie może dobrze pójść.....
Książka jest naprawdę ciekawa. Zdecydowanie odbiega od innych . I jak zwykle dominuje wisielczy humor.

Pratchett bierze się za robienie filmów... Nie to , nie tak... Właściwie to mieszkańcy Dysku odkrywają magię kina. I to dosłownie. Nieopodal Ankh-Morpork objawia się bowiem Holly Wood , znaczy się Święty Gaj. I zaczyna się masowa produkcja ruchomych obrazków.
Pratchett w prześmiewczy sposób ukazuje zasady rządzące kinematografią. W sumie zasada jest jedna- wszystkim...

RECENZJA W 5 ZDANIACH:
Zacząłem czytać od tej części jako, ze podobno jest to początek serii "industrialnej". W tym wypadku mamy początki kina niemego. I początek jest bardzo interesujący, fajnie się rozwija, ale w pewnym momencie ilość wątków i problemów - jak dla mnie - jest przytłaczająca. Dużo ciekawszy jest dla mnie opis "magicznego rozwoju kinematografii" aniżeli wplatanie w to smoków trolli i innych magicznych istot. No ale kto co lubi ;) czyta się łatwo, za tydzień nie będę pamiętał, co czytałem :)

RECENZJA W 5 ZDANIACH:
Zacząłem czytać od tej części jako, ze podobno jest to początek serii "industrialnej". W tym wypadku mamy początki kina niemego. I początek jest bardzo interesujący, fajnie się rozwija, ale w pewnym momencie ilość wątków i problemów - jak dla mnie - jest przytłaczająca. Dużo ciekawszy jest dla mnie opis "magicznego rozwoju kinematografii" aniżeli...

Kolejny świetny tom. Wiele radości sprawia wyłapywanie nawiązań do Hollywoodu. Momentami budził skojarzenia z filmem "Babilon"

Kolejny świetny tom. Wiele radości sprawia wyłapywanie nawiązań do Hollywoodu. Momentami budził skojarzenia z filmem "Babilon"

Świetnie się bawiłam przy tej części. Idealnie jest przedstawiona masówka, w stronę którą idą współczesne produkcje. Pokazuje, co najbardziej się liczy w produkcji i scenariuszu: pieniądze. I to jak rządzą światem kinematografii. Terry Pratchett przeszedł tutaj samego siebie.

Świetnie się bawiłam przy tej części. Idealnie jest przedstawiona masówka, w stronę którą idą współczesne produkcje. Pokazuje, co najbardziej się liczy w produkcji i scenariuszu: pieniądze. I to jak rządzą światem kinematografii. Terry Pratchett przeszedł tutaj samego siebie.

Końcówka broni książkę, która w połowie się trochę ciągnęła. Plus za lovecraftowskie klimaty i ogólnie fajny niepokojący motyw.

Change my mind: byłoby dużo lepiej, gdyby w książce w ogóle nie było czarodziei. Nawet Victor nie musiał być magiem, w gruncie rzeczy, ale już dajmy na to - cała reszta była niepotrzebna, a zaśmiecała fabułę i utrudnia dostęp do książki nowym czytelnikom. Na co nowemu czytelnikowi Myślak Stibbons, który pojawia się aż na dwóch stronach, na jednej po to, żeby zostać poduszką XD

Końcówka broni książkę, która w połowie się trochę ciągnęła. Plus za lovecraftowskie klimaty i ogólnie fajny niepokojący motyw.

Change my mind: byłoby dużo lepiej, gdyby w książce w ogóle nie było czarodziei. Nawet Victor nie musiał być magiem, w gruncie rzeczy, ale już dajmy na to - cała reszta była niepotrzebna, a zaśmiecała fabułę i utrudnia dostęp do książki nowym...

Ciekawe przedstawienie zagadnienia kinematografii, zarobków na niej, reklamy itp. Fajny wątek z Gaspode. Zastanawiałem się czy uda im się zrobić ten dźwięk.
Ogólnie spoko, ale chyba więcej oczekiwałem na koniec.

Ciekawe przedstawienie zagadnienia kinematografii, zarobków na niej, reklamy itp. Fajny wątek z Gaspode. Zastanawiałem się czy uda im się zrobić ten dźwięk.
Ogólnie spoko, ale chyba więcej oczekiwałem na koniec.

To już 10. przeczytana przeze mnie część Świata Dysku. I niestety, jak na razie, najgorsza.
Święty ogień strzegący przejścia gaśnie a na świat wydostają się groźne idee. Pojawia się Święty Gaj (Holly Wood) i pomału rozpala się magia Srebrnego Ekranu... nie powiem, zapowiadało się naprawdę dobrze, ale jakoś po drodze bardzo mnie znudziło, mimo że Pratchett porusza naprawdę ważny temat. Oczywiście w swój drwiący sposób. Zdecydowanie tęsknię za wiedźmami...

To już 10. przeczytana przeze mnie część Świata Dysku. I niestety, jak na razie, najgorsza.
Święty ogień strzegący przejścia gaśnie a na świat wydostają się groźne idee. Pojawia się Święty Gaj (Holly Wood) i pomału rozpala się magia Srebrnego Ekranu... nie powiem, zapowiadało się naprawdę dobrze, ale jakoś po drodze bardzo mnie znudziło, mimo że Pratchett porusza naprawdę...

Dziesiąta część cyklu „Świat Dysku” to równocześnie pierwsza w podcyklu o rewolucji przemysłowej. Autor na warsztat wziął tym razem przemysł filmowy, prezentując chyba po raz pierwszy tak wyraźną dezaprobatę dla otaczającej nas rzeczywistości. Na przykładzie Holly Woodu (Świętego Gaju),miejsca położonego nieopodal Ankh-Morpork, w swój charakterystyczny, pełen humoru sposób opisał, w jaki sposób rodzą się gwiazdy filmowe, chaos towarzyszący produkcji ruchomych obrazków oraz jak magia ekranu wpływa zarówno na twórców, jak i na odbiorców tej sztuki. Równocześnie jednak pod humorystyczną otoczką autor dotyka już trochę poważniejszych tematów - praw pracowniczych, uzależnienia od ekranu czy dyskryminacji.

W powieści występuje, jak zwykle, mnóstwo aluzji i nawiązań do rozmaitych tworów kultury, z wyraźnym wskazaniem na kinematografię. Z ikonicznych postaci, które będą miały swój udział w kolejnych częściach cyklu, pojawiają się Mustrum Ridcully i kwestor, a Gardło Sobie Podrzynam Dibbler, stanowiący poboczny, ale stały element krajobrazu wszystkich powieści rozgrywających się w Ankh-Morpork, otrzymuje tu niezwykle pasującą do niego rolę ;) Niezmiernie podoba mi się fakt, że powtarzają się już pewni bohaterowie i miejsca z poprzednich tomów, przez co ma się poczucie, że podczas lektury wraca się do domu. Jak zwykle polecam :)

Dziesiąta część cyklu „Świat Dysku” to równocześnie pierwsza w podcyklu o rewolucji przemysłowej. Autor na warsztat wziął tym razem przemysł filmowy, prezentując chyba po raz pierwszy tak wyraźną dezaprobatę dla otaczającej nas rzeczywistości. Na przykładzie Holly Woodu (Świętego Gaju),miejsca położonego nieopodal Ankh-Morpork, w swój charakterystyczny, pełen humoru sposób...

Gdy przystępowałem do pisania opinii na temat tej książki ze zdumieniem zauważyłem, że już kiedyś ją czytałem. Mimo tego, nie kojarzyłem z lektury NIC. Teraz, gdy po latach wróciłem do książki, stwierdzam, że nic w tym niezwykłego, bo "Ruchome obrazki" to pozycja dosyć nijaka. T. Pratchett dosyć często wykorzystywał pojawienie się współczesnych zjawisk i instytucji (poczta, banki, koncerty, prasa) aby przemycić trochę przemyśleń na temat natury człowieka i w zasadzie, nie widzę powodu aby na to narzekać. Problem w tym, że czasami, np. tutaj, nie jest to poparte jakąś ciekawszą opowieścią i bohaterami. Pojawia się wyśmianie paru filmowych kanonów (małpa porwana przez gigantyczną kobietę; irytująco głupi pies uważany za geniusza),kilka ciekawych wątków pobocznych (zakochany Detrytus, gadające zwierzaki, czy troll o imieniu Rock, magowie wymykający się do kina),ale ogólne wrażenie jest rozczarowujące. Zwykła, poprawnie skonstruowana opowieść opierająca się na kilku wciąż powtarzanych żartach i uwagach.

Gdy przystępowałem do pisania opinii na temat tej książki ze zdumieniem zauważyłem, że już kiedyś ją czytałem. Mimo tego, nie kojarzyłem z lektury NIC. Teraz, gdy po latach wróciłem do książki, stwierdzam, że nic w tym niezwykłego, bo "Ruchome obrazki" to pozycja dosyć nijaka. T. Pratchett dosyć często wykorzystywał pojawienie się współczesnych zjawisk i instytucji (poczta,...

To jedna z tych części, w której główny temat wymusza parodię a ta często jest zbyt przewidywalna i zbyt jednoznaczna. Mimo wielu fajnych gagów Ruchome obrazki są dla mnie zbyt kliszowe by zapisać si do grona ulubionych .

To jedna z tych części, w której główny temat wymusza parodię a ta często jest zbyt przewidywalna i zbyt jednoznaczna. Mimo wielu fajnych gagów Ruchome obrazki są dla mnie zbyt kliszowe by zapisać si do grona ulubionych .