Tytuł nieśmiało sugeruje , że miłość będzie jednym z tematów opowiadań, ale jest nim raczej śmierć, bezsens i rozpad Natomiast prawda i kłamstwo są terminami nieostrymi, zawieszonymi w ironii i parodii. Styl autora - modernistyczny, alegoryczny, pokazujący dramat poprzez żartobliwość- zadowoli fanów Gombrowicza. Do mnie te opowiadania nie przemówiły, ale doceniam styl, kompozycję i umiejętności literackie.

Tytuł nieśmiało sugeruje , że miłość będzie jednym z tematów opowiadań, ale jest nim raczej śmierć, bezsens i rozpad Natomiast prawda i kłamstwo są terminami nieostrymi, zawieszonymi w ironii i parodii. Styl autora - modernistyczny, alegoryczny, pokazujący dramat poprzez żartobliwość- zadowoli fanów Gombrowicza. Do mnie te opowiadania nie przemówiły, ale doceniam styl,...

bardzo specyficzny zbiór opowiadań. niektóre podobały mi się od początku do końca, przy innych musiałam się mocno skupiać a i tak gdzieś umykał mi sens. to było dość męczące przeżycie

bardzo specyficzny zbiór opowiadań. niektóre podobały mi się od początku do końca, przy innych musiałam się mocno skupiać a i tak gdzieś umykał mi sens. to było dość męczące przeżycie

Znakomity zbiór opowiadań (bardzo różnych).

Znakomity zbiór opowiadań (bardzo różnych).

Nie tego się spodziewałem. To znaczy nie mam pojęcia, czego się spodziewałem, ale na pewno czegoś innego. Często czułem się w tych opowiadaniach zagubiony, nie wiedziałem, czy czytam właśnie dokładny zapis snów Grušy, czy pokawałkowaną, brawurową antyutopię, czy głęboko zakamuflowaną satyrę na ustrój ludowy, czy wreszcie złożoną i wymykającą mi się alegorię.
Gruša ma inne podejście do stosunków międzyludzkich, szczególnie damsko-męskich. Ma inne podejście do narracji – zaczyna historię od środka, wrzuca do niej odbiorcę bez wstępu czy objaśnienia. Jego pisarstwo cechuje różnorodność tematów i technik, ale te opowiadania mają punkt styczny, a jest nim ludzka nieadekwatność, ciągłe a nieuniknione chybianie celu. A skoro o celu mowa, to literatura powinna między innymi dążyć właśnie do wybicia czytelnika z rytmu. Czeski pisarz opanował tę sztukę do perfekcji.

Nie tego się spodziewałem. To znaczy nie mam pojęcia, czego się spodziewałem, ale na pewno czegoś innego. Często czułem się w tych opowiadaniach zagubiony, nie wiedziałem, czy czytam właśnie dokładny zapis snów Grušy, czy pokawałkowaną, brawurową antyutopię, czy głęboko zakamuflowaną satyrę na ustrój ludowy, czy wreszcie złożoną i wymykającą mi się alegorię.
Gruša ma inne...