Lód

Niesamowita, bardzo wymagająca, warto się z nią zmierzyć

Niesamowita, bardzo wymagająca, warto się z nią zmierzyć

Pokaż mimo to

Mój absolutny numer 1, jeśli chodzi o fantastykę.
To książka monumentalna, dosłownie i w przenośni. Może być trudna w odbiorze ale jednocześnie niesamowicie pociągająca.

Mój absolutny numer 1, jeśli chodzi o fantastykę.
To książka monumentalna, dosłownie i w przenośni. Może być trudna w odbiorze ale jednocześnie niesamowicie pociągająca.

Pokaż mimo to

Ciężka sprawa ale , się przeczytało się :) chociaż można by powiedzieć że przesłuchało się .
Posiadam wersję papierową , ale mimo wszystko gdyby nie wersja audioteki , nie ukończył bym tej pozycji , Filip Kosior zrobił kawał dobrej roboty :)

Ciężka sprawa ale , się przeczytało się :) chociaż można by powiedzieć że przesłuchało się .
Posiadam wersję papierową , ale mimo wszystko gdyby nie wersja audioteki , nie ukończył bym tej pozycji , Filip Kosior zrobił kawał dobrej roboty :)

Pokaż mimo to

Do trzech razy sztuka, zimą 2019 doszłam do księgi drugiej, zimą 2020 do trzeciej. Na wiosenne rozstopy 2021 ... przesłuchałam audiobook! Oto format na tę cegłę, który pozwala łatwiej przebrnąć przez niezmierzoną ilość rusycyzmów i zruszczonych polskich słów, która brzmią jakoś bardziej zrozumiale, kiedy WYPOWIADA SIĘ je na głos. Bowiem to właśnie ten styl sprawiał mi taki problem w dokończeniu tej książki. Z jednej strony potoczysty, soczysty, pseudo-przedwojenny, z licznymi figurami retorycznymi, w nieskończoność owijający w bawełnę w celu podtrzymania konwersacji, gdzie czytanie między wierszami jest domyślnym schematem myślenia rozmówców.
Z drugiej ten narrator pierwszoosobowy, który praktycznie zawsze mówi o tym co uczynił, "POWIEDZIAŁO SIĘ, ZROBIŁO SIĘ, STRZELIŁO SIĘ, ZŁAPAŁO SIĘ" - ot, tak, liednik, tylko pionkiem historii on nieznaczącym, jakby jego los już dawno zamarzł.
I choć doceniam ten pietyzm konstruowania świata, właśnie w tym pseudojęzyku polskim z naleciałościami, to zauważałam go praktycznie do ostatniej strony i nieprzerwanie mnie on męczył.
Ach i ten Benedykt Gierosławski, godny pożałowania krętacz i megaloman, który choć nie chce to krętaczy, opowiadając co i rusz kłamstwo za kłamstem, ot dla rozrywki, dla testu, grając w jakąś wyimaginowaną grę, której zasad nie zna. Nie jest to bohater, którego się lubi, choć z pewnością jest postacią barwną, inteligentną i zaskakującą, nierzadko przynudzającą filozoficznymi wywodami. Jego słowotok wydaje się nie kończyć, płynnie przechodząc między opisem wydarzeń a ich wieloma interpretacjami, nie pozostawiając czytelnikowi wyboru - trzeba ZAGŁĘBIĆ SIĘ w chaos myśli narratora i DOMYŚLIĆ SIĘ tego czego on w gąszczu myśli nie widzi - PRAWDY.
Jednocześnie sięgnięcie do motywu arystokratów w pociągu a la "Orient Express" oraz kreacja nowej "Ziemi Obiecanej", dodaje całej historii jeszcze więcej życia i nowych pól interpretacji..

Czy polecam? Nie wiem. Nadal uważam, że najlepsza książką jest "Perfekcyjna niedoskonałość", choć nie da sie zaprzeczyć, że fabularny rozmach "Lodu" trudno porównać do czegokolwiek innego zarówno tego autora jak i jemu współczesnych. Takich książek się współcześnie po prostu już nie pisze, ponieważ stylem i rozmachem bliżej jej do powieści historycznych polskich czy rosyjskich z końca XIX wieku, niż do współczesnej literatury zarówno pięknej jak i fantastycznej.

Do trzech razy sztuka, zimą 2019 doszłam do księgi drugiej, zimą 2020 do trzeciej. Na wiosenne rozstopy 2021 ... przesłuchałam audiobook! Oto format na tę cegłę, który pozwala łatwiej przebrnąć przez niezmierzoną ilość rusycyzmów i zruszczonych polskich słów, która brzmią jakoś bardziej zrozumiale, kiedy WYPOWIADA SIĘ je na głos. Bowiem to właśnie ten styl sprawiał mi taki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To chyba najbardziej przystępna z książek Dukaja - w obcy świat wkraczamy powoli, stopniowo, co daje czas na przyswojenie nowych pojęć i zrozumienie skali zmian, w poprzednich powieściach autora zderzaliśmy się od razu ze ścianą nowych słów, systemów myślowych, tu podróżujemy razem z bohaterem w wagonie transsybirskiej kolei. Podróż będzie długa i niesamowita, ale warta każdej strony. Takich powieści już z się nie pisze, plastycznych, krwistych, szeroko rozlanych fabularnie. Szczerze polecam!

To chyba najbardziej przystępna z książek Dukaja - w obcy świat wkraczamy powoli, stopniowo, co daje czas na przyswojenie nowych pojęć i zrozumienie skali zmian, w poprzednich powieściach autora zderzaliśmy się od razu ze ścianą nowych słów, systemów myślowych, tu podróżujemy razem z bohaterem w wagonie transsybirskiej kolei. Podróż będzie długa i niesamowita, ale warta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie ocenię. Niestety nie przeczytałam. Raptem 17% na czytniku. Naprawdę chciałam przeczytać jakaś książkę p. Dukaja - wiem, że to bardzo chwalony pisarz - padło na "Lód". Wydawało mi się, że to moje klimaty. Nawet przyzwyczaiłam się do specyficznego języka. Historia również nie jest mi obca. Ale poległam. Za dużo tego wszystkiego. Za dużo rozważań. Za dużo opisów, dialogów, wywodów o logice. Pomieszanie z poplątaniem. Rozbudowane do granic możliwości. Historia wciąga, ale jest tego ZA DUŻO. Może niepotrzebnie wzięłam się za takie tomiszcze. Może trzeba było na początek coś krótszego.

Nie ocenię. Niestety nie przeczytałam. Raptem 17% na czytniku. Naprawdę chciałam przeczytać jakaś książkę p. Dukaja - wiem, że to bardzo chwalony pisarz - padło na "Lód". Wydawało mi się, że to moje klimaty. Nawet przyzwyczaiłam się do specyficznego języka. Historia również nie jest mi obca. Ale poległam. Za dużo tego wszystkiego. Za dużo rozważań. Za dużo opisów, dialogów,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka ta czarowała mnie w bibliotece od dawna. Kusiła mnie intrygującą treścią, mapami we wkładce, rozmiarem. A ten ostatni to nie kaszę dmuchał – ponad 1000 stron. Koronawirus sprawił, że decyzją naszego nieogarniętego rządu, biblioteki będą zamknięte. Jest to więc idealna sytuacja, aby zabrać się za lekturę takiej cegły. Wziąłem ją i przygarnąłem. Dałem się porwać w Polskę i Rosję lodem skute, wsiąkłem w syberyjskie mrozy, i teraz, gdy za oknem jest minus piętnaście, nie robi to na mnie większego wrażenia.
Warszawa, do studenta matematyki Benedykta Gierosławskiego przychodzą pracownicy Ministerstwa Zimy. Dostaje propozycje nie do odrzucenia – ma udać się na Syberię, by tam odnaleźć swojego ojca, który zdaje się mieć coś wspólnego z lutymi, tajemniczymi istotami zrodzonymi z lodu. Na miejsce udaję się Transsibem, koleją międzykontynentalną. W wyniku serii nieporozumień, albo nawet z pełną premedytacją, jest brany za polskiego szlachcica. Poznaje szereg barwnych postaci, w tym samego Nikolę Teslę, wielkiego inżyniera i fascynata ćmiatła oraz specyficznej energii, skromnie nazywanej teslektrycznością. Po wielu przygodach dociera na miejsce, gdzie z musu brać udział w różnych spiskach i intrygach, przyjmując na siebie kolejne role.
Ciężko zrobić taki wstęp, który zapowiada książkę, a jednocześnie dochodzi się prawie do połowy książki. Treści bowiem jest w tej historii mnóstwo, starczyłoby jej na dwie albo i trzy osobne historie. Tymczasem Dukaj stworzył z tego jedną niesamowita opowieść. Poznajemy młodego studenta, obserwujemy jego przemianę w prawie szpiega, a może nawet wywrotowca, by na koniec stał się twórcą, ale wciąż szukającym prostego, ludzkiego ciepła. Wszędzie czyhają na niego zagrożenia, a w zasadzie wszyscy czegoś od niego chcą. Nawet nie tyle od niego, co od jego ojca. Tylko jak do niego się dostać, w sam środek syberyjskich mrozów, gdzie kończyny odpadają sczerniałe od samego dotyku lodu?
Dostaniemy całe mnóstwo wywodów i dialogów o charakterze filozoficznym, politycznym, społecznym, a nawet kulturowym. Gierosławski współpracuje w Teslą, aby móc zbliżyć się do epicentrum lodu, skąd prowadzą Drogi Mamutów, i tak móc zadziałać na historię. Jest bowiem rok 1924, Polski nie ma mapach, Piłsudski ze swoimi legionami walczy o nią na bezkresach Syberii, a pomóc ma w tym właśnie bohater tej książki. Na jego drodze staną politycy z okolic Bajkału (zamarzniętego do tego stopnia, że jeżdżą po nim pociągi), producenci zimnaza oraz wszelkiej maści kombinatorzy, z każdego możliwego obozu. Każdy wątek prowadzi do dygresji, która rozrasta się do kilkunastostronicowego rozdziału.
Owszem, w tej książce przelano ocean słów. Chwilami autor mógł odpuścić niektóre dywagacje nad ideą nowych ładów politycznych czy wpływu lodu na rozbudowę miast. Napisał to jednak w tak wciągający sposób, że ciężko mi się było oderwać, nawet jeśli chwilami gubiłem się w tych dysputach godnych najwyższych uczelni. I trzeba zwrócić również uwagę na język, jakim posługiwali się na łamach tej książki – specyficzna mieszanka polskiego z rosyjskim, pełna udziwnień i przestawionych szyków, aż prawie sam zacząłem mówić z podwójnym „się”.
Nie jest to książka idealna. Właśnie przez swoje rozmiary, które mogą odstraszyć, czy nawet przerazić i specyficzny język, może ona odrzucić przeciętnego czytelnika, którego nie będą interesowały alternatywne rzeczywistości i tym podobne zabawy. Fani jednak fantastyki powinni się dać się porwać tej stylistyce, temu rozmachowi godnemu filmów Davida Leana. Podróż pociągiem, późniejsze gry polityczne w Zimnym Nikołajewsku, aż w końcu podróż w sam środek Syberii. Jest tego dużo, może przytłaczać, ale dałem się pochłonąć. Pomimo drobnego druku i ogromnych akapitów, czytało się to płynnie i bez zanudzania, choć potrafiło to chwilami zmęczyć.
+ stworzony świat, język, intrygujące postaciami
- wodolejstwo

Książka ta czarowała mnie w bibliotece od dawna. Kusiła mnie intrygującą treścią, mapami we wkładce, rozmiarem. A ten ostatni to nie kaszę dmuchał – ponad 1000 stron. Koronawirus sprawił, że decyzją naszego nieogarniętego rządu, biblioteki będą zamknięte. Jest to więc idealna sytuacja, aby zabrać się za lekturę takiej cegły. Wziąłem ją i przygarnąłem. Dałem się porwać w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

jedna z najlepszych książek polskich. niestety niełatwo się czyta, bo trzeba wiedzieć to i owo poza lajkowaniem na fb. a o to dziś trudno. pomijam fabułę. Duże wrażenie zrobiły na mnie rozważania nad logiką. Warto się wysilić, a nuż coś zostanie? :-!

jedna z najlepszych książek polskich. niestety niełatwo się czyta, bo trzeba wiedzieć to i owo poza lajkowaniem na fb. a o to dziś trudno. pomijam fabułę. Duże wrażenie zrobiły na mnie rozważania nad logiką. Warto się wysilić, a nuż coś zostanie? :-!

Pokaż mimo to

Czytałem tą książkę prawie pół roku, to przez nią nie wypełniłem "wyzwania" na 2020. Niestety nie umiem czytać kilku pozycji jednocześnie. Bardzo też rzadko nie kończę rozpoczętej książki, tym bardziej książki która mi się podoba. Lód mnie "zamroził". Książka szalenie wymagająca ze względu na swój specyficzny język oraz zawiłość historii. Musiałem być szalenie skupiony by nie gubić wątku a w okresie pandemii nie mieszkając samemu ciężko mi było o takie skupienie. Mimo wszystko "podobało się". Polecam rusofilom :) We fragmentach swoim stylem bardzo mi przypominała Dostojewskiego. 7/10 tylko dlatego, że zajęła mi tyle czasu. Powinno być osiem.

Czytałem tą książkę prawie pół roku, to przez nią nie wypełniłem "wyzwania" na 2020. Niestety nie umiem czytać kilku pozycji jednocześnie. Bardzo też rzadko nie kończę rozpoczętej książki, tym bardziej książki która mi się podoba. Lód mnie "zamroził". Książka szalenie wymagająca ze względu na swój specyficzny język oraz zawiłość historii. Musiałem być szalenie skupiony by...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Się przeczytało się. Zamarzło!

Się przeczytało się. Zamarzło!

Pokaż mimo to