Jeśli mam być szczera to książka była dużym rozczarowaniem. Nigdy nie lubiłam bohaterów, którzy uciekają w imieniu większego dobra, podejmując decyzje za innych. A tak właśnie zrobił Evan. Nie pomyślał o swoich rodzicach, zwłaszcza mamie, ani o dziewczynie. Uciekł, bo tak mu było łatwiej nie odczuwać wyrzutów serca. Przez przynajmniej połowę książki myślałam, że może miał jakiś lepszy powód, ale nie. Wrócił bo nie wiedział jak się zająć własnym dzieckiem, które też może być chore jak one. Nie zważał na szok bliskich, ani na ich zranienie. Jego podejście zwłaszcza do Frankie, która była w związku było okropne. Jego słowa typu: tylko mnie kochasz, ja jestem twoją największą miłością, blabla…nie mówiąc, że Frankie nie była lepsza. Poleciała jak ćma w stronę dawno nie widzianego światła. Postępowała tak jak Evan sobie życzył, dla mnie to była manipulacja emocjonalna. Dodajmy jeszcze te opisy ich wzlatującej miłości ku niebu…dawno nie czytałam o miłości tak samolubnej i wręcz zbyt patetycznej. Wątek kryminalny autorka chyba też napisała na kolanie. Tak naprawdę chyba chciała wzbudzić jeszcze więcej emocji z tej książki, ale ten manewr był według mnie nieudany. Jedynymi plusami byli dla mnie: współlokatorzy Frankie, zwłaszcza Carly, która umiała przywalić naszej zakochanej bohaterce prawdę w twarz, oraz super pies (zwierząt nie da się nie lubić),a także kadra starszych, w tym rodzice Frankie i Evana. Ich miłość była dojrzała, ale też dużo bardziej realistyczna, niż wymyślona lekka obsesja głównych bohaterów. I nie czuję, że ta książka pokazuje prawdziwe życie z niepełnosprawnością. Bo oczywistym jest, że Evan ma kupę pieniędzy i nie docenia tego, jak dobrze ma, z rodziną i przyjaciółmi, którzy go kochają i wspierają. Wolał uciec daleko i tylko się nad sobą użalać. Przykro mi to pisać, ale książka w ogóle mnie nie przekonała.

Jeśli mam być szczera to książka była dużym rozczarowaniem. Nigdy nie lubiłam bohaterów, którzy uciekają w imieniu większego dobra, podejmując decyzje za innych. A tak właśnie zrobił Evan. Nie pomyślał o swoich rodzicach, zwłaszcza mamie, ani o dziewczynie. Uciekł, bo tak mu było łatwiej nie odczuwać wyrzutów serca. Przez przynajmniej połowę książki myślałam, że może miał...

Ta historia jest pięknie napisana i oddaje istotę tego, co to znaczy być niepełnosprawnym. Evan jest torturowany przez fakt, że Frankie nie będzie mogła mieć rodziny, a konkretnie własnych dzieci, ponieważ jego niepełnosprawność jest dziedziczna i może ją przekazać swoim dzieciom. Jej to nie obchodzi… Kocha go mimo wszystko.Miłość, którą odczuwa Evan i Frankie, jest głęboka i wykracza poza zranienie i ból. Autorka wysuwa na pierwszy plan bolesne rzeczy, które dzieci, a nawet dorośli, mówią o tych, którzy są trochę inni.To książka, której szybko nie zapomnę i na pewno nie raz do niej wrócę.

Ta historia jest pięknie napisana i oddaje istotę tego, co to znaczy być niepełnosprawnym. Evan jest torturowany przez fakt, że Frankie nie będzie mogła mieć rodziny, a konkretnie własnych dzieci, ponieważ jego niepełnosprawność jest dziedziczna i może ją przekazać swoim dzieciom. Jej to nie obchodzi… Kocha go mimo wszystko.Miłość, którą odczuwa Evan i Frankie, jest głęboka...

Co do tej książki mam mieszane uczucie, niby pełna emocji, napisana wręcz patetycznym tonem, przeszywającym na wskroś, ale bohaterowie jacyś tacy niewiarygodni, że aż mnie to raziło. Evan, chłopak doświadczony przez życie, nie dość, że nie słyszy, to jeszcze jest po przeszczepie serca pewnego razu znika bez śladu, pozostawiając swoich bliskich, w tym dziewczynę, której zdążyła wyznać miłość i po dwóch albo trzech latach wraca... z dzieckiem. Wszyscy witają go z otwartymi ramionami, jego dziewczyna Frankie czuje się zraniona, ale i tak zrywa ze swoim chłopakiem, rzucając się Evanowi w ramiona, a po chwili, na wyjaśniwszy sobie wszystkiego do końca (Frankie skrywa swoją tajemnicę),Evan kupuje dom i oświadcza się dziewczynie. Która dziewczyna tak łatwo wybacza taką zdradę i przyjmuje faceta z obcym dzieckiem? To mi kompletnie nie pasowało. Za to fajna była ta otoczka związana z chłopakiem Frankie, Jackiem i matką Everetta oraz jej bratem. tak więc końcówka zrekompensowała mi te sprzeczności, bo całość fajnie się czytało.

Co do tej książki mam mieszane uczucie, niby pełna emocji, napisana wręcz patetycznym tonem, przeszywającym na wskroś, ale bohaterowie jacyś tacy niewiarygodni, że aż mnie to raziło. Evan, chłopak doświadczony przez życie, nie dość, że nie słyszy, to jeszcze jest po przeszczepie serca pewnego razu znika bez śladu, pozostawiając swoich bliskich, w tym dziewczynę, której...