La Rochelle, miasteczko małe, a w nim J.P.G. Guillaume, nauczyciel niemieckiego. Ma dom, córkę Helenę, z której jest dumny ponad miarę, syna Antosia, który – jak sam J.P.G. przyznaje – jest kretynem. Ma też żonę, choć o niej powiedzieć, że jest... nijaka jest. Zwykły poniedziałek w pracy zwykłym być przestaje, kiedy J.P.G. uderza jednego z uczniów. Kończy się to przymusowym urlopem. A to nie pierwsza zmiana, jaka zachodzi w życiu J.P.G., a powodem jest manikiurzystka Mado. Pojawiła się z La Rochelle nagle i równie nagle odżyły wspomnienia J.P.G., które od osiemnastu lat ukrywa na rubieżach pamięci, bo J.P.G. nie zawsze był nauczycielem, nie zawsze był przykładnym mężem i ojcem, nie zawsze tak się nazywał...
Te wspomnienia wzbudzają w nim przerażenia, panikę, ale i radość z życia jakie mógł kiedyś wieść, gdyby nie błąd który popełnił. Nagle jego obecne życie staje się jałowe, wybrane na zasadzie: „jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma”, a najgorszym jest fakt, że nigdy nie uciekł od więzienia. Czy teraz uda mu się ostatecznie wyzwolić?
Pierwsze porównanie to "Nędznicy" i Jean Valjean Victora Hugo, oczywiście z tym arcydziełem Simenon musi przegrać, ale robi to w dość przyzwoitym stylu.

La Rochelle, miasteczko małe, a w nim J.P.G. Guillaume, nauczyciel niemieckiego. Ma dom, córkę Helenę, z której jest dumny ponad miarę, syna Antosia, który – jak sam J.P.G. przyznaje – jest kretynem. Ma też żonę, choć o niej powiedzieć, że jest... nijaka jest. Zwykły poniedziałek w pracy zwykłym być przestaje, kiedy J.P.G. uderza jednego z uczniów. Kończy się to...