To już trzecia część „Sagi ognistych kwiatów” i muszę stwierdzić, że chyba podobała mi się najbardziej.

Aroha, córka Lindy, wraz ze swoją miłością uczestniczą w katastrofie kolejowej. Matiu, niestety, ginie na miejscu. Młoda kobieta twierdzi, że ciąży nad nią klątwa i tym bardziej, nie może się otrząsnąć po tym wypadku. Widząc, co się dzieje, matka dziewczyny postanawia wysłać ją na Rata Station, gdzie Aroha stara się na nowo zacząć życie i zaprzyjaźnia się ze swym wujem Robinem.

Robin to syn Cat i Chrisa, który ku rozczarowaniu ojca, ma duszę artysty. Marzy mu się gra aktorska na scenie. Jego matka załatwia mu prywatne lekcje u znanego aktora. Później młody mężczyzna widząc ogłoszenie, że pewna trupa poszukuje aktorów, postanawia uciec z domu i spróbować swego szczęścia. Pytanie, czy los się do niego uśmiechnie i spełni swe marzenie o graniu wielkich ról na deskach teatru?

Trzecia część sagi i można stwierdzić, że to już trzecie pokolenie. Autorka w tej części poruszyła bardzo wiele trudnych tematów, jak na przykład rasizm. W hotelu nikt nie chciał zakwaterować Chińczyków, w restauracji obsłużyć, a w taksówce podwieźć. Ludzie ci, byli uważani tylko za tanią siłę roboczą. Warunki ich pracy też pozostawiały wiele do życzenia. Tu można wymienić przede wszystkim potwornie niskie zarobki, złe warunki pracy oraz niegodziwe traktowanie. To tyczy się ludzi nie tylko ze względu na przynależność etniczną, ale również i na płeć. Podobna sytuacja spotyka kobiety.

Autorka bardzo uwypukliła, jak ludzie z tzw. wyższych sfer, patrzyli na zwykły pracujący lud. Kobiety nie miały możliwości studiowania, a co za tym idzie, płeć piękna nie była zdolna do zarządzania firmą. Panie idealnie nadawały się na stanowiska wyrobnicze w przędzalni.

W tej części Maorysi już znacznie lepiej byli traktowani przez innych i coraz mniej osób bało się ich Wiele wycieczek przyjeżdżało tylko po to, by zobaczyć, jak mieszkają czy wyglądają. Niemalże uważano ich za obiekt ciekawy do zobaczenia.

Autorka nie kazała nam długo czekać na akcję w tej książce. Już na samym początku zdarza się katastrofa kolejowa, co pozwoliło mi się szybko wciągnąć w tę lekturę.

W tej książce znajduje się dużo opisów, ale przyjemnie się je czyta. Jeśli nie boicie się dużej liczby stron, to śmiało sięgnijcie po tę książkę. Ta saga jest naprawdę godna uwagi.

To już trzecia część „Sagi ognistych kwiatów” i muszę stwierdzić, że chyba podobała mi się najbardziej.

Aroha, córka Lindy, wraz ze swoją miłością uczestniczą w katastrofie kolejowej. Matiu, niestety, ginie na miejscu. Młoda kobieta twierdzi, że ciąży nad nią klątwa i tym bardziej, nie może się otrząsnąć po tym wypadku. Widząc, co się dzieje, matka dziewczyny postanawia...

Czy to koniec? Aż nie mogę uwierzyć.
Zżyłam się z tą serią, mimo że nie uważam się za dumną z tego, że czytam takie "czytadło". Muszę jednak przyznać, że z każdą kolejną częścią seria stawała się coraz bardziej ambitna.
Dzięki tym porywającym historiom poznałam historię Nowej Zelandii i ciekawostki z nią związane. Chociaż w pierwszych powieściach życiorysy bohaterów były powtarzalne, na co trochę narzekałam, później perspektywa zaczęła się poszerzać, a losy kolejnych postaci stawały się coraz ciekawsze. Podoba mi się też to, że autorka coraz większą wagę przywiązywała do szkicowania tła historycznego, w którym umieszczała fikcyjne lub półfikcyjne losy bohaterów.
Uważam również za urocze, że w ostatniej książce znalazło się miejsce dla Ladies' Goldmine i Helen oraz Claire z pierwszej powieści.
Jestem oczarowana i jeśli to rzeczywiście koniec, będzie mi naprawdę brakować tych wszystkich farm i marae...

Czy to koniec? Aż nie mogę uwierzyć.
Zżyłam się z tą serią, mimo że nie uważam się za dumną z tego, że czytam takie "czytadło". Muszę jednak przyznać, że z każdą kolejną częścią seria stawała się coraz bardziej ambitna.
Dzięki tym porywającym historiom poznałam historię Nowej Zelandii i ciekawostki z nią związane. Chociaż w pierwszych powieściach życiorysy bohaterów były...

Jaka szkoda, że to już koniec.
Bardzo polecam całą trylogię!

Jaka szkoda, że to już koniec.
Bardzo polecam całą trylogię!

Legenda Ognistej Góry to 3. tom, czyli ciąg dalszy historii młodych kobiet zdanych tylko na siebie, będących pod męskim jarzmem, żyjących w zupełnie obcym świecie, bo w dalekiej Nowej Zelandii.
Jest to także emocjonujący finał dobrze napisanej, ciekawej trylogii.
Trudno pisać o kolejnym tomie serii bez spojlerowania. Napisze więc kilka słów o całości, o wcześniejszych tomach i spróbuję zachęcić was do poznania wszystkich tomów.
Najlepszy był tom 1. Nosi on tytuł Czas ognistych kwiatów. To tom najbardziej energetyczny, zaskakujący, niezwykle barwny i wciągający. Opowiada o wyruszeniu kolonizatorów z pogrążonej w nędzy Europy, o trudach podróży do Nowej Zelandii, o początkach osadnictwa, o niebezpieczeństwach czyhających na przybyszów, o walce z męską dominacją, okrucieństwem. Mocny, w wielu aspektach ponadczasowy tom.
W całość wplecione są losy kilku kobiet. Każda z nich jest inna, Każda żyje w innych okolicznościach. Każda na naszych oczach ulega przemianom, co jest bardzo ciekawe i czyni lekturę jeszcze bardziej pasjonującą.
Czyta się lekko, szybko, z wielką przyjemnością.
2. tom to Dźwięk rogu w kształcie muszli. Także dobra książka choć odrobinę słabsza od części 1.
Akcja ponownie rozgrywa się w ziemi obiecanej, w Nowej Zelandii, w Canterbury Plains w rok 1863, czyli 25 lat po poprzednich wydarzeniach.
Książka opowiada o kolejnym pokoleniu osadników. Nadal jest dobrze napisana, bohaterowie świetnie nakreśleni, fabula ciekawa, a lektura dobra. Ale tylko dobra, nie bardzo dobra. Brak wtrąceń o Nowej Zelandii jest zdecydowaną wadą Dźwięku rogu....
Poza tym książka jest przegadana. I to dosłownie. Za dużo w niej dialogów, za dużo dyskusji, za mało opisów. Wycięłabym 1/4 i byłoby wtedy zdecydowanie lepiej.
Mimo tych drobnych wad książkę nadal czyta się dobrze, ze sporą przyjemnością.
I tom 3. czyli Legenda Ognistej Góry. Akcja rozgrywa się w Opotiki, na Wyspie Północnej w 1880 roku. Mamy do czynienia z 3. pokoleniem osadników. Szczęśliwe życie bohaterów burzy tragiczne wydarzenie. Jest nim największa w dziejach Nowej Zelandii katastrofa kolejowa. Giną najbliżsi bohaterek. A to dopiero początek tego, co spada na główne postaci książki.
Ten tom porównałabym do 2. części serii. Nadal jest to dobra książka, ale nie tak doskonała, jak tom 1. Ponownie brak mi tego zachwycającego w Czasie ognistych kwiatów opisu Nowej Zelandii, ludności tego kraju, wspaniałej przyrody, innej kultury. Szkoda, że autorka nas tego pozbawiła. Nowa Zelandia to jednak dla większości osób kraj daleki, trudny do odwiedzenia i poznania.
Mimo to jest to dobra książka, którą, podobnie, jak wcześniejsze tomy gorąco polecam.
Całą serię, ale także inne książki Lark czyta się dobrze, z ciekawością, akcja płynie wartko, bohaterami są niezwykłe kobiety. Dobra lektura na nadchodzące lato, ale nie tylko.

Legenda Ognistej Góry to 3. tom, czyli ciąg dalszy historii młodych kobiet zdanych tylko na siebie, będących pod męskim jarzmem, żyjących w zupełnie obcym świecie, bo w dalekiej Nowej Zelandii.
Jest to także emocjonujący finał dobrze napisanej, ciekawej trylogii.
Trudno pisać o kolejnym tomie serii bez spojlerowania. Napisze więc kilka słów o całości, o wcześniejszych...