Cendrars (1887 – 1961),właściwie Frederic – Louis Sauser, francuski poeta i prozaik pochodzenia szwajcarskiego, znany mnie jedynie poprzez Apollinaire'a. Bogaty życiorys i bogata twórczość, a omawiany "Rażony gromem" to pierwsza część napisana w 1940 czterotomowego autobiograficznego cyklu, w którym nie wiadomo co jest prawdą, a co fantazją, bo jak podaje Wikipedia:
„...W prozie Cendrarsa nie sposób odróżnić fikcję od rzeczywistości. Pisarz w kolejnych książkach sukcesywnie umacniał własną legendę pisarza – awanturnika...”

Czyli mitoman. I w tym szkopuł, bo skromne przypisy nie rozwiązują problemu Do tego przedmowa Juliana Rogozińskiego jest tak profesjonalna, że dwa razy przysnąłem w trakcie jej lektury i dlatego radzę mniej doświadczonym czytelnikom w ogóle ją pominąć.
Jako poeta uważany jest za jednego z pierwszych przedstawicieli modernizmu, a omawiając jego poezję wspomina się o Rimbaud (1854 - 91) i wzajemnej inspiracji z Apollinaire (1880 - 1918). Poza tym Cendrars był wszędzie i znał wszystkich.
Mnie interesuje w tej chwili ten niby autobiograficzny tekst, który z trudem skończyłem, bo jest wprawdzie pisany wartko, lecz odbieram go jako megalomańskie wodolejstwo, pełne dygresji, farmazonów, facecji, dyrdymał, zmyśleń, dykteryjek, dywagacji, banialuk, bzdetów, głodnych kawałków, trele - morelek oraz ściem, z nieustanną apoteozą własnej osoby, pisane bez warsztatu i wykształcenia, szpanujące nazwiskami, z którego 550 stron nie wynotowałem ani jednego zdania godnego uwagi.
Ergo, w ramach dokształcania się, zmarnowałem czas i w żadnej dziedzinie nie pogłębiłem swojej wiedzy, tym bardziej, że jak zauważono w Wikipedii, nie wiadomo gdzie real, a gdzie mity.

Cendrars (1887 – 1961),właściwie Frederic – Louis Sauser, francuski poeta i prozaik pochodzenia szwajcarskiego, znany mnie jedynie poprzez Apollinaire'a. Bogaty życiorys i bogata twórczość, a omawiany "Rażony gromem" to pierwsza część napisana w 1940 czterotomowego autobiograficznego cyklu, w którym nie wiadomo co jest prawdą, a co ...

Ten utwór to jeden wielki paradoks, łączący sprzeczne żywioły – impulsywność i zapał z mrówczą pracą i umiłowaniem szczegółu.

W stylu da się wyczuć żywy, niespokojny umysł. Tempo, skróty myślowe, nagromadzenie gorączkowych przymiotników – wszystko to zdradza kogoś pełnego pasji, chłonącego namiętnie wiedzę oraz doświadczenia, jak Jack London rzucającego się na książki z żarłocznością dzikiego zwierza łamiącego kości i wysysającego szpik.

Pod pewnymi względami jednak jest też ta opowieść zaskakująco statyczna. Przygody Cendrarsa widzimy jak na zdjęciu – nieruchomy widoczek, miejsca i ludzie zastygli jak w bursztynie, a gdy już temat się wyczerpie i przyjdzie czas, by ruszyć w dalszą drogę, czytelnik zostaje uprzejmie wyproszony. Oraz błyskawicznie przeniesiony w inne miejsce w czasie i przestrzeni, zupełnie jakby proces zmian, przemieszczania się, dojrzewania nie był już tak istotny.

Zostajemy więc zbombardowani takimi bursztynowymi wspomnieniami, dostajemy tylko miejsca i ludzi, ale za to możemy im się przyjrzeć bardzo dokładnie. Opisy Cendrarsa długo pieszczą przedmiot lub człowieka, wydobywając jego esencję, jego prawdziwy kształt, formując go niczym naczynie z gliny.

Często wyrastają one gdzieś na uboczu jako wielka dygresja. I takich dygresji jest mnóstwo, czytelnik musi lawirować między nimi z gracją łyżwiarza, trzymając się wątłej niteczki głównego wątku. Muszę przyznać, że nie jest to łatwe i każdy, kto zapragnie się z tą lekturą zmierzyć, musi być przygotowany na karkołomny spacer po linie. Na pewno warto jednak spróbować.

[http://literackie-skarby.blogspot.com/2013/11/ksiazka-jak-spacer-po-linie-razony.html]

Ten utwór to jeden wielki paradoks, łączący sprzeczne żywioły – impulsywność i zapał z mrówczą pracą i umiłowaniem szczegółu.

W stylu da się wyczuć żywy, niespokojny umysł. Tempo, skróty myślowe, nagromadzenie gorączkowych przymiotników – wszystko to zdradza kogoś pełnego pasji, chłonącego namiętnie wiedzę oraz doświadczenia, jak Jack London rzucającego się na książki z...