Dawno nie czytałam tak przejmującej historii. Historii, która mogła wydarzyć się na prawdę, gdyby nie fakt, że są tam również wspomniani obcy (nie twierdzę, że nie istnieją, jednak póki co, są bardziej częścią wyobrażeń i fantastyki, niżeli realiów prawdziwego świata.) Opowieść przedstawiana w książce zatytułowanej „Chłopiec bez przeszłości”, którą napisał Karol Lipiński, jest niesamowicie wzruszająca. Można uznać, że nasz główny bohater wchodził z deszczu pod rynnę za każdym razem, gdy podejmował jakąś decyzję. Niestety jego wybory nie były zbyt dobre, ale z drugiej strony kto myśli logicznie w obliczu strachu, głodu, perspektywy spania pod mostem i obawy przed zamarznięciem? Chłopiec chciał żyć, ale żeby mieć tę szansę, musiał zawierzyć Wojciechowi. Mężczyźnie, który już pierwszego dnia zmienił jego życie w piekło na ziemi i nie miał zamiaru litować się nad chłopcem.
„Świat jest zepsutym miejscem, gdzie słabi służą silnym, a silnymi są ci, którzy mają poparcie innych, niezależnie od przyczyny.”

Autor w ogóle nie oszczędził głównego bohatera. Jasiu był wyzywany, dotkliwie bity, nękany przez rówieśników w szkole i poniżany. W domu, a raczej w ruinach, w jakich przyszło mu mieszkać wraz z Wojciechem nie było lepiej. Na domiar wszystkiego mężczyzna wiecznie powtarzał mu, że jest nikim, do niczego się nie nadaje i nawet jak umrze to nikogo nie będzie to obchodzić. Poniekąd właśnie to złe traktowanie zarówno psychiczne jak i fizyczne, doprowadziło do tego, że chłopak bał się innych ludzi. Nawet jeśli ktoś oferował mu swoją pomoc, Jaś był przekonany że prędzej, czy później będzie musiał spłacić swój dług wdzięczności.

Chłopiec był osamotniony, zmęczony, głodny, a otoczenie jeszcze dokładało mu kolejnych zmartwień i przykrości. Nie oznacza to jednak, że na swojej drodze nie spotkał przyjaznych ludzi. Pomocną dłoń wyciągnął do niego ksiądz, dzięki któremu mógł się uczyć i poznawać świat. To właśnie on zasiał ziarnko nadziei w sercu naszego głównego bohatera, że jeszcze wszystko może się zmienić. Pomógł mu obrać dobry kierunek, by mógł się rozwijać, poznawać świat, radzić sobie w nieznanej sobie rzeczywistości. Do orszaku dobrych ludzi dołączyła również Rin. Córka małżeństwa prowadzącego własną restaurację i jak okaże się później, pracodawcy Jasia.
„- Jasiu, każdy popełnia błędy większe lub mniejsze, bo nikt nie jest doskonały. To jednocześnie jest czymś wspaniałym, ponieważ dzięki temu każdy może się stale rozwijać i nie ma jakiejś granicy, której nie da się przekroczyć. Wystarczy, że będziesz się starał unikać błędów, a jak już jakiś zrobisz, to wyciągaj z niego naukę i nigdy więcej go nie powtarzaj. Użalanie się nad sobą nic nie zmieni.”

Jednak czy ta garstka przychylnych mu ludzi wystarczy, by się nie poddać? Czy starczy mu sił, kiedy w domu będzie otrzymywał kopniaki na brzuch, a w szkole zostanie ogólnym pośmiewiskiem dzieciaków? Według mnie Jaś i tak wytrzymywał dość długo, jednak czarę goryczy przerwała wigilia klasowa. Czas, kiedy każdy powinien być szczęśliwy i okazywać drugiemu człowiekowi wsparcie, zrozumienie oraz miłość. Właśnie w tym dniu chłopiec został potraktowany najgorzej i mi samej, kiedy to czytałam chciało się płakać nad losem głównego bohatera.

KONTYNUACJA RECENZJI NA STRONIE: https://oxfordka.com/karol-lipinski-chlopiec-bez-przeszlosci/

Dawno nie czytałam tak przejmującej historii. Historii, która mogła wydarzyć się na prawdę, gdyby nie fakt, że są tam również wspomniani obcy (nie twierdzę, że nie istnieją, jednak póki co, są bardziej częścią wyobrażeń i fantastyki, niżeli realiów prawdziwego świata.) Opowieść przedstawiana w książce zatytułowanej „Chłopiec bez przeszłości”, którą napisał Karol Lipiński,...