Książka ma zaledwie 200 stron. Jest debiutem. Nie bawiłam się przy niej świetnie. Czas spędziłam raczej dobrze. Czytanie szło mi bardzo mozolnie, ale tu winie telefon. Nie lubie czytać z ekranu. Mimo to dobrnęłam do końca.

Ciekawym zabiegiem autora było przeplatanie artykułów prasowych z rozdziałami. Nie powiem dokładnie gdzie, by nie zepsuć ci frajdy z czytania. Mnie niestety nie pasowały tam ni w ząb, przy małym ekranie, raczej męczyły mi oczy. Krzysiek tzn. Kris.. no nie polubiłam się z nim tak na serio. Za to dwójka nastolatków zrobiła swoje. Można powiedzieć, że z nimi ta historia zaczęła nabierać barw. Ale nie to jest tu najważniejsze. Autor wodzi czytelnika za nos. I mimo, że jak dla mnie zabrakło dreszczyku emocji, czytelniczego napięcia, a sam skok Kuby nie jest już jedyną zagadką, to z każdą stroną dodatkowych informacji i pytań nam do głowy przybywa. Wszystko dzieje się bardzo szybko. Pojawiają się też żarty, które sprawiają, że przyjemniej patrzę na te historię.

Podsumowując. Jeśli masz ochotę na niecodzienny, niezobowiązujący kryminał śmiało Ci go polecam. Ale to tylko moje zdanie. Książka ma wiele fanów, ale także są jej przeciwnicy. Być może akurat twoje serducho skradnie.

Książka ma zaledwie 200 stron. Jest debiutem. Nie bawiłam się przy niej świetnie. Czas spędziłam raczej dobrze. Czytanie szło mi bardzo mozolnie, ale tu winie telefon. Nie lubie czytać z ekranu. Mimo to dobrnęłam do końca.

Ciekawym zabiegiem autora było przeplatanie artykułów prasowych z rozdziałami. Nie powiem dokładnie gdzie, by nie zepsuć ci frajdy z czytania. Mnie...