Książka "Zakłamani" to jedna z tych pozycji, które przeleżały u mnie najdłużej, gdyż kupiłam ją blisko 4 lata temu. I z jednej strony żałuję, że aż tyle czekała na swój czas, bo to naprawdę kawał dobrego kryminału. Z drugiej zaś bardzo lubię czytać książki, kiedy już minie na nie swoisty "boom" i nie wyskakują mi co chwilę z lodówki 😉

Eryka to silna kobieta sukcesu, a przynajmniej za taką chce być uważana. Tak naprawdę to mała, pogubiona dziewczynka, która po zaginięciu męża została "zmuszona" poprowadzić klinikę, w której zaginiony był wspólnikiem. Kiedy pod domem kobiety zostają znalezione zwłoki młodej Ukrainki, która leczyła się w klinice, intryga wkracza na wyższy poziom. Sprawą zajmuje się Patryk Wroński, pod czujnym okiem swojej szefowej, Leny Chmiel. Młody policjant to kolejna barwna postać. Coś kiedyś łączyło go z Eryką, teraz aby rozwikłać zagadkę nie do końca jest za pan brat z etyką zawodu. Co zresztą odpowiada jego szefowej. Do tego mamy jeszcze księdza, policjanta miejscowej komendy i ten duszny, małomiasteczkowy klimat, w którym każdy coś wie, ale nikt niczego nie powie.

W książce znalazłam wszystko co lubię: sieć intryg, tajemnice, mnóstwo pytań i domysłów, które koniec końców nie zawsze były trafne. To książka, którą mimo sporych gabarytów (540 stron!),czyta się nadzwyczaj szybko. Bohaterowie, mimo że część z nich to przecież czarne charaktery, zyskali dużo mojej sympatii, a to dlatego że są zwyczajnie prawdziwi. Bez trudu widziałabym ich w prawdziwym życiu. Nie są przerysowani ani sztuczni. I za to dodatkowe chapeau bas dla autorki.

Ja książkę zdecydowanie Wam polecam i mam ogromną nadzieję znaleźć niedługo czas na kolejną część.

Książka "Zakłamani" to jedna z tych pozycji, które przeleżały u mnie najdłużej, gdyż kupiłam ją blisko 4 lata temu. I z jednej strony żałuję, że aż tyle czekała na swój czas, bo to naprawdę kawał dobrego kryminału. Z drugiej zaś bardzo lubię czytać książki, kiedy już minie na nie swoisty "boom" i nie wyskakują mi co chwilę z lodówki 😉

Eryka to silna kobieta sukcesu, a...

Autorka stworzyła ciekawą parę bohaterów - policjantów. Z jednej strony młody z małego miasteczka, właściwie wsi, który nie zadawala się świętym spokojem i brataniem się z miejscowymi szychami. Z drugiej - jego szefowa z komendy wojewódzkiej, postrach całej komendy, całkowicie oddana pracy, dzwoniąca do podwładnych o różnych porach dnia i nocy. To zdecydowanie duży plus, bo polskie kryminały zaludnione są mężczyznami, a kobiet szefowych jest jak na lekarstwo. Drugi plus - za opowiedzianą historię. Splątane macki polskiego, dość słabego biznesu z podejrzanymi interesami zza wschodniej granicy, zmowa milczenia panująca w małych, lokalnych społecznościach i nie zawsze czyta moralnie postawa kleru to tematy, które Joanna Dulewicz porusz w swojej powieści.

Autorka stworzyła ciekawą parę bohaterów - policjantów. Z jednej strony młody z małego miasteczka, właściwie wsi, który nie zadawala się świętym spokojem i brataniem się z miejscowymi szychami. Z drugiej - jego szefowa z komendy wojewódzkiej, postrach całej komendy, całkowicie oddana pracy, dzwoniąca do podwładnych o różnych porach dnia i nocy. To zdecydowanie duży plus, bo...

Książka moim zdaniem przeciętna. Dwójka bohaterów, którzy grają główne role. Dużo postaci, dużo zamieszania i trochę zagmatwana intryga. i mam wrażenie, że autorka postacie Pani Naczelnik Chmiel i młodego kryminalnego wzorowała na postaci Chyłki i Zordona, które stworzył Remigiusz Mróz. Książka jakoś nie wywołała u mnie burzy emocji, a właściwie to nie wywołała żadnych emocji. Za mało akcji, za mało napięcia. Mało mrocznej atmosfery i zaskakujących rozstrzygnięć. Ale mniemam, że autorka się uczy więc przeczytam kolejną część. Po trosze dlatego, że mam już ją w domu.

Książka moim zdaniem przeciętna. Dwójka bohaterów, którzy grają główne role. Dużo postaci, dużo zamieszania i trochę zagmatwana intryga. i mam wrażenie, że autorka postacie Pani Naczelnik Chmiel i młodego kryminalnego wzorowała na postaci Chyłki i Zordona, które stworzył Remigiusz Mróz. Książka jakoś nie wywołała u mnie burzy emocji, a właściwie to nie wywołała żadnych...

Fabuła przeciętna i trochę chaotyczna, chyba za dużo tematów naraz. Dobre dialogi.

Fabuła przeciętna i trochę chaotyczna, chyba za dużo tematów naraz. Dobre dialogi.

Młoda i zdolna autorka pod dużym wpływem kryminałów Pana Remigiusza Chmiel -Wroński Chyłka- Oryński i wiele wiele innych podobieństw muzyka telefonu, charakter pani Chmiel , błękitna Coma, X5.
Wierzę że w następnych cyklach Pani Joanna Dulewicz wypracuje swój własny styl , ponieważ potencjał jest wielki.
Książkę warto przeczytać i czekać na dalsze części;)

Młoda i zdolna autorka pod dużym wpływem kryminałów Pana Remigiusza Chmiel -Wroński Chyłka- Oryński i wiele wiele innych podobieństw muzyka telefonu, charakter pani Chmiel , błękitna Coma, X5.
Wierzę że w następnych cyklach Pani Joanna Dulewicz wypracuje swój własny styl , ponieważ potencjał jest wielki.
Książkę warto przeczytać i czekać na dalsze części;)

Niestety nie było między książką a mną specjalnej chemii, nie ciągnęło mnie do kolejnego tomu. Jeśli mam podać dlaczego, to po prostu nie czułam się zaintrygowana...

Niestety nie było między książką a mną specjalnej chemii, nie ciągnęło mnie do kolejnego tomu. Jeśli mam podać dlaczego, to po prostu nie czułam się zaintrygowana...

Dla mnie taki sobie Mało napięcia i gdzie tu mrocznie.Przez Skarżysko Kamiena jechałem W drodze do Zakopanego.

Dla mnie taki sobie Mało napięcia i gdzie tu mrocznie.Przez Skarżysko Kamiena jechałem W drodze do Zakopanego.

Udało mi się przeczytać kolejny wyrzut sumienia recenzencki. Tym razem to książka Joanny Dulewicz "Zakłamani". Autorka wygrała konkurs na kryminał i oto wynik jej pracy.

Eryka Olbracht obejmuje posadę dyrektora w prywatnym szpitalu, którym do tej pory zarządzał jej mąż. Jednak on zniknął bez śladu, a życie niestety płynie dalej. Mocno komplikuje się w chwili, gdy pod domem naszej bohaterki pojawia się ciało zmaltretowanej Ukrainki, która niedawno leczyła się w u niej w szpitalu. Śledztwo przynosi niespodziewane rezultaty.

Oczywiście Eryka nie była jedynym głównym bohaterem. Mamy jeszcze tutaj księdza Wojtka oraz Patryka, początkującego śledczego. Niestety, książka nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia. Panował w niej lekki chaos i czasami ciężko mi było się połapać w fabule. Miałam również problem z umiejscowieniem wydarzeń w czasie. A Patryk mimo, że błyskotliwy to jednak totalna z niego ciapa. Strasznie mnie denerwował. Nie czułam żadnego napięcia podczas czytania i ciężko było mi się skupić na fabule. Często odpływałam gdzieś indziej myślami. Wiem, że powstała kolejna część, ale nie mam zamiaru po nią sięgnąć. Książka do szybkiego zapomnienia.

Udało mi się przeczytać kolejny wyrzut sumienia recenzencki. Tym razem to książka Joanny Dulewicz "Zakłamani". Autorka wygrała konkurs na kryminał i oto wynik jej pracy.

Eryka Olbracht obejmuje posadę dyrektora w prywatnym szpitalu, którym do tej pory zarządzał jej mąż. Jednak on zniknął bez śladu, a życie niestety płynie dalej. Mocno komplikuje się w chwili, gdy pod domem...

Ufff, strasznie dobra rzecz! Intryga tak zakręcona, że momentami aż boli głowa podczas czytania — in a good way. Najlepsza rzecz w tej powieści? Chyba dialogi. Mistrzostwo.

Ufff, strasznie dobra rzecz! Intryga tak zakręcona, że momentami aż boli głowa podczas czytania — in a good way. Najlepsza rzecz w tej powieści? Chyba dialogi. Mistrzostwo.

Akcja rozwleczona aż momentami nudna.

Akcja rozwleczona aż momentami nudna.