Pomysł genialny, niebanalny, z potencjałem. Główna bohaterka z rozdziału na rozdział robi się coraz bardziej rozgotowana jak marchewka w zupie, co jest przykre. Ciężko było mi przejść przez początek i się wkręcić, jednak gdzieś w połowie nawet ta opowieść mnie zaciekawiła. Zakończenie jednak kompletnie wygląda jak wyciągnięte z kosmosu, jakby autorka kompletnie nie miała pomysłu na nie i dopisała je szybko w 5 minut na kolanie, w dodatku po butelce ginu. Rozczarowujące, choć i tak wiele nie oczekiwałam po przeczytaniu pierwszych dwóch rozdziałów.

Pomysł genialny, niebanalny, z potencjałem. Główna bohaterka z rozdziału na rozdział robi się coraz bardziej rozgotowana jak marchewka w zupie, co jest przykre. Ciężko było mi przejść przez początek i się wkręcić, jednak gdzieś w połowie nawet ta opowieść mnie zaciekawiła. Zakończenie jednak kompletnie wygląda jak wyciągnięte z kosmosu, jakby autorka kompletnie nie miała...

"Prawda i kłamstwa" autorstwa Caroline Mitchell to hipnotyzujący thriller, który wciąga nas w mroczną grę pomiędzy detektywem a seryjną morderczynią. Główna bohaterka, Amy Winter, jako córka seryjnych zabójców, staje w obliczu własnej przeszłości, gdy otrzymuje list od swej biologicznej matki, Lillian Grimes. Wymieniając informacje o miejscach pochówku ofiar, Amy zostaje wciągnięta w niebezpieczną grę psychopatycznej kryminalistki. Autorka sprawnie prowadzi nas przez zakamarki zagadki kryminalnej, eksplorując jednocześnie złożoność ludzkiej psychiki. Zaskakujące zwroty akcji i rytmiczny rozwój fabuły sprawiają, że "Prawda i kłamstwa" trzyma w napięciu do samego końca, udowadniając, że Mitchell doskonale operuje elementami psychologicznego thrillera.

Mitchell w "Prawda i kłamstwa" nie tylko zanurza nas w świat kryminalnej intrygi, ale także błyskotliwie rozważa tematykę moralności, dziedziczenia grzechów rodziny i ducha pościgu za sprawiedliwością. Amy Winter, zmagając się z własnym dziedzictwem i demonami przeszłości, staje się postacią głęboką i wielowymiarową.

Autorka mistrzowsko balansuje pomiędzy elementami psychologicznego napięcia a emocjonalnym bagażem głównej bohaterki. W środku zagadki kryminalnej Mitchell ukazuje trudne wybory, przed którymi staje Amy, i ryzyko, jakie podejmuje, by rozwikłać mroczne tajemnice swojej rodziny.

Dialogi są ostre, a atmosfera gęsta od napięcia, co sprawia, że lektura staje się nie tylko pasjonującym doświadczeniem, ale również głębokim zanurzeniem się w psychologiczne labirynty postaci. Mitchell udowadnia swoje umiejętności konstruowania trzymających w napięciu opowieści, jednocześnie pozostawiając nas z refleksją nad granicą między dobrem a złem oraz dziedziczeniem ciemnych sekretów.

Zalety "Prawdy i kłamstw" nie kończą się na wartkiej narracji czy psychologicznej głębi postaci. Mitchell doskonale rysuje także atmosferę miejsca i czasu, tworząc realistyczny obraz śledztwa, w którym czytelnik może zanurzyć się po uszy. Opisane detale i zrównoważone tempo prowadzenia fabuły sprawiają, że powieść utrzymuje nas w stałym napięciu, zmuszając do czytania jednego rozdziału za drugim.

Dodatkowo, siła tej książki tkwi w zdolności Mitchella do tworzenia bohaterów, z którymi czytelnik się utożsamia, współczuje i obawia. Amy Winter nie jest jedynie detektywem, ale kompleksową postacią, co nadaje opowieści głębszy wymiar. Relacje między postaciami są subtelnie rozbudowane, co sprawia, że czytelnik z łatwością angażuje się emocjonalnie w losy bohaterów.

Warto również podkreślić, że autorka nie oszczędza czytelnika, eksplorując mroczne zakamarki ludzkiej psychiki. Nie unika trudnych tematów ani moralnych dylematów, co nadaje powieści ważność i powagę. Jednakże, robi to z delikatnością i umiejętnością, co pozwala uniknąć zbędnego sensacyjnego przerysowania.

W rezultacie "Prawda i kłamstwa" to nie tylko trzymający w napięciu thriller kryminalny, ale także głęboka opowieść o dziedziczeniu, moralności i poświęceniu. Mitchell udowadnia, że potrafi zjednać sobie czytelników zarówno ekscytującą akcją, jak i głębokimi refleksjami, tworząc arcydzieło gatunku.

"Prawda i kłamstwa" to zgrabnie napisany thriller, który spełnia oczekiwania zarówno fanów gatunku, jak i poszukujących głębszych refleksji czytelników. Mitchell dostarcza nie tylko doskonałej rozrywki, ale również skłania do przemyśleń nad ludzką naturą i ceną sprawiedliwości.

"Prawda i kłamstwa" autorstwa Caroline Mitchell to hipnotyzujący thriller, który wciąga nas w mroczną grę pomiędzy detektywem a seryjną morderczynią. Główna bohaterka, Amy Winter, jako córka seryjnych zabójców, staje w obliczu własnej przeszłości, gdy otrzymuje list od swej biologicznej matki, Lillian Grimes. Wymieniając informacje o miejscach pochówku ofiar, Amy zostaje...

Już od kilku miesięcy sumiennie nadrabiam swoje zaległości czytelnicze w własnej "półki wstydu". Jak się okazuje, połowa z nich to kupione zupełnie przypadkowo książki i o dziwo -prawie każda jest dobra.
Do tej grupy oczywiście zaliczam "Prawdę i kłamstwa" Caroline Mitchell. Nie znając twórczości autorki, nie miałam zbyt wygórowanych wymagań, a mimo to ta pozycja mnie zachwyciła.
Fabuła opiera się na postaci Lillian Grimes- psychopatycznej kobiecie, która wraz z mężem dokonywała seryjnych morderstw tuż pod własnym dachem. Ich dzieci niejednokrotnie były świadkami tych czynów, aż jedno z nich wyznało prawdę pracownikom opieki społecznej. I tak oboje trafili do więzienia na długie lata. Niestety, do tej pory policji nie udało się odnaleźć ciał trojga ofiar. I tutaj pojawia się postać Amy Winter- komisarza policji, która pragnie dokończyć śledztwo swojego przybranego ojca. W sumie cóż to dla niej- jest inteligentna, ma świetną intuicję i genialny zespół. Jednak wystarczy jeden list od biologicznej matki, by jej dotychczasowe życie rozpadało się jak domek z kart. Tak właśnie Lillian knuje swoją intrygę, by dostać to, co pragnie. Czy w krwi Amy także płynie ten morderczy gen, co w jej rodzicach? Przeczytajcie, a się przekonacie. Ja natomiast gwarantuję wam sporo emocji, jakie znajdziecie w tej historii.

Nie wiem, jak Wy, ale ja z tak nakreśloną fabułą się nie nudziłam. Wręcz przeciwnie, ta powieść wciągnęła mnie, pochłonęła, pobudziła adrenalinę i ekscytację. Akcja toczyła się dynamicznie i niejednokrotnie miałam wątpliwości, co do Amy i jej rodziny.
Jednak najbardziej przykuwającą uwagę postacią jest niewątpliwie Lillian. To ona napędzała całą tę historię. Ona- seryjna morderczyni, opętana rządzą władzy, krwi i zaspokajania własnych "chorych" pragnień. Kobieta bez sumienia, serca, bez zahamowani. Liczy się tylko jej własna przyjemność. Gdy już doszłam do końcowych stron, myśląc że tutaj czeka "happy end", Ona postanawia grać dalej. Cel- zniszczyć Amy.
Prosty język, intrygująca fabuła, genialni bohaterowie oraz mocne zakończenie, które zapowiada wyjątkowo ciekawą kontynuację, spowodowały, iż "Prawda i kłamstwa" trafia w moje gusta czytelnicze. Jak tylko będzie możliwość zapoznania się z dalszymi tomami z tej serii, oczywiście to uczynię. A Wam polecam tę książkę z czystym sumieniem i sercem.

Już od kilku miesięcy sumiennie nadrabiam swoje zaległości czytelnicze w własnej "półki wstydu". Jak się okazuje, połowa z nich to kupione zupełnie przypadkowo książki i o dziwo -prawie każda jest dobra.
Do tej grupy oczywiście zaliczam "Prawdę i kłamstwa" Caroline Mitchell. Nie znając twórczości autorki, nie miałam zbyt wygórowanych wymagań, a mimo to ta pozycja mnie...

Dobrze się czyta, wciągająca. Czasami trochę naciągana jeśli chodzi o wspomnienia Poppy, ale generalnie polecam.

Dobrze się czyta, wciągająca. Czasami trochę naciągana jeśli chodzi o wspomnienia Poppy, ale generalnie polecam.

~Kształtują nas doświadczenia życiowe i przeżycia otaczających nas ludzi.~

Pomysł na fabułę znakomity, może nieco naciągany, ale nie ma co wydziwiać, choć małe, ale jest prawdopodobieństwo, że taka sytuacja może zdarzyć się w prawdziwym życiu. Dorosła kobieta dowiaduje się, że jest adoptowana, oczywiście takich motywów jest wiele, ale jej biologicznymi rodzicami są najbardziej znienawidzeni przez świat mordercy, brutalni zwyrodnialcy, bez poczucia winy i wyrzutów sumienia. Potwory wabiące dziewczynki do domu, wykorzystujący seksualnie, a następnie z bezwzględnością zabijający. Nie wahają się przed zamordowaniem własnej córki, siostry Amy Winter, komisarz policji. Zespół Amy zajmuje się najtrudniejszymi i najbardziej nagłaśniającymi przez media przypadkami przestępstw. Potężny kontrast między złem w najgorszym z możliwych wydań i dobrem starającym się umniejszyć działania tego pierwszego. Umiejętnie zestawiono w ekstremalnych sytuacjach jasne i ciemne sfery ludzkiej duszy.

Dynamiczne rytmy akcji, nagłe zwroty scenariusza zdarzeń, wiele się dzieje na płaszczyźnie trudnego śledztwa, a w zasadzie dwóch równolegle prowadzonych spraw, ale też zaproponowano mnogość zdarzeń w życiu prywatnym Amy. Ogromny dylemat zawodowy, poszukiwanie nowej tożsamości, bo stara przestaje być aktualna, pozbawiona otoczki pewności i zaufania. Główna bohaterka pod presją intensywnej huśtawki emocjonalnej, to, w co do tej pory szczerze wierzyła i co stanowiło trzon jej osobowości, z dnia na dzień wystawiono na wielką próbę. Rozumiem zamysł autorki, aby w jak największej skali podejść do psychologicznego kontekstu zachowania Winter, ukazać jej zamęt i rozpacz, a jednak to właśnie warstwa emocjonalna najmniej mnie przekonała, umniejszyła radość z czytania książki. Dialogi, mające podkreślać to, co dzieje się w głowie kobiety, sprawiały wrażenie osobliwych i irytujących, wypaczających osobowość postaci, zaprzeczających wcześniej podkreślanym cechom charakteru i podejściu do pracy.

Oczywiście, że człowiek składa się z różnorodnej mieszanki wad i zalet, a pod wpływem stresu i zagrożenia uaktywnia ich kombinacje, ale w powieści niepotrzebnie wprowadzono dezorientujący chaos. Przykładowo pierwsza rozmowa matki z córką, nieprzystające do rozgrywającego się tła słowa padające ze strony Amy, a zatem już na początku bohaterka nieco zraża do siebie. Zbyt łatwe rozwiązanie wątku pojawiających się nagle dowodów, a w konsekwencji śmierć pewnej osoby, to też mogłoby być lepiej przemyślane. Podsumowując spostrzeżenia, jeśli nie będzie wam przeszkadzać momentami infantylna postawa kluczowej postaci, to powieść z pewnością zrobi dobre wrażenie, gdyż jest mrocznie, są mocne uderzenia, intryga ciekawie rozwija się, zapętlenia zgrabnie pobudzają ciekawość czytelniczą. Gdyby nie to, że psychologiczne aspekty mnie nie przekonały, z pewnością wystawiłabym przygodzie czytelniczej lepszą niż dobrą ocenę. Zatem przekonajcie się sami, potencjał w powieści jest, może się wam spodobać, czego życzę.

bookendorfina.pl

~Kształtują nas doświadczenia życiowe i przeżycia otaczających nas ludzi.~

Pomysł na fabułę znakomity, może nieco naciągany, ale nie ma co wydziwiać, choć małe, ale jest prawdopodobieństwo, że taka sytuacja może zdarzyć się w prawdziwym życiu. Dorosła kobieta dowiaduje się, że jest adoptowana, oczywiście takich motywów jest wiele, ale jej biologicznymi rodzicami są...

Ciężko mi się wypowiedzieć o tej książce z dwóch powodów:
1. Za dużo się oczekiwało.
2. Za mało dała.
Prawdę powiedziawszy nie jest najgorsza. Czyta się ją niestety bardzo ciężko i nie tylko mi. Moja mama i ja - wielkie mole książkowe - miałyśmy pod tym względem trudność w skończeniu jej choćby w tydzień. Książka wbrew pozorom nie jest gruba i jak się zaprze to da się przeczytać.
Fabularnie jest dość mocna, ale zagmatwana sama w sobie. Postacie nie są w żaden sposób do lubienia. To są postacie, które mają swoją rolę do odegrania; nie da się w żaden sposób z nimi zżyć - zresztą - nie ma na to nawet czasu. Książka biegnie do samego końca, nowe wątki pojawiają się zgodnie ze swoim przeznaczeniem, by zaskoczyć czytelnika końcem powieści.
NADAL NIE DA SIĘ JEJ LUBIĆ, PONIEWAŻ POSTACIE SĄ CHAMSKIE I OKAZUJE SIĘ, ŻE KAŻDY Z BOHATERÓW MA ZA USZAMI PEŁNO BRUDÓW.
I tak, takie książki powinny je posiadać, ale dlaczego czytelnik ma wrażenie, że to jest już złe? Wyszła z tego powieść do kawki. Akcja zaczyna się dopiero niecałe sto stron przed jej zakończeniem, więc jeżeli ktoś miałby się zmusić się do przeczytania całej reszty, by ją pochłonąć to najlepiej... sobie odpuścić.
Nie żałuję, ale nie wiem czy byłaby to powieść, którą poleciłabym dobremu znajomemu.

Ciężko mi się wypowiedzieć o tej książce z dwóch powodów:
1. Za dużo się oczekiwało.
2. Za mało dała.
Prawdę powiedziawszy nie jest najgorsza. Czyta się ją niestety bardzo ciężko i nie tylko mi. Moja mama i ja - wielkie mole książkowe - miałyśmy pod tym względem trudność w skończeniu jej choćby w tydzień. Książka wbrew pozorom nie jest gruba i jak się zaprze to da się...

„Prawda i kłamstwa” Caroline Mitchell.

Główna bohaterka - Amy Winter - jest detektywem. Dla kobiety największym wzorcem do naśladowania był od zawsze jej ojciec Robert. Amy od zawsze chciała być taka sama jak on - świetny gliniarz i wzorzec do naśladowania dla wielu policjantów. Poszła w jego ślady, a po jego śmierci zaczęła kierować specjalną jednostką, która zajmowała się najtrudniejszymi sprawami.
Życie Amy jednak zmienia się, gdy ta pewnego dnia otrzymuje list od Lillian Grimes. Kobiety, która wraz z mężem w latach 80-tych, gwałciła, torturowała oraz zabijała młode dziewczyny.
W liście Grimes informuje Amy, ze jest jej biologiczną matką.
Po tych wiadomościach świat młodej policjantki upada, a ona sama z trudem jest w stanie się z tym pogodzić. Niestety to jednak nie koniec przykrych zdarzeń.
Amy nie wie, że list to dopiero początek, a ona sama została wplątana w sieć manipulacji, kłamstw i intryg. Dla Amy właśnie rozpoczęła się gra, którą z premedytacja zaplanowała dla niej bezduszna Lillian.

„Prawda i kłamstwa” to thriller z bardzo ciekawą, wciągająca fabułą, z elementami kryminalnymi. Rozterki głównej bohaterki Amy są bardzo dobrze przedstawione i potrafią czytelnika wciągnąć. Jednak moim zdaniem to nie Amy zasługuje na główna uwagę, lecz Lilian, która jest tutaj bezduszną manipulantką, kłamczuchą, narcystyczną psychopatką, dla której tak naprawdę nikt się nie liczy poza nią samą. Jej postać jest naprawdę bardzo wyrazista i według mnie najlepsza w całej powieści. To właśnie jej postać Intryguje, omamia czytelnika i wzbudza największe emocje. Z każda przeczytana strona Lilian wciąga czytelnika we własne manipulacje i intrygi.

Autorka w książce poruszyła wiele ciekawych wątków. Przedstawiła bowiem chora fascynacje brutalnymi zbrodniami, przemoc domową, w której to kobieta jest oprawca a nie ofiara. Na pewno nie jest to porywająca książka, ale zdecydowanie jej fabuła jest ciekawa i warta przeczytania. Tym bardziej, że wątek kobiety jako oprawcy zdarza się bardzo rzadko w powieściach. Książkę czyta się lekko i szybko. Historia przedstawiona z perspektywy dwóch czasów pozwala nam wdrożyć się w życie bohaterów i poznać ich początki.

„Prawda i kłamstwa” Caroline Mitchell.

Główna bohaterka - Amy Winter - jest detektywem. Dla kobiety największym wzorcem do naśladowania był od zawsze jej ojciec Robert. Amy od zawsze chciała być taka sama jak on - świetny gliniarz i wzorzec do naśladowania dla wielu policjantów. Poszła w jego ślady, a po jego śmierci zaczęła kierować specjalną jednostką, która zajmowała...

Drugie w krótkim czasie spotkanie z twórczością Caroline Mitchell. I zdecydowanie lepsze, chociaż do rasowego thrillera nadal tej książce daleko.

Przede wszystkim książka jest dużo lepiej napisana. Styl autorki wydaje się dużo bardziej naturalny, nie przekombinowany - ufam też, że dużo zrobiło dobre tłumaczenie. Co prawda początek nieco się dłużył, ale zainteresował na tyle, aby nie rzucić książki gdzieś na bok.

Nie towarzyszyło mi tutaj szalenie wielkie napięcie, nie zatonęłam w książce na sto procent. Ale sprawa młodej detektyw, która dowiaduje się, że jest dzieckiem pary seryjnych morderców była dobrym punktem wyjścia do stworzenia całkiem przyjemnej historii.

Tym razem wiedza, którą autorka nabyła w trakcie pracy w policji, przydaje się w książce i dodaje naturalności. Powoduje co prawda, że akcja nie pędzi jak na złamanie karku, ale w przypadku tej książki to nawet dobrze.

Jedyne, ale największe zastrzeżenie mam do samego zakończenia. To już druga książka, gdzie jest ono totalnie przekombinowane- taki chyba więc styl pani Mitchell. Ale nie umiem tego przeboleć Bo to było po prostu bezsensowne, i rozczarowujące. Dodając to, że nie zamyka historii i pozwala na jej kontynuację w kolejnym tomie, to nie brzmi mi to najlepiej.

www.instagram.com/zaczytana_olcia/

Drugie w krótkim czasie spotkanie z twórczością Caroline Mitchell. I zdecydowanie lepsze, chociaż do rasowego thrillera nadal tej książce daleko.

Przede wszystkim książka jest dużo lepiej napisana. Styl autorki wydaje się dużo bardziej naturalny, nie przekombinowany - ufam też, że dużo zrobiło dobre tłumaczenie. Co prawda początek nieco się dłużył, ale zainteresował na...

ak to jest, gdy jeden list burzy całe nasze poukładane życie? Amy Winter śladami swojego ojca wstąpiła do policji. Niespodziewanie ma możliwość dokończyć śledztwo prowadzonego przez ojca i odnaleźć ciała trzech zamordowanych dziewczyn. Musi tylko podjąć wyzwanie, które rzuciła jej Lillian Grimes. Jednak Lilian jest kimś więcej niż tylko psychopatką, która odsiaduje wyrok w więzieniu. Jest też matką Amy. Jak ten fakt wpłynie na życie kobiety? 
Bardzo wciągający mix thrillera psychologicznego i kryminału. Zarówno fabuła powieści, jak i styl pisania autorki przypadły mi do gustu. Bardzo podobała mi się kreacja Lilian. Psychopatka z krwi i kości, istna manipulatorka. Kilka razu udało się autorce mnie zaskoczyć, a to zawsze działa na plus. Najbardziej zaskakujące jest , tu zaskoczenia nie będzie - zakończenie. Jednak takiego obrotu sprawy nigdy bym nawet nie wzięła pod uwagę!
Myślę, że fakt iż autorka sama pracowała jako detektyw policji i prowadziła sprawy związane z przemocą domową i przestępstwami seksualnymi powoduje, że jest w stanie tak dobrze oddać ten klimat w powieści. To było moje pierwsze spotkanie z autorką. W Polsce ukazała się jeszcze jedna jej powieść, ale ja jestem bardzo ciekawa trylogii o seryjnych mordercach, która jest podobno świetna. 

ak to jest, gdy jeden list burzy całe nasze poukładane życie? Amy Winter śladami swojego ojca wstąpiła do policji. Niespodziewanie ma możliwość dokończyć śledztwo prowadzonego przez ojca i odnaleźć ciała trzech zamordowanych dziewczyn. Musi tylko podjąć wyzwanie, które rzuciła jej Lillian Grimes. Jednak Lilian jest kimś więcej niż tylko psychopatką, która odsiaduje wyrok w...

Opis książki wydawał się ciekawy, jednak lektura dostarczyła odmiennych wrażeń. Prosty styl pisania sprawiał, że nie byłem w stanie uwierzyć, że to pisze pełnoetatowa pisarka, a nie amator. Fabuła niestety także okazała się raczej płytka. Jestem przekonany, że z tego pomysłu dałoby się wycisnąć sporo więcej.

Opis książki wydawał się ciekawy, jednak lektura dostarczyła odmiennych wrażeń. Prosty styl pisania sprawiał, że nie byłem w stanie uwierzyć, że to pisze pełnoetatowa pisarka, a nie amator. Fabuła niestety także okazała się raczej płytka. Jestem przekonany, że z tego pomysłu dałoby się wycisnąć sporo więcej.