To dosyć interesująca książka. Autor przedstawia w niej trudne stosunki pomiędzy polskimi poddanymi a cesarzem niemieckim Wilhelmem II. Spodobało mi się zwłaszcza to, jak opisywał delikatną postawę polskiego duchowieństwa wobec osoby cesarza. Z jednej strony duchowieństwo musiało być wierne państwu niemieckiemu, by móc ocalić instytucję Kościoła katolickiego. Z drugiej, Kościół chciał być wierny polskości i narodowi polskiemu. Sama postawa Polaków wobec cesarza bywała na ogół negatywna, bądź – w najlepszym razie – obojętna. Polacy starali się nie brać udziału w żadnych uroczystościach na cześć Wilhelma. Ostentacyjnie bojkotowali wszystkie tego typu imprezy. Polska opinia publiczna starala się wytykać władcy wszystkie potknięcia, pomyłki i błędy. Jednym słowem – była nastawiona antycesarsko. Co ciekawe, cesarz – przynajniej osobiście, oczywiście nie na stopie państwowej - wcale się tym nie przejmował. Zwyczajnie ignorował istnienie polskiej części poddanych swego państwa.

To dosyć interesująca książka. Autor przedstawia w niej trudne stosunki pomiędzy polskimi poddanymi a cesarzem niemieckim Wilhelmem II. Spodobało mi się zwłaszcza to, jak opisywał delikatną postawę polskiego duchowieństwa wobec osoby cesarza. Z jednej strony duchowieństwo musiało być wierne państwu niemieckiemu, by móc ocalić instytucję Kościoła katolickiego. Z drugiej,...