Najmilszy prezent

Ciepła, pełna pasji. Polecam

Ciepła, pełna pasji. Polecam

Pokaż mimo to

Pozycja dedykowana zdecydowanie żeńskiej części czytelników. Ciepła opowieść życiu w Uroczysku i jego "urokach". Od pierwszych wersów zostajemy wciągnięci w historie mieszkańców ulicy Wierzbowej. Dziewięć domostw jak dziewięć komórek- każda inna, różni ludzie, ich wady, zalety, problemy.. Najpiękniejsze jest to, że w kryzysowej sytuacji potrafią się zjednoczyć, wykazać empatią, życzliwością, scalić te rodzinne komórki w nieco chaotyczną, ale tkankę, która pozwoli im na dalsze, zdrowe bycie razem. Budująca opowieść, dodatkowo "podsmaczona" atmosferą Świąt.. Chciałoby się tam trafić...polecam!

Pozycja dedykowana zdecydowanie żeńskiej części czytelników. Ciepła opowieść życiu w Uroczysku i jego "urokach". Od pierwszych wersów zostajemy wciągnięci w historie mieszkańców ulicy Wierzbowej. Dziewięć domostw jak dziewięć komórek- każda inna, różni ludzie, ich wady, zalety, problemy.. Najpiękniejsze jest to, że w kryzysowej sytuacji potrafią się zjednoczyć, wykazać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do sięgnięcia po "Najmilszy prezent" Agnieszki Krawczyk skłoniła mnie informacja od wydawnictwa Filia, że już 6 czerwca będzie miał premierę drugi tom tego niezwykle ekscytującego cyklu obyczajowego. Postanowiłam dłużej nie zwlekać i zapoznać się bliżej z mieszkańcami ulicy Wierzbowej w Uroczynie. Spodziewałam się historii na kształt sagi "Po Sąsiedzku" autorstwa Kasi Bulicz-Kasprzak, której bohaterami są mieszkańcy ulicy Różanej w Rubiniu - małym dolnośląskim miasteczku. Perypetie sąsiadów z jednej ulicy... - na tym kończą się podobieństwa jeśli chodzi o te cykle. Musicie wiedzieć, że "Najmilszy prezent" to zupełnie niepowtarzalna opowieść z wątkiem świątecznym w tle, który jednak nie dominuje wydarzeń i pozostaje gdzieś na drugim planie. To historia, jakiej próżno szukać wśród niezliczonej ilości powieści obyczajowych. To książka, która pozostawi po sobie tylko dobre wrażenia. To powieść na każdą porę, nie tylko na świąteczny czas.

Zagłębiając się w lekturze poznajemy po kolei wszystkich mieszkańców ulicy Wierzbowej - tych, którzy zamieszkują w Uroczynie od dziecka jak Flora Majewska, Jolanta Cieplik, Zygmunt Wyrwa, Patrycja Konopińska, czy Ewa Zięba, tych, którzy wprowadzili się całkiem niedawno jak Hanna Jawińska z rodziną, czy doktor Paweł Zaruski i wreszcie tych, którzy są zupełnie nowymi sąsiadami jak rzeźbiarz Ksawery Oławski, jego siostra Inga oraz siostrzenica Jolanty - Weronika Serocka. Wszyscy Ci ludzie tworzą niepowtarzalną społeczność, która potrafi się skrzyknąć w imię wyższych celów. A takim priorytetem jest przekonanie Flory - niezwykle ciepłej i życzliwej starszej osoby, dobrego ducha ulicy Wierzbowej, aby zmieniła swoje plany na jesień życia, nie opuszczała swej willi Leśna Struga i nie przenosiła się do domu dla seniorów.

Czy sąsiadom uda się odwieść panią Majewską od podjętej decyzji przeczytacie w książce, ale już teraz mogę Wam zdradzić, że to, co wydaje się oczywiste wcale takim nie jest. Gwarantuję mnóstwo emocji i wzruszeń. Uroczyn, jak sama nazwa wskazuje, to urokliwe miasteczko, w którym po prostu można się zakochać. Przemili mieszkańcy ulicy Wierzbowej tworzą cudowny klimat tego miejsca. Każdy z sąsiadów ma dla nas swoją własną, interesującą historię, która daleka jest od sielanki. Problemy, te małe i te naprawdę ogromne są udziałem wszystkich bohaterów, którzy starają trzymać się razem, wspierać i pomagać w miarę możliwości. I choć codzienność nie jest wolna od sprzeczek, kłótni, czy humorów to wspólne działania w imię spraw ważkich potrafią zjednoczyć ich. Sąsiedzka inicjatywa zazwyczaj bierze górę nad niesnaskami i jest godna naśladowania. Bo mieszkańcy tej niepozornej ulicy przy Ryneczku potrafią zrobić coś dla innych, a nie tylko dla siebie.

Powołując do życia swoich bohaterów pani Agnieszka stworzyła właściwie cały przekrój społeczeństwa. Odmienne charaktery, różne wykształcenie, różnorakie profesje, a nawet pochodzenie gwarantują, że każda postać jest jedyna w swoim rodzaju i niepowtarzalna. Jednych lubimy bardziej, innych mniej, a kolejnych wcale. Są wśród nich tacy, z którymi można konie kraść, tacy, którym chciałoby się nieba przychylić, ale i tacy, których najchętniej wysłalibyśmy jak najdalej w świat, aby nad nie irytowali. Jedno jest pewne - żaden bohater nie pozostaje nam obojętny, wzbudza emocje, a jego zachowanie skłania do przemyśleń.

Bardzo dobrze czułam się wśród mieszkańców na Wierzbowej. Flora niczym dobra wróżka skradła moje serce, mała, rezolutna Nelka za każdym razem wywoływała radość na mojej twarzy, a Jola nie przestawała mnie zaskakiwać swoimi wynalazkami. Tak się cieszę, że za moment mogę znowu powrócić do Uroczyna. Bohaterowie czekają już na mnie w swojej nowej odsłonie zatytułowanej "Zawsze w porę". Już niebawem, jeszcze przed premierą, podzielę się z Wami wrażeniami. Myślę, że jest na co czekać.

Do sięgnięcia po "Najmilszy prezent" Agnieszki Krawczyk skłoniła mnie informacja od wydawnictwa Filia, że już 6 czerwca będzie miał premierę drugi tom tego niezwykle ekscytującego cyklu obyczajowego. Postanowiłam dłużej nie zwlekać i zapoznać się bliżej z mieszkańcami ulicy Wierzbowej w Uroczynie. Spodziewałam się historii na kształt sagi "Po Sąsiedzku" autorstwa Kasi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka urzekła mnie swoim pozytywnym przesłaniem. Osadzona w świątecznej atmosferze, osadzonej w małej miejscowości przy ul. Wierzbowej. Każdy z sąsiadów ma swoje troski i radości ale wspólnie tworzą ciekawą grupę.
Czyta się z przyjemnością

Książka urzekła mnie swoim pozytywnym przesłaniem. Osadzona w świątecznej atmosferze, osadzonej w małej miejscowości przy ul. Wierzbowej. Każdy z sąsiadów ma swoje troski i radości ale wspólnie tworzą ciekawą grupę.
Czyta się z przyjemnością

Pokaż mimo to

Kto by pomyślał, że w maju przeczytam świąteczną, jak mi się wydawało, książkę. A na pewno zimową. Zapewne nikt. A tym bardziej sama, uparcie obstająca przy tym, że zimowe książki, czyta się zimą. No cóż, życie weryfikuje wiele rzeczy. Nie inaczej było i tym razem.

Przyznam, że ociągałam się z sięgnięciem po ten tytuł. Ociągałam, ponieważ jak do tej pory było mi nie po drodze z piórem Agnieszki Krawczyk. Nie twierdzę, że autorka pisze źle, co to, to nie, jednak... Jakoś tak nie mogłam znaleźć z nią wspólnego języka. Do tej pory jej powieści wydawały mi się w jakimś sensie ciężkie, trudne do przebrnięcia i takie ciut oderwane od rzeczywistości. Mojego wyobrażenia rzeczywistości. I nie, nie napisze Wam, że po lekturze Najmilszego prezentu diametralnie zmieniłam opinię. Absolutnie. Niemniej tym razem, chyba znalazłam coś, co umiliło mi przynajmniej połowę czasu spędzonego z książką. A to już coś!

Początkowo ciężko było mi wdrożyć się w tę historię. Lektura szła mi dość opornie i niecierpliwiłam się, kiedy wreszcie akcja rozkręci się na tyle, bym mogła błyskawicznie dotrzeć do końca. Mniej więcej do połowy miałam ambiwalentne odczucia. Z jednej strony czułam się znudzona tą powolnością akcji, z drugiej jednak, podskórnie wyczuwałam, że coś jest na rzeczy, a potem... Potem byłam ciekawa, czy historia skończy się dokładnie tak, jak to ułożyłam sobie w głowie i coraz entuzjastyczniej kibicowałam bohaterom.

Pomimo iż wydawać by się mogło, sądząc po opisie, że to historia bożonarodzeniowa, czy też mocno zimowa... Nic bardziej mylnego. Według mnie to powieść idealna na każdą porę roku i stan ducha. Nawet jeśli w na kartach Najmilszego prezentu prószy śnieg, na ryneczku są stragany ze świątecznymi bajerami, a w ogrodzie pani Flory jarzy się choinka wszelkimi kolorami lampek tonąca w licznych ozdobach. To taka uniwersalna opowieść o ludziach i o tym, jak ważna w życiu jest empatia, zwykłe ludzkie gesty i najbliżsi, nawet jeśli nie łączą nas więzi krwi.

Agnieszka Krawczyk wykreowała całą plejadę charakterów i osobowości. Może niektórzy nie trafili w moje serce i nie wzbudzili sympatii, czy uczuć jako takich, ale czułam się pośród nich dobrze. Tak swojsko. I z chęcią zamieszkałabym na ulicy Wierzbowej, by móc mijać ich na co dzień i od święta. :)

Po skończeniu tej książki, widzę światełko w przysłowiowym tunelu, dające nadzieję, że być może w końcu przekonam się do pióra autorki. Bo być może jeszcze nie trafiłam na ten idealny tytuł dla siebie. Choć ten całkiem nieźle sobie poradził.
Najmilszy prezent to lektura, która daje nadzieję, że może być lepiej, cieplej i przytulniej, jeśli nauczymy się dostrzegać człowieka w człowieku i otworzymy serca na bliźnich.

Kto by pomyślał, że w maju przeczytam świąteczną, jak mi się wydawało, książkę. A na pewno zimową. Zapewne nikt. A tym bardziej sama, uparcie obstająca przy tym, że zimowe książki, czyta się zimą. No cóż, życie weryfikuje wiele rzeczy. Nie inaczej było i tym razem.

Przyznam, że ociągałam się z sięgnięciem po ten tytuł. Ociągałam, ponieważ jak do tej pory było mi nie po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

+

+

Pokaż mimo to

Kolejna książka tej autorki,która pokazuje że w każdym człowieku tkwi jakiś potencjał.Sami bohaterowie są różnorodni ale łączy ich dobro drugiego człowieka i to jest wspaniałe. Taka opowieść o ludzkich losach i tym jak ważny jest w życiu drugi człowiek.Fajnie że będzie kolejna część z pewnością po nią sięgnę.

Kolejna książka tej autorki,która pokazuje że w każdym człowieku tkwi jakiś potencjał.Sami bohaterowie są różnorodni ale łączy ich dobro drugiego człowieka i to jest wspaniałe. Taka opowieść o ludzkich losach i tym jak ważny jest w życiu drugi człowiek.Fajnie że będzie kolejna część z pewnością po nią sięgnę.

Pokaż mimo to

To powieść czysto świąteczna, w klimacie grudniowym, ale odcina się od głównego nurtu powielanych schematów osobą głównej bohaterki. Kiedy trafiłam na opis pierwszą moją myślą było: "nareszcie coś o starszych ludziach!" Jesteśmy bowiem od lat spychani na całkowity margines życia społecznego, co również przekłada się na margines fabuły literackiej.
Ta powieść napisana jest z wdziękiem, autorka zadbała o szczegóły, a mnie ujęła wątkami dotyczącymi pisma ręcznego.

To powieść czysto świąteczna, w klimacie grudniowym, ale odcina się od głównego nurtu powielanych schematów osobą głównej bohaterki. Kiedy trafiłam na opis pierwszą moją myślą było: "nareszcie coś o starszych ludziach!" Jesteśmy bowiem od lat spychani na całkowity margines życia społecznego, co również przekłada się na margines fabuły literackiej.
Ta powieść napisana jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

ciepła, urocza opowieść o pewnej uliczce w małym miasteczku i jej mieszkańcach; ładnie wpije się w bożonarodzeniowy klimat, choć chwilami trąci przewidywalnością i sentymentalizmem

ciepła, urocza opowieść o pewnej uliczce w małym miasteczku i jej mieszkańcach; ładnie wpije się w bożonarodzeniowy klimat, choć chwilami trąci przewidywalnością i sentymentalizmem

Pokaż mimo to

Z wielką przyjemnością dałam się zaprosić do Uroczyna,głównie na ulicę Wierzbową,gdzie stoi 9 domów z ich mieszkańcami.Od samego początku moją ulubienicą została pani Flora a zaraz po niej mała ale bardzo rezolutna Nela.Na każdym kroku widać ,że Flora lubi ludzi i wierzy w nich . Stara się także przez drobne ,miłe gesty dokonać "zmian" co dosyć często się udaje. W większości czuję sympatię do większości z mieszkańców Wierzbowej,ale w kilku przypadkach mam mieszane uczucia.Ponieważ bardzo lubię powieści tej autorki więc sporo ich przeczytałam i wszystkie dostarczyły mi wzruszeń,a poza tym powodują ,że świat wokół wydaje mi się lepszy,bardziej kolorowy,a ludzie lepsi.Bardzo ucieszyło mnie ,że pani Flora jednak zdecydowała się nie opuszczać ul.Wierzbowej a na dodatek nie będzie już mieszkała sama.Z ciekawością zaczynam czekać na dalszy ciąg losów mieszkańców Uroczyna.

Z wielką przyjemnością dałam się zaprosić do Uroczyna,głównie na ulicę Wierzbową,gdzie stoi 9 domów z ich mieszkańcami.Od samego początku moją ulubienicą została pani Flora a zaraz po niej mała ale bardzo rezolutna Nela.Na każdym kroku widać ,że Flora lubi ludzi i wierzy w nich . Stara się także przez drobne ,miłe gesty dokonać "zmian" co dosyć często się udaje. W...

więcej

mniej

Pokaż mimo to