To ciekawy beletryzowany portret Lucii Joyce, córki słynnego pisarza Jamesa Joyce'a, autora "Ulissesa". Lubię autentyzm postaci. Taneczne wstawki autorki są interesujące – a główna bohaterka właśnie odznacza się talentem artystycznym (taniec i choreografia).

Wczesna młodość nacechowana jest wesołymi momentami; są romanse, ale i wynikające z nich zawody miłosne. Czułem jak tekst emocjonalnie przeprowadza mnie od radosnych chwil z początku realistycznej powieści do dużego przygnębienia na końcu książki. Myślę że w dużym stopniu samotność wpędza Lucię Joyce w problemy psychiczne. Dla mnie jest to historia "ściskająca za serce" z żalu nad jej dorosłym życiem. Widzę zaprzepaszczenie rozwoju swojej pasji z powodu czynników niezależnych od głównej bohaterki. Występuje nieodpowiednia zależność: córka jest podporządkowana (włącznie z matką, która narzuca taki styl życia) dobrodusznemu ojcu, pomagając mu w jego pracy zawodowej.

To bardzo udany debiut powieściowy Annabel Abbs. Jest odpowiednio przygotowana do pisania o rodzinie Joyce'ów. Oprócz tego uczy się tańczyć – to ważne, bo dzięki temu rozumie ruch ciała i zna występujące przy tym nazwy. Podoba mi się ta książka z trzech istotnych powodów: elementy tańca, wiele znanych postaci historycznych (przeważnie artystów),umiejętność opisania przez autorkę. Chcę do niej kiedyś powrócić.

To ciekawy beletryzowany portret Lucii Joyce, córki słynnego pisarza Jamesa Joyce'a, autora "Ulissesa". Lubię autentyzm postaci. Taneczne wstawki autorki są interesujące – a główna bohaterka właśnie odznacza się talentem artystycznym (taniec i choreografia).

Wczesna młodość nacechowana jest wesołymi momentami; są romanse, ale i wynikające z nich zawody miłosne. Czułem jak...

Książka Annabel Abbs to fabularyzowana opowieść o córce Jamesa Joyce’a (znanego chyba wszystkim za sprawą słynnego „Ulissesa”),Lucii Joyce. Była ona tak właśnie postrzegana przez większość ludzi, z którymi miała styczność - córka wielkiego, genialnego pisarza.

Annabel Abbs przedstawia nam w zasadzie dwie czasoprzestrzenie i w sumie kilka lat z życia rodziny Joyce’ów. Pierwsza, od której zaczyna to ostatnie cztery miesiące roku 1934 w Zurychu, kiedy to Lucia była pacjentką słynnego doktora Carla Gustava Junga. Poprosił on ją o pisanie pamiętnika, który miał być pomocą w terapii. Zatem druga czasoprzestrzeń, w której widzimy Lucię i jej rodzinę to z Paryż (i czasem Londyn) od listopada 1928 do marca 1932 roku.

W kontakcie z doktorem Jungiem widzimy już nieco zaburzoną Lucię, która żyje niejako w swoim świecie i doktora, który moim zdaniem trochę nieudolnie stara się pomóc swojej pacjentce.

Jednak główną część tej książki stanowi opowieść o życiu Lucii poprzez jej wspomnienia spisywane w owym pamiętniku. Dzięki nim możemy z bliska przyjrzeć się relacjom panującym w tej rodzinie: James, narcystyczny ojciec, wokół którego kręci się i podporządkowane jest życie całej rodziny; Nora, despotyczna i wiecznie niezadowolona matka; Giorgio, starszy brak Lucii, ulubieniec matki, który myśli tylko o sobie; Lucia, utalentowana tancerka, która chce realizować swoją pasję, ale zmuszana jest do rezygnacji z niej „bo ojciec ją potrzebuje” z różnych dziwnych czasem powodów. W tej rodzinie widać problem z odcięciem pępowiny i pozwoleniem dzieciom na samodzielne życie. Widzimy ogromną potrzebę Lucii, aby się usamodzielnić i postrzega ona małżeństwo jako szansę na uwolnienie się od swojej własnej rodziny. Kiedy poznaje Samuela Becketta, wtedy początkującego pisarza, zakochuje się w nim i snuje marzenia o byciu Panią Samuelową Beckett. Niestety te marzenia zostały jej w brutalny sposób odebrane. Uczucie jakim go obdarzyła nie przeminęło i tym bardziej bolesne były dla niej kolejne spotkania z nim, których nie mogła uniknąć. Potem jeszcze dwukrotnie spotykała mężczyzn, których postrzegała jako swoją szansę, aby wyrwać się z domu i uniezależnić od rodziny. Jednak za każdym razem w bardzo bolesny sposób życie weryfikowało jej plany.

Książka ta jest piękną aczkolwiek smutną opowieścią o życiu w cieniu ojca uważanego za geniusza. O własnym talencie, którego realizacja daje szczęście ale otoczenie nie pozwala na to. Lucii zabrakło siły aby zawalczyć o sobie… W mojej głowie rodzi się pytanie, jak inaczej mogłyby się potoczyć losy tej dziewczyny, gdyby nie odebrano jej tego, co kochała najbardziej, czyli tańca?

Autorka bardzo starannie przygotowała się do napisania tej książki korzystając z wielu materiałów źródłowych. W efekcie powstała niezwykle wciągająca opowieść, od której ciężko się oderwać. Dzięki Annabel Abbs możemy poczuć atmosferę Paryża przełomu lat dwudziestych i trzydziestych ubiegłego wieku, świat artystów tamtego okresu: chociażby jak wspomniany już Samuel Beckett, Alexander Calder, Isadora Duncan, Josephine Baker, czy Zelda Fitzgerald. Na pewno chętnie w przyszłości wrócę do tej pozycji:)

Na koniec cytat umieszczony na początku książki, który bardzo dobrze oddaje jej sedno:

„Istnieją grzechy lub (nazwijmy je tak, jak je świat nazywa) złe wspomnienia, które człowiek ukrywa w najciemniejszych zakątkach swego serca, lecz żyją one tam i czekają.”
[James Joyce, „Ulisses” (1922),przeł. M. Słomczyński]

Książka Annabel Abbs to fabularyzowana opowieść o córce Jamesa Joyce’a (znanego chyba wszystkim za sprawą słynnego „Ulissesa”),Lucii Joyce. Była ona tak właśnie postrzegana przez większość ludzi, z którymi miała styczność - córka wielkiego, genialnego pisarza.

Annabel Abbs przedstawia nam w zasadzie dwie czasoprzestrzenie i w sumie kilka lat z życia rodziny Joyce’ów....

Dziwna jak dla mnie książka.... trudno było mi przetrwać do jej końca... morał? Nie czekaj na to co będzie, żyj tu i teraz i ... nie miej wielkich nadziei bo życie i tak zrobi co zechce , i to czego się nie spodziewasz.... rodzice mają bardzo wielki wpływ na to kim jesteśmy, ale tylko my mamy wpływ ma to kom będziemy....

Dziwna jak dla mnie książka.... trudno było mi przetrwać do jej końca... morał? Nie czekaj na to co będzie, żyj tu i teraz i ... nie miej wielkich nadziei bo życie i tak zrobi co zechce , i to czego się nie spodziewasz.... rodzice mają bardzo wielki wpływ na to kim jesteśmy, ale tylko my mamy wpływ ma to kom będziemy....

Bardzo smutna historia, za to bardzo realnie ukazująca jak rodzina (a konkretnie rodzice) są w stanie zniszczyć życie swojemu dziecku, zagłaskując go niemal na śmierć. Odcięcie pępowiny nie jest proste, a jak widać na tym przykładzie, brak dostatecznej siły charakteru, może spowodować tak dużą walkę wewnętrzną, że kończy się to chorobą psychiczną.

Bardzo smutna historia, za to bardzo realnie ukazująca jak rodzina (a konkretnie rodzice) są w stanie zniszczyć życie swojemu dziecku, zagłaskując go niemal na śmierć. Odcięcie pępowiny nie jest proste, a jak widać na tym przykładzie, brak dostatecznej siły charakteru, może spowodować tak dużą walkę wewnętrzną, że kończy się to chorobą psychiczną.

To historia o Lucii Joyce, córce pisarza Jamesa Joyca, autora "Ulissesa". Akcja książki toczy się na przełomie lat '20 i '30 poprzedniego wieku i dotyka problemów młodej dziewczyny. Powieść jest na pograniczu biografii, a książki fabularnej. Bardzo podobało mi się, jak autorka połączyła znane fakty o Lucii w bardzo ciekawą opowieść. Niestety bardzo smutną.

Przyznaję, że już dawno nie czytałam tak smutnej książki. Ale nie tak smutnej, żeby zanosić się od płaczu, tylko na tyle smutnej, aby pochylić się nad czyimś losem. Książka zrobiła ona na mnie naprawdę bardzo pozytywne wrażenie. Myślę, że skierowana jest przede wszystkim do kobiet. Bo to książka o niezwykłej młodej kobiecie, ukrytej pod kloszem, wychowanej w złotej klatce, córce geniusza, wybitnego Jamesa Joyca. Ale sama Lucia nie chciała być tylko córką uznanego pisarza. Chciała być kimś więcej. Niestety żyła w czasach, w których kobiety o niezależności mogły jeszcze tylko marzyć.

To historia o Lucii Joyce, córce pisarza Jamesa Joyca, autora "Ulissesa". Akcja książki toczy się na przełomie lat '20 i '30 poprzedniego wieku i dotyka problemów młodej dziewczyny. Powieść jest na pograniczu biografii, a książki fabularnej. Bardzo podobało mi się, jak autorka połączyła znane fakty o Lucii w bardzo ciekawą opowieść. Niestety bardzo smutną.

Przyznaję, że...

Wspaniała książka! Historia córki Jamesa Joyca, Lucii, której życie zostaje złamane, gdy przestaje robić to co kocha, tańczyć. Świetnie oddana atmosfera Paryża wspaniałych lat 20. ub. wieku. Znakomicie ukazany cyniczny Joyce (parę lat po wielkim sukcesie „Ulissesa”),matka Lucii, despotyczna Nora i bezwzględny brat Georgie. W tle doktor Jung bezskutecznie usiłujący wyleczyć Lucie.
Świetnie się czyta!

Wspaniała książka! Historia córki Jamesa Joyca, Lucii, której życie zostaje złamane, gdy przestaje robić to co kocha, tańczyć. Świetnie oddana atmosfera Paryża wspaniałych lat 20. ub. wieku. Znakomicie ukazany cyniczny Joyce (parę lat po wielkim sukcesie „Ulissesa”),matka Lucii, despotyczna Nora i bezwzględny brat Georgie. W tle doktor Jung bezskutecznie usiłujący...

Powieść bardzo dobrze ukazuje rozterki młodej dziewczyny, która została umieszczona w ośrodku dla nerwowo chorych. Z jednej strony osaczona przez życie rodzinne, a z drugiej całkowicie oddana pasji tańca nowoczesnego. Gratulacje dla autorki za wyśmienite połączenie terapii Junga i początków leczenia metodą psychoanalizy, która nie wniosła jednak nic do samego leczenia dziewczyny. Doktor zrezygnował z prowadzenia Lucii Joyce. Spekuluje się, że była ona niestabilna psychicznie i cierpiała na chroniczne znerwicowanie.
Lucia żyje w cieniu ojca uznawanego za geniusza, który nie dopuszczał by ktokolwiek w domu był ceniony wyżej od niego. Niemniej jednak wzajemne stosunki panujące w domu Joyce`ów są nikomu nieznane. Abss w swojej znakomicie napisanej książce biograficznej pokazała bardzo prosto wzajemne stosunki panujące w rodzinie, której członkowie składali się z różnorodnych osobowości. Cud, że żyli razem. W biedzie całe życie, w braku pieniędzy, utrzymywani przez mecenasów pisarza, a jednak pełni wolni i rozrzutni.
Przeczytałam "Joyce`ówne" bardzo wnikliwie, gdyż na twórczości Jamesa Joyce`a wyrosłam, a raczej na przekładach Macieja Słomczyńskiego oraz na na biografii Richarda Ellmana. Nie znałam dokładnych losów dzieci pisarza.
Powieść Annabel Abbs nie próbuje nikogo oceniać, a to bardzo ważne w książkach biograficznych, autorka nie staje po żadnej z autentycznych postaci. Samuela Becket`a również znakomicie umieściła, jak gdyby był, a jednak miał swoje problemy i był poza wszystkim. Niewątpliwie przedstawienie postaci przyjaciół, rodziny, osób mniej lub bardziej znanych w domu Joyce`ów stanowi o wnikliwym przestudiowaniu biografii samego J.J. Niestety nie da się opisać wszystkiego, a niektóre gdybania możemy pozostawić bez odpowiedzi.
Lucia Joyce mogła rozwinąć wiele talentów mając kilkanaście lat, ale zaczęła swoją przygodę w wieku 21 lat. Nie ze względu na brak pasji we wcześniejszych latach, ale z braku możliwości, z ubóstwa w którym żyła jej rodzina. W jednym momencie wszyscy chcieli rozwinąć skrzydła, jej brat chciał być śpiewakiem, ale tylko James Joyce wiedział, że aby osiągnąć to czego się pragnie, trzeba nie lada poświęcenia, czasu, porzucenia najbliższych, odrzucenia wszelkich przyziemnych spraw, zatrzymania przy sobie tych, którzy będą wierzyć w to, co robisz. Jeśli dostajesz zbyt wiele możliwości wyboru, to tracisz wszystko.
Polecam "Joyce girl. Pasja i upadek" bo jest to bardzo dobra próba obiektywnego przedstawienie postaci domu rodzinnego i przyjaciół Lucii Joyce.

Powieść bardzo dobrze ukazuje rozterki młodej dziewczyny, która została umieszczona w ośrodku dla nerwowo chorych. Z jednej strony osaczona przez życie rodzinne, a z drugiej całkowicie oddana pasji tańca nowoczesnego. Gratulacje dla autorki za wyśmienite połączenie terapii Junga i początków leczenia metodą psychoanalizy, która nie wniosła jednak nic do samego leczenia...

Jak to jest być córką geniusza? Dorastać w cieniu zawiłego umysłu, w tradycyjnej rodzinie, hołdującej zwyczajom XXwieku? Może nie wszystko jest takie piękne jakim widzą to pochlebcy? Może nie wszystko jest takie jakim być powinno; mała tancerka, poniżana, więziona, upokarzana, nie doceniana, obdarta z marzeń...chora.

Jak to jest być córką geniusza? Dorastać w cieniu zawiłego umysłu, w tradycyjnej rodzinie, hołdującej zwyczajom XXwieku? Może nie wszystko jest takie piękne jakim widzą to pochlebcy? Może nie wszystko jest takie jakim być powinno; mała tancerka, poniżana, więziona, upokarzana, nie doceniana, obdarta z marzeń...chora.

W literackim świecie James Joyce jest uznawany za geniusza i najwybitniejszego pisarza XX wieku. Kiedy żył i tworzył roztaczał wokół siebie aurę człowieka niezwykle inteligentnego i elokwentnego. Przebywanie w jego towarzystwie wiązało się z prestiżem i przynależnością do artystycznego świata, którego każdy ambitny i tworzący coś swojego człowiek w latach 20tych i 30-tych chciał być członkiem.

W „Joyce Girl” – fabularyzowanej opowieści o Lucii Joyce i jej życiu w cieniu ojca Annabel Abbs ukazała drugą stronę medalu. Niezdrowe relacje rodzinne, brak zrozumienia i szacunku, despotyczną i zaborczą miłość czy nieustającą manipulację.

ZARYS FABUŁY
Jest 1929 rok. Lucia Joyce ma 21 lat, jest popularną i docenianą na francuskiej scenie tancerką. Wraz z bratem i rodzicami mieszka w Paryżu, gdzie uczy się, pracuje i jest na każde zawołanie swoich rodziców. Życie pod pieczą geniusza nie jest jednak usłane różami i często dziewczyna musi wybierać między pasją, którą na co dzień żyje a pomocą w imię sztuki prawie ślepemu ojcu. Z czasem zakochuje się w asystencie ojca, młodym irlandzkim aspirującym pisarzu Samuelu Beckecie. Wyobrażeniae i oczekiwania wobec niego i potencjalnego związku nabierają obsesyjnego wymiaru, a całe reszta schodzi na dalszy plan.

LUCIA JOYCE
Postać Lucii od samego początku wzbudza wiele skrajnych emocji. Od poirytowania do współczucia. Jako młoda kobieta jest nad wyraz samodzielna i niezależna jak na czasy i warunki, w których przyszło jej żyć. Osaczona emocjonalnie przez rodzinę musi zmagać się z wyborami, które skrzywdzą albo ją albo ojca i matkę. Zaborcza i despotyczna miłość nie pozwala jej na realizowanie własnych marzeń i celów, a wzbudzanie poczucia winy przez matkę z czasem staje się wygodną alternatywą. Lucia jawi się jako osoba, która niemal zawsze jest pod wpływem czyjegoś uroku, stylu bycia czy charakteru. Sama nie może dojść do tego kim jest i dokąd chciałaby zmierzać, a rodzinne manipulacje nie ułatwiają decyzji. Miłość Lucii jest szalona i nieokrzesana, co wpływa na jej życie diametralnie. Z każdym kolejnym związkiem jej obsesje pogłębiają się a emocjonalne zagubienie rozprzestrzenia się na każdą dziedzinę życia.

Historia Lucii to nie tylko historia pasji i upadku, to również historia chorej rodzicielskiej miłości, bezsensownego podporządkowania się, braku wystarczającej siły by powiedzieć nie: manipulacji i wzbudzaniu poczuciu winy. Autorka ukazała cały wachlarz ludzkich emocji i reakcji na myślenie drugiego człowieka. Doskonale ujęła rodzinne zależności, próby sił, egoistyczne pobudki, okrutne i zgubne w skutkach lekceważenie.

JEDEN DO JEDNEGO
Annabel Abbs z dbałością o każdy szczegół oddała ducha międzywojennego Paryża, obyczajowość i styl życia artystycznej bohemy wraz z panującymi wtedy nastrojami i zamiłowaniem do sztuki wszelkiego rodzaju. Kiedy mecenasi kultury byli bardziej potrzebni niż kolejni artyści, a wystawne życie było jedynie na pokaz, po to by za chwilę przejmować się co włożyć do garnka. Paryskie restauracje, długie przyjęcia, filozoficzne dysputy są niemal namacalne dzięki barwnej narracji i pieczołowitym oddaniu wielu szczegółów.

Annabel Abbs w „Joyce Girl” dała popis literackiego wyczucia i doskonałego pióra. Pięknie i przejmująco oddała atmosferę bezsilności i obraz rodzącej się powoli choroby psychicznej, która w końcu musiałą znaleźć ujście. Z tej powieści bije ogromny smutek i żal o stracony czas i życie, które nigdy nie było możliwe.

„Joyce Girl” to opowieść o bezwarunkowym oddaniu drugiej osobie, podporządkowaniu nawet w momencie uwolnienia od przeszłości. Lucia choć czasami gardzi zachowaniem ojca jest w pełni lojalna wobec babbo i za każdym razem jest w stanie poświęcić swoją pracę dla jego wymówek.

FORMA
„Joyce Girl” to intymne zwierzenia Lucii Joyce podczas terapii u dr Carla Gustava Junga. Jej perspektywa sprawia, że czytelnik może nie jest w stanie identyfikować się z bohaterką, ale zrozumieć jej wybory i relację z ojcem. Jej opowieść przeplatana jest „wizytami” u dr Junga, w której analizują jej zachowania, emocje i rodzinne relacje. Przyznam, że ten zabieg „wizyty u psychiatry” nadał całości wyrazu i uzasadnił wiele kwestii w życiu Lucii Joyce. To fabularyzowana opowieść i tak też należy ją traktować. Może być jednak ciekawym punktem wyjścia do dalszych rozważań i poszukiwań informacji na temat rodziny Joyce`ów.

PODSUMOWANIE
„Joyce Girl” Annabel Abbs to świetna i nieoczywista powieść. Niełatwa i wielowymiarowa. „Joyce Girl” to fabularyzowana opowieść o córce genialnego Jamesa Joyce`a, autora Ulissesa. To historia o życiu w cieniu sławy, życiu pod presją, bezgranicznym podporządkowaniu, o fobii jaką jest nieustanna kontrola. To historia talentu, który w pewnym momencie może stać się przekleństwem. Annabel Abbs niesamowicie opowiada o relacjach rodzinnych, ambicjach i zawodach. Do tego autorka czaruje klimatem artystycznej bohemy Paryża czy Londynu. Lata 20-te i 30-te zdają się być na wyciągniecie ręki. Historię relacji córki i ojca, ambicji i oczekiwań Annabel Abbs nakreśliła w niesamowity sposób. Choć to fabularyzowana opowieść o Lucii Joyce i jej sławnym ojcu pisarzu Jamesie Joyce`ie to można odnieść wrażenie, że to właśnie tak mogło się potoczyć.

W literackim świecie James Joyce jest uznawany za geniusza i najwybitniejszego pisarza XX wieku. Kiedy żył i tworzył roztaczał wokół siebie aurę człowieka niezwykle inteligentnego i elokwentnego. Przebywanie w jego towarzystwie wiązało się z prestiżem i przynależnością do artystycznego świata, którego każdy ambitny i tworzący coś swojego człowiek w latach 20tych i 30-tych...

Współczucie. To uczucie towarzyszyło mi podczas czytani powieści. Współczucie dla Joyce, która była zdolna, wrażliwa, pracowita i miała nieszczęście mieć takich a nie innych rodziców. Wydaje mi się, że nadbudówka feministyczna, która czasem pojawia się przy recenzowaniu tej książki, jest zupełnie nie na miejscu. To, jak James Joyce z żoną traktowali swoją córkę - instrumentalnie, z chorym pomieszaniem egoizmu, niezdrowych emocji, kontroli, współuzależnienia - zupełnie wystarczyło, aby ją złamać. Udało się im. Niestety. Jak wielu innym, nie tak sławnym, zdolnym, wpływowym. Ile wokół nas takich osób?
Późniejsze wybory Lucii, jej niezdrowe związki z nie mniej zaburzonymi od rodziców mężczyznami wydają się być jedynie smutną konsekwencją tego, czym nasiąkła od urodzenia.
Szkoda zmarnowanego życia.

Dobrze, że chociaż w tej książce Lucia Joyce ma swój ponadczasowy pomnik.

Współczucie. To uczucie towarzyszyło mi podczas czytani powieści. Współczucie dla Joyce, która była zdolna, wrażliwa, pracowita i miała nieszczęście mieć takich a nie innych rodziców. Wydaje mi się, że nadbudówka feministyczna, która czasem pojawia się przy recenzowaniu tej książki, jest zupełnie nie na miejscu. To, jak James Joyce z żoną traktowali swoją córkę -...