Ostatni kojot

Czwarty i najlepszy tom jak do tej pory o Harrym Boschu jednak jestem bardzo zawiedziony wydawnictwem Sonia Darga gdyż kolejnych tomów nie mają w ofeecie dopiero od siedemnastego .Jeśli ktoś może mi pomóc gdzie kupić piąty tom i kolejne proszę o wiadomość

Czwarty i najlepszy tom jak do tej pory o Harrym Boschu jednak jestem bardzo zawiedziony wydawnictwem Sonia Darga gdyż kolejnych tomów nie mają w ofeecie dopiero od siedemnastego .Jeśli ktoś może mi pomóc gdzie kupić piąty tom i kolejne proszę o wiadomość

Pokaż mimo to

Na jakieś 30 stron przed końcem książki pomyślałam, że ocenię ją na 7
bo nie trzymała w napięciu tak jak np. poprzedzającą Ostatniego Kojota, Betonowa Blondynka jednak końcówka jak zwykle u Connellyego była z takim twistem, że zyskała w mojej opinii dodatkową gwiazdkę

Na jakieś 30 stron przed końcem książki pomyślałam, że ocenię ją na 7
bo nie trzymała w napięciu tak jak np. poprzedzającą Ostatniego Kojota, Betonowa Blondynka jednak końcówka jak zwykle u Connellyego była z takim twistem, że zyskała w mojej opinii dodatkową gwiazdkę

Pokaż mimo to

Kolejna udana czytelnicza podróż w przeszłość. Harry Bosch tym razem prezentuje się bardziej jako prywatny detektyw aniżeli policjant, ale i z tej roli wywiązuje się koncertowo. Sama powieść – jak to u tego Autora – czyta się błyskawicznie, i tak po prawdzie nie ma sensu się bardziej rozpisywać. Kryminał przez duże K!
Dodam tylko że nadrabiam zaległość i Michael Connelly wędruje zasłużenie na listę moich ulubionych Autorów.

Kolejna udana czytelnicza podróż w przeszłość. Harry Bosch tym razem prezentuje się bardziej jako prywatny detektyw aniżeli policjant, ale i z tej roli wywiązuje się koncertowo. Sama powieść – jak to u tego Autora – czyta się błyskawicznie, i tak po prawdzie nie ma sensu się bardziej rozpisywać. Kryminał przez duże K!
Dodam tylko że nadrabiam zaległość i Michael Connelly...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

7/10 – BARDZO DOBRY

Po ataku na swojego przełożonego Harry Bosch zostaje wysłany na przymusowy urlop połączony z obowiązkową terapią antystresową. Korzystając z nadmiaru wolnego czasu detektyw postanawia zająć się sprawą, która od dawna zaprząta jego myśli. Ponad trzydzieści lat temu zamordowana została matka Harry’ego, a sprawca tej brutalnej zbrodni nigdy nie został ujęty. Rozwiązanie tej starej zagadki kryminalnej z wielu powodów nie będzie łatwe, a być może nawet w ogóle niemożliwe, dla Boscha jednak jest ona teraz najważniejszą rzeczą w jego życiu. Protagonista szybko dochodzi do wniosku, że dawne śledztwo prowadzone było wysoce nieprofesjonalnie, a akta sprawy są niekompletne. Wszystko wskazuje na to, że ktoś bardzo nie chciał, by prawda wyszła na jaw.

Michael Connelly ponownie bierze na tapet przeszłość swego bohatera, tym razem sięga jednak o wiele głębiej niż dotychczas. Oto bowiem Harry Bosch prowadzi prywatne śledztwo w sprawie morderstwa sprzed ponad trzydziestu lat, którego ofiarą padła jego matka. To niezwykle osobiste dochodzenie okazuje się być dla Boscha trudne nie tylko od strony emocjonalnej, ale również czysto zawodowej. Nie wszyscy świadkowie nadal żyją, a dawne techniki kryminalistyczne nie pozwoliły na rzetelne zbadanie pozostawionych na miejscu zbrodni śladów. Ponadto będący na przymusowy urlopie detektyw nie może swobodnie korzystać z udogodnień, jakie niesie za sobą posiadanie policyjnej odznaki. Aby rozwiązać tę sprawę bohater zmuszony jest więc wykazać się nie lada sprytem i często naginać przepisy prawa. W tym właśnie miejscu pojawia się najistotniejsza niedoskonałość tej powieści. Odniosłem wrażenie, że większość forteli jakimi posługiwał się Bosch, nazbyt gładko przynosiło pozytywne skutki. Historia w dużej mierze toczy się więc dzięki szczęśliwym splotom okoliczności oraz sporej dawce farta jaki sprzyja protagoniście. Zabieg ten jest nieco naciągany, ale z drugiej strony to dzięki niemu autor nie pozwalał utknąć śledztwu w martwym punkcie, a sama powieść zachowała płynność fabularną. Być może właśnie dlatego była ona tak wciągająca i przeczytałem ją niemal jednym tchem. Connelly po raz kolejny udowadnia, że jest świetnym opowiadaczem, potrafiącym sklecić porywającą intrygę pełną niespodziewanych zwrotów akcji. Finał „Ostatniego kojota” jest zaskakujący, a ta spowita oparami melancholii powieść, niesie za sobą również pewien ładunek emocjonalny. Autor w kolejnym tomie konsekwentnie rozwija też charakterystykę głównego bohatera, który jest postacią skomplikowaną i niełatwą w obejściu, ale jednocześnie budzącą ogrom sympatii. Co więcej wygląda na to, że Harry Bosch z równą łatwością rozwiązuje zagadki kryminalne, co zdobywa kobiece serca i w przypadku tego motywu też mam pewne „ale”. Moim skromnym zdaniem wątków romansowych w całym cyklu było już troszkę zbyt dużo. Bosch co chwila obraca jakąś nową panienkę i mimo że szanuję ten styl, to jednak zaczyna się już lekkie przeginanie pały.

Michael Connelly po raz kolejny dostarczył mi kawałek solidnej rozrywki w postaci intrygującej powieści kryminalnej, która wypełniona sporą ilością błyskotliwych twistów. „Ostatni kojot” to również wgląd w traumatyczną i bolesną przeszłość bohatera. Powieść będąca solidną analizą jego psychiki oraz kierujących nim motywacji. Lektura tej książki w pełni uzmysłowiła mi, że jestem wielkim fanem twórczości Connelly’ego, a w szczególności znakomitego cyklu powieści o detektywie Harrym Boschu. Polecam.

7/10 – BARDZO DOBRY

Po ataku na swojego przełożonego Harry Bosch zostaje wysłany na przymusowy urlop połączony z obowiązkową terapią antystresową. Korzystając z nadmiaru wolnego czasu detektyw postanawia zająć się sprawą, która od dawna zaprząta jego myśli. Ponad trzydzieści lat temu zamordowana została matka Harry’ego, a sprawca tej brutalnej zbrodni nigdy nie został...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bosch to bezkompromisowy glina, który otwarcie stawia czoła wszelkiej maści degeneratom, przestępcom i mordercom. Rozpoczyna swoją prywatną wendettę w sprawie, która w pewien sposób ułożyła jego życie, ale najpierw całkowicie je zniszczyła. Śledztwo nie jest proste, szczególnie, że zbyt wiele osób dokłada starań, aby prawda nie ujrzała światła dziennego. Bosch postanawia się z nimi zmierzyć, co przypłaci nie tylko śmiercią niewinnych osób, ale i swoim zdrowiem i reputacją.

Ostatni Kojot to mocna i bezkompromisowa historia zamkniętego śledztwa, które nie dawało Boschowi spokoju odkąd skończył dwanaście lat – śledztwa śmierci jego matki. Teraz mając czas i swój wewnętrzny upór staje oko w oko z upiorami z przeszłości. Dla czytelnika znającego już charakter bohatera z innych powieści, będzie to trzymająca w napięciu opowieść, w którą mocno zaangażuje się też emocjonalnie.

http://kulturacja.pl/2019/08/michael-connelly-ostatni-kojot-recenzja/

Bosch to bezkompromisowy glina, który otwarcie stawia czoła wszelkiej maści degeneratom, przestępcom i mordercom. Rozpoczyna swoją prywatną wendettę w sprawie, która w pewien sposób ułożyła jego życie, ale najpierw całkowicie je zniszczyła. Śledztwo nie jest proste, szczególnie, że zbyt wiele osób dokłada starań, aby prawda nie ujrzała światła dziennego. Bosch postanawia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po awanturze z szefem detektyw Harry Bosch zostaje wysłany na przymusowy urlop, w czasie którego postanawia rozwikłać zagadkę brutalnego morderstwa swojej matki - kobiety trudniącej się prostytucją, która straciła prawa do opieki nad synem i zginęła gdy Harry miał 12 lat. Główny bohater prowadzi prywatne śledztwo, bada akta sprawy sprzed ponad trzydziestu lat, odwiedza znajomych matki, rozmawia z osobami prowadzącymi w tamtym okresie śledztwo. Z każdą podjętą czynnością sprowadza na siebie i innych coraz większe niebezpieczeństwo. Wyniki prywatnego śledztwa jednoznacznie wskazują, że w tej sprawie komuś bardzo zależy, aby prawda nigdy nie wyszła na jaw. Kto miał interes w pozbawieniu życia matki Harry’ego? Jakimi pobudkami kierował się sprawca?

„Ostatni kojot” to kontynuacja cyklu z detektywem Boschem w roli głównej, jednak bez najmniejszej obawy możecie sięgnąć po tę lekturę bez znajomości poprzednich części. Nie będziecie mieć najmniejszego problemu ze zrozumieniem tej historii, ja jestem tego dobrym przykładem. W książce znajdziecie intrygującą fabułę, świetnie skonstruowaną zagadkę kryminalną, ciekawe i zaskakujące zakończenie, które bardzo przypadło mi do gustu. Mimo że nie jest to książka, w której akcja pędzi na łeb na szyję, czytelnik ani na chwilę nie traci zainteresowania lekturą. Autor wzbudza ciekawość i utrzymuje poziom zaintrygowania do ostatniej strony, pozwalając czytającemu stopniowo wraz z głównym bohaterem poznać okoliczności tajemniczego morderstwa jego matki oraz krok po kroku odkrywać pobudki, jakimi kierował się morderca.

Jeśli macie ochotę rozwiązać zagadkę kryminalną i poznać zaskakujące zakończenie tej historii, które nie może Wam się nie spodobać, to gorąco polecam tę lekturę.

Po awanturze z szefem detektyw Harry Bosch zostaje wysłany na przymusowy urlop, w czasie którego postanawia rozwikłać zagadkę brutalnego morderstwa swojej matki - kobiety trudniącej się prostytucją, która straciła prawa do opieki nad synem i zginęła gdy Harry miał 12 lat. Główny bohater prowadzi prywatne śledztwo, bada akta sprawy sprzed ponad trzydziestu lat, odwiedza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czasem w moje ręce trafi książka, co do której nie do końca jestem przekonana, jednak coś mnie do niej ciągnie na tyle, że jednak decyduję się po nią sięgnąć, i tak też było tym razem.
"Ostatni kojot", to czwarta część serii o Harrym Boschu. Na początku trochę się obawiałam, czy nieznajomość poprzednich tomów będzie przeszkodą, jednak tak się nie stało. Po lekturze wręcz mam ochotę sięgnąć po poprzednie części.
Co mi się najbajrdziej spodobało w tej książce, to postać głównego bohatera. Bezkompromisowy, dość szorstki, podążający swoimi ścieżkami, wysłany na przymusowy urlop postanawia przyjrzeć się ponownie sprawie zabójstwa swojej matki sprzed trzydziestu laty.
A to będzie dość ciężka i wyboista droga pod górę.
Mamy tu dużą ilość potencjalnych podejrzanych, a nie każdy trop na który trafi Harry okaże się tym właściwym.
Nie od razu, ale powoli akcja nabiera tempa, aby po drodze uraczyć nas kilkoma zwrotami akcji, co finalnie prowadzi do ciekawego i zaskakującego zakończenia.
Przyznaję, że nie od samego początku dałam się bez reszty wciągnąć w tę historię, jednak im dalej, tym bardziej byłam zainteresowana.
Myślę, że osoby lubiące thrillery oraz powieści sensacyjne, spokojnie się tu odnajdą.

Czasem w moje ręce trafi książka, co do której nie do końca jestem przekonana, jednak coś mnie do niej ciągnie na tyle, że jednak decyduję się po nią sięgnąć, i tak też było tym razem.
"Ostatni kojot", to czwarta część serii o Harrym Boschu. Na początku trochę się obawiałam, czy nieznajomość poprzednich tomów będzie przeszkodą, jednak tak się nie stało. Po lekturze wręcz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Poprzednie wydanie tej książki ukazało się w 1996 roku, i po nim Amber zrezygnował z dalszego wydawania tego autora. Seria została wznowiona kilka lat później w Prószyńskim, ale dopiero od szóstego tomu. Piąta część ukazała się dopiero w 2006 roku.

W "Ostatnim kojocie", podobnie jak w "Czarnym lodzie" autor postawił na indywidualny występ bohatera. Harry Bosch zostaje karnie zawieszony w obowiązkach, za czynną napaść na zwierzchnika. Przed utratą pracy uchroniła go jedynie interwencja szefa policji.

Siedząc bezczynnie w domu, który po niedawnym trzęsieniu ziemi przeznaczony jest do wyburzenia, postanawia powrócić do nierozwiązanej sprawy śmierci swojej matki. Kobieta trudniła się prostytucją, i zginęła gdy Harry miał 12 lat. Strata najbliższej osoby odcisnęła piętno na jego dalszym życiu.

Mimo że minęło już ponad 30 lat, to nadal żyje sporo związanych z tą sprawą osób. Żyje także jeden z prowadzących ją detektywów. Wyprowadził się na Florydę, i obsesyjnie chroni swojej prywatności. Bosch jest pewien że albo się czegoś boi, albo coś ukrywa.

Nieoficjalnie prowadzone śledztwo wkrótce wymyka się spod kontroli, pojawiają się kolejne trupy, a Bosch ma coraz więcej kłopotów.

Poprzednie wydanie tej książki ukazało się w 1996 roku, i po nim Amber zrezygnował z dalszego wydawania tego autora. Seria została wznowiona kilka lat później w Prószyńskim, ale dopiero od szóstego tomu. Piąta część ukazała się dopiero w 2006 roku.

W "Ostatnim kojocie", podobnie jak w "Czarnym lodzie" autor postawił na indywidualny występ bohatera. Harry Bosch zostaje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czwarta książka w serii z detektywem Harrym Boschem, w której Harry jest przymusowo urlopowany po awanturze z szefem i wraca do starej sprawy zabójstwa swojej matki. Ciekawy jest portret psychologiczny Boscha: to zamknięty w sobie samotnik, awanturnik, zafiksowany na punkcie pracy, typ antypatyczny i odstręczający. Może typowy policjant? Dobry kryminał, głównie w warstwie psychologicznej.

Czwarty tom serii z Boschem zaczyna się od wizyty Harry'ego u psychologa policyjnego, bo nasz detektyw został przymusowo urlopowany po dzikiej awanturze z szefem, Harvey Poundsem, w której zresztą Harry użył przemocy. Bosch odnosi się źle do psychologa, nie ma najmniejszego zamiaru się otworzyć, opowiedzieć o swoich problemach. To człowiek w gruncie rzeczy bardzo samotny: „Bosch nigdy nikomu nie ufał, nigdy nie był od nikogo uzależniony i nie zamierzał zmienić swoich zasad.” Pewnie źle mu z samotnością, ale wszystko dusi w sobie dosyć skutecznie.

No właśnie, może najbardziej ciekawe w książce jest przedstawienie sylwetki psychologicznej Boscha. To, jak już powiedziano, człowiek bardzo samotny i, prawdę mówiąc, antypatyczny, chamski, odstręczający. Łamie wszystkie pisane i niepisane reguły, np. jak ma ochotę zapalić w samochodzie lub pomieszczeniu, w którym się nie pali, to robi to. Manipuluje innymi ludźmi traktując ich całkowicie instrumentalnie: są o tyle ważni, o ile pomagają mu w osiągnięciu określonych celów. To człowiek żyjący na pustyni emocjonalnej. Poza tym nie ma żadnego życia poza pracą, nawet odmawia sobie codziennych przyjemności „Bosch nie pamiętał, kiedy ostatnio płynął łodzią, nie mówiąc już o łowieniu ryb”. W sumie to bardzo smutny obrazek, aż się czeka aż nasz bohater eksploduje i wpadnie w olbrzymie kłopoty.

W książce Bosch z nudów na urlopie prowadzi swoje prywatne śledztwo, chodzi o morderstwo jego matki sprzed dziesiątków lat. W trakcie śledztwa nagina prawo, wywołuje awantury i czasami podaje się za Harveya Poundsa, czyli przełożonego, z którym jest skonfliktowany. To taka dziecinada połączona z hucpiarstwem, która zresztą ma fatalne skutki. A całe śledztwo kończy się tak wedle słów Boscha: „Moja tak zwana misja doprowadziła do morderstwa dwóch ludzi, a trzeci zginął z mojej ręki”. Czyli pełna katastrofa. Na miejscu szefostwa policji w LA wywaliłbym gościa z policji na zbity pysk, bo dużo więcej kreuje kłopotów niż rozwiązuje spraw.

Książka kończy się dość gorzkim happy-endem, dużo bardziej wiarygodnie wyglądałaby totalna katastrofa, ale amerykański autor nie może sobie na to pozwolić, niemniej kryminał to dobry, zwłaszcza w warstwie psychologicznej.

Czwarta książka w serii z detektywem Harrym Boschem, w której Harry jest przymusowo urlopowany po awanturze z szefem i wraca do starej sprawy zabójstwa swojej matki. Ciekawy jest portret psychologiczny Boscha: to zamknięty w sobie samotnik, awanturnik, zafiksowany na punkcie pracy, typ antypatyczny i odstręczający. Może typowy policjant? Dobry kryminał, głównie w warstwie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie należy sądzić książki po okładce. Pojechałam na wakacje i oczywiście zabrakło mi książek. Poszłam do plażowej biblioteki poszukać czegoś dla siebie. Znalazłam ją, ale odłożyłam, bo ani tytuł, ani jej stan nie zachęcał do lektury. Wybrałam inną. Po dwóch dniach wróciłam i okazało się, że to jedyna pozycja w znanym mi języku, pozostałe były po niemiecku. Wzięłam więc tą biedę, poplamioną, z wylatującymi kartkami z wytartym nazwskiem autora i po kilkunastu stronach zrozumiałam dlaczego jest tak wyczytana. Bardzo, ale to bardzo dobry kryminał. Dokładnie taki jak lubię. Mistrzowsko zarysowana postać głównego bohatera, przejmujaca i zaskakująca opowieść. Dopracowana w każdym calu. Konsekwentna, logiczna, doskonała. Pierwsza przeczytana przeze mnie powieść tego autora i na pewno nie ostatnia. Gorąco polecam :)

Nie należy sądzić książki po okładce. Pojechałam na wakacje i oczywiście zabrakło mi książek. Poszłam do plażowej biblioteki poszukać czegoś dla siebie. Znalazłam ją, ale odłożyłam, bo ani tytuł, ani jej stan nie zachęcał do lektury. Wybrałam inną. Po dwóch dniach wróciłam i okazało się, że to jedyna pozycja w znanym mi języku, pozostałe były po niemiecku. Wzięłam więc tą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to