Byłam bardzo ciekawa tej książki, bo poniekąd napisało ją samo życie. Pominę to, co wszyscy mogą przeczytać na okładce.
Lubię książki pisane przez los ale ciężko się bierze do ręki takową, bo z góry wiemy jak się skończy. I pomimo chęci zaklinania rzeczywistości nic nie możemy zrobić. Jest się biernym obserwatorem ludzkiego nieszczęścia.
Natalia "uczy" nas, że nic nie warte są hybrydy, długośc włosów, ich kręcenie czy nie w obliczu choroby. Dochodzi to do nas wtedy, kiedy ważniejsze jest życie.
Końcówkę czytałam "na raty", nie widząc liter. Podziwiam niesamowitą siłę Pani Wandy, mamy Natalii. Jej ogromną miłość czuć na kartkach, siła tęsknoty zwala z nóg.
Widzimy też jacy ludzie potrafią być okrutni, małostkowi i słabi w obliczu choroby bliskiej lub nie osoby.
Nie przemawia do mnie Bożka. Rozdziały, w których się pojawiała chyba trochę (bardzo przepraszam) mnie irytowały. Nie rozumiem też jaki był cel wprowadzania Tomka i Marka. Ale to tylko maluteńkie, jak dla mnie, minusy w całej tej wzruszającej historii.
I taka osobista refleksja na koniec.
Rok temu zmarł na guza mózgu kolega moich synów z przedszkola. Miał 6 lat. To prawda, że wtedy chorują wszyscy. Sam chory, rodzina, bliscy ale i grupa społeczna do której chory należy, w jakiej się obraca. Żałoba trwa "...bo to nie czas decyduje o tym, ile trwać powinna, lecz pustka, jaką odczuwamy po poniesionej stracie..."

Kolorowych snów Natalio <3
Śpij spokojnie <3

Pani Wando, dziękuję że podzieliła się Pani historią swojego dziecka i szczerze współczuję.

Byłam bardzo ciekawa tej książki, bo poniekąd napisało ją samo życie. Pominę to, co wszyscy mogą przeczytać na okładce.
Lubię książki pisane przez los ale ciężko się bierze do ręki takową, bo z góry wiemy jak się skończy. I pomimo chęci zaklinania rzeczywistości nic nie możemy zrobić. Jest się biernym obserwatorem ludzkiego nieszczęścia.
Natalia "uczy" nas, że nic nie warte...