Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już na pierwszej stronie autor serwuje nam trzęsienie ziemi. Kolejne strony pokazują nam, jak do tego doszło.

Fern to dziewczyna z miasta. Kocha Manchester, gdzie się wychowała i spędziła większość dorosłego życia. Uwielbia gwar, tłok, nawet obijanie się w kolejkach.

Energię i dynamikę miasta zastępuje jednak spokój i sielskość małego miasteczka Arberness. To nie Fern chciała tej przeprowadzki. Wioska w samym środku niczego to była sugestia i pomysł męża Fern, doktora Drew Develina.

Dlaczego doktor Develin, który bardzo lubi podkreślać swój tytuł chciał tej zmiany? Czy faktycznie jedynym celem była chęć umocnienia związku?

Historię małżeństwa Develinów poznajemy z dwóch perspektyw, Fern i Drew. Zabieg ten pokazuje, że każde z nich ma tajemnice i każde z nich nie jest uczciwe w stosunku do drugiej połówki.

Początkowo oboje wydali mi się mdli i pozbawieni charakteru, jednak z czasem to się zmieniło. Polubiłam Fern, która okazała się być błyskotliwa, przebiegła i niezwykle wyrachowana. Zakończenie, które moim zdaniem mogłoby być otwarte pokazuje, jaką transformację przeszła z cichej i uległej żony.
Myślę, że "Żonę lekarza" Daniel Hurst mogłabym zakwalifikować do stylu domestic noir, w którym nie gra się uczciwie, wszystkie chwyty są dozwolone, a swoistym polem bitwy jest małżeństwo. Jeżeli jednak lubicie thillery i często po nie sięgacie, to możecie się poczuć odrobinę rozczarowani.

Czy lektura trzymała mnie w napięciu? Nie do końca. Czy byłam zaskoczona? W sumie też nie, chociaż takiego zakończenia nie przewidziałam. Czy się wynudziłam? Też nie do końca.
Żeby zweryfikować, czy historia trafi w wasz gust, to musicie sami sięgnąć po tę pozycję i sprawdzić, czy i wy dacie się wciągnąć w te małżeńskie rozgrywki.

Dla mnie niestety czegoś zabrakło.

Już na pierwszej stronie autor serwuje nam trzęsienie ziemi. Kolejne strony pokazują nam, jak do tego doszło.

Fern to dziewczyna z miasta. Kocha Manchester, gdzie się wychowała i spędziła większość dorosłego życia. Uwielbia gwar, tłok, nawet obijanie się w kolejkach.

Energię i dynamikę...

Rozwiń

Zwiń

Lucy Hart dorastała bez rodziców. W dzieciństwie naznaczonym zaniedbaniem i samotnością ukojenie przynosiła jej seria Wyspa Zegarowa napisana przez Jacka Mastersona, a sam autor jawił się dziewczynce jako idealny kandydat na rodzica.

Teraz ma dwadzieścia sześć lat i jako pomocnica nauczyciela dzieli się swoją pasją czytania z dziećmi, a zwłaszcza z zalęknionym i osieroconym Christopherem. Lucy ma marzenie. Bardzo chciałaby adoptować chłopca, jednak bez pieniędzy, mieszkania i stabilizacji jest to niemożliwe. Ale od czego są marzenia.

Gdy Jack Masterson, autor ukochanej serii ogłasza, że napisał książkę i organizuje konkurs na swojej prywatnej wyspie, Lucy dostrzega w tym szansę dla siebie, ale przede wszystkim dla chłopca.

Niech Was nie zwiedzie bajkowa okładka. Ta historia naszpikowana jest bolesnymi tematami. Wychowywanie się bez rodziców, brak miłości i bezpieczeństwa, samotność, dziecięce traumy, niezwykle skomplikowane procesy adopcyjne, rywalizacja. A mimo to jest to piękna historia, bowiem znajdziemy w niej także miłość, nadzieję, marzenia, dążenie do celu, ale nie po trupach, bezinteresowność i wielkie gesty.

@Megshaffer thank you for reminding me why I like to read. You made me realize that my dreams are still able to come true.

Jeśli mogłabym mieć takie życzenie dla wszystkich, to bardzo chciałabym więcej takich historii. Pokazujących, że warto wierzyć w swoje siły, a także w siłę swoich marzeń. A kiedy wierzysz to nie ma rzeczy niemożliwych i niewykonalnych. Może tylko czasami potrzeba więcej czasu.

Nie sądziłam, że tak mnie ta historia wciągnie.
Absolutnie, niezaprzeczanie zachwycająca i fenomenalnie piękna. Dająca nadzieję i przypominająca, że trzeba wypowiadać na głos życzenia, bo zawsze ktoś słucha, a kiedy musisz krzyczeć, to musisz krzyczeć. I tyle. Taka prawda. Końcowe strony przepłakałam, ale czy ze smutku? ... Tego musicie sami się dowiedzieć.

Lucy Hart dorastała bez rodziców. W dzieciństwie naznaczonym zaniedbaniem i samotnością ukojenie przynosiła jej seria Wyspa Zegarowa napisana przez Jacka Mastersona, a sam autor jawił się dziewczynce jako idealny kandydat na rodzica.

Teraz ma dwadzieścia sześć lat i jako pomocnica nauczy...

Rozwiń

Zwiń

Znacie powiedzenie, że kto się czubi, ten się lubi, a od przyjaźni do miłości jest tylko jeden krok? Jeśli nie, to koniecznie musicie sięgnąć po "Czy to jest przyjaźń...?"

Mia, Anka, Kostek i Kogut to czwórka przyjaciół, którzy postanawiają razem wynająć mieszkanie. Dziewczyny pracują w agencji reklamowej, a chłopcy grają w kapeli muzycznej. Jedni i drudzy kibicują sobie, wspierają się, cieszą się ze swoich sukcesów. Każdy z nich ciężko pracuje, by spełnić swoje marzenia. Autorka pięknie pokazuje przyjaźń tej czwórki, jako głęboką więź opartą na zaufaniu. Mia, Anka, Kostek i Kogut mogą na siebie liczyć, polegają na sobie, czują się ze sobą dobrze i bezpiecznie.

W pewnym momencie jednak każdy z nich zaczyna zdawać sobie sprawę, że on/ona nie pozostaje mu obojętna, ale jednak lęk przed odrzuceniem, może też także ośmieszeniem, skutecznie blokuje ten kolejny krok. Status przyjaciela okazuje się być niewystarczający, ale czy możliwe jest coś więcej?

Co się stanie, jeśli wyznam swoje uczucia, a ta druga strona nie czuje tego samego? Czy warto jest zaryzykować wieloletnią przyjaźń? Czy nie skończy się to rozczarowaniem i złamanym sercem?

Autentycznie nie pamiętam, kiedy ostatnio tak szczerze się śmiałam. Bywało, że i przewracałam oczami z powodu absurdalnych sytuacji, ale jednak to zdarzało się rzadziej. Autorka zgrabnie wplata w fabułę żarty słowne i sytuacyjne, a każdy jest skuteczny i celny.

Niech was nie zwiodą różowości. Pod płaszczykiem lekkiej komedii romantycznej mamy także pokazane to, z czym czasami borykają się młodzi ludzie, czyli relacje w toksycznej rodzinie, problemy z samoakceptacją czy chęć usamodzielnienia się.
Czytałam z nieukrywaną przyjemnością i z czystym sumieniem polecam!!

Mam także cichą nadzieję, i życzyłabym sobie tego, żeby nie był to koniec. Chciałabym spotkać tę czwórkę ponownie.

Znacie powiedzenie, że kto się czubi, ten się lubi, a od przyjaźni do miłości jest tylko jeden krok? Jeśli nie, to koniecznie musicie sięgnąć po "Czy to jest przyjaźń...?"

Mia, Anka, Kostek i Kogut to czwórka przyjaciół, którzy postanawiają razem wynająć mieszkanie. Dziewczyny pracują w a...

Rozwiń

Zwiń

Apolonia Dobkowska to młoda szlachcianka, która właśnie wkracza w dorosłe życie. Jej przyszłość jawi się jej w jasnych barwach. Kiedyś odziedziczy majątek ziemski w Szczepankowie, wyjdzie za mąż i będzie wieść szczęśliwe życie. To kiedyś. A teraz... Apolonia jest zakochana z wzajemnością w ogrodniku Jerzym. Młodzi snują plany na przyszłość, które brutalnie przerywa wojna.

Luty 1940 roku. "Macie trzydzieści minut na przygotowanie się do podróży." Co zabrać? Co zostawić? Czy jeszcze tu wrócę?
Apolonia wraz z rodzicami i tym, co udało im się zabrać, zostaje wsadzona nocą do wagonu wraz z innymi przesiedlonymi i wywieziona ponad pięć tysięcy kilometrów dalej, w nieznane.
To nieznane to zasypana śniegiem i skuta lodem Syberia, gdzie ludzie umierali z głodu, zimna i wyczerpania.

W nieludzkich warunkach, w miejscu, z którego nie ma ucieczki przyjdzie im żyć. Od tej pory, delikatna dziewczyna musi pracować ponad własne siły. Przez głęboki śnieg codziennie idzie do kartorżniczej pracy, by przeżyć. Walczy nie tylko dla siebie. Próbuje przy życiu utrzymać swoją rodzinę. Dać im nadzieję na to, że kiedyś wrócą do Polski, do Szczepankowa.

Dla tej właśnie książki zarwałam noc. Musiałam koniecznie dowiedzieć się, jak się skończyła. I mimo że zakończenie wydało mi się trochę bajkowe, to trzymałam kciuki za takie. Właśnie takie chciałam mieć.
To, co przeżyła Apolonia, było udziałem kilkuset tysięcy zesłańców, z których niektórzy już na zawsze zostali w Ałtajskim Kraju. Czy takie przeżycia mogą skuć serce lodem?

"Do końca moich dni" to opowieść o bólu, cierpieniu i obezwładniającym strachu. Ale to także historia o przetrwaniu wbrew wszystkiemu, w którą autorka wplata losy swojej prababci Marii. Może dlatego powieść czyta się z zapartym tchem i przeżywa się dużo mocniej i intensywniej.

To także opowieść o bezinteresownej pomocy, szlachetnej przyjaźni, czystej jak śnieg miłości i o tym, jak nasze decyzje wpływają na nasze życie.

Apolonia Dobkowska to młoda szlachcianka, która właśnie wkracza w dorosłe życie. Jej przyszłość jawi się jej w jasnych barwach. Kiedyś odziedziczy majątek ziemski w Szczepankowie, wyjdzie za mąż i będzie wieść szczęśliwe życie. To kiedyś. A teraz... Apolonia jest zakochana z wzajemnością w...

Rozwiń

Zwiń

Jagoda i Przemek od lat tworzą szczęśliwe małżeństwo. Wydawać by się mogło, że mają wszystko. Cudowną relację, udane dzieci, piękny dom.
Teraz, kiedy dzieci dorosły i wyfrunęły z rodzinnego gniazda, małżonkowie mogliby zacząć żyć dla siebie, ale niestety w relację małżonków wkrada się... no właśnie co? Rutyna, zniechęcenie, chłód, obojętność.
Przemek znajduje pasję i zaczyna uciekać od Jagody. Dwoje ludzi, którzy byli dla siebie ważni, którzy lubili swoje towarzystwo i spędzany wspólnie czas zaczyna się od siebie oddalać. Nie ma już wspólnych poranków i kaw, przesiadywania na kanapie, ani opowiadania sobie o tym, jak minął dzień. Miłość gdzieś uleciała, chociaż Jagoda w dalszym ciągu walczy o tę relację. Nie chce się poddać, ale jest to walka jednostronna. Jakkolwiek by Jagoda nie próbowała, nie przynosi to rezultatów.
Przypadkowo podsłuchana rozmowa męża sprawia, że Jagoda traci grunt pod nogami.
Czy małżonkom uda się jeszcze znaleźć drogę powrotną do siebie? Czy można odbudować utracone relacje, sprawić, że miłość na nowo rozpali serca?
Zastanawiałam się, czy miałabym tyle determinacji w walce o małżeństwo co Jagoda. Czy umiałabym znosić chłodną obojętność, a nawet wrogość, ze strony ukochanego mężczyzny wierząc, że możliwa jest odbudowa tego uczucia, które do tej pory mieli. I naprawdę nie wiem, nie umiem na te pytania odpowiedzieć. Chciałabym wierzyć, że tak.
"Ostatnia wiadomość" to przede wszystkim piękna historia o wybaczeniu. O znajdywaniu drogi powrotnej, do domu i do siebie. To historia o tym, że możliwy jest nowy początek, jeśli obie strony bardzo tego pragną. Magdalena Krauze uświadamia nam, że nic nie jest dane raz na zawsze. O wszystko trzeba dbać, a zwłaszcza o relacje międzyludzkie.
To opowieść o szukaniu pasji i rozwijaniu siebie.
To wreszcie historia o tym, jak ważna jest kobieca przyjaźń i solidarność.
Historia niby zwykła, jednak do bólu prawdziwa.

Jagoda i Przemek od lat tworzą szczęśliwe małżeństwo. Wydawać by się mogło, że mają wszystko. Cudowną relację, udane dzieci, piękny dom.
Teraz, kiedy dzieci dorosły i wyfrunęły z rodzinnego gniazda, małżonkowie mogliby zacząć żyć dla siebie, ale niestety w relację małżonków wkrada się... ...

Rozwiń

Zwiń

Marianna Jurasz to młodziutka, siedemnastoletnia dziewczyna, która uwielbia matematykę i szachy.
Latem 1939 roku, chociaż nad głowami wisi widmo wojny, dziewczyna, snując plany na przyszłość, cieszy się słońcem i pierwszą miłością.

1 września wybucha wojna. Młodzież, która była patriotycznie wychowywana, rusza do walki. Po kapitulacji Warszawy walka schodzi do podziemia. Rodzi się ruch oporu. Marianna także chce walczyć, chce być potrzebna.

Wstępując do AK porzuca cały swój dotychczasowy świat. Jej uroda, spryt, analityczny umysł, znajomość języków i niezwykły charakter sprawiają, że dowódcy Armii Krajowej wysyłają Jurasz na niebezpieczną misję. Odtąd, jako Leni, choć bez broni, walczy za Polskę i dla Polski.

Przyznam, że widząc tytuł trochę się bałam ckliwej historii. Niepotrzebnie. Tej książki się nie czyta. Przez tą historię się płynie i nawet nie wiadomo kiedy następuje koniec. A po drodze jest ból, niezrozumienie, łzy, osamotnienie, odtrącenie i kara. Kara za to, że chciałaś walczyć dla kraju. Być mu potrzebna. Nie chciałaś stać z boku, tylko byłaś w samym centrum wydarzeń. Za to, w powojennej Polsce jesteś nazywana zdrajcą.

"Kochanka nazistów" @paszynska.maria to opowieść o odwadze i heroizmie. To opowieść o poświęceniu wszystkiego co masz i co znasz, dla większego dobra, mimo że później, zamiast nagród są szykany. To wreszcie patriotyzm w czystej postaci.

Najbardziej bolesne dla mnie było to, że w historię Marianny Jurasz wplecione są losy, wydarzenia i fragmenty z życia kobiet z wywiadu AK. Bardzo często młode dziewczyny dostawały zbyt trudne zadania, z których jednak potrafiły się wywiązać. Ich osiągnięcia miały realny wpływ na działania wojenne. Jednak dochodząc do nich można było się pogubić, nierzadko gubiąc gdzieś po drodze siebie.

Kobiety, na równi z mężczyznami ginęły w więzieniach, były bestialsko katowane w katowniach gestapo, trafiały do obozów, a rzeczywistość Polski Ludowej okazywała się dramatyczna.

Pamiętajmy o polskich wywiadowczyniach!

Marianna Jurasz to młodziutka, siedemnastoletnia dziewczyna, która uwielbia matematykę i szachy.
Latem 1939 roku, chociaż nad głowami wisi widmo wojny, dziewczyna, snując plany na przyszłość, cieszy się słońcem i pierwszą miłością.

1 września wybucha wojna. Młodzież, która była patrioty...

Rozwiń

Zwiń