Niezwykły esej o - wydawałoby sie - zwykłych rybach polskch rzek czy jezior (nie przeznaczony bynajmniej dla wędkarzy!). Ale gdy za sprawę zabiera się wytrawny humanista, rzecz nabiera wysokiej rangi, mimo, a może właśnie dlatego, że Autor nie ukrywa działań być może nieakceptowanych. A wywód, co byłoby gdyby sie zamienić w rybę - mistrzostwo absolutne.

Niezwykły esej o - wydawałoby sie - zwykłych rybach polskch rzek czy jezior (nie przeznaczony bynajmniej dla wędkarzy!). Ale gdy za sprawę zabiera się wytrawny humanista, rzecz nabiera wysokiej rangi, mimo, a może właśnie dlatego, że Autor nie ukrywa działań być może nieakceptowanych. A wywód, co byłoby gdyby sie zamienić w rybę - mistrzostwo absolutne.

Książka o rybach świetna. Gorsze są fragmenty o pisaniu książki o rybach.

Książka o rybach świetna. Gorsze są fragmenty o pisaniu książki o rybach.

Autor musi być bardzo lubiany przez Stasiuka, że wyd. Czarne wydało taką książkę. Bardzo słaba kwerenda, nikła wiedza wędkarska. Książka nudzi i utrwala negatywny stereotyp wędkarzy. Wielu spotkanych, przypadkowych wędkarzy potrafi piękniej i ciekawiej opowiadać o pstrągach, lipieniach czy sandaczach niż mający przecież doświadczenie literackie autor.

Autor musi być bardzo lubiany przez Stasiuka, że wyd. Czarne wydało taką książkę. Bardzo słaba kwerenda, nikła wiedza wędkarska. Książka nudzi i utrwala negatywny stereotyp wędkarzy. Wielu spotkanych, przypadkowych wędkarzy potrafi piękniej i ciekawiej opowiadać o pstrągach, lipieniach czy sandaczach niż mający przecież doświadczenie literackie autor.

6,5

6,5

Okazuje się, że Krzysztof Środa jest troszkę głupi, dość przykra wieść. Kieruje się jakąś szczątkową utylitarystyczno-katolicką etyką gradacji, która raczej bawi, niż uczy, a przede wszystkim w ogóle nie trzyma się kupy (czego starszy, wyedukowany mężczyzna zdaje się nie rozumieć). Poza tym książka w znakomitej większości skierowana raczej do przyrodników/ichtiologów. Środa przemieszcza się po powierzchni tematu, niemrawo zahacza o analogie i metafory, nie szuka i jakby nie interesuje się możliwym interdyscyplinarnym charakterem jego badań. Rozczarowanie.

Okazuje się, że Krzysztof Środa jest troszkę głupi, dość przykra wieść. Kieruje się jakąś szczątkową utylitarystyczno-katolicką etyką gradacji, która raczej bawi, niż uczy, a przede wszystkim w ogóle nie trzyma się kupy (czego starszy, wyedukowany mężczyzna zdaje się nie rozumieć). Poza tym książka w znakomitej większości skierowana raczej do przyrodników/ichtiologów. Środa...

Kto w dzieciństwie i młodości uganiał się za rybami - to książka dla niego

Kto w dzieciństwie i młodości uganiał się za rybami - to książka dla niego

Łowienie ryb nigdy nie będzie tak atrakcyjne, już nigdy.

Łowienie ryb nigdy nie będzie tak atrakcyjne, już nigdy.

Krzysztof Środa Srebro ryb, chciałam ją przeczytać już w ubiegłym roku. Nie wyszło, bo zawsze pojawiały się książki ważniejsze, ciekawsze bądź bardziej promowane. Dopiero nominacja do Nagrody Literackiej Nike w połączeniu z moim miesięcznym promocyjnym abonamentem Legimi spowodowały, że zrealizowałam wreszcie swoją wizję i udało mi się spojrzeć na ryby w inny, nie tylko kulinarny sposób.

Ostatnimi czasy pojawia się coraz więcej książek, w których przyroda wychodzi na pierwszy plan. Nie znaczy to, że odnoszą się jedynie do otaczającego nas świata. Pokazują często w jaki sposób świat roślin i zwierząt, przenika do świata ludzi i odwrotnie. Nie jest łatwo pisać o świecie ryb, bo to stworzenia, których nie widzimy na co dzień. Migną nam czasem w nurcie rzecznym albo w jeziorze, spowodują delikatny ruch wody, żeby za chwilę zniknąć głęboko pod jej powierzchnią. Jeśli mamy to szczęście możemy ujrzeć je również nurkując w podwodnym świecie raf koralowych albo nieco mniej znanych i równie pięknych przyrodniczo wód. Miałam kiedyś okazję nurkować na Gran Canarii. To było niesamowite przeżycie znaleźć się nagle w świecie widzianym wcześniej tylko w filmach.

Krzysztof Środa stworzył pełen rozmyślań nad światem ryb esej, który czytałam z zainteresowaniem. Odnosi się w nim do filozofii, w zachowaniu ryb doszukuje się cech ludzkich i odwrotnie, podnosi wątek ekologiczny i równowagi w przyrodzie, ale wspomina również o konsumpcji i walorach smakowych poszczególnych gatunków. Zabiera czytelnika nad rzekę i na targ rybny, do Rosji i na Bali, oczywiście najwięcej czasu spędzając nad naszymi rzekami i jeziorami. Zachwyca się zbiorem opowiadań Śmierć pięknych saren Jak spotkałem się z rybami, które napisał Ota Pavel. Poszukuję ich od jakiegoś czasu w dobrej cenie, bo te oferowane na różnych portalach są oferowane w kwotach powodujących ból głowy. Jeszcze nie czytałam, a po raz kolejny ten wątek przewija się gdzieś obok mnie.

Srebro ryb płynie sobie niespiesznie, wciąga w tajemniczy podwodny świat, czasem zaskakuje. Raz jawi się rzeczywistością, aby za chwilę przenieść się do świata snów. I chociaż prawdopodobnie nie będzie lekturą, która porwie tłumy, to warto po nią sięgnąć, bo chociaż rybę trudno będzie nazwać przyjacielem człowieka, to dzięki niej możemy podziwiać podwodny świat fauny i flory.

Jestem "wodniakiem", kocham wodę i zawszę wybiorę ją zamiast gór. W Srebrze ryb znalazłam pełną pasji przypowieść o otaczającym mnie, tajemniczym, często nieidealnym i pięknym świecie. Świecie może trochę niedocenionym, a zasługującym na to, żeby poświęcić mu swój czas.

Krzysztof Środa Srebro ryb, chciałam ją przeczytać już w ubiegłym roku. Nie wyszło, bo zawsze pojawiały się książki ważniejsze, ciekawsze bądź bardziej promowane. Dopiero nominacja do Nagrody Literackiej Nike w połączeniu z moim miesięcznym promocyjnym abonamentem Legimi spowodowały, że zrealizowałam wreszcie swoją wizję i udało mi się spojrzeć na ryby w inny, nie tylko...

Jeśli nie macie w sobie otwartości, która pozwoliłaby przekroczyć Wam utarte ścieżki własnych lektur, to może Was "Srebro ryb" nie poruszyć. Boję się, że nawet ktoś mógłby nazwać książkę nudną. Może nie porwą kogoś jak ten bystry potok, którym odznaczają się zawsze niepozorne objętościowo eseje Krzysztofa Środa. To autor, który obok tematu głównego przemyca powiastki filozoficzne, które moim zdaniem są najbardziej odznaczającą się cechą jego pisarstwa. Nie wydaje mi się, że przez "Srebro ryb" trzeba się przedrzeć jak przez muł, ale opływa się tymi treściami w przyjemnym odosobnieniu. To coś więcej niż wyłącznie atlas ryb.

Mnie osobiście cieszy, że pojawia się coraz więcej książek, które przypominają, że nasza planeta nie jest wyłącznie planetą ludzi. Jak inny środek przekazu jak nie literatura może nas sprowokować do myślenia i obudzić współczucie do istot innych niż wyłącznie udomowione psy i koty? Autor sam rozpoczyna książkę od stwierdzenia, że ryby nie obchodzą chyba nikogo prócz wędkarzy. Może tym od razu przykuć uwagę czytelnika, sprowokować do troski i uważniejszego czytania. Po kilku stronach dotarło do mnie dlaczego "Srebro ryb" urzeka mnie najbardziej - autor z samego siebie czyni eksperyment. Analizuje swoje sny o rybach, wspomina chłopięce wędkowanie, zastanawia się ile ryb cierpi bardziej od jednej świni. To, co urzeka najbardziej to jego dywagacje na temat podobieństw pomiędzy ludźmi i rybami oraz tego dlaczego te drugie poczuły potrzebę wyjścia z wody i przeobrażenia się w człowieka. Ponieważ oj nie, nie pochodzimy od małpy. Niektórzy nie boją się przyrównywać prozy pana Środy do Oty Pavla, którego sam autor wspomina i podziwia. Trzeba przyznać, że dwóch panów coś łączy. Wykorzystują ryby w najpiękniejszy sposób - do tworzenia opowieści o dorastaniu, człowieczeństwu, przyrodzie i traktowaniu zwierząt.

Jeśli nie macie w sobie otwartości, która pozwoliłaby przekroczyć Wam utarte ścieżki własnych lektur, to może Was "Srebro ryb" nie poruszyć. Boję się, że nawet ktoś mógłby nazwać książkę nudną. Może nie porwą kogoś jak ten bystry potok, którym odznaczają się zawsze niepozorne objętościowo eseje Krzysztofa Środa. To autor, który obok tematu głównego przemyca powiastki...

nigdy nie sądziłam, że przeczytam książkę o rybach
zachwyciła mnie

nigdy nie sądziłam, że przeczytam książkę o rybach
zachwyciła mnie