Sama sobie jestem winna, tytuł powinien mnie ostrzec. Kolejny przypadek bezmyśnego antyklerykalizmu (litości, ileż można?) a mam wrażenie, że u Gimenez-Bartlett wynika on raczej z mody oraz dobrej sprzedawalności niż z głębi duszy. Intryga jest durna, zakończenie groteskowe, a na jakieś rozwiązania trzeba czekać bez końca. Mamy tu jednak ładny portret małżeństwa bohaterki, trochę efekciarskie, ale niezłe dialogi oraz dowód na to, że nie tylko my uważamy się za naród szczególny.

Sama sobie jestem winna, tytuł powinien mnie ostrzec. Kolejny przypadek bezmyśnego antyklerykalizmu (litości, ileż można?) a mam wrażenie, że u Gimenez-Bartlett wynika on raczej z mody oraz dobrej sprzedawalności niż z głębi duszy. Intryga jest durna, zakończenie groteskowe, a na jakieś rozwiązania trzeba czekać bez końca. Mamy tu jednak ładny portret małżeństwa bohaterki,...

Mój pierwszy kryminał z hiszpańską inspektor Petrą i uczucia mam mieszane. Ktoś zabił zakonnika restaurującego średniowieczną mumię błogosławionego i ukradł mumię. Tymczasem pani inspektor przeżywa niepokój związany z nowymi rolami: żony i macochy, co oczywiście jest zrozumiałe, ale opisane w pseudo zabawny sposób (brakuje w tle wybuchów śmiechu, jak w amerykańskim sitcomie). Żadnej refleksji na temat prowadzonego śledztwa poza: do niczego to nie prowadzi, ojej, jakie to pokręcone. Kiedy z przesłuchań błyska coś dla czytelnika interesującego, natychmiast inspektor zostaje pochłonięta przez nową aferę rodzinną. Stresują ją "naciski szefa" i to, że odwołuje kolacje z mężem, do domu wraca malowniczo zmęczona i rzuca się spać w płaszczu (już nie pamiętam dlaczego, bo podobno w śledztwie nic się nie dzieje).
Plusy: Zabawne dialogi z podwładnym. Kawałek interesującej historii Hiszpanii. Ciekawostki z życia codziennego. Z trudem, ale można panią inspektor obdarzyć pewną sympatią. W całości zaś jest to lektura daleka od emocjonalnych, rozbudowanych szkolnych rozprawek.
Moja ocena to 5,5.
Nie wiem, czy sięgnę po inne tomiki.

Mój pierwszy kryminał z hiszpańską inspektor Petrą i uczucia mam mieszane. Ktoś zabił zakonnika restaurującego średniowieczną mumię błogosławionego i ukradł mumię. Tymczasem pani inspektor przeżywa niepokój związany z nowymi rolami: żony i macochy, co oczywiście jest zrozumiałe, ale opisane w pseudo zabawny sposób (brakuje w tle wybuchów śmiechu, jak w amerykańskim...

W tej ósmej już książce z serii z inspektor Petrą Delicado i podinspektorem Garzónem nasza para dostaje nietypową sprawę, oto w klasztorze sióstr sercanek w Barcelonie zamordowany został mnich cysters, który gościnnie zajmował się tam restauracją mumii świętego z XIV wieku, zaś sama mumia zniknęła. Na początku wygląda to na jakąś powieść gotycką, czy coś w rodzaju 'Imienia róży', ale nie, mamy do czynienia z regularnym śledztwem, które oczywiście mocno jest utrudnione przez okoliczności: mniszki i mnisi nie ułatwiają pracy policji.

Przy okazji para naszych bohaterów wkroczyła na nowy etap życia: Petra trzeci raz wyszła za mąż, jej wybranek ma kilkoro dzieci z poprzednich związków. Garzón zaś, wieczny wdowiec, ożenił się z Beatriz. Te nowe okoliczności mają wpływ na postępowanie pary policjantów: nie kłócą się już tak jak w poprzednich książkach, złagodnieli, niemniej czasami się czubią, mówi na przykład Garzón: „Znam panią lepiej, niż gdybym panią urodził, a na szczęście Bóg uchronił mnie przed takim kataklizmem.”

Śledztwo w całej sprawie toczy się mocno leniwie, bo prawie nic nie wiadomo, jest tylko jeden mało wiarygodny świadek – bezdomna żebraczka, która pono widziała jak w nocy z klasztoru coś wynoszono. Poza tym dzieje się niewiele, pojawiają się tylko mało prawdopodobne wątki historyczne. Przy okazji dowiadujemy się o ciekawych epizodach z burzliwej historii kościoła katolickiego w Hiszpanii w XX wieku. Ale w czasie lektury się nie nudziłem, bo autorka umie pisać, poza tym mamy ciekawe wątki obyczajowe, oto Petra, kobieta bezdzietna, musi spędzać trochę czasu z dziećmi męża, które też mają swoje charakterki, to prowadzi do konfliktów z mężem i do kłótni z jego byłymi żonami. Samo życie...

Fajnie też opisuje Giménez-Bartlett wizyty naszej pani inspektor w klasztorze. Oto przełożona zawsze zaprasza ją na papierosa i przy okazji ucina sobie interesującą pogawędkę, wyraźnie tęskni za życiem za murami...

Rozwiązanie zagadki jest mocno nieoczekiwane, ale całkiem logiczne, przy okazji pisze autorka sporo zjadliwych słów pod adresem światka klasztornego.

Książka nie jest najlepszym kryminałem Giménez-Bartlett ze względu na mało ciekawe tło obyczajowe – świat kościelno-klasztorny oraz na to, że, jak już wspomniałem, główni bohaterowie – Petra Delicado i podinspektor Garzón mocno złagodnieli i już tak nie warczą na siebie. Z kolei wątek dzieci trzeciego męża Petry – Marcosa, jest bardzo sympatyczny.

W tej ósmej już książce z serii z inspektor Petrą Delicado i podinspektorem Garzónem nasza para dostaje nietypową sprawę, oto w klasztorze sióstr sercanek w Barcelonie zamordowany został mnich cysters, który gościnnie zajmował się tam restauracją mumii świętego z XIV wieku, zaś sama mumia zniknęła. Na początku wygląda to na jakąś powieść gotycką, czy coś w rodzaju 'Imienia...

Powieść w mojej ocenie bardzo przeciętna. Akcja tocząca się bardzo powolnie. rzeczywistego śledztwa niewiele. Klasztory, mnisi, skradziona i zbezczeszczona mumia błogosławionego. Wszystko to miało dodać szczególnego smaku, nadać aurę tajemniczości. Nie bardzo się udało. Prócz licznych obrazków życia rodzinnego inspektor Delicado autorka serwuje nam małą porcję informacji na temat trudnej i bolesnej historii Hiszpanii sprzed kilkudziesięciu lat i to chyba jeden z niewielu plusów tej powieści. Poza tym nijako, długo, rozwlekle, momentami nudno. Sytuacji nie ratuje mało zabawna komiczność dialogów głównej bohaterki i jej współpracownika. Moja ocena ledwie dostateczna.

Powieść w mojej ocenie bardzo przeciętna. Akcja tocząca się bardzo powolnie. rzeczywistego śledztwa niewiele. Klasztory, mnisi, skradziona i zbezczeszczona mumia błogosławionego. Wszystko to miało dodać szczególnego smaku, nadać aurę tajemniczości. Nie bardzo się udało. Prócz licznych obrazków życia rodzinnego inspektor Delicado autorka serwuje nam małą porcję informacji...

ALICIA KONTRA EVA
Na Alicię Giménez-Bartlat sama pewnie nigdy bym nie wpadła, gdyby nie rekomendacja Almosa (dziękuję). Takie, na przykład wydawnictwo Muza potrafiło zadbać, żeby inna Hiszpanka, Eva García Sáenz de Urturi, autorka Trylogii Białego Miasta wyzierała z każdej strony internetu (dlatego, z wrodzonej przekory nie zamierzam dokładać się do zysków wydawcy czytając jej książki),a wydawnictwo Noir sur Blanc poskąpiło na reklamę. I co? „Milczenie krużganków” na tym portalu zdecydowało się ocenić zaledwie dwanaście osób. Będę więc trzynastą (niekoniecznie Wielką Trzynastą). I z premedytacją zawyżę średnią gwiazdek. Wszyscy tak robią, więc dlaczego ja nie mogę? I co mi zrobicie?

Dopiero co narzekałam na lakoniczność Simenona (recenzja tu: https://www.czytacz.pl/2020/04/georges-simenon-wariatka-maigreta.html ),a teraz mam ochotę pomarudzić na coś wręcz przeciwnego. W tej powieści pobocznych wątków obyczajowych mamy sporo. Są, na szczęście, na tyle oryginalne (jak na hiszpański kryminał),że gdyby tylko autorce udało się poskromić gadulstwo, zdecydowanie wyszłoby to powieści na korzyść.

Głównym detektywem, i do tego narratorem jest Petra Delicado, kobieta szczęśliwa w związku małżeńskim z trzecim już mężem (to dziewiąta część serii, więc domyślam się, że w poprzednich odcinkach czytelnicy mieli okazję poznać pozostałych dwóch, nieudanych małżonków pani inspektor). Aktualny mąż nie marudzi, że żona poświęca mu zbyt mało czasu, a nawet potrafi ugotować dla niej kolację, gdy ta wraca zmęczona po całodziennym śledztwie. Już nieźle, prawda? To pytanie do pań, panowie mogą potraktować je retorycznie. Do tego mąż ma czwórkę dzieci z poprzednich dwóch małżeństw i zajmuje się nimi często (szwedzki wariant rodziny patchworkowej w Hiszpanii – kolejny ewenement) i nasza inspektor musi sprawdzić się w roli macochy rozbrykanych i inteligentnych dzieciaków. To wszystko nawet fajne, tylko mocno przedawkowane, bardzo opóźnia śledztwo i niecierpliwy czytelnik zaczyna się irytować.

Na szczęście, jest jeszcze wątek główny: w żeńskim klasztorze zostaje zamordowany mnich, który rekonstruuje mumię średniowiecznego świętego i mumia ta zostaje z klasztoru wykradziona. Klimat żeńskiego klasztoru, tak na mojego czuja, bo nigdy w takim miejscu nie byłam, został oddany wiernie. Mogę się mylić, ale nie wyczułam żadnych zgrzytów.

Niestety, od początku nic się w tym śledztwie nie klei, wszystkie tropy wydają się absurdalne, nie wiadomo od czego zacząć. Może dlatego autorka bardziej skupia się na życiu osobistym detektywów (bo jest jeszcze interesujący podwładny bardzo wymagającej pani inspektor). Aż wreszcie – bomba! Sprytne posunięcie naszej detektyw, i śledztwo rusza z kopyta, w zupełnie innym kierunku, niż się wydawało. Zakończenie zaskakuje i satysfakcjonuje. No, ładnie daliśmy się przez zabójcę wywieść w pole.

Podoba mi się jeszcze, że w tej Hiszpanii (właściwie Katalonii) policjanci nie mają oporów przed zjadaniem „porządnych posiłków pełnych kalorii i cholesterolu”, i beztrosko sobie popijają w godzinach pracy, a to piwko, a to winko, a to whisky. Szkoda, że nie można tego miłego zwyczaju przenieść na grunt polski. Bardzo by to ożywiło stosunki międzyludzkie i rodzimą literaturę kryminalną.

Warto czasami pobuszować w innych klimatach.
www.czytacz.pl

ALICIA KONTRA EVA
Na Alicię Giménez-Bartlat sama pewnie nigdy bym nie wpadła, gdyby nie rekomendacja Almosa (dziękuję). Takie, na przykład wydawnictwo Muza potrafiło zadbać, żeby inna Hiszpanka, Eva García Sáenz de Urturi, autorka Trylogii Białego Miasta wyzierała z każdej strony internetu (dlatego, z wrodzonej przekory nie zamierzam dokładać się do zysków wydawcy czytając...

Słabsza od pozostałych części, ale kolejne spotkanie z Petrą i Ferminem zawsze bardzo mnie cieszy! Są to świetni bohaterowie, ale ich potencjał jest niewykorzystany w pełni.

Słabsza od pozostałych części, ale kolejne spotkanie z Petrą i Ferminem zawsze bardzo mnie cieszy! Są to świetni bohaterowie, ale ich potencjał jest niewykorzystany w pełni.

Szczerze mówiąc spodziewałam się bardziej dynamicznej akcji przeplecionej mroczną tajemnicą. Troszkę się zawiodłam. Wydaje mi się, że opis śledztwa jest trochę rozwleczony, przez co momentami nuży. Można przeczytać, ale szału nie ma...

Szczerze mówiąc spodziewałam się bardziej dynamicznej akcji przeplecionej mroczną tajemnicą. Troszkę się zawiodłam. Wydaje mi się, że opis śledztwa jest trochę rozwleczony, przez co momentami nuży. Można przeczytać, ale szału nie ma...

„Milczenie krużganków” to ósmy tom kryminalnego cyklu o pani inspektor Petrze Delicado i jej współpracowniku, Ferminie Garzonie. Tym razem para detektywów musi rozwiązać niezwykle tajemniczą zagadkę, która dotyczy zamordowania mnicha i skradzenia bezcennych relikwii.

Powieść hiszpańskiej pisarki można czytać jako odrębną całość, gdyż każda część serii opowiada o oddzielnej zbrodni. Poza tym autorka nawiązuje do wydarzeń z poprzednich tomów, więc czytelnik bez problemów kojarzy fakty, które w tym przypadku dotyczą prywatnych perypetii Petry i Fermina.

Z jaką zbrodnią tym razem muszą zmierzyć się śledczy?
Jak wiele razy zaznacza inspektor Delicado, jest to w jej zawodowej karierze najdziwniejsza i najbardziej frapująca sprawa.

Pewnego dnia w jednym z barcelońskich klasztorów zamordowany zostaje mnich pracujący przy cennym relikwiarzu. Jakby tego było mało, z kaplicy giną otoczone kultem szczątki, a na miejscu zbrodni znaleziona zostaje kartka z tajemniczym napisem.
Czy za mordem i kradzeżą kryje się jakiś szaleniec, czy może to dzieło sekty albo fanatycznej organizacji?
Te i inne pytania mnożą się od początku śledztwa i naprowadzają policję na różne, coraz bardziej dziwaczne i nieprawdopodobne tropy.
Sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, gdy lista ofiar powiększa się pewnego dnia...

„Milczenie krużganków” czyta się jednym tchem nie tylko ze względu na trzymającą w napięciu akcję. Prowadząca narrację pani inspektor Delicado jest postacią barwą, energiczną i niepozbawioną poczucia humoru, także tego czarnego. Znajduje to odzwierciedlenie w jej zachowaniu oraz języku, który obfituje w różne zabawne powiedzonka i porównania.

Właściwie każda postać jest tu świetnie wykreowana, także bohaterowie drugoplanowi i epizodyczni. Trudno nie uśmiechnąć się podczas rozmów Petry i trójki jej małych pasierbów czy przy fragmentach opisujących dziwną logikę policjantki Soni.

Jest jednak też w powieści miejsce na refleksyjne rozważania, które dotyczą przede wszystkim złożonej, bolesnej historii Hiszpanii, zwłaszcza XX wieku, oraz życia w zakonach, które nawet dziś są odcięte od świata bardziej niż by się mogło wydawać.

Całość napisana jest lekko, ale finezyjnie i barwnie. Mocną stroną, oprócz narracji, są liczne dialogi, które wypadają naturalnie, przekonująco i niebanalnie.
Plusem okazuje się także zaskakujące zakończenie – na ostateczne rozwiązanie zagadki trzeba długo czekać, ale warto uzbroić się w cierpliwość. Można, oczywiście, spróbować samemu zabawić się w detektywa, jednak – ostrzegam – w przypadku „Milczenia krużganków” nie jest to łatwe.

„Milczenie krużganków” to ósmy tom kryminalnego cyklu o pani inspektor Petrze Delicado i jej współpracowniku, Ferminie Garzonie. Tym razem para detektywów musi rozwiązać niezwykle tajemniczą zagadkę, która dotyczy zamordowania mnicha i skradzenia bezcennych relikwii.

Powieść hiszpańskiej pisarki można czytać jako odrębną całość, gdyż każda część serii opowiada o...

Dobry literacko, pełen humoru dość klasyczny kryminał. Powolna akcja nie przeszkadza, bo rekompensują ją fajni bohaterowie i świetnie napisane dialogi. Sama zagadka oryginalna i rozwiązana w pełni logicznie. Podobało mi się.

Dobry literacko, pełen humoru dość klasyczny kryminał. Powolna akcja nie przeszkadza, bo rekompensują ją fajni bohaterowie i świetnie napisane dialogi. Sama zagadka oryginalna i rozwiązana w pełni logicznie. Podobało mi się.

Cóż... widać, że autorka nienawidzi wszystkiego co związane z wiarą i Kościołem.. Większość książki ślamazarna, a zakończenie głupie. Żałuję straconego czasu i wydanych pieniędzy.

Cóż... widać, że autorka nienawidzi wszystkiego co związane z wiarą i Kościołem.. Większość książki ślamazarna, a zakończenie głupie. Żałuję straconego czasu i wydanych pieniędzy.