Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hercules Poirot pokręcił głową. -Nie. Roderick Welman nigdy nie był jej potrzebny. Kochała się w nim nieszczęśliwie...można powiedzieć nawet beznadziejnie. -Mnie nie pokocha tak nigdy - powiedział posępnie Peter Lord. -Zapewne - przyznał mały Belg tonem zastanowienia. -Ale potrzebuje pana, drogi doktorze, bo tylko z panem może powrócić do świata. Peter Lord milczał. Po chwili Herkules Poirot dodał szczególnie łagodnym głosem: -Nie umie pan pogodzić się z faktami? Elinor kochała Rodericka Welmana. Co z tego? Z panem potrafi być szczęśliwa.

Hercules Poirot pokręcił głową. -Nie. Roderick Welman nigdy nie był jej potrzebny. Kochała się w nim nieszczęśliwie...można powiedzieć nawet...

Nie widzi pani - powiedziałem - wszyscy są zamknięci w przezroczystych trumnach...

Nie widzi pani - powiedziałem - wszyscy są zamknięci w przezroczystych trumnach...

Nie wiesz nic o Bogu, inaczej nie mówiłabyś tak, jak mówisz, a mówisz tak, jakbyś poklepywała Boga po plecach, oczekując, że uczyni twoje życie wygodnym i dostatnim.

Nie wiesz nic o Bogu, inaczej nie mówiłabyś tak, jak mówisz, a mówisz tak, jakbyś poklepywała Boga po plecach, oczekując, że uczyni twoje ży...

(...) stopień szybkości jest wprost proporcjonalny do siły zapomnienia. Z tego równania można wyciągnąć różne wnioski, na przykład następujący: nasza epoka oddaje się demonowi szybkości i z tej właśnie przyczyny tak łatwo o sobie zapomina. Otóż ja wolę odwrocić to stwierdzenie i powiedzieć: naszą epokę nawiedza obsesyjnie pragnienie zapomnienia i chcąc zaspokoić to pragnienie, oddaje się ona właśnie demonowi szybkości; przyśpiesza kroku, gdyż właśnie chce nam uzmysłowić, że nie życzy sobie, aby o niej pamiętano, czuje się znużona sama sobą, sama sobą zdegustowana; że chce zdmuchnąć drżący płomyk pamięci.

(...) stopień szybkości jest wprost proporcjonalny do siły zapomnienia. Z tego równania można wyciągnąć różne wnioski, na przykład następuj...

Ciesz się, że zapomniano o tobie. Otul się szałem słodkiej i powszechnej amnezji. Nie myśl więcej o śmiechu, który cię uraził, ten śmiech już nie istnieje, podobnie jak nie istnieją lata spędzone na rusztowaniach i sława prześladowanego. Zamek jest spokojny, otwórz okno i zapach z drzew wypełni twój pokój. To trzechsetletnie kasztany. Ich szum jest tym, który słyszeli w pawilonie widocznym wówczas z twojego okna, lecz którego, niestety, już nie dojrzysz, bo został zniszczony jakieś piętnaście lat później, podczas rewolucji roku 1989 i zostało po nim jedynie kilka stronic opowiadania Vivanta Denona, którego nie czytałeś i, co wielce prawdopodobne, nie przeczytasz nigdy.

Ciesz się, że zapomniano o tobie. Otul się szałem słodkiej i powszechnej amnezji. Nie myśl więcej o śmiechu, który cię uraził, ten śmiech ju...

Nie jestem nikim ważnym. Mimo to, dlaczego to, co się ze mną dzieje wydaje mi się tak gigantyczne? Gigantycznie niesprawiedliwe, gigantycznie nieszczęśliwe, gigantycznie radosne? Dziwię się, jakim sposobem tak olbrzymie uczucie może zmieścić się w moim życiu? Jestem pewien, że to uczucie ma jakąś taką moc, że mógłbym poruszyć, oświetlić i ogrzać cały świat. Dzisiaj czuję, że nie jestem niczym innym, jak tylko przewodem, i że ta gigantyczna moc, ten straszliwy prąd, który porusza świat, oświetla go i ogrzewa, dotarł do mnie, przepłynął przeze mnie i ja, marny i słaby przewód, nie wytrzymuję, nie jestem w stanie przekazać go dalej. Ale dla świata jest to tylko przeszkoda cienka jak włos. Prąd pędzi dalej. Nikt tego nie czuje.

Nie jestem nikim ważnym. Mimo to, dlaczego to, co się ze mną dzieje wydaje mi się tak gigantyczne? Gigantycznie niesprawiedliwe, gigantyczni...

Sens słów nie jest tylko tym, co one same w sobie znaczą, lecz jest również tym terenem, który oświetlają. Człowiek idzie w ciemności, świeci się tylko kilka słów.

Sens słów nie jest tylko tym, co one same w sobie znaczą, lecz jest również tym terenem, który oświetlają. Człowiek idzie w ciemności, świec...

Siostry, krzyczcie i nie noście kokardek. Nie przepraszajcie. Chciałabym wam dać mnóstwo rad, ale jestem bezradna, musimy je znajdywać razem, stopniowo, jak mamrocząca czarownica, jak wtedy, gdy powoli odzyskujemy utraconą pamięć. Nie zawsze będę się wyrażała zrozumiale, to po pierwsze, po drugie i po trzecie, bo i po co, i tak mnie zrozumiecie, nawet bez słów i między wierszami.

Siostry, krzyczcie i nie noście kokardek. Nie przepraszajcie. Chciałabym wam dać mnóstwo rad, ale jestem bezradna, musimy je znajdywać razem...

(...) rzuciłem coś tak kompletnie nie w moim stylu, że jednocześnie przeraziło mnie to i zachwyciło, jakbym nagle nie miał już na sobie swoich zwykłych ubrań, ale żołnierski mundur z przypiętą szablą, gwiazdkami, medalami i epoletami, za to bez butów i majtek. Podobało mi się bycie "jak nie ja" i miałem nadzieję, że nie jest to tylko efemeryczna wizyta na balu przebierańców ani krótki wypad w nieznany teren, który rozwieje się, gdy tylko mój powrotny bilet straci ważność, ale nieskończona podróż; przez całe życie nie zdołałem się w nią wybrać i teraz wreszcie nadszedł czas. Bycie jak nie ja było byciem mną. (...) Chwilę potrwało, zanim zdałem sobie sprawę, że boję się czegoś jeszcze: nie tylko tego, że polubię nowego siebie i całkowicie się do niego przywiążę, będę mu pozwalał na coraz więcej i więcej, odkrywając razem z nim wszelkiego rodzaju nowe światy, ale tego, że istniał on wyłącznie w jej obecności, że ona i tylko ona potrafiła go wywabić na zewnątrz, a ja byłem jak bezpański dżin, który chowa się w szyjce swojej lampy, skazany na wieczne wyczekiwanie chwili, kiedy będzie mógł znowu wyjść i zobaczyć światło dnia, bo odpowiednia osoba wyłoniła się zza choinki i powiedziała, że nazywa się Clara.

(...) rzuciłem coś tak kompletnie nie w moim stylu, że jednocześnie przeraziło mnie to i zachwyciło, jakbym nagle nie miał już na sobie swoi...