Niewielka, krótka, zgrabnie wydana książeczka stanowiąca syntezę sposobu życia Osieckiej. Taka "Poetessa w pigułce". Widać, że autorka jest nieźle oczytana w Osieckiej, bo cytatami z jej piosenek sypie jak z rękawa. W pewnym momencie ta narracja staje się nieco nużąca, monotonna i sztuczna, tak jakby treść była dopasowana do cytatów, a nie na odwrót.
Dyskusyjne są dla mnie fragmenty dotyczące rodzenia dzieci, o których Izolda Kiec pisze "[...] chwili stanowiącej istotę kobiecej egzystencji - aktowi porodu." I dalej: "Poród [...] jest najbardziej jaskrawym - i najpiękniejszym - wyrazem akceptacji istnienia".
Nie zgadzam się też z naciąganą przez autorkę teorią, według której związek z ziemią, postrzeganie rzeczywistości jako chaosu i motyw maski to cechy przypisywane kobietom. Przywiązanie do ziemi - "Placówka" Prusa, "Chłopi" Reymonta; maski - antyczny teatr grecki, w którym występowali wyłącznie mężczyźni, porządkowanie chaosu - Bóg, przedstawiany jako mężczyzna.
"Złodzieje szczęścia", czyli ot, taka sobie kolejna książka o Osieckiej. Czytałem lepsze.

Niewielka, krótka, zgrabnie wydana książeczka stanowiąca syntezę sposobu życia Osieckiej. Taka "Poetessa w pigułce". Widać, że autorka jest nieźle oczytana w Osieckiej, bo cytatami z jej piosenek sypie jak z rękawa. W pewnym momencie ta narracja staje się nieco nużąca, monotonna i sztuczna, tak jakby treść była dopasowana do cytatów, a nie na odwrót.
Dyskusyjne są dla mnie...

Ładna okładka, ale całościowo wypada nie najlepiej przy innych książkach o Osieckiej.

Ładna okładka, ale całościowo wypada nie najlepiej przy innych książkach o Osieckiej.