Naucz się beze mnie żyć

Pod konie listopada trafił do mnie kolejny Book Tour. Od dłuższego czasu miałam w planach przeczytanie powieści Angeliki Ślusarczyk jednak brak ebooka utrudnia czasem zapoznanie się z konkretną pozycją, a nie wszystkie książki można znaleźć w bibliotece. Tą konkretną pozycją byłam zainteresowana ponieważ ma przyciągająca okładkę i intrygujący opis. Początki spędzone z powieścią nie były łatwe. Kiedy zaczęłam czytać myślałam, że spiszę książkę na straty i będzie jedną z nielicznych, których nie doczytałam do końca. Na szczęście lekko się rozkręciła...

Co mi przeszkadzało:
- Styl pisania autorki był prosty, momentami aż za bardzo prosty co nie do końca mi odpowiadało, jednak w pewnym momencie chyba przyzwyczaiłam się do tego bo doczytałam książkę do końca.
- Autorka opisuje życie Wioli właścicielki salonu kosmetycznego dość szczegółowo, czasem aż za… Za dużo tu kąpieli, porządków w salonie, w pewnym momencie masz wrażenie, że połowa książki to kąpiel przeplatany sprzątaniem, a wystarczyło raz napisać, że ma taki nawyk.
- Za proste, a momentami dziecinne dialogi bardzo przeszkadzają.

Pół na pół:
- Podobała mi się całościowo historia i pomysł na nią, jednak momentami była ona aż za bardzo rozwleczona.

Co było ciekawe:
- Sama główna bohaterka przedstawiona jest jako osoba, która w swym życiu przeszła sporo, jednak nie zatraciła dobroci w swym sercu i chęci niesienia pomocy innym. Niestety doświadczenia z młodości nie nauczyły jej bycia ostrożną w stosunku do ludzi, jest za bardzo ufna. Patrząc jednak na siebie i swoje zachowanie wiem jak cieżko zmienić takie nastawienie więc w tym aspekcie bardzo rozumiałam Wiolę.
- Przyjaźń i rożne jej oblicza, a także przedstawienie jak można ją zniszczyć, a także jak przyjaciel okazje się nim nie być…
- Miłość i różne jej oblicza, od tej jednostronnej po wielką i prawdziwą.

Po pierwszej książce mam mieszane uczucia, niby historia ok ale nad stylem pisania autorka musi jeszcze popracować.

Pod konie listopada trafił do mnie kolejny Book Tour. Od dłuższego czasu miałam w planach przeczytanie powieści Angeliki Ślusarczyk jednak brak ebooka utrudnia czasem zapoznanie się z konkretną pozycją, a nie wszystkie książki można znaleźć w bibliotece. Tą konkretną pozycją byłam zainteresowana ponieważ ma przyciągająca okładkę i intrygujący opis. Początki spędzone z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiolę poznajemy, gdy próbuje dalej żyć i nie można powiedzieć, że sobie nie radzi. Ma własny salon kosmetyczny, który świetnie prosperuje oraz dwie pracownice, które są również jej przyjaciółkami. Jednak nie wszystko o sobie wiedzą. Wiola jest po przejściach miłosnych, jedna to była miłość internetowa gdzie chłopak jedynie się nią zabawił dla zakładu. Dziewczyna była jeszcze młoda i naiwna co też bardzo przeżywała tak wielkie rozczarowanie. Zdążyła się już przywiązać do chłopaka i ich wspólnych rozmów. Żeby poradzić sobie ze wszystkim, zaczęła biegać. Jednak jak mówią, sport to zdrowie w wypadku Wioli doprowadził do początków anoreksji.

Po wszystkim dziewczyna dała radę się pozbierać. W międzyczasie dostała spadek od dziadka, którego nie znała, ale pieniądze te pozwoliły kupić jej mieszkanie w Krakowie oraz mogła otworzyć swój wymarzony salon. W Krakowie przez przypadek zapoznaje się z Mateuszem, który okazał się miłością jej życia. Oczywiście nie ma tak kolorowo i po pewnym czasie chłopak znika. Bez słowa wyjaśnienia. Wiola nie potrafi się z tym pogodzić. Jej życie bez Mateusza to jedynie praca, mimo iż minęły już 3 lata od jego zniknięcia.

Poznajemy wszystkich z życia Wioli a przewija się ich dość sporo m. in. Karol- internetowa miłość, Mateusz- miłość na całe życie, Karolina i Klara- pracownice z salonu, Krzysiek- młodszy brat Wioli, rodzice Wioli, Nikodem- były przyjaciel Karola, który stał się przyjacielem Wioli. Nie wymieniam wszystkich, bo liczę na to, że z chęcią sami poznacie całą resztę. Wymieniłam tych najważniejszych mających największy wpływ na życie głównej bohaterki.

W powieści pojawiają się różne wątki, których nie będę zdradzać. Wiola jest osobą niezwykle dobra i uczynna, jednak nie daje się wszystkim kłodom, które rzuca jej los. Walczy, jednak brakuje jej bliskiej osoby. Kobieta jest również w bazie dawców szpiku i jak się okazuje, udało jej się komuś pomóc. Co jeszcze szykuje los dla Wioli? Czy w końcu zazna szczęścia u boku mężczyzny?

Styl autorki jest prosty i lekki. Rozdziały są podzielone na historię kiedyś i teraz, więc wszystkie pytania, które pojawiają się na początku powieści, w pewnym momencie wszystko staje się jasne. Początek książki powiem szczerze, nie wciągnął mnie od razu, jednak w pewnym momencie coś zaskoczyło i nie mogłam się oderwać od lektury. Jest w tej książce zarówno ból związany z utratą miłości, bliskiej osoby czy choroby, jak i również poczucie humoru. Mogłabym powiedzieć, że powieść jest dla każdego, ponieważ nie ma tutaj scen +18 co mnie właściwie ucieszyło.

Okładka jest zupełnie zwykła, ale jednak tajemnicza, gdyż jedyne co widzimy to rękę kobiety i mężczyzny jak sądzę, które wyglądają, jakby za chwilę mieli się rozejść.

Wiolę poznajemy, gdy próbuje dalej żyć i nie można powiedzieć, że sobie nie radzi. Ma własny salon kosmetyczny, który świetnie prosperuje oraz dwie pracownice, które są również jej przyjaciółkami. Jednak nie wszystko o sobie wiedzą. Wiola jest po przejściach miłosnych, jedna to była miłość internetowa gdzie chłopak jedynie się nią zabawił dla zakładu. Dziewczyna była...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do sięgnięcia po książkę namawiała mnie już od dawna Justyśka z bloga Z miłości do książek, dlatego gdy tylko nadarzyła się okazja, skorzystałam z niej. Czy było warto?
Nie wiedziałam czego mam się spodziewać po tej historii. Zaczynając czytać miałam więcej pytań niż odpowiedzi. Co się z nim stało? Jak bardzo przeszłość Wioli wpłynie na teraźniejszość? A co najważniejsze, czy w końcu znajdzie szczęście?
Wiola to młoda, doświadczona przez los kobieta. Jej przeszłość nie była usłana różami. Najpierw Karol, internetowa miłość, która złamała jej serce i doprowadziła na skraj śmierci. Podniosła się, by znów spotkał ją zawód. Mateusz, poznany przypadkiem, okazał się miłością jej życia. Pewnego dnia zostawia ją i znika bez śladu. Kazał Wioli, nauczyć się bez niego żyć. Ale jak żyć bez serca? Ona je oddała ukochanemu. Nawet po kilku latach nie może o nim zapomnieć. Nie umie bez niego żyć.
Wiola na co dzień pracuje w swoim salonie kosmetycznym razem z Klarą i Karoliną. Obie dziewczyny są jej bliskie, choć Klarę traktuje jak przyjaciółkę. O jej przeszłości wiedzą tylko rodzice i brat Krzysiek. W jej życiu nie ma nic poza pracą, dopóki nie wychodzi z dziewczynami do klubu. Tam poznaje tajemniczego mężczyznę, który ją zna. Kim jest? Skąd ją zna?
Styl autorki polubiłam, choć pojawiło się kilka zbędnych opisów, które nużyły. Mamy podział na kiedyś i dziś. Dzięki temu poznajemy młodszą Wiolę oraz jej uczucia w niektórych momentach życia. Poznajemy Karola i Mateusza, a także Nikodema. Trzej mężczyźni, którzy w jakiś sposób wpłyną na życie bohaterki.
Okładka jest piękna. Delikatna słodka i subtelna. Fiolet przyciąga wzrok, a splecione ze sobą dłonie sprawiają, że chce poznać się tę historię.
Wiola jest osobą spokojną, nieufną, ale dobrą. To, że została dawcą szpiku jest naprawdę piękne. Podarowała komuś życie, a dobro zawsze wraca. Ceni sobie rodziców, brata i przyjaciół. Gdy przeszłość się o nią upomina będzie potrzebowała również siły, by się z nią zmierzyć. Czy jej się to uda? Jak potoczą się losy bohaterki? Czy otworzy się na miłość?
Naucz się beze mnie żyć jest piękną, ale i bolesną historią. Pokazuje nam jak naiwnie poruszamy się w Internecie. Ufamy, że nie zostaniemy skrzywdzeni. Sprawia również, że inaczej patrzymy na drugą osobę. Miłość jest piękna, ale tylko wtedy, gdy ta osoba jest blisko. Co się stanie z człowiekiem, gdy ta nagle zniknie? Czy znajdziemy siłę, by dalej żyć? Wiola dała radę i nie poddała się. Jej siła i postawa są dla nas motywacją. Uważam, że książka zasługuje na poznanie. Pomimo kilku niedociągnięć autorka spisała się bardzo dobrze i przy kolejnych książkach będzie jeszcze lepiej. Zachęcam Was do przeczytania.

Do sięgnięcia po książkę namawiała mnie już od dawna Justyśka z bloga Z miłości do książek, dlatego gdy tylko nadarzyła się okazja, skorzystałam z niej. Czy było warto?
Nie wiedziałam czego mam się spodziewać po tej historii. Zaczynając czytać miałam więcej pytań niż odpowiedzi. Co się z nim stało? Jak bardzo przeszłość Wioli wpłynie na teraźniejszość? A co najważniejsze,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miłość dodaje skrzydeł. Sprawia, że w swojej obecności czujemy się najbezpieczniej. Przyczynia się do tego, że wystarczy dosłownie parę sekund po tym, jak druga połówka znika nam z pola widzenia, by odczuwać, jak tęsknota rozrywa nam serce.
Oddychamy tym płonącym uczuciem. Marzymy, by ten ogień tlił się w nas nieskończenie długo i nigdy nie wygasł. Razem z ukochaną osobą tworzymy idealną całość! Tylko jak sobie poradzić w chwili, kiedy ktoś, z kim planowało się przyszłość, odejdzie bez słowa wyjaśnienia? Zabierze swoje rzeczy, ofiaruje ostatni pocałunek i pozostawi w czterech pustych ścianach?

NIEWAŻNE JAK UPADNIESZ. WAŻNIEJSZE JEST, CZY ZDOŁASZ SIĘ PODNIEŚĆ.

Mateusz był największą miłością Wioli. Pojawił się w jej życiu niepostrzeżenie i sprawił, że wiszące nad nią ciemne chmury odeszły w zapomnienie, a każdy kolejny dzień wypełnił się jasnością. Kiedy go zabrakło, dziewczyna starała się zgrywać silną i stabilną emocjonalnie. Skupiona na prowadzeniu własnego biznesu, pogłębiająca przyjaźń z pracownicami, robiła dobre miny do złej gry. Zakładała maskę. Nikt jednak nie przypuszczał, że cierpi w samotności. Piękne wspomnienia atakowały w najmniej spodziewanych momentach, strącając ją z nóg. I choć upłynęło wiele czasu, rana nie zdołała się porządnie zagoić. Do tego doszły koszmary z odległej przeszłości, które postanowiły znów o sobie przypomnieć. Życie Wioli mogło bez żadnego problemu runąć niczym domek, gdyby tylko pozwoliła czarnym chmurom ponownie zawisnąć nad głową.
Obserwowałam, jak stara się przetrwać ten koszmar. Widziałam, że próbuje nie poddać się wątpliwościom i walczyć jak lwica, byle tylko pokazać słabościom, iż ma nad nimi przewagę. A los co rusz pluł jej w twarz, widząc w tym niemałą zabawę. Nawet obecność najbliższych osób, choć pokrzepiająca, nie była w stanie rozwiązać tych licznych problemów. Każda kolejna strona (no, nie zawsze, bo pod koniec już się domyślałam, do czego dojdzie… Rozgryzłam cię, autorko!) zdawała się wielką niewiadomą! Modliłam się w duchu, aby ten wreszcie się nad nią zlitował i pozwolił odetchnąć pełną piersią. Już dość się nacierpiała. Dlaczego nie mógł zostawić Wioli w świętym spokoju, skoro już ją naznaczył swymi szponami? Przeżyła swoje, także czemu się jej tak uczepił? Błagałam, aby mogła ponownie zaznać szczęścia, raz na zawsze rozliczając się z tymi, od których nie mogła się uwolnić. Bo nie da się żyć teraźniejszością bez wcześniejszego pogodzenia z przeszłością...
Angelika Ślusarczyk stworzyła historię, która… jest realistyczna. Na świecie jest wiele osób mogących się z nią po prostu utożsamiać! Autorka zadbała o każdy szczegół, by czytelnik poczuł książkę całym sobą. Sama zasmakowałam tego krakowskiego klimatu, przywołując w wyobraźni tamtejsze krajobrazy i niemal oddychając tamtejszym (nie zawsze czystym) powietrzem. Zdarzało jej się jednak być zbyt skrupulatną. Pominę już często wspominane wątki, jakimi są kąpiele głównej bohaterki czy dbanie o zakład kosmetyczny, ale przez tę powieść przewija się wiele nazw poszczególnych marek czy sklepów. Wystarczyłoby zaproponować kawę lub poinformować o wrzuceniu pewnej treści do sieci bez wdawania się w szczegóły. Nie były mi one potrzebne do szczęścia. No, chyba że Angelika Ślusarczyk otrzymała wynagrodzenie za lokowania, a ja o tym nie wiem. Muszę ją o to podpytać! Wspomnę również o wątku z jedną z dziewczyn, gdzie jestem zdania, że po tak wielkiej akcji powinno się to odbyć zupełnie inaczej. Skoro doszło do czegoś takiego, a najistotniejsze osoby znały każdy szczegół, powinna ona zostać objęta pewnym tytułem pomagającym jej uwolnić się od tego złego. Wiem, brzmi to trochę absurdalnie, ale nie chcę zdradzać za wiele, bo to jedna z tajemnic tej książki i byłabym nie w porządku, gdybym ujawniła ją tylko po to, by prosto z mostu wskazać błąd. Osoby, które znają „Naucz się...” zapewne zrozumieją, o co mi chodzi.

ZAMIEŃ SWOJĄ PASJĘ W COŚ ZNACZNIE WIĘCEJ!

Nim Wiola odnalazła drogę, przez którą chciała iść przez resztę życia, zdołała parę razy zabłądzić, co zaowocowało przykrymi konsekwencjami. Dzięki temu nabyła niezbędną wiedzę, z którą weszła w dorosłość i trzymała się jej niczym magnes lodówki. I choć wielu mogłoby jej pozazdrościć stabilizacji życiowej (własnościowe mieszkanie, dobrze prosperująca firma, gdzie pracują uczciwe, kochające swój zawód dziewczyny), to niewielu dostrzegało, że ten piękny uśmiech na twarzy odwraca uwagę od przesiąkniętych smutkiem oczu. Dzięki tej książce lepiej poznałam tę dziewczynę i nie mogłam pojąć, czemu Mateusz, który dotąd byłby skłonny nosić ją na rękach, tak z dnia na dzień ją zostawił. Mądra, pracowita, wierna, zabawna… Co mu odbiło, aby po tylu wspólnie spędzonych chwilach pozostawić tak kruchą istotę na pastwę losu? Gdyby nie rodzina i przyjaciółki, to zapewne Wiola nawet nie odnalazłaby siły, aby robić to, co do tej pory sprawiało jej sporo radości. Krzysiek, młodszy brat kobiety oraz Klara, jedna z pracownic Kobiecego Salonu, starali się jak mogli, aby wyciągnąć ją z dołka. Tacy ludzie obok nas to największe skarby, na które nie zawsze zasługujemy, ale prawda jest taka: możemy czuć się dobrze w pojedynkę, ale tylko wtedy, gdy mamy kogoś u boku możemy naprawdę poczuć, że chwytamy byka za rogi i damy sobie radę ze wszystkim. Niezależnie od liczby potknięć, jakie w międzyczasie zdołamy zaliczyć. Ale Mateusz… Nie, nie mogę nic więcej powiedzieć na jego temat, bo się rozpędzę i doprowadzę do tego, że autorka postanowi mnie odnaleźć i skopać tyłek za pewien czynnik…
Angelika Ślusarczyk. Mówi wam coś to nazwisko? Blog Tylko Magia Słowa. Już nieco lepiej? Tak, Angelika to kolejna blogerka książkowa, która postanowiła przekroczyć pewną granicę i wydać własną historię. Niestety nie zawsze jest to rozsądne posunięcie, gdyż wiele z nich zalicza wpadkę, jednak w przypadku tej autorki okazało się strzałem w dziesiątkę! Może nie jest idealnie, bo popełniła parę błędów, dość ciężkich do uniknięcia przez debiutantów, to wyraźnie widać, że odnajduje się w tym światku. Angelika Ślusarczyk ma lekkie pióro oraz od razu wyczuwa się, że pisanie jest bliskie jej sercu, co dostrzegłam na kartach „Naucz się beze mnie żyć”. Mam nadzieję, że z każdą kolejną wydaną książką będzie coraz lepiej i lepiej!

Podsumowując. „Naucz się beze mnie żyć” to nie tylko książka. To emocjonalna pułapka, gdzie wydostanie się z niej graniczy z cudem. Wystarczy niewiele, aby wejść w skórę Wioli i pozwolić jej poprowadzić się przez jej skomplikowane, pełne zakrętów życie. I choć sama nie wylałam z siebie potoku łez, ostałam się na silnym współczuciu oraz chęci pocieszenia kobiety, uważam, że warto zwrócić uwagę na ten tytuł.

Miłość dodaje skrzydeł. Sprawia, że w swojej obecności czujemy się najbezpieczniej. Przyczynia się do tego, że wystarczy dosłownie parę sekund po tym, jak druga połówka znika nam z pola widzenia, by odczuwać, jak tęsknota rozrywa nam serce.
Oddychamy tym płonącym uczuciem. Marzymy, by ten ogień tlił się w nas nieskończenie długo i nigdy nie wygasł. Razem z ukochaną osobą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sięgając po tę książkę sama nie wiedziałam czego się spodziewać. Byłam przeogromnie ciekawa tego debiutu zachęcona samym opisem książki.

Przyznam szczerze, że to co znalazłam w środku w pełni mnie usatysfakcjonowało. Jest to pozycja, która idealnie nadaje się na letnie wieczory do poduszki.

"Naucz się beze mnie żyć" opowiada o miłości, sile i zranionym sercu młodej dziewczyny, która próbuje się pozbierać po stracie ukochanej osoby. Czytając tę lekturę miałam wrażenie, że jestem gdzieś obok głównej bohaterki. Przyglądałam się jak płynie jej codziennie życie i wcale mnie to nie nudziło! Wręcz przeciwnie, czekałam co jeszcze zgotuje los naszej głównej bohaterce Wioli.

Przy tej książce zaczęłam również łapać refleksję na temat swojej pierwszej miłości oraz moich wzlotach i upadkach. Kto w końcu tego nie przeżył? To dobra książka dla tych, którzy chociaż raz zostali w życiu zranieni. Nie dlatego, żeby się dołować, ale właśnie po to, żeby zobaczyć jak to wygląda z boku.

Ja czułam zrozumienie do tego jak czuje się Wiola, jak prowadzi swoje życie i jakie myśli kłębią się w jej głowie.

Przy okazji bardzo polubiłam się z postacią Klary i Nikodema, chociaż przyznam szczerze, że zakończenie tej książki trochę mnie zbiło z tropu. W fabule nie zabrakło również humoru oraz zwrotów akcji.

Polecam serdecznie! Czekam na kolejne książki tej autorki.

Sięgając po tę książkę sama nie wiedziałam czego się spodziewać. Byłam przeogromnie ciekawa tego debiutu zachęcona samym opisem książki.

Przyznam szczerze, że to co znalazłam w środku w pełni mnie usatysfakcjonowało. Jest to pozycja, która idealnie nadaje się na letnie wieczory do poduszki.

"Naucz się beze mnie żyć" opowiada o miłości, sile i zranionym sercu młodej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Angelika Ślusarczyk to autorka bloga 'Tylko magia słowa', która postanowiła spełnić swoje marzenie o pisaniu... nie tylko recenzji. Zadebiutowała wydając opowiadanie, zaś "Naucz się beze mnie żyć" to jej pierwsza powieść. Zapraszam na moje wrażenia z lektury o wielkiej miłości.


Wiola prowadzi własny salon kosmetyczny w Krakowie. Dba o niego, dzięki czemu wciąż przybywa zadowolonych klientek. Ma dwie pracownice, z którymi łączy ją nić porozumienia a Klara jest jej przyjaciółką. Jednak cieniem na życiu Wioli kładą się wydarzenia z przeszłości, o których wiedzą tylko rodzice i młodszy brat. Najpierw internetowa znajomość z Karolem, później przypadkowe spotkanie, które przerodziło się w szczerą miłość do Mateusza. Teraz nie ma u jej boku żadnego z nich.

Dwie nierozwiązane sprawy.
Dwa zranienia.

Pierwszy okrutnie z niej zakpił - zapłaciła za to ogromną cenę.
Co łączyło Wiolę z Karolem? Dlaczego tak niewiele brakowało do tragedii?

Drugi, po trzech wspólnych i szczęśliwych latach zwyczajnie zniknął... Zostawiając w jej pamięci jedno zdanie: "Naucz się beze mnie żyć". Minęło już ponad tysiąc dni a Wiola nadal nie potrafi zapomnieć o ukochanym Mateuszu. Nie jest w stanie zwrócić swych uczuć w kierunku żadnego innego mężczyzny... Co się z nim stało? Dlaczego odszedł? Czy żyje?

Młoda dziewczyna ciężko pracuje, stara się cieszyć drobiazgami, choć serce nadal krwawi. Stara się zapomnieć o tym co było, jednak przewrotny los jej nie pozwala. Wciąż planuje dla niej nowe niespodzianki, niekoniecznie miłe... A na dodatek przeszłość zaczyna pukać do jej drzwi. Zresztą nie tylko Wioli, ale również Klary.

"Wszystko się da, jeśli się tak naprawdę chce i każdy strach można w jakiś sposób przełamać." *

Przepełniona marzeniami, traumatyczną przeszłością, gniewem, bólem oraz frustracją książka debiutującej na rynku wydawniczym Angeliki Ślusarczyk. Autorka przedstawiła życie Wioli w dwóch perspektywach: 'kiedyś' i 'teraz', dzięki czemu możemy poznać targające bohaterką emocje w różnych okresach życia i utożsamiać się z jej problemami. Przyznaję, że powolne odkrywanie wydarzeń z przeszłości sprawiało, że serce szybciej mi biło. To nic, że nieco zbyt wcześnie domyśliłam się jaki los spotkał Mateusza... Książka i tak mi się podobała :) Czyta się szybko, gdyż pomimo trudnych momentów jest napisana prostym językiem i z lekkością.

Często sięgam po debiuty i zawsze patrzę na nie przychylnym okiem, daję kredyt zaufania a później sięgam po kolejne powieści, by cieszyć się z rozwoju pisarza. Podobnie jest w przypadku debiutu Angeliki - trzymam kciuki za rozwinięcie pisarskich skrzydeł, bowiem widać, że dotychczas jedynie blogująca młoda dziewczyna, ma dobre pomysły i potrafi zaciekawić tego, kto sięgnie po jej książkę.

W lekturze przeszkadzały mi jedynie trzy detale. Zbyt szczegółowo opisywane momenty, gdy Wiola sprzątała salon kosmetyczny, wrzucała kolejno wymieniane drobiazgi do torebki oraz poranne i wieczorne toalety (prysznice, makijaże i ubieranie).


Podsumowując - "Naucz się beze mnie żyć" to historia pokazująca hart ducha głównej bohaterki, która pomimo licznych przeciwności, stara się postawić żagiel i łapiąc stery w dłonie ruszyć ku przyszłości. Jest to opowieść o miłości, przyjaźni, tajemnicach, zdradach i zemście. Pod symboliczną okładką z dominującym fioletem, otrzymacie intrygującą fabułę osadzoną w świecie kobiecego piękna i kosmetyków. Polecam!




* A. Ślusarczyk, "Naucz się beze mnie żyć", WasPos, Warszawa 2019, s. 174


recenzja pochodzi z mojego bloga: http://czytelnicza-dusza.blogspot.com/

Angelika Ślusarczyk to autorka bloga 'Tylko magia słowa', która postanowiła spełnić swoje marzenie o pisaniu... nie tylko recenzji. Zadebiutowała wydając opowiadanie, zaś "Naucz się beze mnie żyć" to jej pierwsza powieść. Zapraszam na moje wrażenia z lektury o wielkiej miłości.


Wiola prowadzi własny salon kosmetyczny w Krakowie. Dba o niego, dzięki czemu wciąż przybywa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiola to młoda dziewczyna, która całkiem niedawno straciła bliską osobę. Teraz prowadzi swój Kobiecy Salon, świadcząc w nim usługi kosmetyczne wraz ze swoimi pracownicami – Klarą oraz Karoliną. Wspomnienia jednak są silniejsze – wszystko, co było, wraca do niej jak bumerang. W dodatku los nie oszczędza jej w ogóle, wciąż podkładając kobiecie kłody pod nogi. Wiola próbuje ułożyć swoje życie na nowo, jednak nie spodziewa się tego, co kapryśna fortuna dla niej przygotowała. Spotka na swojej drodze wielu ludzi – tych dobrych, złych, lecz niewielu z nich tak naprawdę stanie się dla niej ważnych. W dodatku nic i tak nie zwróci jej Jego – tego, który zniknął…

"Kazał jej nauczyć się żyć bez niego."

"Naucz się beze mnie żyć" to debiutancką powieść Angeliki Ślusarczyk, znanej Wam zapewne z bloga Tylko magia słowa.

Niezwykle zaintrygował mnie temat wiodący, jakim było odejście Mateusza od Wioli. Niemal przez całą książkę zastanawiałam się dlaczego chłopak postąpił tak a nie inaczej. Co nim kierowało? Podobało mi się to, iż autorka nie odkrywa przed czytelnikiem od razu wszystkich kart, a stopniowo pozwala nam podążać wraz z główną bohaterką ku prawdzie, która naprawdę zaskakuje.

Kreacja bohaterów wypada bardzo wiarygodnie. Ich portrety psychologiczne są odzwierciedleniem nas samych. Tak jak i my, postaci posiadają zarówno wady, jak i zalety, miewają słabości, napotykają na podobne problemy, co pozwala nam lepiej ich zrozumieć i polubić. Poza tym każdy z nich jest tak charakterystyczny, że nie sposób pomylić go z kimś innym.

Autorka w swojej powieści poruszyła temat związku przez Internet, który jest wciąż aktualny. Często ślepo, bez większego zastanowienia nawiązujemy takie znajomości, które mogą być dla nas zgubne. Kolejnym ważnym problemem, z jakim mamy do czynienia jest temat dawcy szpiku. Dla każdego z nas taki gest, dar to niewiele, a może komuś uratować życie.

"Zniszczył jej życie i sprawił, że straciło barwy. Straciła motywację i chęci do życia. A najgorsze było to, że przed wszystkimi musiała udawać całkiem coś innego..."

Często piszę w opiniach, że książka napisana została lekkim i przyjemnym w odbiorze stylem. Tu naprawdę ta swoboda sprawia, że czyta się jednym tchem. Nie znajdziemy w fabule przeładowania scenami miłosnymi czy zbędnych przydługich opisów. Wszystko jest wyważone, nie przeszkadza nawet podział na teraz i dawniej. Mi osobiście bardzo takie rozwiązanie przypadło do gustu, gdyż dzięki niemu mogłam obserwować nie tylko to, co przeżywa obecnie główna bohaterka, ale i poznać jej przeszłość. Jedynie jak dla mnie mogłoby być trochę mniej drobiazgowości w postaci np. tego jak Wiola sprząta salon kosmetyczny, bierze kąpiel czy robi makijaż.

Nie zabrakło różnorodnych, skrajnych emocji i uczuć. Bardzo szybko wsiąkłam w historię Wioli, przeżywam jej ból, cierpienie, gniew, jakby to wszystko mnie samej dotyczyło. A w tle piękny, pełen uroku i klimatu Kraków - Most Dębnicki, Wawel, Wisła...

I jeszcze ta satynowa okładka... Niby prosta, dwie splecione dłonie, a tak piękna. Chyba najmniej w swojej biblioteczce mam książek z fioletowymi okładkami, a to mój ulubiony kolor. Tym bardziej książka cieszy moje oko.

"Naucz beze mnie mnie żyć" to piękna, bolesna, wzruszająca,z nutą melancholii powieść, która pokazuje co w życiu jest najważniejsze, a raczej kto. To książka o zdradzie, rozstaniu, zemście oraz o tym, jak bolesne wydarzenia z przeszłości nie pozwalają nam w pełni cieszyć się teraźniejszością. To również lektura traktująca o przyjaźni i sile kobiet, które pokonają wszelkie przeciwności losu. Polecam Wam gorąco!

Wiola to młoda dziewczyna, która całkiem niedawno straciła bliską osobę. Teraz prowadzi swój Kobiecy Salon, świadcząc w nim usługi kosmetyczne wraz ze swoimi pracownicami – Klarą oraz Karoliną. Wspomnienia jednak są silniejsze – wszystko, co było, wraca do niej jak bumerang. W dodatku los nie oszczędza jej w ogóle, wciąż podkładając kobiecie kłody pod nogi. Wiola próbuje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przed wami książka "Naucz się beze mnie żyć" Angeliki Ślusarczyk. Opowiada o silnej i wznajemnej miłości, która po pewnym czasie znika.. Czy wróci? Tego wam nie zdradzę.

"Wiola to młoda dziewczyna, która całkiem niedawno straciła bliską osobę. Teraz prowadzi swój Kobiecy Salon, świadcząc w nim usługi kosmetyczne wraz ze swoimi pracownicami - Klarą oraz Karoliną. Wspomnienia jednak są silniejsze - wszystko co było, wraca do niej jak bumerang. W dodatku los nie oszczędza jej w ogóle, wciąż podkładając kobiecie kłody pod nogi. Wiola próbuje ułożyć swoje życie na nowo, jednak nie spodziewa się tego, co kapryśna fortuna dla niej przygotowała. Spotka na swojej drodze wielu ludzi - tych dobrych, złych, lecz niewielu z nich tak naprawdę stanie się dla niej ważnych. W dodatku nic i tak nie zwróci jej Jego - tego, który zniknął...
Co takiego wydarzyło się w życiu Wioli?
Czy będzie miała szansę żyć spokojnie i szczęśliwie?
Czy kiedykolwiek pokocha kogoś równie mocno jak jego?"

Jest to piękna opowieść o Wioli - kobiecie, która wiedzie w pełni normalne i radosne życie, ale po pewnym czasie jej życie rozsypuje się na kawałki. Kto przeszkodził w życiu dziewczyny? Tego nie powiem wam.
Powiem, że jest sporo emocji, miłości, przyjaźni oraz smutku i rozpaczy i walka o życie codzienne.

Autorka mimo młodego wieku ma piękny styl pisania. Jej książka przypadła mi do gustu. Czyta się z zapartym tchem. Wciąga od pierwszych stron. Bohaterowie są nieprzewidywalni i byłam w szoku zakończenia. Naprawdę nie spodziewałam się tego. Bardzo mnie zaskoczyła bohaterka książki - Wiola. Jest to przyjemna lektura na wiosenne wieczory. Tę książkę zapamiętam na długo. Mógłby powstać film na podstawie książki.
Przepięknie zaprojektowana okładka.
Polecam tę książkę i zapewniam was, że będziecie zachwyceni tak jak Ja!

Bardzo dziękuję Wydawnictwu WasPos za możliwość zrecenzowania tej powieści. Pokochałam tę powieść od razu. Polecam! Ocena 5/5.

Angelika Ślusarczyk - strona autorska
Wydawnictwo WasPos

Przed wami książka "Naucz się beze mnie żyć" Angeliki Ślusarczyk. Opowiada o silnej i wznajemnej miłości, która po pewnym czasie znika.. Czy wróci? Tego wam nie zdradzę.

"Wiola to młoda dziewczyna, która całkiem niedawno straciła bliską osobę. Teraz prowadzi swój Kobiecy Salon, świadcząc w nim usługi kosmetyczne wraz ze swoimi pracownicami - Klarą oraz Karoliną. ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka jest piękna. Pełna bólu, cierpienia. Pełna miłości, która nie mija, lecz trwa nadal i pomimo wszystko. Po tak długim czasie, zdawać by się mogło, że jej uczucia osłabną, że znajdzie sobie kogoś innego, że zgodnie z jego prośbą, nauczy się bez niego żyć. Jednak nic z tego się nie dzieje. Kocha i pragnie go nadal. Nie wie, nic, czy żyje, czy ma się dobrze. Zapadł się jak kamień w wodę. To boli, to cholernie przytłacza naszą bohaterkę. Mimo iż stara się żyć, iść naprzód, ciągle gdzieś z tyłu jej głowy, na przodzie jej serca jest ON. Jak ma się z kimś umówić? Może on wróci i co wtedy.
To młoda, pełna pasji kobieta, która się rozwija. Jej trudna przeszłość upomina się o nią i musi stawić jej czoła. Kim w tym wszystkim jest Nikodem i czy może mu zaufać?
Powiem Wam, że temat przyjaźni czy związku przez internet, który poruszany jest w tej powieści jest aktualny. Na co dzień, wiele ludzi pisze ze sobą, wyznaje sobie miłość, czy spędza ze sobą tyle czasu, że w końcu się uzależni od tej drugiej osoby. Jednak czy wszystkim można ufać w internecie? Autorka w piękny ale i brutalny sposób pokazuje, co takiego może się stać, gdy zaangażowanie jednej strony będzie zbyt silne, niż drugiej.

Dodatkowo temat, który pojawia się pod koniec jest trudny i niezwykle smutny, ale również ważny w naszym świecie. Podobało mi się, to że Wiola była dawcą szpiku, uratowała komuś życie. Nie bójmy się tego robić. Dla nas to tak niewiele, a może komuś dać drugą szansę.
Płakałam przy tej książce wiele razy i po prostu nie wyobrażam sobie, bym nie mogła być jej patronem. To piękna, wzruszająca i przejmująca książka, która pokazuje nam, co w życiu ważne, pokazuje nam, że drugi człowiek jest tak samo ważny jak my sami. To książka, którą każdy powinien z Was poznać, bo zawiera w sobie prawdziwą skarbnicę mądrości. Uwielbiam tę książkę i będę Was nią zamęczać, bo przeczytanie jej, powinno być priorytetem i postanowieniem na 2019 rok! Serdecznie polecam każdemu z Was ♥

Ta książka jest piękna. Pełna bólu, cierpienia. Pełna miłości, która nie mija, lecz trwa nadal i pomimo wszystko. Po tak długim czasie, zdawać by się mogło, że jej uczucia osłabną, że znajdzie sobie kogoś innego, że zgodnie z jego prośbą, nauczy się bez niego żyć. Jednak nic z tego się nie dzieje. Kocha i pragnie go nadal. Nie wie, nic, czy żyje, czy ma się dobrze. Zapadł...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Naucz się beze mnie żyć” to opowieść opowiadająca o cierpieniu i tęsknocie za utraconą miłością. Jest bardzo realistyczna, bo to, co przeżyła główna bohaterka, mogło przytrafić się każdemu z nas. Powracające demony przeszłości, dają o sobie znać, a nie zamknięte sprawy będzie trzeba rozwiązać, żeby uzyskać w końcu spokój. Czy jej to się uda? Dowiecie się, oczywiście czytając.

Zapraszam na całość na bloga.

„Naucz się beze mnie żyć” to opowieść opowiadająca o cierpieniu i tęsknocie za utraconą miłością. Jest bardzo realistyczna, bo to, co przeżyła główna bohaterka, mogło przytrafić się każdemu z nas. Powracające demony przeszłości, dają o sobie znać, a nie zamknięte sprawy będzie trzeba rozwiązać, żeby uzyskać w końcu spokój. Czy jej to się uda? Dowiecie się, oczywiście...

więcej

mniej

Pokaż mimo to