Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zdecydowanie akcja goni akcję i nie ma nawet czasu na przemyślenie pewnych rzeczy.
Czekałam na dom płomienia i cienia, bo wiedziałam z poprzedniej części, że pojawią się bohaterowi z moich ulubionych Dworków. I... mam totalny niedosyt! Ja wiem, że to nie książką o Dworkach, ale Nesta i Azriel jakoś tak inaczej się zachowywali. Rozumiem wzajemną wrogość, w końcu jakaś laska wparowała im do świata z rogiem wytatuowanym na plecach. Ale dzięki nim dostajemy trochę background na potężne artefakty.
Sama Bryce ma... za łatwo ze wszystkim. W poprzednich tomach bardzo ją polubiłam, ale po całość i przemyśleniu pewnych rzeczy - mam mieszane uczucia. Nagle dostaje super-moce, z których prawie od razu potrafi korzystać. Nie było żadnych wielotygodniowych treningów ani poszukiwań. Sam fakt, że potrafiła z łatwością posługiwać się maską... Bryce w tej części zrobiła się pełna sprzeczności. Nienawidzi Fae, wrzuca ich do jednego wora, równocześnie nie zauważa, że ma za przyjaciół pełnokrwistych Fae jak chociażby Ruhn, który jest jedną z najlepszych postaci serii.
Ciągnięcie wpływu Daniki, która co rusz odkrywamy, że coś jeszcze ukrywała przed Bryce. Co chwile okazuje się, że kogoś jeszcze znała. Ten wątek się już trochę przepalił, ok?
Pojawiły się bardzo wzruszające momenty jak np. Ruhn, Hunt i Baksjan w lochach. Te sceny łamały serce i były najbardziej wzruszające. Sam wątek Ruhna i Day. Oh tak bardzo na to zasłużył - na szczęśliwe zakończenie. Ona zresztą także. Czekałam na ich wspólne momenty.
Tharion - śmieszek, który wiecznie poświęca się dla przyjaciół. Taki trochę nieogar ślizgający się po powierzchni (czasami nawet dosłownie). Kolejna postać, która bardzo mi siadła, a która zyskuje dopiero po bliższym poznaniu. Jednak widać, że w głębi duszy jest po prostu zagubiony, a ma dobre zamiary, choć w praktyce wychodzi różnie. Mam słabość do takich postaci
Zakończenie wątku Asteri było niespektakularne. Po zakończeniu takiej serii spodziewałam się większych trudności.
Z całej serii ten tom jest najsłabszy. Autorka zbyt mocno postawiła na ciągłą akcję, dała sporo zapychaczy (jak np. Sathia - Maas chyba nie do końca miała na nią pomysł). Pomimo tych wszystkich wad, dobrze się bawiłam. Fabuła nie jest najwyższych lotów, momentami do bólu przewidywalnie, ale czytało się dobrze.

Zdecydowanie akcja goni akcję i nie ma nawet czasu na przemyślenie pewnych rzeczy.
Czekałam na dom płomienia i cienia, bo wiedziałam z poprzedniej części, że pojawią się bohaterowi z moich ulubionych Dworków. I... mam totalny niedosyt! Ja wiem, że to nie książką o Dworkach, ale Nesta i Azriel jakoś tak inaczej się zachowywali. Rozumiem wzajemną wrogość, w końcu jakaś laska...

Ojciec Vesper został aresztowany, a całą nienawiść i winę za to dziewczyna przekierowała na księcia Dalkę - przyszłe naczynie dla Przewiecznego Króla i ważna linia obrony przed zagrożeniem ze strony otaczającej ich burzy. Postanawia za wszelką cenę uratować ojca, więc pod przykrywką udaje się na szkolenie na Wardanę.
Uwielbiam motyw burzy i potworów w niej mieszkających. W samej budowie odrobinę przypomina fałdę cienia. System magii opartej na symbolach - świetny. Działają na zasadzie jak w Nocnych Łowcach, tylko że Wardana nie muszą się ograniczać do rysowania ich na własnych ciałach.
Jak na dystopię przystało dostajemy dosyć mocno podzielone społeczeństwo. Żyją w kręgach, a najbardziej oddalony od centrum, 5ty krąg, jest coraz bardziej pożerany przez burzę. Ale... ale. Zabrakło mi odrobinę przedstawienia na jakiej zasadzie działają poszczególne kręgi, bo mam wrażenie, że dostajemy właściwie szczątkowe informacje o tym. Tak samo ze szkoła Wardana - jak przebiega szkolenie, jak długo się tam uczą itd. A sama ikonomancja - nie dowiedziałam się jakie ma ograniczenia. Nie ma takich szczegółów co odrobinę dziwi, bo całość książki stoi raczej na opisach.
Wątek romantyczny jest delikatny, brak mu wyrazistości. Jako namiętny czytacz enemies to lovers - nie do końca mnie przekonał. Jeśli byłoby go więcej lub wcale - książka by zyskała.
Vesper zachowuje się odpowiednio jak na swój wiek. Momentami jej odwaga graniczy z głupotą, jest impulsywna, ale skuteczna. Jako córka rewolucjonistki ma przypiętą łatkę i mam wrażenie, że ona sama nie wie czy usilnie pracować, żeby ją wymazać czy utrwalić.
Sam książę sprawia wrażenie nijakiego. Żyje pod piętnem czyich oczekiwań i zdaje się, że całkowicie zapomniał o własnych potrzebach, bo na dobrą sprawę nigdy nie mógł ich mieć.
Kontakt tej dwójki jest nierówny i pełen wybojów. Jestem ciekawa jak rozwinie się ich dalsza relacja.
Samo zakończenie niezłe i sprawiło, że pomimo debiutanckich niedociągnięć, sięgnę po drugi tom.

Ojciec Vesper został aresztowany, a całą nienawiść i winę za to dziewczyna przekierowała na księcia Dalkę - przyszłe naczynie dla Przewiecznego Króla i ważna linia obrony przed zagrożeniem ze strony otaczającej ich burzy. Postanawia za wszelką cenę uratować ojca, więc pod przykrywką udaje się na szkolenie na Wardanę.
Uwielbiam motyw burzy i potworów w niej mieszkających. W...

Askia została porwana przez okrutnego imperatora, Radovana. Dokładnie wie co ją czeka - 30 dni względnej wolności i śmierć. Podejmuje desperacką próbę uwolnienia siebie i innych z rąk rządów Radovana, który jest pełen sprzeczności. Pomagają jej w tym zabite poprzednie królowe.
Askia wciąż zmuszana jest do walki na wielu polach. Uparcie się nie poddaje, choć zdawałoby się przeciwności losu tylko się mnożą. Ciekawy wątek jest pomoc jej poprzedniczek - duchy poprzednich królowych. Pojawiała się i znikają, okazują się być świetnymi szpiegami. Niektóre z nich pośmiertnie próbują się wybielić w oczach Askii, z różnym skutkiem. Mimo wszystko każda próbuje pomóc.
Zdecydowaną gwiazdą tej części jest Radovan. Idealny czysty złol. Wierzy we własną ideę, potrafi w swojej pokrętnej logice znaleźć kontrargument na wszystko. Z jednej strony trafia do niego logiczność i waga niektórych decyzji, które podejmuje. Jednak z drugiej strony twierdzi, że kochał swoje żony, ale musiał zabrać im moce, żeby ocalić świat, więc je zabijał.
Delikatny wątek romantyczny rozpoczęty w pierwszym tomie, deklaruje się z biegiem trwania fabuły. Jako fan romansów w fantastyce - szkoda, że nie było go odrobinę więcej.
Ubolewam, że rola fanatyków religijnych została bardzo zmarginalizowana. To jeden z ciekawszych wątków pierwszego tomu i liczyłam na ich większe zaangażowanie w kontynuacji.
Całość wypadła nieźle, choć momentami nierówno.

Askia została porwana przez okrutnego imperatora, Radovana. Dokładnie wie co ją czeka - 30 dni względnej wolności i śmierć. Podejmuje desperacką próbę uwolnienia siebie i innych z rąk rządów Radovana, który jest pełen sprzeczności. Pomagają jej w tym zabite poprzednie królowe.
Askia wciąż zmuszana jest do walki na wielu polach. Uparcie się nie poddaje, choć zdawałoby się...