Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Smutek nie jest bezpieczny. Smutek człowiekowi nie służy. Potrafi odebrać rozum, władzę w nogach, oddech.
Smutek to umieranie.

Rośnie każdego dnia od czterdziestu lat, żyje tętni. Budują ja lokatorzy, odkąd tutaj mieszkają; śmieci kości, a jakby dobrze pogrzebać, to i płody ludzkie szczątki dzieci, szczątki dorosłych. Góra rośnie w siłę, zabiera życie, narzuca reguły skłania do zła.

Płacz to wyraz słabości, ludzie tutaj na słabość nie mogą sobie pozwolić. Na chwilę bezradności. Ludzie są biedni, pracują od rana do nocy, krzątają się, żeby przeżyć. Ubogi, który płacze, zginie. Płacz jest luksusem . Samobójstwem nędzarza.

Ciemność jest naturalnym środowiskiem reportera. Świat jasno oświetlony nie jest dla reportera tematem.

W Phnom Penh można kupić wszystko: każde życie, każdą śmierć.

Dziedziczymy obsesję przemocy. Bez przemocy nie umiemy żyć.

Jesteśmy bezradni. Nie mamy wpływu na swoje życie, ale musimy je przeżyć. To znaczy mieć co jeść, wiedzieć, jak jedzenie ukryć.

W Kambodży przy ludziach nikt łez nie pokazuje.

Liczyć nie umie, pisać ani czytać, w życiu nie miała w ręku kalendarza ani telefonu. Śpi sama w dziurawym szałasie z patyków, dwa na dwa metry, na kałuży, w strachu, bo to nie jej kałuża.

Nowe jest zawsze lepsze niż to, co było najlepsze jeszcze rok temu. Sposób na to, żebyśmy dobrowolnie pozwalali sobie dyktować, czego mamy chcieć, na co mamy pracować.

Lepiej, by zatonęła ci łódka, niż aby spłonął dom. W łódce masz kilka drobiazgów, w domu wszystko. Dom da ci zawsze schronienie.

Na wschodnią i środkową Kambodżę amerykanie zrzucili 539 000 ton bomb - prawie trzy i pół raza tyle ile na Japonię w czasie II Wojny Światowej.

Płacz jest luksusem. Samobójstwem nędzarza.

Skrzywdziliśmy siebie nawzajem, bo jesteśmy ludźmi.

Bieda jest kotwicą, która biednym nie pozwala oderwać się od dna.