Ostatnia Konkubina

Szczerze powiem, że nie przeczytałam. Po 30 stronach zasnęłam, z nudów.

Szczerze powiem, że nie przeczytałam. Po 30 stronach zasnęłam, z nudów.

Pokaż mimo to

Okładka dumnie głosi "japońska wersja Przeminęło z wiatrem". Z początku raczej nie potrafiłem się w "Ostatniej Konkubinie" doszukać podobieństw do legendarnego już amerykańskiego dzieła. Główne postacie - Sachi i Scarlett pozornie nic nie łączy, cicha, nieśmiała, stonowana Japonka oraz żywiołowa i temperamentna Amerykanka. Po dłuższym czasie dostrzegłem jednak, że głębiej łączy je nić podobieństwa w postaci buntu przeciwko wiążących ich łańcuchów społeczeństwa, tradycji i ich wymagań. Wydźwięk wątku romantycznego jest jednak zgoła inny, podczas gdy Scarlett wybrała "nowy świat" w postaci Butlera, Sachi wybrała tradycję i przedstawiciela "starego świata".
Sam świat przedstawiony też jest całkiem inny - wszakże nic nie łączy konserwatywną Japonię epoki schyłku bakufu z USA epoki wojny secesyjnej. Mimo to, znów, po pewnym czasie można dostrzec nić podobieństwa - restrukturyzacja Meiji to swoista wojna tradycji i przywiązania do średniowiecznych zwyczajów siogunatu z nowoczesnością i epoką przemysłową przynoszoną przez południowe klany wraz z wsparciem Europejczyków. Czyż nie podobnie była przedstawiona wojna secesyjna - zawiłe i uwikłane w zwyczajach i tradycjach Południe kontra nowoczesna Północ?
Autorka bardzo umiejętnie opisała świat, można utonąć w opisach zwyczajów odległego kraju, widzimy małe wioski, mniejsze miasta czy wreszcie wielkie Edo wraz z owianym tajemnicą Pałacem Kobiet. Na własne oczy widzimy sztywne zasady, każda osoba w tej książce skrępowana jest "tym co należy robić", "obowiązkami i powinnościami". Jednak świat jest dynamiczny, a epoka Meiji jak żadna inna nie odzwierciedla "wiatru zmian", zagubienie w nowym świecie oraz wiry wojny, która do niego prowadzi, nadpisanie starych wartości nowymi - to także autorce zgrabnie wyszło.
Dla pasjonatów Japonii będzie to książka wartościowa i przejmująca. Zawiera wiele wiedzy, która jest przekazywana zręcznie w fabularyzowany sposób. Oczywiście, względem poziomu językowego oraz dokładnego opisu charakteru dzieło Margaret Mitchell jest bardzo daleko od "Ostatniej Konkubiny", nie można jednak rzec, że okładka całkowicie przeinacza rzeczywistość.

Okładka dumnie głosi "japońska wersja Przeminęło z wiatrem". Z początku raczej nie potrafiłem się w "Ostatniej Konkubinie" doszukać podobieństw do legendarnego już amerykańskiego dzieła. Główne postacie - Sachi i Scarlett pozornie nic nie łączy, cicha, nieśmiała, stonowana Japonka oraz żywiołowa i temperamentna Amerykanka. Po dłuższym czasie dostrzegłem jednak, że głębiej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla mnie świetna książka, nie jako głęboka analiza społeczeństwa czy inne tego typu socjo - antropoogiczne wywody, bo nie o tym jest, tylko jako powieść, coś co bierzesz do ręki i zwyczajnie czytasz. Mnie wciągnęło, mimo że przeglądałam ją w bibliotece z uśmieszkiem na ustach, bo "co to jakieś romansidło, hehe", faktycznie romansidło przygodowe, niemniej napisane dobrze i w swoim gatunku zasługuje na uwagę, wciągające i odcinające od świata. Polecam.

Dla mnie świetna książka, nie jako głęboka analiza społeczeństwa czy inne tego typu socjo - antropoogiczne wywody, bo nie o tym jest, tylko jako powieść, coś co bierzesz do ręki i zwyczajnie czytasz. Mnie wciągnęło, mimo że przeglądałam ją w bibliotece z uśmieszkiem na ustach, bo "co to jakieś romansidło, hehe", faktycznie romansidło przygodowe, niemniej napisane dobrze i w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciesze się, że kupiłam tę książkę w antykwariacie, bo inaczej chyba bym przepłaciła. Pięknie wydana, piękna okładka, ładny druk, a pierwszych kilka rozdziałów zwala wręcz z nóg. Potem niestety historia diametralnie się zmienia, ślimaczy sie i mam wrażenie, że nagle zostaje obdarta z całej magii i niewiele się w niej dzieje. Ktoś, kto miał czelność porównać tę ksiązkę do "Przeminęło z wiatrem" chyba zrobił to bardzo lekkomyślnie.

Ciesze się, że kupiłam tę książkę w antykwariacie, bo inaczej chyba bym przepłaciła. Pięknie wydana, piękna okładka, ładny druk, a pierwszych kilka rozdziałów zwala wręcz z nóg. Potem niestety historia diametralnie się zmienia, ślimaczy sie i mam wrażenie, że nagle zostaje obdarta z całej magii i niewiele się w niej dzieje. Ktoś, kto miał czelność porównać tę ksiązkę do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Japonia lata 60-te XIX wieku piękny, bajkowy świat odchodzi w zapomnienie za sprawą wojny domowej między północą (zwolennikami shoguna), a południem zwolennikami cesarza). Autorka oparła swoją przypowieść na bogatym materiale źródłowym. Występuje wiele postaci autentycznych i niektóre wydarzenia miały miejsce w historii kraju, jednakże fikcja czasami jest przesadzona. Podobał mi się, a jednocześnie szokował obraz życia w pałacu kobiet (zamieszkanego przez ponad trzy tysiące kobiet i jednego mężczyznę),jego dusząca dworska etykieta, miejsce niewieściej zazdrości, intryg, gdzie nikt nie decydował o swoim losie, a wszyscy byli jego więźniami.By przetrwać należało poznać i zrozumieć zasady tam obowiązujące.Było to miejsce pełne wygód, bogatych strojów, zapachów,do którego jak się raz weszło to przeważnie się z niego nie wychodziło,a jego mieszkanki były własnością shoguna. Największym zaszczytem i wyróżnieniem dla nich było zostanie jego konkubiną. Poznajemy też życie poza pałacem, japońskie zwyczaje, tradycje, rodzinę decydującą o przyszłości dzieci często adoptowanych, stojącą na straży porządku i honoru rodzinnego.Kolejny kraj gdzie wartość kobiety była zerowa, istniały by służyć mężczyznom bez zadawania pytań i samodzielnego myślenia. Przekonujemy się jak ważny był honor dla wojowników służących poszczególnym klanom, gotowym bez wahania poświęcić swoje życie.Sprzeczność interesów potężnych klanów prowadząca do krwawej wojny domowej, chaosu w kraju, niepewności i życia w strachu. Budowany jest nowy porządek, w którym instytucja shoguna odchodzi w niepamięć, a wzorce europejskie go wzmacniają.Pewna epoka odchodzi w zapomnienie i pamiętać o niej będzie jedynie historia.

Japonia lata 60-te XIX wieku piękny, bajkowy świat odchodzi w zapomnienie za sprawą wojny domowej między północą (zwolennikami shoguna), a południem zwolennikami cesarza). Autorka oparła swoją przypowieść na bogatym materiale źródłowym. Występuje wiele postaci autentycznych i niektóre wydarzenia miały miejsce w historii kraju, jednakże fikcja czasami jest przesadzona....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla mnie to mierna powieść. Mam porównanie do historii opisywanych rejony Japonii czy Chin minionych stuleci. NIe oceniam wtedy jak były traktowane kobiety w tamtejszej kulturze, bo i w Europie nie miały lekko. Nigdy kobieta nie była dużo warta bez mężczyzny u boku, nawet jeśli to ona dziedziczyła majątki, to juz dyspozycji nad nimi mógł dokonywać jedynie mężczyzna. O ile temat europejskich kobiet jest prostszy w wyobrażeniu sobie, jak to mogło wyglądać, to japońskie meandry świata kobiecego lubię zgłębiać wciąż od nowa, by wyłuskać jakiś nieznany mi jeszcze element i móc delektować się samym opisem tamtejszej rzeczywistości.
Dla mnie świetne są opisy życia na dworze, ale u Pearl Buck, bo niestety Lesley Downer podaje wszystko w niezmiernie nudny powtarzalny sposób, a przy okazji wcale nie ma w nich wnikliwości. Przez co mnie osobiście trudno było się wczuć w klimat japoński przy tak bezbarwnym zaserwowaniu czegoś, co inni potrafią wynieść do rangi wręcz opisu poetyckiego, gdzie można wręcz poczuć ruch ramion obleczonych kimonem. Tu wszystko jest jakieś takie mało azjatyckie, w sztampowy sposób podane informacje, jak to tam kobiety funkcjonowały. Dla kogoś kto zna te rejony nic odkrywczego w zachowaniu kobiet nie stwierdzi, w sposobie hierarchii, funkcjonowania na dworze i oczywiście roli mężczyzn, ich stosunku do świata. Z historycznego punktu też się w treści zgadza. Zawodzi sam sposób płaskiego opisywania sytuacji, takiej zachodniej ckliwości, która mi tu nie pasuje. Downer ma być może dobry styl do pisania romansów, pod warunkiem, że nie będzie ich akcji umieszczać W Daleko Wschodnich kulturach.

A porównania na okładkach uwielbiam. Z góry wiem, że nijak treść się będzie miała do tej, z którą jest porównana. I w tym wypadku również nic co kojarzyłoby mi się tutaj z "Przeminęło z wiatrem" nie znalazłam. O ile Margaret Mitchell czyta sie z przyjemnością to z Lesley Downer wymęczyłam kilka wieczorów.

Dla mnie to mierna powieść. Mam porównanie do historii opisywanych rejony Japonii czy Chin minionych stuleci. NIe oceniam wtedy jak były traktowane kobiety w tamtejszej kulturze, bo i w Europie nie miały lekko. Nigdy kobieta nie była dużo warta bez mężczyzny u boku, nawet jeśli to ona dziedziczyła majątki, to juz dyspozycji nad nimi mógł dokonywać jedynie mężczyzna. O ile...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rozkwity i upadki miłości w czasach przemiany Edo w Tokyo.

Rozkwity i upadki miłości w czasach przemiany Edo w Tokyo.

Pokaż mimo to

Barwna historia opowiedziana na malowniczym tle złożonym z ówczesnych obyczajów i kultury.

Barwna historia opowiedziana na malowniczym tle złożonym z ówczesnych obyczajów i kultury.

Pokaż mimo to

Książka na pewno zapadnie w mojej pamięci, nie tylko ze względu na treść, ale również na wspaniały opis kultury japońskiej. Bardzo gorąco polecam.

Książka na pewno zapadnie w mojej pamięci, nie tylko ze względu na treść, ale również na wspaniały opis kultury japońskiej. Bardzo gorąco polecam.

Pokaż mimo to

Autorka jest mistrzynią budowania klimatu ;) Czytając długie wspaniałe opisy pałaców, lasów czy wsi, można naprawdę się tam przenieść. Spowalniają co prawda akcję ale nie przeszkadzały mi tak bardzo. No więc początkowe rozdziały dotyczące pałacu, shoguna itd przeczytałam w jedną noc z zapartym tchem :D Później kilka nudniejszych rozdziałów, po których akcja znowu przyspiesza ale nie wciąga już tak bardzo jak na początku. Gorąco polecam. Nie jest arcydziełem ale mnie mocno ujęła. Wielki plus dla autorki, że książki nie pisała pod chwilowym podjaraniem się Japonią ale ewidentnie widać, że ma rozległą wiedzę na ten temat.

Autorka jest mistrzynią budowania klimatu ;) Czytając długie wspaniałe opisy pałaców, lasów czy wsi, można naprawdę się tam przenieść. Spowalniają co prawda akcję ale nie przeszkadzały mi tak bardzo. No więc początkowe rozdziały dotyczące pałacu, shoguna itd przeczytałam w jedną noc z zapartym tchem :D Później kilka nudniejszych rozdziałów, po których akcja znowu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to