Namiętności awangardy oplatające dłonie, myśli i oczy jak naszyjnik z pereł. Szlachetne, pociągające na tyle, że chce się je trzymać blisko przy ciele…

Lore Segal rozkosznie prowadzi nas po przyjęciach grona poetów, daje wgląd w wymuskane intrygi oraz romanse. Oblewa nas gorzką rozpaczą, nieustannym poszukiwaniem siebie, zrozumienia miłości oraz bliskich ludzi. Wprowadza nas na szczyty Olimpu, po czym zabiera na dno. Fantazjuje, bawi się słowem i czerpie (wątpliwą?) przyjemność z pisania. Rozbiera bohaterów do naga, zostawiając imiona, jak papierki po zjedzonych cukierkach. Trzeba ich skosztować kilka razy, jednak jestem pewna, że za każdym kolejnym, przynoszą coraz więcej rozkoszy. A sama autorka pobudza nasz apetyt na zjedzoną już prozę, kradnąc gryzy zakończenia. Mimo tego, nie czuję się nim nienajedzona, a wy?

Z pewnością posmakuje tej książki jeszcze nie jeden raz.

Namiętności awangardy oplatające dłonie, myśli i oczy jak naszyjnik z pereł. Szlachetne, pociągające na tyle, że chce się je trzymać blisko przy ciele…

Lore Segal rozkosznie prowadzi nas po przyjęciach grona poetów, daje wgląd w wymuskane intrygi oraz romanse. Oblewa nas gorzką rozpaczą, nieustannym poszukiwaniem siebie, zrozumienia miłości oraz bliskich ludzi. Wprowadza...

Trudno docenić tę książkę, jeśli nigdy nie miało się do czynienia z różnego rodzaju twórcami. Bez tego odniesienia zarówno treść, jak i sposób przedstawienia mogą wydawać się bezsensowne.
Warto poszukać w pobliżu paru grafomanów, malarzy czy muzykantów przed zabraniem się do lektury.

Trudno docenić tę książkę, jeśli nigdy nie miało się do czynienia z różnego rodzaju twórcami. Bez tego odniesienia zarówno treść, jak i sposób przedstawienia mogą wydawać się bezsensowne.
Warto poszukać w pobliżu paru grafomanów, malarzy czy muzykantów przed zabraniem się do lektury.

Lucinella jest utworem, który w pewnym względzie wymyka się szeroko utartym schematom. Dzieje się tak za sprawą dość niekonwencjonalnej formy, przybierającej specyficzną formę mini powieści szkatułkowej, w której to tytułowa bohaterka staje się częścią opowiadania snutego przez pomniejszą postać – Ullę. To dość zabawne, narratorka jest bowiem świadoma zabiegu, co też skrzętnie na kartach powieści koleżance wypomina.

Taka poniekąd eksperymentalna forma nie przeszkadza w odbiorze rzeczonego utworu. Lore Segal snuje historię w sposób zaskakująco prosty i nieskomplikowany. Jest to proza pozbawiona stylistycznej zawiłości czy wyszukanego języka. Charakteryzuje ją przejrzysta a jednocześnie rwana fraza, w której dominują przede wszystkim dialogi. Ta klarowna forma sprzyja lekturze, co nie oznacza jednak, iż nie doszukamy się w niej literackich smaczków. Nic bardziej mylnego, Segal przemyca zapadające w pamięć, nierzadko podszyte liryzmem metafory. Nie brak tutaj zabaw językiem, w którym to odnajdziemy nic nieznaczące formy, mające na celu podkreślić rzekomą wyjątkowość bohaterów powieści. To jednocześnie książka napisana ze swoistą swadą, w zadziornym, odważnym i konceptualnym stylu.

Nocą obejmuję jego ogromną nieobecność.

Stylistyczne umiarkowanie idzie poniekąd w parze ze skromnością samej fabuły. Ta jest zaskakująco banalna. Przedstawia życie grona osób zajmujących się zawodowo pisaniem poezji. Ta grupa osób, z tytułową Lucinellą na czele, usilnie poszukuje poklasku w świecie literackim. Życie spędza jednak głównie na imprezowaniu i romansach, rozmowach oraz wzajemnym przekomarzaniu się.

Kocham cię – mówię. Kocham.
To przypuszczalnie prawda. Tyle tylko, że do miłości potrzeba czegoś więcej niż miłość.

Ten dość hermetyczny świat ukazuje egocentryzm swoich bohaterów. To postaci usilne skupiające się na sobie, napuszone, niepozbawione pychy, poniekąd nadęte, przeświadczone o swojej wielkości, a momentami niepoważne. Tym samym powstaje tutaj pewien dysonans – pomiędzy trywialnością i beztroską egzystencji wykreowanych postaci, a przypisanym im z racji wykonywania zawodu uduchowieniem. Rozdźwięk ten jest bezdyskusyjny: Segal kontrolowanie dysharmonizuje tę prozę, powodując, iż jej rzekomy perfekcjonizm staje się rozchwiany i rozmyty. To swoista, dość odważna satyra na światek literacki, tak idealny, a jednocześnie tak śmiesznie niepoważny.

Lucinella jest utworem, który w pewnym względzie wymyka się szeroko utartym schematom. Dzieje się tak za sprawą dość niekonwencjonalnej formy, przybierającej specyficzną formę mini powieści szkatułkowej, w której to tytułowa bohaterka staje się częścią opowiadania snutego przez pomniejszą postać – Ullę. To dość zabawne, narratorka jest bowiem świadoma zabiegu, co też...

Fabuła "Lucinelli" Lore Segal jest pretekstowa - grono literatów spotyka się w różnych okolicznościach (czy to na wspólnym śniadaniu, czy na szeregu przyjęć). Wśród nich - Lucinella, "pomniejsza poetka". To w jej spojrzeniu na świat (spojrzeniu narratorki) leży największa wartość tej książki. Lucinella przekracza kolejne granice tego, co możliwe w języku, żeby wyzwolić się od przewidywalności i nudy. "Lucinella" to próba udowodnienia, że mimo tysięcy lat tradycji, możliwe jest jeszcze świeże spojrzenie. A przy tym to książka zabawna, prawdziwa perełka.

Fabuła "Lucinelli" Lore Segal jest pretekstowa - grono literatów spotyka się w różnych okolicznościach (czy to na wspólnym śniadaniu, czy na szeregu przyjęć). Wśród nich - Lucinella, "pomniejsza poetka". To w jej spojrzeniu na świat (spojrzeniu narratorki) leży największa wartość tej książki. Lucinella przekracza kolejne granice tego, co możliwe w języku, żeby wyzwolić się...