Po prostu piękna historia i wspaniałe ilustracje.

Po prostu piękna historia i wspaniałe ilustracje.

Warto dla ilustracji.

Warto dla ilustracji.

Oto dziewczynka Sabina z kotem i chłopiec Adam ze starym Psem Rufusem. I wielkie morze, które ich dzieli, dlatego się nie znają, nic o sobie nie wiedzą, nie mają wręcz świadomości o swoim istnieniu. Stoją na dwóch odrębnych brzegach patrząc na jedno morze. Lecz owo morze nie tylko ich rozdziela. Rozdziela też dwie różne ziemie, dwa różne ludzkie charaktery, dwa światy tak kompletnie inne, a jednocześnie niemalże identyczne. Sara jest głodna, burczy jej w brzuchu lecz stara się tego nie zauważać. Głód jest stałym elementem życia. Wraz z kotem idzie przed siebie śpiąc byle gdzie, spotykając różnych ludzi, pokonując wiele trudności. Nie jest sama i chyba to daje jej takie, a nie inne spojrzenie na rzeczywistość. Mruczący milusiński Kotek sprawia, że dni są miauczące i nieco puszyste i dziewczynka – chyba dzięki temu – ma takie, a nie inne spojrzenie na świat. To dziecko, które z pokorą przyjmuje to, co daje los. Jest szczera, uśmiechnięta i wrażliwa.
A jaki jest Adaś? Adaś to chłopiec diametralnie inny. Zapadł na wydawałoby się nieuleczalną chorobę, którą nazwałam „balastem życia”. Przygnieciony głazem smutku, żalu i żałoby, która boli i kuje od środka cierniami, robi krok w tył o wycofuje się z życia. Zapada się w sobie. Poddaje się. Kładzie do łóżka bez sił, przykrywa kołdrą niemocy i czeka na śmierć, która zdaje się być obecna przy jego łóżku. Lecz zanim weźmie duszę Adasia, do drzwi nieproszona zapuka Sara. I wszystko się zmienia.
Nie będę zdradzać szczegółów, bo nie mogą. Nie mam prawa, nie mam prawa innym zabierać tej tajemnicy ubranej w piękno słów i rysunków. Ta niegruba książka mylnie i pochopnie oceniana jako pięciominutowa czytanka, okazuje się być wspaniała treścią panią w czarodziejskiej sukni. Jej wartość dopełniają ilustracje Pani Emilii Dziubak, która mnie swoimi rysunkami oczarowała. Otumaniła wręcz. Sprawiła, że zamarłam na końcu i jeszcze raz wróciłam do wcześniejszych słów i stron. I do ilustracji.
Tekst łączy się z rysunkami, przenika je by tworzyć spójną jedność, która tylko w takim komponencie jest najpiękniejsza. Słowa są przyciągane przez odpowiednie kolory, a kolory wybierają sobie słowa. To bajeczna układanka o tak dużej powierzchni, że trudno objąć ją rozsądkiem. To barwne klocki, które czytasz. Budzi się twoja wyobraźnia. Zanika horyzont granic. Jesteś swobodnym umysłem, który maluje obrazy na wzór i podobieństwo tych z „Długiej wędrówki”. Głaszczesz kota, który przyniósł upolowaną mysz, i który ją spałaszował siedząc obok twojej nogi. Czujesz smak pieczywa, chrupiącej skórki i delikatnego i ciepłego jeszcze miąższu, w który zanurzasz nos, by najpierw nasycić się zapachem. Trzymasz wypiek w dłoniach, jak najcenniejszy skarb na świecie. Twój skarb. Siadasz na łóżku Adasia, z którego uchodzi życie i głaszcząc go po włosach karmisz gorącym rosołem. Łyżka za łyżką, jak w różańcu koralik nadziei za koralikiem. Modlisz się w duchu, by stał się cud, by ozdrowiał, by coś się stało.
Aż rodzą się... kocięta.
„Długa wędrówka” Martina Widmaka to książka o nadziei, o wierze i o wartości życia. Życia przez duże „Ż”, bo życie samo w sobie jest cudem. To dar, który trzeba cenić, i o który trzeba walczyć. To powieść okraszona niesamowitymi ilustracjami, które zmuszają do zatrzymania, kontemplacji i myślenia. Zastanawiasz się nad sobą, nad swoim losem i tym, co on ci jeszcze da, czym cię zaskoczy. Ale nie chcesz poznać przyszłości, bo życie winno być przygodą, która trwa dzień po dniu.
Niesamowita powieść. Piękna, mądra, urokliwa.

Oto dziewczynka Sabina z kotem i chłopiec Adam ze starym Psem Rufusem. I wielkie morze, które ich dzieli, dlatego się nie znają, nic o sobie nie wiedzą, nie mają wręcz świadomości o swoim istnieniu. Stoją na dwóch odrębnych brzegach patrząc na jedno morze. Lecz owo morze nie tylko ich rozdziela. Rozdziela też dwie różne ziemie, dwa różne ludzkie charaktery, dwa światy tak...

Ta krótka książka to przejmująca opowieść o dwojgu dzieci, które mieszkają po dwóch stronach morza.

Kiedy po zachodzie słońca na niebie pojawiają się pierwsze gwiazdy Adam traci najlepszego przyjaciela – psa Rufusa. Chłopiec, który mieszka z babcią pogrąża się w żałobie i zupełnie traci chęć do życia.

W tym samym momencie po drugiej stronie morza wraz ze wschodem słońca Sonia wyrusza w długą wędrówkę za swoją kotką. Dziewczynka od początku wie, że Kicia prowadzi ją w konkretne miejsce. W czasie podróży dziecko niejednokrotnie jest głodne, doświadcza znieczulicy dorosłych i jest oszukiwane. Mimo to Sonia niestrudzenie podąża za coraz grubszą kotką zdając sobie sprawę, że zwierzątko będące jej przyjacielem zna cel męczącej i długiej wędrówki.

Sonia i Kicia docierają do chatki Adama i jego babci. Dziewczynka z pomocą kotki pomagają odzyskać chłopcu radość z życia i sprawiają, że ponownie zaczyna się uśmiechać.

Co sprawi, że Adam znowu zapragnie żyć pełnią życia? Jak Sonia wpłynie na los chłopca? Jaką rolę odegra w tym wszystkim Kicia?

Przepiękne ilustracje Emilii Dziubak dopełniają historię stworzoną przez Martina Widmarka sprawiając, że czytelnik jeszcze więcej dowiaduje się z książki.

Piękna i krótka książka kierowana głównie do dzieci może być czytana przez każdego. Historia Sonii Adama to opowieść o smutku, stracie i żałobie, ale także o sile prawdziwej przyjaźni i radości. Książka zdecydowanie warta przeczytania, niezależnie od wieku!

Ta krótka książka to przejmująca opowieść o dwojgu dzieci, które mieszkają po dwóch stronach morza.

Kiedy po zachodzie słońca na niebie pojawiają się pierwsze gwiazdy Adam traci najlepszego przyjaciela – psa Rufusa. Chłopiec, który mieszka z babcią pogrąża się w żałobie i zupełnie traci chęć do życia.

W tym samym momencie po drugiej stronie morza wraz ze wschodem słońca...

Pięknie wydana. Historia o stracie. Pomysł piękny ale nie do końca dla małych dzieci. Chyba brakowało mi większego omówienia emocji i tłumaczenia wydarzeń. Trochę czułam jakby cały sens tej historii był gdzieś tam pomiędzy, zamiast na pierwszym planie. No i podzielenie książki na dwie postacie też nie do końca mi tu pasowało. Mały czytelnik łatwo się gubi o kim w danej chwili mowa.

Pięknie wydana. Historia o stracie. Pomysł piękny ale nie do końca dla małych dzieci. Chyba brakowało mi większego omówienia emocji i tłumaczenia wydarzeń. Trochę czułam jakby cały sens tej historii był gdzieś tam pomiędzy, zamiast na pierwszym planie. No i podzielenie książki na dwie postacie też nie do końca mi tu pasowało. Mały czytelnik łatwo się gubi o kim w danej...

Przepiękna książka o stracie, zaufaniu do życia, relacjach, zrozumieniu, drodze i dobru, o tych, którzy są blisko, niekoniecznie fizycznie, ale mają miejsce w naszych sercach. O miłości, cieple i smutku. O ważnych wartościach w życiu każdego. Do tego cudowna szata graficzna sprawia, że chce się w tej książce zanurzać jeszcze i jeszcze. I mimo bólu wciąż ją czytać i przeżywać. Piękna.

Przepiękna książka o stracie, zaufaniu do życia, relacjach, zrozumieniu, drodze i dobru, o tych, którzy są blisko, niekoniecznie fizycznie, ale mają miejsce w naszych sercach. O miłości, cieple i smutku. O ważnych wartościach w życiu każdego. Do tego cudowna szata graficzna sprawia, że chce się w tej książce zanurzać jeszcze i jeszcze. I mimo bólu wciąż ją czytać i...

Ta książka była fajna.

Ta książka była fajna.

Wzruszająca historia dziewczynki i chłopca, o wielkiej przyjaźni, o tym jak się nie poddawać, jak odnaleźć nowego przyjaciela.

Wzruszająca historia dziewczynki i chłopca, o wielkiej przyjaźni, o tym jak się nie poddawać, jak odnaleźć nowego przyjaciela.

Piękna książka o docenianiu tego, co się ma, intuicji, zaufaniu do życia i relacjach.
Cudowne ilustracje Emilii Dziubak zasługują na maksymalną ocenę, nieco niżej tekst Martina Widmarka, stąd średnio ocena 9.

Piękna książka o docenianiu tego, co się ma, intuicji, zaufaniu do życia i relacjach.
Cudowne ilustracje Emilii Dziubak zasługują na maksymalną ocenę, nieco niżej tekst Martina Widmarka, stąd średnio ocena 9.

Zainteresowałam się książkami Martina Widmarka, ponieważ w "Urodzie Życia" przeczytałam wywiad z Emilią Dziubak, ilustratorką jego książek. Opowiadała o tym jak wpada na swoje pomysły tak, aby przedstawiały historię Widmarka, ale trochę wykraczały poza jej ramy.
Słyszałam gdzieś opinie, że jej ilustracje są niepokojące, a nawet przerażające, ale dla mnie są głębokie i piękne. Stają się wartością samą w sobie i jeśli czyta się dziecku historię można tak wiele przez te ilustracje dopowiedzieć.

"Długa wędrówka" opowiada o radzeniu sobie ze śmiercią i stratą ukochanego psa, ale także pocieszeniu, które może nadejść niespodziewanie.

Zainteresowałam się książkami Martina Widmarka, ponieważ w "Urodzie Życia" przeczytałam wywiad z Emilią Dziubak, ilustratorką jego książek. Opowiadała o tym jak wpada na swoje pomysły tak, aby przedstawiały historię Widmarka, ale trochę wykraczały poza jej ramy.
Słyszałam gdzieś opinie, że jej ilustracje są niepokojące, a nawet przerażające, ale dla mnie są głębokie i...