Radosław Wiśniewski nie należy do jakichś wydziwiaczy poetyckich na polskim poletku. Mnie osobiście lepiej się go słucha niż czyta. Czego możemy się spodziewać po tych wierszach? A takie dość typowe narzekanie na polskie i kapitalistyczne piekiełko i powszechny faszyzm. Dużo krytyki putinowskiej Rosji, czym trafiał autor jak żaden - szkoda tylko, że nawet pomimo wojny w Ukrainie dalej do wielu ludzi to nie dociera.

Niestety od tego crust-punkowego nadmiaru trochę się chyba wyciera cała moc krytyki. Słuchamy zdartego już do krwi gardła i coraz trudniej nam przyjmować jego dźwięki w poszumie codzienności. Literatura okazuje się tylko literaturą.

Radosław Wiśniewski nie należy do jakichś wydziwiaczy poetyckich na polskim poletku. Mnie osobiście lepiej się go słucha niż czyta. Czego możemy się spodziewać po tych wierszach? A takie dość typowe narzekanie na polskie i kapitalistyczne piekiełko i powszechny faszyzm. Dużo krytyki putinowskiej Rosji, czym trafiał autor jak żaden - szkoda tylko, że nawet pomimo wojny w...

Przemieszczamy się więc w punkty strategiczne. Podążamy w miejsca, ale i do czasów. Często zaglądamy do okresu II wojny światowej. Brniemy przez rozmaite zaspy, w głąb ludzkich sumień, potrzeb, pragnień czy lęków. Próbujemy zrozumieć, a czasem i uciekamy przed tym, co jawi się jako zagrożenie (choćby dla naszej wrażliwości). Są tu sprawy bardzo intymne, ale i uniwersalne (dotyczą pewnych typów, konkretnych zagadnień, zjawisk).
(...)

Pióro Wiśniewskiego potrafi być ironicznie ostre (np. w wierszu "Shangri-la", gdzie kontrast stanowi tytuł w odniesieniu do treści),pełne zjadliwego humoru („życie zaczyna się / po kapitulacji”) i autoironii (np. "Tybetańska łączniczka"). Tym, co mi się ogromnie podoba jest stawianie przez autora poprzeczki czytelnikowi. Wszak to nie są wiersze, które poczytamy przy kawie czy do poduszki. My musimy dać im sporo od siebie, żeby móc z nich czerpać. I za to bardzo dziękuję autorowi. Słowo potrafi pobudzać do działania, do rozmyślania i jednocześnie sprawiać tak wiele przyjemności!

Mam nadzieję, że Radek Wiśniewski jako poeta nigdy nie abdykuje. Że będzie nowe, że poezja się o niego będzie upominać. Bo mnie te wiersze są potrzebne. One wywołują emocje, one pokazują jak mało wiem i ile jeszcze powinnam się dowiedzieć. Jak mało czuję i że te uczucia (czasem i trudne) są ważne. Te wiersze dużo mówią o ludziach, o sprawach naprawdę istotnych, ale i o mnie. Angażują, mobilizują. Podpowiadają, by patrzeć tam, gdzie jest… człowiek! To zdecydowanie dużo więcej niż „celulozowa fikcja”.



Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/11/abdykacja-wiersze-zaangazowane-i-nie.html

Przemieszczamy się więc w punkty strategiczne. Podążamy w miejsca, ale i do czasów. Często zaglądamy do okresu II wojny światowej. Brniemy przez rozmaite zaspy, w głąb ludzkich sumień, potrzeb, pragnień czy lęków. Próbujemy zrozumieć, a czasem i uciekamy przed tym, co jawi się jako zagrożenie (choćby dla naszej wrażliwości). Są tu sprawy bardzo intymne, ale i uniwersalne...