Córka gniewu

I ostatni tom z cyklu Cienia Sułtana. Mowa tu o Córce Gniewu, która zarazem jest najcieńszą powieścią z całej trylogii. Posiada zaledwie 300 stron. Ważne, prócz tego, ile książka ma stron, by nie była zapychaczem, to znaczy żeby pisać byle co i naciągać na tyle, by mieć bardzo dużą ilość stron. Tyle, że ilość stron nie jest najważniejsza, bo najważniejsza jest historia powieści.

Więcej na:
https://www.xarn.pl/2020/08/rbook-25.html

I ostatni tom z cyklu Cienia Sułtana. Mowa tu o Córce Gniewu, która zarazem jest najcieńszą powieścią z całej trylogii. Posiada zaledwie 300 stron. Ważne, prócz tego, ile książka ma stron, by nie była zapychaczem, to znaczy żeby pisać byle co i naciągać na tyle, by mieć bardzo dużą ilość stron. Tyle, że ilość stron nie jest najważniejsza, bo najważniejsza jest historia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta część podobała mi się najmniej ze wszystkich ze względu na rozwinięcie wątków i ich zakończenie. Powieść wciąż pokazuje dwie historie: Sokollu, tureckiego wielkiego wezyra i Jeleny, chorwackiej księżniczki, która zostaje banką w haremie sułtana. To że te wątki stają się niemal osobnymi książkami jest dla mnie do zaakceptowania. Ich rozwinięcie już niestety nie.
W części poświęconej Sokollu jest dla mnie za mało intryg i polityki, która trzymała w napięciu przy pierwszej części. Do momentu śmierci sułtana Salima i krótko po niej wszystko działa sprawnie. Niestety zakończenie tego jest dla mnie zwyczajnym pójściem na skróty. Nie wiemy, jakich nowych wrogów miał Sokollu. Nie wiemy, w jaki sposób przeciwko niemu działali. Nagle jedynie poznajemy rezultat, który osiągnęli.
Tymczasem wątek Jeleny jest dla mnie po prostu niezrozumiały, bo nie potrafię zrozumieć jej motywów. Być może dlatego, że patrzę na nią przez pryzmat swoich oczekiwań. Chciałam, żeby przypominała swoją protektorkę, sułtankę, która potrafiła stać się pragmatyczna, wręcz zabójcza. Tymczasem Jelena, na początku bardzo pragmatyczna (postanawia wyjść za mąż, żeby jej dziecko nie było uważane za bękarta) później staje się jakąś zahukaną myszką. Pozwala sobą pomiatać i wmawia sobie, że nie ma wyjścia z tej sytuacji. Po samodzielnej ucieczce z haremu w części drugiej! Może bym to jakoś przełknęła gdyby jej proces myślowy został nam przybliżony.
Poraziło mnie trochę nieprawdopodobieństwo wątków. Dlaczego nikt nie ma wątpliwości że córka Jeleny jest pół-Turczynką gdy się rodzi, ale już 7 lat później spotykamy złotowłosą Słowiankę? To nie może mi dać spokoju.

Ta część podobała mi się najmniej ze wszystkich ze względu na rozwinięcie wątków i ich zakończenie. Powieść wciąż pokazuje dwie historie: Sokollu, tureckiego wielkiego wezyra i Jeleny, chorwackiej księżniczki, która zostaje banką w haremie sułtana. To że te wątki stają się niemal osobnymi książkami jest dla mnie do zaakceptowania. Ich rozwinięcie już niestety nie.
W części...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To już ostatnie spotkanie z Jeleną oraz wielkim wezyrem Sokollu. Nie będę zdradzać zakończenia, ale po cichu na takie liczyłam. Z jednej strony żałuję, że to już koniec ale wiele jeszcze bardzo dobrych książek przede mną a ta do takich właśnie się zalicza. Cała trylogia zasługuje na uwagę i warto po nią sięgnąć.
Osobiście polecam.

To już ostatnie spotkanie z Jeleną oraz wielkim wezyrem Sokollu. Nie będę zdradzać zakończenia, ale po cichu na takie liczyłam. Z jednej strony żałuję, że to już koniec ale wiele jeszcze bardzo dobrych książek przede mną a ta do takich właśnie się zalicza. Cała trylogia zasługuje na uwagę i warto po nią sięgnąć.
Osobiście polecam.

Pokaż mimo to

Bardzo dobrze poprowadzony finał tureckiej sagi. Nie zawiodłam się.

Bardzo dobrze poprowadzony finał tureckiej sagi. Nie zawiodłam się.

Pokaż mimo to

10/10 innej oceny nie mogę dać. Uważam, ze cała trylogie pani Marii Paszynskiej powinno oceniać się w całości po przeczytaniu wszystkich części. Powieść ta jest tak fascynująca, pełna przygód, tak barwna, ze z łatwością czytając, człowiek przenosi się w XVI w czasy panowania Osmanow.
Ja książkę czytałam wszędzie gdzie się da, bo nie mogłam się od niej oderwać.
Polecam wszystkim miłośnikom i tym którzy nie lubują się w książkach historycznych, po tej trylogii zaczną:)

10/10 innej oceny nie mogę dać. Uważam, ze cała trylogie pani Marii Paszynskiej powinno oceniać się w całości po przeczytaniu wszystkich części. Powieść ta jest tak fascynująca, pełna przygód, tak barwna, ze z łatwością czytając, człowiek przenosi się w XVI w czasy panowania Osmanow.
Ja książkę czytałam wszędzie gdzie się da, bo nie mogłam się od niej oderwać.
Polecam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Córka gniewu” to finałowy tom cyklu „Cień sułtana” Marii Paszyńskiej. Mamy tu kontynuację losów zarówno pięknej Jeleny jak i Mehmeda Sokollu Paszy.

Klęska wojsk tureckich w bitwie morskiej pod Lepanto to dopiero początek problemów Imperium Osmańskiego. Sułtan Selim II podupada bowiem na zdrowiu, a na dworze rozpoczyna się rywalizacja o to, kto zajmie tron. Tymczasem Jelenę po bitwie budzą krzyki marynarzy, cieszących się ze zwycięstwa. Księżniczce trudno jednak ukryć zmartwienie o swojego ukochanego, który przebywał na wrogim statku. Na dodatek musi poradzić sobie z nowym ciężarem, jaki zsyła na nią los. Chęć uwolnienia się spod wpływu ojca Vincenzo zmusi Jelenę do podjęcia kroków, które mogą zagrozić jej życiu.

W tej części Jeleny życie nadal nie oszczędza. Zostaje całkiem sama w obcym kraju. Szuka schronienia u obcych ludzi. Jednak żadna z jej decyzji nie przynosi jej chwili spokoju ani szczęścia. Jednak nawet w najgorszych chwilach na dnie duszy tli się malutka iskierka nadziei. I dziewczyna robi wszystko by przeżyć. Czasami chwyta się sposobów, które napawają ja odrazą. Nie da się nie czuć współczucia wobec tej dziewczyny, która poświęciła wszystko dla miłości. Do samego końca kibicowałam by odnalazła swoje szczęście.

Ten tom trzyma poziom poprzednich części. Chociaż momentami akcja staje się przewidywalna. Ale nadal skomplikowane intrygi wciągają na całego. Bardzo przyjemnie spędzony czas. Polecam.

„Córka gniewu” to finałowy tom cyklu „Cień sułtana” Marii Paszyńskiej. Mamy tu kontynuację losów zarówno pięknej Jeleny jak i Mehmeda Sokollu Paszy.

Klęska wojsk tureckich w bitwie morskiej pod Lepanto to dopiero początek problemów Imperium Osmańskiego. Sułtan Selim II podupada bowiem na zdrowiu, a na dworze rozpoczyna się rywalizacja o to, kto zajmie tron. ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

" Córka gniewu" to trzecia część porywającej trylogii o dziejach Imperium Osmańskiego. Akcja finalizującej części toczy się w latach 1571 - 1579 w okresie po decydującej o dominację jednej z największych wojen chrześcijańsko - islamskich. Bitwa morska pod Lepanto przesądziła o zdecydowanym zwycięstwie krajów europejskich tworzących tzw. Ligę Świętą i klęsce strony tureckiej. Powieść w bardzo przystępny sposób przybliża ten trudny okres dziejowy. Czytelnik odbywa podróż w przeszłość w sposób jakby był naocznym świadkiem historycznych wydarzeń. Wszystko dzieje się za sprawą perfekcyjnie wyrazistych bohaterów, poznanych w poprzednich dwóch częściach trylogii, których losy, dramaty i namiętności nadal są pełne zawirowań i nieoczekiwanych zwrotów akcji.
Wspaniała trylogia przybliżająca nie tylko wydarzenia historyczne XVI wieku ziem Imperium Osmańskiego, Cypru, Genui czy Italii w połączeniu z idealnie odmalowanymi realiami codziennego życia bohaterów. W tło delikatnie wplecione zostały zawiłe losy chorwackiej księżniczki Jeleny i jej ukochanego z rodu Osmanów. Nikt lepiej i ciekawiej nie opisałby tego wycinka historii od znanej pisarki i absolwentki orientalistyki Marii Paszyńskiej.

" Córka gniewu" to trzecia część porywającej trylogii o dziejach Imperium Osmańskiego. Akcja finalizującej części toczy się w latach 1571 - 1579 w okresie po decydującej o dominację jednej z największych wojen chrześcijańsko - islamskich. Bitwa morska pod Lepanto przesądziła o zdecydowanym zwycięstwie krajów europejskich tworzących tzw. Ligę Świętą i klęsce strony...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

WOW

WOW

Pokaż mimo to

„Córka gniewu” to jedna z tych opowieści, która pozwoli zagłębić się w dzieje tureckiej ziemi, wielkich wojowników i równie walecznych kobiet. To porywający kawał wielkiej historii, który przeniesie czytelnika do czasów, kiedy nic nie było pewne, a jedna bitwa mogła przeważyć o losach wielkich imperiów. Maria Paszyńska udowodniła, że z opowieści o zakazanej miłości można stworzyć epicką, wypełnioną po brzegi historią opowieść o walce o władzę, w której czytelnik nie znajdzie ani szczypty przesady, ani grama nadużyć, czy przejaskrawionej tandety. Imperium Osmańskie w kresu swojej potęgi rozrasta się przed naszymi oczami, a my przepadamy w nim bez reszty. I być może Trylogia Sułtańska kończy się, ale jej bohaterowie zostają wciąż wyryci na kartach prawdziwej historii.

„Córka gniewu” to jedna z tych opowieści, która pozwoli zagłębić się w dzieje tureckiej ziemi, wielkich wojowników i równie walecznych kobiet. To porywający kawał wielkiej historii, który przeniesie czytelnika do czasów, kiedy nic nie było pewne, a jedna bitwa mogła przeważyć o losach wielkich imperiów. Maria Paszyńska udowodniła, że z opowieści o zakazanej miłości można...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2018/11/maria-paszynska-corka-gniewu.html?m=1

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2018/11/maria-paszynska-corka-gniewu.html?m=1

Pokaż mimo to