Córka gniewu

10/10 innej oceny nie mogę dać. Uważam, ze cała trylogie pani Marii Paszynskiej powinno oceniać się w całości po przeczytaniu wszystkich części. Powieść ta jest tak fascynująca, pełna przygód, tak barwna, ze z łatwością czytając, człowiek przenosi się w XVI w czasy panowania Osmanow.
Ja książkę czytałam wszędzie gdzie się da, bo nie mogłam się od niej oderwać.
Polecam wszystkim miłośnikom i tym którzy nie lubują się w książkach historycznych, po tej trylogii zaczną:)

10/10 innej oceny nie mogę dać. Uważam, ze cała trylogie pani Marii Paszynskiej powinno oceniać się w całości po przeczytaniu wszystkich części. Powieść ta jest tak fascynująca, pełna przygód, tak barwna, ze z łatwością czytając, człowiek przenosi się w XVI w czasy panowania Osmanow.
Ja książkę czytałam wszędzie gdzie się da, bo nie mogłam się od niej oderwać.
Polecam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Córka gniewu” to finałowy tom cyklu „Cień sułtana” Marii Paszyńskiej. Mamy tu kontynuację losów zarówno pięknej Jeleny jak i Mehmeda Sokollu Paszy.

Klęska wojsk tureckich w bitwie morskiej pod Lepanto to dopiero początek problemów Imperium Osmańskiego. Sułtan Selim II podupada bowiem na zdrowiu, a na dworze rozpoczyna się rywalizacja o to, kto zajmie tron. Tymczasem Jelenę po bitwie budzą krzyki marynarzy, cieszących się ze zwycięstwa. Księżniczce trudno jednak ukryć zmartwienie o swojego ukochanego, który przebywał na wrogim statku. Na dodatek musi poradzić sobie z nowym ciężarem, jaki zsyła na nią los. Chęć uwolnienia się spod wpływu ojca Vincenzo zmusi Jelenę do podjęcia kroków, które mogą zagrozić jej życiu.

W tej części Jeleny życie nadal nie oszczędza. Zostaje całkiem sama w obcym kraju. Szuka schronienia u obcych ludzi. Jednak żadna z jej decyzji nie przynosi jej chwili spokoju ani szczęścia. Jednak nawet w najgorszych chwilach na dnie duszy tli się malutka iskierka nadziei. I dziewczyna robi wszystko by przeżyć. Czasami chwyta się sposobów, które napawają ja odrazą. Nie da się nie czuć współczucia wobec tej dziewczyny, która poświęciła wszystko dla miłości. Do samego końca kibicowałam by odnalazła swoje szczęście.

Ten tom trzyma poziom poprzednich części. Chociaż momentami akcja staje się przewidywalna. Ale nadal skomplikowane intrygi wciągają na całego. Bardzo przyjemnie spędzony czas. Polecam.

„Córka gniewu” to finałowy tom cyklu „Cień sułtana” Marii Paszyńskiej. Mamy tu kontynuację losów zarówno pięknej Jeleny jak i Mehmeda Sokollu Paszy.

Klęska wojsk tureckich w bitwie morskiej pod Lepanto to dopiero początek problemów Imperium Osmańskiego. Sułtan Selim II podupada bowiem na zdrowiu, a na dworze rozpoczyna się rywalizacja o to, kto zajmie tron. ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

" Córka gniewu" to trzecia część porywającej trylogii o dziejach Imperium Osmańskiego. Akcja finalizującej części toczy się w latach 1571 - 1579 w okresie po decydującej o dominację jednej z największych wojen chrześcijańsko - islamskich. Bitwa morska pod Lepanto przesądziła o zdecydowanym zwycięstwie krajów europejskich tworzących tzw. Ligę Świętą i klęsce strony tureckiej. Powieść w bardzo przystępny sposób przybliża ten trudny okres dziejowy. Czytelnik odbywa podróż w przeszłość w sposób jakby był naocznym świadkiem historycznych wydarzeń. Wszystko dzieje się za sprawą perfekcyjnie wyrazistych bohaterów, poznanych w poprzednich dwóch częściach trylogii, których losy, dramaty i namiętności nadal są pełne zawirowań i nieoczekiwanych zwrotów akcji.
Wspaniała trylogia przybliżająca nie tylko wydarzenia historyczne XVI wieku ziem Imperium Osmańskiego, Cypru, Genui czy Italii w połączeniu z idealnie odmalowanymi realiami codziennego życia bohaterów. W tło delikatnie wplecione zostały zawiłe losy chorwackiej księżniczki Jeleny i jej ukochanego z rodu Osmanów. Nikt lepiej i ciekawiej nie opisałby tego wycinka historii od znanej pisarki i absolwentki orientalistyki Marii Paszyńskiej.

" Córka gniewu" to trzecia część porywającej trylogii o dziejach Imperium Osmańskiego. Akcja finalizującej części toczy się w latach 1571 - 1579 w okresie po decydującej o dominację jednej z największych wojen chrześcijańsko - islamskich. Bitwa morska pod Lepanto przesądziła o zdecydowanym zwycięstwie krajów europejskich tworzących tzw. Ligę Świętą i klęsce strony...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

WOW

WOW

Pokaż mimo to

„Córka gniewu” to jedna z tych opowieści, która pozwoli zagłębić się w dzieje tureckiej ziemi, wielkich wojowników i równie walecznych kobiet. To porywający kawał wielkiej historii, który przeniesie czytelnika do czasów, kiedy nic nie było pewne, a jedna bitwa mogła przeważyć o losach wielkich imperiów. Maria Paszyńska udowodniła, że z opowieści o zakazanej miłości można stworzyć epicką, wypełnioną po brzegi historią opowieść o walce o władzę, w której czytelnik nie znajdzie ani szczypty przesady, ani grama nadużyć, czy przejaskrawionej tandety. Imperium Osmańskie w kresu swojej potęgi rozrasta się przed naszymi oczami, a my przepadamy w nim bez reszty. I być może Trylogia Sułtańska kończy się, ale jej bohaterowie zostają wciąż wyryci na kartach prawdziwej historii.

„Córka gniewu” to jedna z tych opowieści, która pozwoli zagłębić się w dzieje tureckiej ziemi, wielkich wojowników i równie walecznych kobiet. To porywający kawał wielkiej historii, który przeniesie czytelnika do czasów, kiedy nic nie było pewne, a jedna bitwa mogła przeważyć o losach wielkich imperiów. Maria Paszyńska udowodniła, że z opowieści o zakazanej miłości można...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2018/11/maria-paszynska-corka-gniewu.html?m=1

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2018/11/maria-paszynska-corka-gniewu.html?m=1

Pokaż mimo to

W końcu szczęśliwe zakończenie, za które muszę podziękować autorce. Choć bez łez nie mogło się obyć. W trakcie lektury nie wiedziałam,czy czytać dalej i dowiedzieć się co się stało,czy przerwać czytanie przez nadmiar emocji.

W końcu szczęśliwe zakończenie, za które muszę podziękować autorce. Choć bez łez nie mogło się obyć. W trakcie lektury nie wiedziałam,czy czytać dalej i dowiedzieć się co się stało,czy przerwać czytanie przez nadmiar emocji.

Pokaż mimo to

Losy jednej z największych bitew morskich zostały rozstrzygnięte za sprawą Jeleny. Chrześcijański świat pokrzepiony zwycięstwem nabiera ducha. Tymczasem w Imperium dzieje się źle. Selim II nie tylko ponosi klęskę militarną, ale i duchową. Coś łamie się w sułtanie, który z pełnego przywar człowieka prowadzącego hulaszczy tryb życia zmienia się w ascetę. Nagła metamorfoza jest prawdziwie niepokojąca. Synowie władcy muszą być gotowi, by zareagować w odpowiednim momencie, w końcu przyjdzie im walczyć o władzę. Mehmed Pasza Sokollu mimo podeszłego wieku nie ustaje w wysiłkach, mających na celu utrzymanie Imperium Osmańskiego w jak najlepszym stanie. Zadanie zdaje się być karkołomne, ale mężczyzna twardo wypełnia swoje obowiązki i obietnicę złożoną przyjacielowi. Jelena po wygranej bitwie wcale nie staje się wolna. Ojciec Vincenzo ma swój plan i doskonale wie, że dziewczyna może mu się jeszcze nieraz przydać. Kobieta cierpi. Nie może otwarcie zapytać o ukochanego, gdyż to ściągnęłoby na niego niemałe kłopoty, wszak duchowny nie cofnie się przed niczym, by w pełni ją kontrolować. Powrót do brata również nie wydaje się dobrym pomysłem. Bohaterka ma coraz mniej czasu, by uciec spod uważnych oczu szpiegów kapłana i uratować siebie i swoich bliskich.

"Córka gniewu" jest przemyślanym i urzekającym językiem zakończeniem trylogii. Nie brak w niej perełek, które warto zapamiętać. Mądrości, mówiących o ludziach sprawujących rolę przewodników, pojawiających się w życiu, by po odegraniu swojej roli odejść, błahostkach - ulotnych chwilach, z których budujemy ten prawdziwy świat, tak inny od rzeczywistości dworskiej. To historia o wykorzystywaniu szans, budowaniu siły, braniu odpowiedzialności za swoje czyny, ale również powieść o godzeniu się ze sprawami, na które nie mieliśmy wpływu. Historia Jeleny i Sokollu idealnie podkreśla to, że z każdej nawet najcięższej sytuacji można wyprowadzić dobro. Często jest ono okupione wysoką ceną, ale prawdziwą wolnością, której nikt nam nigdy nie odbierze jest bycie sobą, rozwijanie swojego człowieczeństwa, mądrości, ducha, by czynić dobrze. Możemy nie mieć wolności wyboru, ale to jak przeżywamy sytuacje, co rodzi się w sercu, jest tylko nasze. Finał sułtańskiej trylogii zaskakuje swoim wydźwiękiem. Tym jesiennym, głębokim przekonaniem, że wszystko zdąża ustalonym torem. Nieco melancholijnym, nieco smutnym, ale wypełnionym pogodzeniem się z sytuacją, tym wewnętrznym przekonaniem, że tak ma być. Jakby czytelnik czekał na z góry ustalony scenariusz. I nie chodzi tu o przewidywalność, ale świadomość tego, że wybory prowadzą do konkretnych rozwiązań. To słodko-gorzkie pożegnanie ze światem, który mocno podkreśla, kim tak naprawdę jest człowiek, do czego jest zdolny, jaka jest definicja wolności. Bo wszyscy jesteśmy liśćmi tańczącymi na wietrze, ale od nas zależy, czy w tych jesiennych pląsach pokażemy całą naszą krasę i spokojnie opadniemy na karty historii, czy bezwolnie poddamy się podmuchom, zrywami próbując coś uzyskać.

Pełna wersja recenzji: https://spacerwsrodslow.blogspot.com/2018/10/maria-paszynska-corka-gniewu.html

Losy jednej z największych bitew morskich zostały rozstrzygnięte za sprawą Jeleny. Chrześcijański świat pokrzepiony zwycięstwem nabiera ducha. Tymczasem w Imperium dzieje się źle. Selim II nie tylko ponosi klęskę militarną, ale i duchową. Coś łamie się w sułtanie, który z pełnego przywar człowieka prowadzącego hulaszczy tryb życia zmienia się w ascetę. Nagła metamorfoza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Skończyłam czytać sułtańską trylogię Marii Paszyńskiej i jestem wdzięczna Wydawnictwu Czwarta Strona za jej wydanie, a sobie, że chciałam ją przeczytać (znów intuicja mnie nie zawiodła). Cykl, którego akcja rozgrywa się w okresie świetności imperium osmańskiego, zachwyca fascynującą fabułą, pięknym, bogatym językiem, opisami, które powodują, że się słyszy i widzi, czuje zapachy i smaki. Moja koleżanka po piórze ma dar snucia intrygującej opowieści i budzi szacunek swoją niezwykłą wiedzą, a sama historia, chociaż z dawnych lat, jest uniwersalna: wszak miłość, nienawiść, zazdrość, chciwość, pragnienie władzy i zbrodnia towarzyszą ludziom od zarania dziejów i tak zostanie po wsze czasy. Niech Was nie zniechęca czas i miejsce akcji; szkoda uprzedzać się z góry i zamykać na inny gatunek tylko z tego powodu. Trylogia sułtańska Marii Paszyńskiej to prawdziwa uczta literacka dla wielu - i dla miłośników obyczajów, którzy lubią kibicować zakazanej miłości, i dla wielbicieli zbrodni, która w imperium osmańskim była codziennością, a sposoby jej popełniania, wymyślne.

Skończyłam czytać sułtańską trylogię Marii Paszyńskiej i jestem wdzięczna Wydawnictwu Czwarta Strona za jej wydanie, a sobie, że chciałam ją przeczytać (znów intuicja mnie nie zawiodła). Cykl, którego akcja rozgrywa się w okresie świetności imperium osmańskiego, zachwyca fascynującą fabułą, pięknym, bogatym językiem, opisami, które powodują, że się słyszy i widzi, czuje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to