Trzecią część trylogi przeczytalam w ciagu jednej leniwej niedzieli.To juz koniec tej opowiesci ,ale nie czuję niedosytu ,to znaczy wszystko zostało opowiedziane.Jeszcze raz ,pani Maria Paszyńska stworzyła cudowną opowieść ,za ktorą z głębi serca dziękuję.

Trzecią część trylogi przeczytalam w ciagu jednej leniwej niedzieli.To juz koniec tej opowiesci ,ale nie czuję niedosytu ,to znaczy wszystko zostało opowiedziane.Jeszcze raz ,pani Maria Paszyńska stworzyła cudowną opowieść ,za ktorą z głębi serca dziękuję.

Muszę to napisać - w trakcie czytania kilkukrotnie wyszukiwałam w internecie informacji o bohaterach książki - nie dość, że większość z nich istaniała naprawdę, to na dodatek autorka opisała ich losy prawie 1:1.

Książki Paszyńskiej rzeczywiście przypominają mi prozę Falconesa. Obsadza bohaterów z krwi i kości w historycznym, misternie utkanym tle, a mimo to nadal ma się do czynienia z ludźmi prawdziwymi i nie do końca idealnymi. Każdy bohater ma jakąś mniejszą lub większą skazę i to lubię.
"Córka gniewu" to ostatni tom z trylogii Osmańskiej. Wartka akcja, ciekawi bohaterowie, do tego historia Imperium Osmańskiego, którą szczerze mówiąc trochę przespałam w szkole.
Akcja porywa, choć robi się już trochę przewidywalna - autorka ma tendencję do happy endów, choć potrafi po drodze uśmiercić bohaterów z pierwszego szeregu. Do tego nauczona przykładem cyklu "Owoc granatu" gdzieś podświadomie czekałam na ponowne spotkanie tytułowej córki gniewu z ukochanym i dzieckiem.
Jelena nadal trochę mnie irytowała swoim postępowaniem, choć rzeczywiście usprawiedliwia ją fakt, że była samotna i zawieszona pomiędzy dwoma światami, w których nie było dla niej miejsca i nadziei.

Niezmiennie natomiast pałam jakąś sympatią do Sokoła - ta postać bardzo się autorce udała.

Co jeszcze warto wspomnieć to to, że język autorki jest bogaty, subtelny, plastyczny, zdania składa zgrabnie i naprawdę czyta się z przyjemnością.

Polecam naprawdę każdemu!

Muszę to napisać - w trakcie czytania kilkukrotnie wyszukiwałam w internecie informacji o bohaterach książki - nie dość, że większość z nich istaniała naprawdę, to na dodatek autorka opisała ich losy prawie 1:1.

Książki Paszyńskiej rzeczywiście przypominają mi prozę Falconesa. Obsadza bohaterów z krwi i kości w historycznym, misternie utkanym tle, a mimo to nadal ma się do...

Trzeci tom serii „Cień sułtana” czyli „Córka gniewu” to kolejna wspaniała powieść historyczna spod pióra Marii Paszyńskiej, domykająca ten cykl.

Poprzedni tom skończył się na kluczowym momencie bitwy pod Lepanto. A więc w tym tomie zaczynamy przygodę od rozstrzygnięcia bitwy, gdzie główna bohaterka Jelena mała ważną misję do spełnienia. Jeśli w poprzednich tomach życie rzucało jej kłody pod nogi, to ten tom to prawdziwa tortura dla Jeleny. Przechodzi naprawdę trudną drogę, pełną rozpaczy, desperacji i upokorzenia, prawie tracąc nadzieję, że jej życie będzie miało jeszcze sen i że kiedykolwiek odnajdzie ukochanego.

Pod drugiej stronie, w Imperium Osmańskim swoje zmagania prowadzi Mehmed Sokollu, próbując utrzymać świetność państwa, podczas gdy sułtan Selim II myślał jedynie o zabawach i przyjemnościach. Również sułtanka Nurbanu planuje w swoim sercu pewien podstęp by wreszcie odegrać się za upokorzenie, którego doznała od sułtana Selima. Hodowana latami uraza zbiera swoje żniwo, a Imperium czekają wielkie zmiany.

Cała ta seria jest niesamowicie intrygująca i tworzy dopełniającą się całość. Bogactwo postaci, miejsc i zdarzeń, dopracowanych w każdym aspekcie, sprawia, że nie można się oderwać o lektury tej książki, styl i język pozwalają zagłębiać się w kolejne strony historii z czystą przyjemnością. Dbałość o szczegóły oraz odpowiednie tło historyczne jak i nazewnictwo budują niepowtarzalny klimat XVI-wiecznego Imperium Osmańskiego oraz Europy.

Z całego serca polecam całą serię, a ten tom to prawdziwa uczta czytelnicza.

Trzeci tom serii „Cień sułtana” czyli „Córka gniewu” to kolejna wspaniała powieść historyczna spod pióra Marii Paszyńskiej, domykająca ten cykl.

Poprzedni tom skończył się na kluczowym momencie bitwy pod Lepanto. A więc w tym tomie zaczynamy przygodę od rozstrzygnięcia bitwy, gdzie główna bohaterka Jelena mała ważną misję do spełnienia. Jeśli w poprzednich tomach życie...

Niesamowite przygody i happy end do przewidzenia. Fajna lektura na jesienne wieczory

Niesamowite przygody i happy end do przewidzenia. Fajna lektura na jesienne wieczory

Klęska pod Lepanto mocno wstrząsa Imperium Osmańskim. Sułtan Selim II podupada mocno na zdrowiu i odwraca się od swojej rodziny oraz dworzan. Mehmet Sokollu i Nurbanu nadal próbują uspokoić sytuację w państwie. Jednakże wokół władcy cały czas zawiązują się spiski, których celem jest pozbawienie go tronu. Również i sama Nurbanu chce zemścić się na swoim małżonku.

Po bitwie Jelena zostaje przygarnięta przez ojca Vincenzo, który próbuje sprawować nad nią ścisłą kontrolę. Dziewczyna cały czas szuka Özgüna, licząc na to, że przeżył on walkę. Niebawem dowiaduje się, że jest w ciąży. Chcąc uwolnić się od śledzącego ją przez cały czas duchownego podejmuje decyzję, która mocno zaważy na losie jej oraz najbliższych jej osób.

"Córka gniewu" jest to trzeci i zarazem ostatni tom rozgrywającej się w XVI-wiecznym Imperium Osmańskim serii autorstwa Marii Paszyńskiej. Podobnie jak w poprzednich częściach także i w tej książce autorka wiernie i w najdrobniejszych szczegółach odtworzyła tło historyczne. Tym razem ukazała ona ostatnie lata panowania Selima II oraz początek rządów jego syna Murada III. Był to okres stopniowego upadku potęgi Imperium Osmańskiego, którym targały bunty i niepokoje społeczne, zaś władza sułtańska uległa osłabieniu. Dwór staje się areną knowań oraz krwawych zmagań, których celem jest walka o wpływy.

"Córka gniewu" jest bardzo udanym zwieńczeniem "Serii Sułtańskiej". Stwierdziłbym nawet, że jest to jej najlepszy tom. Książka ta zachwyciła mnie swoim klimatem i stylem, w jakim została napisana. Mnóstwo w niej emocji, uniesień i namiętności, a także opisów walki o władzę. Jest to świetna powieść, którą przeczytałem jednym tchem. .

Klęska pod Lepanto mocno wstrząsa Imperium Osmańskim. Sułtan Selim II podupada mocno na zdrowiu i odwraca się od swojej rodziny oraz dworzan. Mehmet Sokollu i Nurbanu nadal próbują uspokoić sytuację w państwie. Jednakże wokół władcy cały czas zawiązują się spiski, których celem jest pozbawienie go tronu. Również i sama Nurbanu chce zemścić się na swoim małżonku.

Po bitwie...

Kolejna wspaniała książka młodej i utalentowanej autorki <3

Kolejna wspaniała książka młodej i utalentowanej autorki <3

Cudowny finał sułtańskiej serii😀

Cudowny finał sułtańskiej serii😀

WICHRY DZIEJÓW


„Nie miała dość odwagi, by to wszystko skończyć, choć nie miała nic przeciwko temu, nie obudzić się kolejnego dnia. Jej życie pozbawiane było jakiejkolwiek perspektywy zmiany, Żyła bez przeszłości, a i przyszłość nie miała dla jej teraźniejszości żadnego znaczenia, nie niosła nadziei na lepsze jutro”.

Wielu z Was zapewne czytało Trylogię Sułtańską, ponieważ ten cykl był już wydany kilka lat temu, a teraz doczekał się nowej pięknej szaty graficznej i wznowienia dzięki Wydawnictwu Książnica. Na tym tomie kończą się niecodzienne losy dwójki bohaterów, wielkiego wezyra Sokollu i chorwackiej księżniczki Jeleny, z którymi z wielkim żalem musiałam się pożegnać.

Opis wydawcy głosi, że tam, gdzie kończy się „Wspaniałe stulecie”, zaczynają się powieści Paszyńskiej! Nie oglądałam podobnie, jak część z Was „Wspaniałego stulecia, które tak zachwycało widzów, ale za to cieszę się, że przeczytałam trylogię „W cieniu Sułtana”, bo jestem nią oczarowana. Zapewne jest to między innymi zasługa autorki, która, potrafi, jak mało, kto łączyć fikcję literacką z prawdą historyczną.

Maria Paszyńska z niezwykłą łatwością przechodzi z tomu drugiego do widowiskowego finału. Trzecia część zaczyna się dokładnie w tym samym momencie, gdy kończy się „Krwawe morze”. Pod Lepanto w bitwie morskiej wojska tureckie poniosły sromotną klęskę, która była początkiem problemów Imperium Osmańskiego. Zdruzgotany przegraną Sułtan Selim II podupada na zdrowiu, a wszelkie starania Wezyra Sokollu, by nie dopuścić do rozpadu Imperium, spełzają na niczym, bo władca, który wcześniej nie stronił od uciech fizycznych, zamknął się w sobie i pogrążył w marazmie.

„Cierpienie sprawiło, że Selim z pogrążonego w zadumie i modlitwie zmieniał się powoli w zgorzkniałego starca, niemal bez przerwy trawionego gorączką”.

Natomiast Nurbaru nie zapomniała o nocy, gdy sułtan ją upokorzył i knuje okrutną zemstę, która w końcowym efekcie obróci się przeciwko niej.

„Historia zatoczyła koło. Oto po ośmiu latach rządów pijaka i rozpustnika, który pod koniec życia zmienił się w płaczliwego fanatyka religijnego, na tronie miał zasiąść kolejny sułtan”.

Po śmierci Selima, zanim rozpocznie się rywalizacja o to, kto zajmie tron, zdeterminowana Nurbaru pomaga na nim osadzić swojego ukochanego, pierworodnego syna Murada, człowieka okrutnego, pełnego pychy i zadufanego w sobie. Murad marzy o takiej władzy, jaką miał Sulejman Wspaniały i jeszcze zanim zostanie władcą Imperium, knuje, jak pozbyć się wezyra Sokollu z dworu. Cena, jaką przyjdzie ponieść Nurbaru, za osadzenie okrutnego Murada na tronie, będzie bardzo wysoka i stanie się zarazem początkiem końca oddanego Imperium Sokollu. Drogi kochanków nigdy się już nie przetną, bo to, co stało się podczas rozgrywek o władzę, rozdzieli ich już na zawsze. Panowanie Murada to pierwszy okres upadku potęgi i znaczenia Imperium Osmańskiego, które za rządów Selima II zdołało utrzymać swą pozycję jedynie dzięki wielkiemu wezyrowi Mehmedowi Sokollu. Po śmierci Selima II wpływy Sokollu na dworze znacznie zmalały, a niebagatelny wpływ na poczynania polityczne sułtana miał harem. Murad liczył się ze zdaniem jednej ze żon Safiye, oraz matki Nurbanu.

Jelena, cudem uchodzi z życiem z bitewnej zawieruchy, ale lęka się o swojego ukochanego, który podczas bitwy przebywał na wrogim statku, a dodatkowo los zsyła jej kolejny ciężar. Chcąc uwolnić się spod wpływu Ojca Vincenzo, podejmuje decyzje, które na wiele lat skażą ją na los nie do pozazdroszczenia.

Celowo o wątku Jeleny piszę niewiele, gdyż w tej części wydał mi się on mniej istotny i mniej wiarygodny. Jelena, twarda i zdecydowana dziewczyna, która gdy zaistniała potrzeba, potrafiła walczyć, jak lwica, samodzielnie uciec z haremu, teraz zmienia się w uległą dającą sobą poniewierać kobietę. Niby w jakimś sensie tłumaczą ją pobudki, jakimi się kieruje, jednak trudno mi było pogodzić się z jej bierną postawą szczególnie w pierwszej części powieści. Zabrakło mi tej charakternej i walecznej dziewczyny, jaką poznałam wcześniej, nie mogłam uwierzyć, że zmieniła się w osobę, która pozwoliła sobą bezkarnie pomiatać i tak źle się traktować. I jest jeszcze jeden fakt, którego nie potrafiłam zrozumieć. Jelena z wielkim bólem serca oddaje ukochanemu, swoje dziecko, z powodu odziedziczonej po ojcu urody, która zdradza jego pochodzenie, a potem po latach okazuje się, że to samo dziecko jest podobne do matki i odziedziczyło po niej słowiański typ urody.

To tylko takie moje małe zastrzeżenia, bo całościowo historia jest wspaniała, wciągająca, niesamowita. Maria Paszyńska pokazała, że w łączeniu fikcji literackiej i faktów historycznych nie ma sobie równych. Stworzyła fascynującą powieść, o walce o władzę, w której każdy będzie musiał zapłacić swoją cenę. Opowieść o skomplikowanych relacjach ludzkich, politycznych knowaniach i rywalizacji pomiędzy światem muzułmańskim, chrześcijańskim i żydowskim, gdzie nieodłącznym elementem są spiski i ciągłe wojny, a cena, jaką władcy płacili, za możliwość sprawowania władzy była ogromna. We śnie i na jawie widywali tych, których życie poświęcili w imię tak zwanego dobra państwa. Widmo wszystkich pomordowanych, by mogli zasiąść na tronie, kładło się głębokim cieniem na ich życiu, bo sprawiedliwość dziejowa jest taka sama dla wszystkich. Pan całego świata zginie podobnie, jak żebrak i tak samo nie będzie mógł nic ze świata doczesnego zabrać ze sobą.

Chociaż lektura tego niesamowitego cyklu jest już za mną, to wciąż jestem pod wielkim wrażeniem napisanej z wielkim rozmachem, niezwykle plastycznej, porywającej i pięknej opowieści o Imperium Osmańskim, znanym mi jedynie z historii. W „Cieniu sułtana” to fascynująca trylogia, barwna, intrygująca, porywająca i egzotyczna zarazem. To także opowieść o ludzkich losach, ich dramatach, jakie przyszło im przeżywać. O ludziach wplątanych w intrygi i rywalizację o władzę, często zmuszanych do wyborów pomiędzy swoimi uczuciami a powinnością, co sprawiało, że nigdy nie byli szczęśliwi.

Trylogia sułtańska, to prawdziwa uczta literacka, na najwyższym poziomie.


"Czasem ktoś pojawia się w naszym życiu na krótką chwilę, jak samotny wędrowiec, który na szlaku przyłącza się do większej grupy podróżujących, by po chwili się od nich odłączyć, skręcić w swoją stronę. Niekiedy jednak to właśnie ten ktoś okazuje się jednym z ważniejszych elementów układanki, która nazywamy życiem, zapada nam głęboko w serce i pozostaje w pamięci na zawsze”.





Współpraca barterowa Materiał reklamowy Wydawnictwo Książnica.

Wpis powstał we współpracy z wydawcą, co oznacza, że została kupiona usługa, a nie moje poglądy.

WICHRY DZIEJÓW


„Nie miała dość odwagi, by to wszystko skończyć, choć nie miała nic przeciwko temu, nie obudzić się kolejnego dnia. Jej życie pozbawiane było jakiejkolwiek perspektywy zmiany, Żyła bez przeszłości, a i przyszłość nie miała dla jej teraźniejszości żadnego znaczenia, nie niosła nadziei na lepsze jutro”.

Wielu z Was zapewne czytało Trylogię Sułtańską,...

„Tylko działanie może pokonać strach.”

Trzeci tom cyklu: „Cień sułtana”, przepiękne wydanie, wznowienie serii i idealne zwieńczenie całości. Płynnie przechodzimy z tomu drugiego w trzeci, lata: 1571 – 1579. Nad Imperium Osmańskim zawisły czarne chmury. Klęska w bitwie pod Lepanto to początek niepowodzeń i problemów Imperium. Wszystko wskazuje na to, że sułtan Selim II kończy życie, na dworze rozpoczyna się zawzięta rywalizacja – stawką jest tron. Czas po wygranej bitwie, marynarze cieszą się ze zwycięstwa. Jelena martwi się o ukochanego, który znajduje się na wrogim statku. Okrutny los kolejny raz doświadcza księżniczkę, ojciec Vincenzo próbuje ją wykorzystać do własnych celów, robi wszystko by mieć nad księżniczką pełną kontrolę. Jej decyzje, podjęte kroki mogą kosztować ją życie. Mehmed Pasza Sokollu, starzeje się, jednak nie odpuszcza, robi wszystko by Imperium Osmańskie jak najmniej ucierpiało.

Wielowątkowa, porywająca opowieść, fabuła ciekawie poprowadzona, dopracowana w każdym szczególe. Pani Maria pisze z pasją, energią, czuć ogromną wiedzę historyczną. To było niesamowite i mocne! Niepodważalnym atutem powieści są bohaterowie. Skomplikowane, rewelacyjnie wykreowane osobowości, wzbudzają w czytelniku wiele sprzecznych emocji, razem z nimi przemierzamy ich życiowe ścieżki. A dzieje się, oj dzieje!

Klimatyczna, intrygująca, nietuzinkowa opowieść, Autorka wiernie oddaje ducha i realia tamtych, dawno minionych czasów. Wielka polityka ówczesnego świata, intrygi, spiski, zamachy, nieustająca walka o władzę, o przywództwo.
Krwawe, bardzo realne bitwy. Waleczni wojownicy i odważne kobiety. Bogactwo, przepych siedziby sułtana, zupełnie inna kultura, zwyczaje, codzienność. Bezwzględne posłuszeństwo i poddaństwo. Na tle tego wszystkiego rozgrywają się prawdziwe ludzkie dramaty, wielkie namiętności, dylematy moralne, zwykłe codzienne życie. Prawdziwa miłość, która przetrwa i pokona każdą trudność. Piękno i okrucieństwo ówczesnego świata. Chrześcijaństwo, a muzułmanizm – niezmiennie się ścierają.

Genialna, bardzo klimatyczna, pełna pasji i namiętności opowieść. Rewelacyjne zwieńczenie całości, w której prawda historyczna idealnie współgra z obyczajowością. Była to piękna przygoda, której całkowicie dałam się porwać. Serdecznie polecam całą serię.

https://tatiaszaaleksiej.pl/corka-gniewu/

„Tylko działanie może pokonać strach.”

Trzeci tom cyklu: „Cień sułtana”, przepiękne wydanie, wznowienie serii i idealne zwieńczenie całości. Płynnie przechodzimy z tomu drugiego w trzeci, lata: 1571 – 1579. Nad Imperium Osmańskim zawisły czarne chmury. Klęska w bitwie pod Lepanto to początek niepowodzeń i problemów Imperium. Wszystko wskazuje na to, że sułtan Selim II...

Czas na finał serii sułtańskiej Marii Paszyńskiej! W „Córce gniewu” wydanej nakładem wydawnictwa Książnica po raz kolejny zabiera czytelników do dzikich ostępów Imperium Osmańskiego, w którym w imię władzy, miłości i zemsty bohaterowie nie cofną się przed niczym.

Nurbanu postanawia ukarać Sulima za to, co zrobił jej w przeszłości. Ma jej w tym pomóc ukochany Sokollu, na którego miłość i oddanie zawsze może liczyć. Jelena kocha Özguna, syna Lala Mustafy, który dostał się do niewoli. Gdy spodziewa się dziecka, pozwala spotkanemu samotnikowi Carlowi wierzyć, że los zesłał ją specjalnie dla niego. Dziecko ma być jego, póki Jelena nie odnajdzie ukochanego. Kiedy jednak prawda wychodzi na jaw, zaczynają się dziać straszne rzeczy. Murad zostaje nowym sułtanem.

Książkę czyta się bardzo szybko, chęć poznania, jak skończą się poszczególne wątki nie pozwala się oderwać od lektury. Spotkamy tu wszystkich głównych bohaterów znanych z pierwszych dwóch tomów: Nurbanu, Sokollu, sułtana Selima, Jelenę. Ich losy potoczyły się różnie, wiele lat wojny doprowadziło do zmian u władzy, jednak rozpalone do czerwoności serca nie przestały płonąć i domagały się sprawiedliwości.

Czy sięgniecie po tę serię?

Maria Paszyńska „Córka gniewu”, wyd. Książnica
Liczba stron: 304

Czas na finał serii sułtańskiej Marii Paszyńskiej! W „Córce gniewu” wydanej nakładem wydawnictwa Książnica po raz kolejny zabiera czytelników do dzikich ostępów Imperium Osmańskiego, w którym w imię władzy, miłości i zemsty bohaterowie nie cofną się przed niczym.

Nurbanu postanawia ukarać Sulima za to, co zrobił jej w przeszłości. Ma jej w tym pomóc ukochany Sokollu, na...