Zbiór krótkich i optymistycznych opowiadań, książka dobra na poprawę nastroju. Czyta się szybko i przyjemnie. Polecam.

Zbiór krótkich i optymistycznych opowiadań, książka dobra na poprawę nastroju. Czyta się szybko i przyjemnie. Polecam.

"Pocieszki" Katarzyna Grochola
"Za pieniądze można mieć budynek, ale nie dom.
Za pieniądze można mieć zegarek, ale nie czas.
Za pieniądze mozna mieć seks, ale nie miłość.
Za pieniądze można mieć lekarstwa, ale nie zdrowie.
Za pieniądze można mieć stanowisko, ale nie poważanie.
Za pieniądze można mieć pościel, ale nie sen...
Za pieniądze można mieć, ale nie być..."
"Uczmy się od dzieci-one wiedzą, ze świat jest fascynujący. Że można marzyć. Że może się wszystko zdarzyć. Że należy oczekiwać dobrego. Owszem,czasem temu dobremu trzeba pomóc-ale jakże łatwo wpaść w pułapkę:nie mogę, nie potrafię, nie sprawdzę, nie chcę się rozczarować, wolę nie mieć oczekiwań, bo potem cierpię, i tak dalej, i tak dalej."

"Pocieszki" Katarzyna Grochola
"Za pieniądze można mieć budynek, ale nie dom.
Za pieniądze można mieć zegarek, ale nie czas.
Za pieniądze mozna mieć seks, ale nie miłość.
Za pieniądze można mieć lekarstwa, ale nie zdrowie.
Za pieniądze można mieć stanowisko, ale nie poważanie.
Za pieniądze można mieć pościel, ale nie sen...
Za pieniądze można mieć, ale nie być..."
"Uczmy...

Był czas, gdy uwielbiałam twórczość autorki. Kupowałam jej książki na bieżąco, ciesząc się wspaniałymi historiami. Być może niektóre były banalne, ale takich miłych, pocieszających fabuł wśród trudów codziennego życia nigdy za wiele. Niektóre historie były mocno poruszające, smutne, ale zwracające uwagę na pewne problemy. Wymagały zadumy.

W pewnym momencie książki autorki prawie wyskakiwały z lodówki. A potem przyszedł spokój. Po lekkich, radosnych pozycjach, pojawiały się takie mniej podnoszące na duchu. Ale czytałam. Przez jedną nie przebrnęłam - to chyba nie był jej czas. Dwie jeszcze czekają na przeczytanie. Wiele stoi do dzisiaj na mojej półce i przywodzi miłe wspomnienia.

Kiedy więc zakupiłam w akcji charytatywnej książkę zapakowaną w szary papier, w ciemno, mając tylko trzy słowa ją opisujące, nie wiedziałam czego się spodziewać. Książka ma minimalistyczną okładkę, ale w ciepłych kolorach. Wiadomo - zielony to kolor nadziei. Tytuł sugeruje, że możemy się spodziewać historii mających na celu pocieszenie. Trochę się obawiałam tej lektury, tego jak owo podnoszenie na duchu zostanie przez autorkę zrealizowane. Jak się okazało, moja niepewność była niepotrzebna.

"Pocieszki" to zbiór króciutkich historyjek, dykteryjek, opowiastek, anegdotek. Różnie można je nazwać. Są to wspomnienia autorki lub ludzi z jej otoczenia, fragmenty ich życia, zasłyszane historie, zauważone zachowania ludzi wokół. Trafne spostrzeżenia, niektóre mocno zabawne, inne skłaniające do chwili zamyślenia. Wiele zwykłych prawd życiowych, niby banalnych słów, które jednak warto sobie powtarzać. Że dobro powraca, że nie należy oceniać ludzi po ich zewnętrzu, że strach czasami ma wielkie oczy, że coś, co dla nas jest ważne, dla innych jest błahostką.

Książkę połknęłam na raz. Przyjemnie było wrócić do stylu autorki - lekkiego przekazu codzienności. Nie potrzebowałam pocieszenia, ale opowiastki przeczytałam z chęcią, oceniając ich walory. To była bardzo przyjemna lektura.

Był czas, gdy uwielbiałam twórczość autorki. Kupowałam jej książki na bieżąco, ciesząc się wspaniałymi historiami. Być może niektóre były banalne, ale takich miłych, pocieszających fabuł wśród trudów codziennego życia nigdy za wiele. Niektóre historie były mocno poruszające, smutne, ale zwracające uwagę na pewne problemy. Wymagały zadumy.

W pewnym momencie książki autorki...

Jak to felietony, opowiastki, kilka spowodowało paroksyzmy śmiechu, część do podumania, część to tytułowe pocieszki. Wszystkie tchną optymizmem mimo wszystko.

Jak to felietony, opowiastki, kilka spowodowało paroksyzmy śmiechu, część do podumania, część to tytułowe pocieszki. Wszystkie tchną optymizmem mimo wszystko.

OGROMNE rozczarowanie.
Nie jestem pocieszona, nie zaśmiałam ani nie wzruszyłam się ani razu.
Jestem mistrzynią dygresji, ale moje przynajmniej trzymają się przysłowiowej kupy. Te tutaj - nie.
Wiele stereotypów i zdań, które są po prostu krzywdzące. A żarty z zabijania królików???
Ja bardzo NIE polecam.

OGROMNE rozczarowanie.
Nie jestem pocieszona, nie zaśmiałam ani nie wzruszyłam się ani razu.
Jestem mistrzynią dygresji, ale moje przynajmniej trzymają się przysłowiowej kupy. Te tutaj - nie.
Wiele stereotypów i zdań, które są po prostu krzywdzące. A żarty z zabijania królików???
Ja bardzo NIE polecam.

Zabawna, błyskotliwa, idealna na luźniejszy wieczór lub chwile sam na sam z doskoku :)

Zabawna, błyskotliwa, idealna na luźniejszy wieczór lub chwile sam na sam z doskoku :)

Spodziewałam się czegoś lepszego. Nie myślałam, że będę zasypiać przy czytaniu książki.

Spodziewałam się czegoś lepszego. Nie myślałam, że będę zasypiać przy czytaniu książki.

Fajna lekka, miła i przyjemna książka dobrze się ją czyta. Pozwala jaśniej spojrzeć na świat. polecam szczególnie pesymistom.

Fajna lekka, miła i przyjemna książka dobrze się ją czyta. Pozwala jaśniej spojrzeć na świat. polecam szczególnie pesymistom.

Jakoś się nie czuję pocieszona po lekturze. Nudy.

Jakoś się nie czuję pocieszona po lekturze. Nudy.

Zbiór anegdotek z życia, przy kilku historyjkach miałam wrażenie, że gdzieś to już słyszałam. Miałam nadzieję na coś lepszego i bardziej tytułowo "pocieszającego", mniej oklepanego i pełnego znanych morałów. Czytałam długo, po kilka parostronnych "rozdziałów" za jednym razem, bo po kilku już mi było za dużo. Z plusów - brak horrorów, zbrodni, większych tragedii, rozlewu krwi. Na spokojne dni

Zbiór anegdotek z życia, przy kilku historyjkach miałam wrażenie, że gdzieś to już słyszałam. Miałam nadzieję na coś lepszego i bardziej tytułowo "pocieszającego", mniej oklepanego i pełnego znanych morałów. Czytałam długo, po kilka parostronnych "rozdziałów" za jednym razem, bo po kilku już mi było za dużo. Z plusów - brak horrorów, zbrodni, większych tragedii, rozlewu...