Poetka i książę

Gdy zamknęłam książkę powiedziałam sobie pod nosem, że to była dobra powieść. Natomiast, gdy ją czytałam byłam chwilami bardzo zagubiona. Przeskakiwanie perspektywą, nagłe wspomnienia bohaterów, czasem niezrozumiała dialogi. Byłam czytelnikiem zagubionym, ale nie zniechęconym. Polecam dla wybrednych czytelników, ale ostrzegam przy tym, że książka nie jest prosta w odbiorze :)

Gdy zamknęłam książkę powiedziałam sobie pod nosem, że to była dobra powieść. Natomiast, gdy ją czytałam byłam chwilami bardzo zagubiona. Przeskakiwanie perspektywą, nagłe wspomnienia bohaterów, czasem niezrozumiała dialogi. Byłam czytelnikiem zagubionym, ale nie zniechęconym. Polecam dla wybrednych czytelników, ale ostrzegam przy tym, że książka nie jest prosta w odbiorze :)

Pokaż mimo to

Obrazek, migawka, impresja...spotkanie dwojga tak różnych ludzi, którzy zakochują się w sobie, ale nie mogą być ze sobą z różnych względów.
Spotkanie młodości z dojrzałością ,dwojga okaleczonych dusz, którym do siebie blisko, a jednocześnie bardzo daleko.
Lubię styl pani Gretkowskiej.

Obrazek, migawka, impresja...spotkanie dwojga tak różnych ludzi, którzy zakochują się w sobie, ale nie mogą być ze sobą z różnych względów.
Spotkanie młodości z dojrzałością ,dwojga okaleczonych dusz, którym do siebie blisko, a jednocześnie bardzo daleko.
Lubię styl pani Gretkowskiej.

Pokaż mimo to

Mam problem z czytaniem książek pani Manueli. Podjęłam się czytania tej pozycji ze względu na bohaterkę i ledwo dobrnęłam do końca. Chaos, ciągła zmiana miejsca akcji, nawet w akapitach. Dobrą stroną jej przeczytania jest chęć zgłębienia życiorysu "Księcia".

Mam problem z czytaniem książek pani Manueli. Podjęłam się czytania tej pozycji ze względu na bohaterkę i ledwo dobrnęłam do końca. Chaos, ciągła zmiana miejsca akcji, nawet w akapitach. Dobrą stroną jej przeczytania jest chęć zgłębienia życiorysu "Księcia".

Pokaż mimo to

Poetycko o poetce. Tym razem wyszło trochę infantylnie, ale jak zawsze w przypadku Pani M. Gretkowskiej warto a nawet trzeba czytać i czytaniem jej mądrych książek się delektować.

Poetycko o poetce. Tym razem wyszło trochę infantylnie, ale jak zawsze w przypadku Pani M. Gretkowskiej warto a nawet trzeba czytać i czytaniem jej mądrych książek się delektować.

Pokaż mimo to

Książka bardzo poetycka, pełna uczuć i wzniosłych słów. Język jakim posługuje się Gretkowska jest piękny, jednak to nie jest Osiecka, to jedynie jej naśladownictwo. Czytając tę książkę cały czas miałam wrażenie sztuczności, udawania. Spodziewałam się czegoś w stylu: "Listów na wyczerpanym papierze", a tu klops.

Książka bardzo poetycka, pełna uczuć i wzniosłych słów. Język jakim posługuje się Gretkowska jest piękny, jednak to nie jest Osiecka, to jedynie jej naśladownictwo. Czytając tę książkę cały czas miałam wrażenie sztuczności, udawania. Spodziewałam się czegoś w stylu: "Listów na wyczerpanym papierze", a tu klops.

Pokaż mimo to

Bardzo lubię twórczość Manueli Gretkowskiej. I muszę przyznać, że się postarała tworząc tę książkę. Czuć Osiecką w Osieckiej, jej młodość, świeżość, potrzebę łamania konwenansów. Ale nie do końca wszystko mi zagrało na płaszczyźnie technicznej — trochę za dużo chaosu. Trzeba się dość mocno skupić na czytaniu, inaczej można zgubić wątek. Niemniej jednak, całość sprawia dobre wrażenie, sporo fragmentów sobie zaznaczyłam, aby móc do nich w przyszłości wrócić.

Bardzo lubię twórczość Manueli Gretkowskiej. I muszę przyznać, że się postarała tworząc tę książkę. Czuć Osiecką w Osieckiej, jej młodość, świeżość, potrzebę łamania konwenansów. Ale nie do końca wszystko mi zagrało na płaszczyźnie technicznej — trochę za dużo chaosu. Trzeba się dość mocno skupić na czytaniu, inaczej można zgubić wątek. Niemniej jednak, całość sprawia dobre...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo, ale to bardzo mi się podobała.
Mam tylko zwykłe pocketowe wydanie i nie spodziewałam się takiej zawartości.
Historia krótkiego epizodu miłosnego młodej poetki Agnieszki Osieckiej i doświadczonego, 30 lat starszego mężczyzny, legendy emigracji, kultury, literatury - Jerzego Giedroycia.

Styl Manueli Gretkowskiej określiłabym jako dosadny. Nie boi się nazwać rzeczy po imieniu, niektóre jej stwierdzenia aż mnie stopowały przy czytaniu i musiałam przepuścić je jeszcze raz przez głowę.

Jednocześnie opowiada tę historię w sposób bardzo subtelny, zresztą ich spotkania są bardzo oficjalne, nawet zwracają się do siebie "per pan i pani".
To w ich głowach i sercach rozgrywa się uczucie, które zostawiło ślad na całe życie. Intymny flirt. Niestety Agnieszka jest młoda, głodna życia, flirtuje z kilkoma facetami naraz. On zbyt doświadczony, by prosić ją o zostanie na emigracji. Zresztą różnili się pod wieloma względami. Ale cóż, miłość nie wybiera. Fascynacja jest obustronna, ale to nie wystarcza.

Aby napisać tę książkę pisarka korzystała z listów i dzienników dlatego możemy mieć pewność, że historia jest autentyczna. Tym bardziej, że Osiecka zapisywała prawie wszystko.

Ogromną zaletą książki jest też opis paryskiego środowiska związanego z wydawnictwem "Kultura". Autorka zawarła w tekście wiele ciekawych faktów dotyczących Miłosza, Hłaski, Koestlera, Jeleńskiego, Czapskiego, Hertzów.
Książka może nie jest łatwa w odbiorze, ale nie jest to zwykły romans.
Pisarka utkała intymną pajęczynę ze spotkań, słów, myśli, niedopowiedzeń.
Chylę czoła.

Bardzo, ale to bardzo mi się podobała.
Mam tylko zwykłe pocketowe wydanie i nie spodziewałam się takiej zawartości.
Historia krótkiego epizodu miłosnego młodej poetki Agnieszki Osieckiej i doświadczonego, 30 lat starszego mężczyzny, legendy emigracji, kultury, literatury - Jerzego Giedroycia.

Styl Manueli Gretkowskiej określiłabym jako dosadny. Nie boi się nazwać rzeczy po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dość specyficzna książka. Historia rodzącej się miłości młodej Agnieszki Osieckiej i dużo od niej starszego Jerzego Giedroycia. Największej polskiej tekściary i poetki oraz największego polskiego redaktora XX wieku, Księcia Redaktora, jak go nazywali, wydawcy paryskiej „Kultury”, gdzie publikował teksty najlepszych polskich pisarzy i myślicieli. Poznajemy ich wady i zalety, poglądy i idee, marzenia o przyszłości. Jesteśmy świadkami powstawania twórczości Osieckiej, zapisywanej naprędce, a wszystko oparte na udostępnionych listach, dziennikach, notatkach rozmów. To również odzwierciedlenie tamtych czasów, społeczności, obyczajowości Polski, Francji i Londynu. Da szukających romansu to zawód, dla szukających intelektualnego porywu wręcz przeciwnie.

Dość specyficzna książka. Historia rodzącej się miłości młodej Agnieszki Osieckiej i dużo od niej starszego Jerzego Giedroycia. Największej polskiej tekściary i poetki oraz największego polskiego redaktora XX wieku, Księcia Redaktora, jak go nazywali, wydawcy paryskiej „Kultury”, gdzie publikował teksty najlepszych polskich pisarzy i myślicieli. Poznajemy ich wady i zalety,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Jeżeli mężczyzna nie wie, czego chce, powinien zapytać kobietę, czego ona chce od niego."

"Dystans jest luksusem, dziedziczonym w spadku po rodzinie... nie każdego na niego stać"

"O przyjemności bycia razem, nie rozgrywce jeden na jeden, przypominającej zderzenie czołowe. Każdy pędzi swoim życiorysem, marzeniami na wprost drugiego. Mogła być wspólna przyszłość, a jest kraksa. Tym większa, im mocniej siebie wzajemnie chcieli."

"Otworzyła książkę. Cudze myśli dawały wytchnienie własnym."

"Żony, mężowie przemijają, przyjaciele zostają"

"- nie płakała, była twarda.
Rozpłaczę się w przyszłości, przy mężczyźnie, którego pokocham - obiecała sobie taki prezent i lepszą przyszłość."

"Jeżeli mężczyzna nie wie, czego chce, powinien zapytać kobietę, czego ona chce od niego."

"Dystans jest luksusem, dziedziczonym w spadku po rodzinie... nie każdego na niego stać"

"O przyjemności bycia razem, nie rozgrywce jeden na jeden, przypominającej zderzenie czołowe. Każdy pędzi swoim życiorysem, marzeniami na wprost drugiego. Mogła być wspólna przyszłość, a jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To nie książka popularna, to książka intelektualna.

Pierwszym powodem takiej opinii są bohaterzy, z którymi zetkniemy się na stronach tej książki. A to nie byle kto! Poza tytułową poetką czyli Agnieszką Osiecką oraz księciem, czyli Jerzym Giedroyciem, pojawia się tu cała plejada intelektualistów lat 50-tych. Niektórzy pojawiają się i znikają, od innych Osiecka nie umie się uwolnić, czy to we wspomnieniach, czy w rzeczywistości. Sama przy nich wszytskich nazywa się tekściarką - przynajmniej u Gretkowskiej.
Drugim powodem jest sama autorka. Manuela Gretkowska pisze w specyficzny sposób i nie każdy musi się zachwycać, co więcej wielu może nie odpowiadać jej styl. Chciało by się powiedzieć, że jej proza jest jak jej bohaterka - poetycko-egoistyczna. Gretkowska pisze często krótkimi zdaniami, używa przenośni, bazuje na skojarzeniach. Dla jednych to wyrafinowany styl niebanalnej intelektualistki, dla innych bełkot. Gretkowska pisze jak chce, nie oglądając się na nikogo.

I wszystko byłoby OK, gdyby nie to, że zapatrzona w formę autorka czasem traci wątek i wypada z rytmu opowieści. W drugiej części uczucie Giedroycia do Osieckiej wprost się rozmywa wśród innych fascynacji poetki. Natłok przywołanych postaci wprowadza zamęt, spycha główny wątek w nicość.

To ksiażka o miłości, nawet o wielu miłościach.
Nie polecam natomiast wszystkim żądnym płomiennego romansu, to nie ten rodzaj miłości. Tu miłość jest zawoalowana, nieśmiała, delikatna, raczej zawieszona między bohaterami , niż wykrzyczana na głos.

Nie znajdziemy tutaj tez nadmiaru szczegółów z życia Osieckiej. Ostatecznie to nie biografia, a powieść biograficzna. A to zasadnicza różnica. Zastosowana forma pozwala autorce snuć magiczną opowieść, co też ona niniejszym czyni.

To nie książka popularna, to książka intelektualna.

Pierwszym powodem takiej opinii są bohaterzy, z którymi zetkniemy się na stronach tej książki. A to nie byle kto! Poza tytułową poetką czyli Agnieszką Osiecką oraz księciem, czyli Jerzym Giedroyciem, pojawia się tu cała plejada intelektualistów lat 50-tych. Niektórzy pojawiają się i znikają, od innych Osiecka nie umie się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to