Książka, których brakuje - zapis drogi do Santiago z Polski. Krótkie parostronne opisy każdego dnia są zapisane dość schematycznie: opis poranka, przemyślenia z drogi, opis dojścia do miejsca noclegu. Nie dłużą się opisy krajobrazów czy narzekania na cierpienie i ból (mimo, że tam się pojawia). Książka jest bardziej o relacjach, o drugim człowieku i o tym co w duszy gra autorowi. Wciągająca.

Książka, których brakuje - zapis drogi do Santiago z Polski. Krótkie parostronne opisy każdego dnia są zapisane dość schematycznie: opis poranka, przemyślenia z drogi, opis dojścia do miejsca noclegu. Nie dłużą się opisy krajobrazów czy narzekania na cierpienie i ból (mimo, że tam się pojawia). Książka jest bardziej o relacjach, o drugim człowieku i o tym co w duszy gra...

Wciągnęła mnie ta książka. Może dlatego że jestem łazikiem, człowiekiem drogi, może dlatego, że wiele między Autorem i mną podobieństw. Jesteśmy prawie rówieśnikami, obaj z Lublina, mamy podobną wrażliwość i zbliżone poglądy. Są i różnice: pan Zbyszek poszedł jako pielgrzym, ja jeśli wyruszę na Camino to zapewne z innych, laickich pobudek. Pewnie dlatego też nużyły mnie liczne i rozwlekłe dywagacje metafizyczne. Poza tym cała reszta mi się podobała (nie licząc kilku błędów przegapionych przez korektę). Czytając widziałem te krajobrazy, czułem ciężar plecaka, ból i deszcz, doznawałem przyjemności ze spotkań ze współwędrowcami i ze smaku czereśni lub bagietki. Jako potencjalny caminowicz odniosłem wiele korzyści, zapamiętałem wszystkie te perypetie organizacyjne. Od początku książki czekałem na etapy francuskie, bowiem często bywam w tym kraju. Z zadowoleniem przyjąłem fakt, że Autor ma wiele spostrzeżeń zbieżnych z moimi. Autora zaintrygowało zaniedbanie i opustoszenie północno-wschodniej Francji. Sądzę, że wynika to z komasacji i intensyfikacji rolnictwa. Kiedy byłem tam pierwszy raz 30 lat temu w każdej wsi było po kilku, kilkunastu rolników, dzisiaj zazwyczaj jeden lub dwóch plus kilka osób współpracujących. Z opowiadań wiem, że jeszcze w latach pięćdziesiątych całe wsie żyły z rolnictwa i usług związanych. Dzisiaj te obszary to rozległe pola i pastwiska oraz wyludnione wsie i miasteczka, pozamykane sklepy i warsztaty, opuszczone domy, porastające mchem i bluszczem kościoły i cmentarze.
Przy okazji wyjaśniam Autorowi, że charakterystyczny francuski gest dmuchania i podnoszenia łokcia jakim komentowano Pańskie wyczyny to wyraz zadziwienia i uznania. I jeszcze jedna uwaga: nazwa naszej Galicji (nie tej iberyjskiej) pochodzi od zniemczonej nazwy Halicza.
Jeszcze raz wyrazy uznania, za drogę i za książkę.

Wciągnęła mnie ta książka. Może dlatego że jestem łazikiem, człowiekiem drogi, może dlatego, że wiele między Autorem i mną podobieństw. Jesteśmy prawie rówieśnikami, obaj z Lublina, mamy podobną wrażliwość i zbliżone poglądy. Są i różnice: pan Zbyszek poszedł jako pielgrzym, ja jeśli wyruszę na Camino to zapewne z innych, laickich pobudek. Pewnie dlatego też nużyły mnie...

Ponieważ jestem autorem, to nie będę pisał, tym razem!, opinii. Informacje uzupełniające za to na temat "Drogi" można znaleźć na stronie: http://camino.zbyszeks.pl/

Mapa pielgrzymki jest tutaj: http://camino.zbyszeks.pl/mapa-i-trasa-pielgrzymki/

Reportaż radiowy można usłyszeć tutaj:
http://moje.radio.lublin.pl/27-07-2016-reportaz-cafe-reportaz-moniki-malec-droga.html

A tutaj na 217 dni przed wyruszeniem, wyjaśniałem dlaczego nie pójdę na Camino: http://camino.zbyszeks.pl/2014/10/10/dzien-217-pojde-camino/

A tutaj wreszcie jest strona książki na facebooku, którą można polubić jak się chce: https://www.facebook.com/DrogaDoSantiago/

Ponieważ jestem autorem, to nie będę pisał, tym razem!, opinii. Informacje uzupełniające za to na temat "Drogi" można znaleźć na stronie: http://camino.zbyszeks.pl/

Mapa pielgrzymki jest tutaj: http://camino.zbyszeks.pl/mapa-i-trasa-pielgrzymki/

Reportaż radiowy można usłyszeć tutaj:
http://moje.radio.lublin.pl/27-07-2016-reportaz-cafe-reportaz-moniki-malec-droga.html

A...