Deutsche nasz. Reportaże berlińskie

"Deutsche nasz" to seria reportaży, która mnie wciągnęła, ale pozostawiła po sobie wrażenie, że nie za bardzo wiem, o czym czytałam. Podtytuł "Reportaże berlińskie" pozostawiał autorce spore pole do popisu - nie narzucał właściwie żadnego tematu, poza tym, że musiały w jakiś sposób dotyczyć stolicy Niemiec. Zatem tematykę można tu było podjąć różnorodną, a ja, sięgając po tę książkę, nie spodziewałam się niczego konkretnego. Zakładałam jedynie, że autorka pójdzie w jednym z dwóch kierunków - albo każdy reportaż będzie o czymś innym (z Berlinem jako hasłem przewodnim), albo Wanat wybierze jakiś temat i będzie o nim opowiadać na różne sposoby. Żadne z moich założeń się nie sprawdziło - niestety.
Autorka wybrała kilka tematów, wokół których kręci się książka. Głównie są to: podział Niemiec na RFN i NRD i upadek Muru Berlińskiego oraz imigranci w Berlinie. Mowa tu zarówno o imigracji tureckiej kilkadziesiąt lat temu, jak i o tej bardziej współczesnej, gdy Merkel zaprosiła uchodźców do Niemiec. Generalnie są to ciekawe tematy i autorka fajnie je ujęła, ale całościowo jest tego za dużo albo... za mało. Bo na każdy z tych tematów można napisać znacznie więcej, tę problematykę można przeanalizować dużo lepiej. Wanat opisała wszystko "po łebkach", co rusz przeskakując z tematu na temat. Niektóre z tych reportaży są naprawdę świetne i mogłyby funkcjonować oddzielnie poza książką. Całość jednak mi zgrzyta. Najchętniej widziałabym "Deutsche nasz" jako dwie lub trzy oddzielne lektury, jedna o podziale Berlina, druga o imigracji tureckiej, trzecia o współczesnych uchodźcach i podejściu społeczeństwa do nich. Gdyby każdy z tych tematów dopracować, rozbudować, powstałaby seria bardzo dobrych reportaży. A tak mamy jedną książkę - fakt, dobrą, ale jednak nic szczególnego...

"Deutsche nasz" to seria reportaży, która mnie wciągnęła, ale pozostawiła po sobie wrażenie, że nie za bardzo wiem, o czym czytałam. Podtytuł "Reportaże berlińskie" pozostawiał autorce spore pole do popisu - nie narzucał właściwie żadnego tematu, poza tym, że musiały w jakiś sposób dotyczyć stolicy Niemiec. Zatem tematykę można tu było podjąć różnorodną, a ja, sięgając po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tak Niemcy może są nudne, ale nie Belin. To naprawdę blisko, a żyje się zupełnie inaczej niż u nas. Tygiel kulturowy - Niemcy zachodni i wschodni, Turcy, Polacy, uchodźcy z Syrii i Afganistanu. Trudne życiorysy zwykłych ludzi. Uchwycony moment wielkiej imigracji roku 2015 i reakcji społeczeństwa na falę uchodźców. W tle pamięć II wojny światowej. Bezdomni, squatersi, artyści, anarchiści, sexworkers, mniejszości seksualne LGBT. Również gangi i narkotyki. Aż dziwne, że to wszystko razem tak sprawnie funkcjonuje i miasto pięknie się rozwija. Warto.

Tak Niemcy może są nudne, ale nie Belin. To naprawdę blisko, a żyje się zupełnie inaczej niż u nas. Tygiel kulturowy - Niemcy zachodni i wschodni, Turcy, Polacy, uchodźcy z Syrii i Afganistanu. Trudne życiorysy zwykłych ludzi. Uchwycony moment wielkiej imigracji roku 2015 i reakcji społeczeństwa na falę uchodźców. W tle pamięć II wojny światowej. Bezdomni, squatersi,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Treściwa książka poruszająca różne kwestie kultury niemieckiej. Zdecydowanie jeden z lepszych reportaży, po który przyszło mi sięgnąć.

Treściwa książka poruszająca różne kwestie kultury niemieckiej. Zdecydowanie jeden z lepszych reportaży, po który przyszło mi sięgnąć.

Pokaż mimo to

Ta książka byłaby zabójcza, gdyby była kilkoma książkami:

1) o Berlinie bez uchodźców i spraw politycznych, po prostu o Berlinie
2) Berlin i uchodźcy, dużo polityki imigranckiej
3) Niemcy ogółem, rys historyczno -polityczny

Napałam się na te książkę, gdyż moje serduszko bije do Berlina. Były momenty, gdzie owe napalenie zostało zaspokojone, były też momenty, w których nie wiedziałam, co czytam - czy książkę polityczną, czy historyczną lub też społeczną.

Autorka ma wprawne pióro, dobrze lawiruje i reportersko i powiedzmy, że naukowo przytaczając badania i odwołując się do źródeł. Problem jest to co napisałam na wstępie - zbyt dużo różnego materiału w jednej książce.

Ta książka byłaby zabójcza, gdyby była kilkoma książkami:

1) o Berlinie bez uchodźców i spraw politycznych, po prostu o Berlinie
2) Berlin i uchodźcy, dużo polityki imigranckiej
3) Niemcy ogółem, rys historyczno -polityczny

Napałam się na te książkę, gdyż moje serduszko bije do Berlina. Były momenty, gdzie owe napalenie zostało zaspokojone, były też momenty, w których...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Reportaże Ewy Wanat są bardziej berlińskie niż niemieckie - poprzez opowieści ze stolicy Niemiec autorka próbuje przybliżyć nam drogę, jaką przeszli nasi sąsiedzi, od państwa faszystowskiego, do miejsca otwartego na imigrantów, dającego schronienie prześladowanym. Czyta się te historie z zazdrością i lekkim niedowierzaniem, bo sposób myślenia Niemców i reagowania na zmiany jest diametralnie inny od tego, jaki narzuca nam obecny rząd. Zazdrość i smutek, te uczucia towarzyszyły mi najczęściej, bo chciałabym czytać takie reportaże o moim kraju. Nie zawsze jednak jest tak różowo, zwłaszcza kiedy autorka skupia się na losie najbardziej prześladowanych - muzułmańskich homoseksualistów. Ci azyl dostają z miejsca, ale zdarza się, że i w Niemczech są prześladowani przez swoich rodaków.
Powtarzają się też historie o losach Turków, przez wiele lat z ledwością tolerowanych, którzy nareszcie odzyskują miejsce w niemieckim społeczeństwie. Mimo tych niedociągnięć czy braków w niemieckiej polityce trzeba mocno podkreślić - życzyłabym sobie takiego podejścia do innego w naszym kraju, takiej życzliwości, serdeczności i otwartości, a także delikatności w okazywaniu współczucia.
Jedyne, co delikatnie przeszkadza podczas lektury, to odautorskie wstawki, kierowanie uwagi na siebie - czy to w kontekście akcentu, czy innych, mało istotnych szczegółów. Ale to drobiazgi, całość jest fantastyczna.

Reportaże Ewy Wanat są bardziej berlińskie niż niemieckie - poprzez opowieści ze stolicy Niemiec autorka próbuje przybliżyć nam drogę, jaką przeszli nasi sąsiedzi, od państwa faszystowskiego, do miejsca otwartego na imigrantów, dającego schronienie prześladowanym. Czyta się te historie z zazdrością i lekkim niedowierzaniem, bo sposób myślenia Niemców i reagowania na zmiany...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Berlin w szczególności, ale również całe Niemcy pokazane z innej niż polskiej perspektywy. Morze tolerancji, różnorodności, inności która wschód przeraża a zachód kreuje. Polecam, choć momentami tak smutna, że łzy ocieralam.
Książka, która poszerza światopogląd.

Berlin w szczególności, ale również całe Niemcy pokazane z innej niż polskiej perspektywy. Morze tolerancji, różnorodności, inności która wschód przeraża a zachód kreuje. Polecam, choć momentami tak smutna, że łzy ocieralam.
Książka, która poszerza światopogląd.

Pokaż mimo to

Tak się złożyło, że piszę tę opinię po lekturze ,,Angoli'' Ewy Winnickiej. Nie mogę się oprzeć porównaniu obu reportaży. Widziane w takiej perspektywie ,,Deutsche nasz'' jest po prostu nudne, nie ma tego wszystkiego, co ,,Angole'': naprawdę ciekawych historii, napisanych w sposób uporządkowany, próby sportretowania Niemców (jak w tamtej książce Anglików), fotografii, a w końcu i humoru. Dostajemy za to opowieści o Turkach, Polakach, czasem opowiedziane bełkotliwie (jak choćby ta o Irenie, s. 122, po prostu chaos). Czego się dowiadujemy o Niemcach: prawie niczego, o Niemczech też w sumie niewiele (jedyna wartościowa informacja to ta, o wynajmowaniu mieszkań w Republice Federalnej). Ciekawe są za to opowieści o mniejszościach seksualnych, ale i tu brakuje konkretów (są za to pikantne szczegóły godne jakiejś bulwarówki, ale nie reportażu!). Interesujące jest przedstawienie stosunku Niemców do wojny, ale właśnie tego jest bardzo mało! Czegoś o mentalności Niemców, stosunku do pracy, mniejszości, jacy są w codziennych kontaktach. Tego tu bardzo brakuje. Pikantne szczegóły z pobytu prostytutki na urlopie, czy szereg mało wnoszących historii Turków nie są dla mnie ważnym elementem reportażu, po którym spodziewam się poznania innej kultury.

Tak się złożyło, że piszę tę opinię po lekturze ,,Angoli'' Ewy Winnickiej. Nie mogę się oprzeć porównaniu obu reportaży. Widziane w takiej perspektywie ,,Deutsche nasz'' jest po prostu nudne, nie ma tego wszystkiego, co ,,Angole'': naprawdę ciekawych historii, napisanych w sposób uporządkowany, próby sportretowania Niemców (jak w tamtej książce Anglików), fotografii, a w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autorka operuje bardzo dobrym jezykiem i buduje ladne, dobrze brzmiace zdania. Po tej ksiazce mam jednak niedosyt - to Niemcy autorki, bohaterowie tak dobrani, by pokazali ten kraj przez pryzmat jej spojrzenia. Oczywiscie, kazdy ma do tego prawo, piszac swoja ksiazke; ja oczekiwalam jednak bardziej kolorowej mozaiki i wielu spojrzen z roznych perspektyw.
PS. Polecam wywiad z Emilia Smechowski, ktora mowi, ze Berlin to nie Niemcy, podobnie jak Warszawa to nie Polska. Tak mi sie skojarzylo z "Deutsche nasz".

Autorka operuje bardzo dobrym jezykiem i buduje ladne, dobrze brzmiace zdania. Po tej ksiazce mam jednak niedosyt - to Niemcy autorki, bohaterowie tak dobrani, by pokazali ten kraj przez pryzmat jej spojrzenia. Oczywiscie, kazdy ma do tego prawo, piszac swoja ksiazke; ja oczekiwalam jednak bardziej kolorowej mozaiki i wielu spojrzen z roznych perspektyw.
PS. Polecam wywiad...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawa książka o Niemczech. Jest o uchodźcach, zielonych, polakach, turkach.

Bardzo ciekawa książka o Niemczech. Jest o uchodźcach, zielonych, polakach, turkach.

Pokaż mimo to

Moje pierwsze spotkanie z autorką, która mniej więcej w tym samym czasie co ja – w końcu lat 80-tych przyjechała do Niemiec. Z tą różnicą, że ona po upadku komunizmu w 1989 do Polski wróciła, a ja z przyczyn rodzinnych zostałam do dziś. Ewa Wanat świetnie uchwyciła utrzymujące się do dziś różnice mentalności w społeczeństwie niemieckim z dawnego RFN i z byłego NRD i już na pierwszych 30-tu stronach uzasadnia, skąd to się wzięło: RFN dostała po wojnie gospodarczo plan Marschalla, a społecznie – narzucony odgórnie system demokratycznej tolerancji. Armie alianckie stacjonowały w tym kraju aż do zjednoczenia Niemiec, miały wpływ na atmosferę życia codziennego i uczyły inności- mieszkałam wtedy w Badenii-Wirtembergii i do dziś pamiętam urządzane na wiosnę festyny armii amerykańskiej dla cywilnej ludności niemieckiej. Dziwiła mnie też wtedy ogromna tolerancja, z jaką się tu spotykałam na codzień - każdy mógł żyć jak chce, ubierać się jak chce, zajmować się czym chce - bez oceniania i presji otoczenia, zupełnie inaczej niż w Polsce. NRD takiej szkoły demokracji nie przeszło i choć od zjednoczenia Niemiec minęło 30 lat, to różnice w sposobie myślenia widoczne są do dziś. Mieszkam teraz w Dolnej Saksonii, na granicy z landami byłej NRD i niestety, wschodnie landy to zupełnie inne Niemcy, co pokazaly ostatnie wybory do Parlametu Europejskiego z maja 2019. W zachodnich landach partie skrajnie prawicowe miały jakieś ułamki głosów, we wschodnich landach były siłą przodującą. Wschodnie landy nie przerobiły jeszcze lekcji demokracji, podobnie jak Polska. Trzydzieści lat to za mało. Nie zabrakło też w książce głosów Polaków żyjących w Niemczech, bo jest nas tu dużo. Autorka podaje też przykład niesolidnego dziennikarstwa p. Rigamonti, która przedstawiła w Gazecie Prawnej fałszywy obraz uchodźców w miasteczku Rupprechtstegen. Osobiście zetknęłam się z podobnym przypadkiem - do mojego landkreisu przyjechała delegacja z Polski, podobno odwiedziła trzy obozy dla uchodźców, jakie się tu znajdowały, podobno mieszkańcy bali się chodzić po ulicach, uzbrajali się... Taki obraz uchodźców w Niemczech został przedstawiony na deon.pl. Ze względu na prowadzone lektoraty i pracę w Caritasie znałam te obozy od wewnątrz, po miasteczku wszyscy chodzili bez obaw, nic się złego nie działo, nikt się tu uchodżców nie bał. Mojego sprostowania deon nie zamieścił. Komu zależało na przedstawianiu w Polsce fałszywego obrazu i sianiu paniki? Takich przypadków błędnej informacji znam więcej. Czas przyznał autorce rację – dane statystyczne w reportażu sięgają do 2017 (zamachami terrorystycznymi bardzo wtedy niektórzy publicyści polscy straszyli), książka wyszła w 2018, a czytam w 2019 – zamachów brak, niemieckie rzemiosło chętnie zatrudnia uchodźców, bo Niemcy nie garną się do pracy w małych zakładach, a uchodźcy w porównaniu z pracą na taśmach w dużych zakładach mają w rzemiośle ułatwioną asymilację poprzez codzienny kontakt z kolegami w pracy. Także i w innych tematach autorka okazała się bystrą i obiektywną obserwatorką tego, co dla polskiego oka nowe i niezwyczajne, a jej bardzo dobry styl reporterski powoduje, że pomimo sporej liczby danych statystycznych, nie sposób się od tej książki oderwać.
Znakomity obraz współczesnych Niemiec, choć niekompletny, bo ograniczony do Berlina i do tematów dla polskiego oka egzotycznych. Polecam!

Moje pierwsze spotkanie z autorką, która mniej więcej w tym samym czasie co ja – w końcu lat 80-tych przyjechała do Niemiec. Z tą różnicą, że ona po upadku komunizmu w 1989 do Polski wróciła, a ja z przyczyn rodzinnych zostałam do dziś. Ewa Wanat świetnie uchwyciła utrzymujące się do dziś różnice mentalności w społeczeństwie niemieckim z dawnego RFN i z byłego NRD i już...

więcej

mniej

Pokaż mimo to