Lepsi od Pana Boga. Reportaże z Polski Ludowej

Perełka wśród reportaży. Książka Janusza Rolickiego opisywała PRL z perspektywy PRL, a to rzadkość, bo ostatnio wpadały mi w ręce reportaże o Polsce Ludowej pisane dzisiaj. Tym większe należą się podziękowania dla wydawnictwa, że podjął się publikacji różnych reportaży Rolickiego. Pochodzą przede wszystkim z lat sześćdziesiątych, portretują Polskę Gomułki i Gierka. Są pisane niejako na bieżąco, część ma postać mi do tej pory nieznaną czyli tzw. reportaży uczestniczących. Każdy reportaż jest nie tyle spotkaniem z ludźmi i okolicznościami, ale przede wszystkim niezwykłe świadectwo epok, gdzie autor niejako współtworzy wydarzenie, i dzięki temu oglądamy Polskę jaką była bez ulepszeń i upiększeń. 

Perełka wśród reportaży. Książka Janusza Rolickiego opisywała PRL z perspektywy PRL, a to rzadkość, bo ostatnio wpadały mi w ręce reportaże o Polsce Ludowej pisane dzisiaj. Tym większe należą się podziękowania dla wydawnictwa, że podjął się publikacji różnych reportaży Rolickiego. Pochodzą przede wszystkim z lat sześćdziesiątych, portretują Polskę Gomułki i Gierka. Są...

Niby człowiek bardzo dobrze zdaje sobie sprawę, jak wyglądało życie w PRL-u, ale reporterska robota Rolickiego wnosi tę wiedzę na zupełnie nowy poziom. Poświęcenie reportera, prowadzone śledztwa, działalność pod przykrywką, pozwoliły od wewnątrz poznać rozmaite hermetyczne środowiska. Nienasycona ciekawość świata, wciągające historie, a do tego syntetyczne komentarze dodane do każdego z reportaży, wspaniale objaśniają motywacje Polaków z tamtych lat.

Niby człowiek bardzo dobrze zdaje sobie sprawę, jak wyglądało życie w PRL-u, ale reporterska robota Rolickiego wnosi tę wiedzę na zupełnie nowy poziom. Poświęcenie reportera, prowadzone śledztwa, działalność pod przykrywką, pozwoliły od wewnątrz poznać rozmaite hermetyczne środowiska. Nienasycona ciekawość świata, wciągające historie, a do tego syntetyczne komentarze dodane...

Nie doczytałam książki. Nie mój temat i nie ta forma. "Lepsi od Pana Boga" to zbiór reportaży, które ukazywały się w gazetach w czasach PRL.

Nie doczytałam książki. Nie mój temat i nie ta forma. "Lepsi od Pana Boga" to zbiór reportaży, które ukazywały się w gazetach w czasach PRL.

Ciężko jest ocenić cały zbiór. Niektóre opowiadania są wybitne, dają do myślenia, bawią, uczą, smucą. Inne są przeciętne, bywają nużące.
Niesamowicie spodobał mi się zabieg dodania komentarzy autora do każdego reportażu. Dawały szerszą perspektywę i w moim odczuciu bardzo wzbogaciły książkę.
Na pewno szokujące jest to, jak wiele historii z reportaży mogłoby mieć miejsce dzisiaj... Jak niewiele zmieniła się mentalność Polaków.
Czasem zadaję sobie pytanie, czy naprawdę nasza historia ma wpływ na nasze zamiłowanie do krętactwa, czy może od samego początku nasz kręgosłup moralny był po prostu przetrącony....

Ciężko jest ocenić cały zbiór. Niektóre opowiadania są wybitne, dają do myślenia, bawią, uczą, smucą. Inne są przeciętne, bywają nużące.
Niesamowicie spodobał mi się zabieg dodania komentarzy autora do każdego reportażu. Dawały szerszą perspektywę i w moim odczuciu bardzo wzbogaciły książkę.
Na pewno szokujące jest to, jak wiele historii z reportaży mogłoby mieć miejsce...

Fajna książka o minionych czasach. Zbiór reportaży z PRL, pięknie napisany i ciekawy.

Fajna książka o minionych czasach. Zbiór reportaży z PRL, pięknie napisany i ciekawy.

Jakoś wybitnie mnie nie zachwyciła. I niestety, nie zobaczyłam w tych reportażach koszmaru prl-u. Wiele z nich można opublikować z datą bieżącą i nikt nie zorientuje się, że dotyczą lat 60 XX wieku. Przeczytałam do końca, choć dwa, może trzy razy miałam chęć odłożyć książkę, gdyż spodziewałam się bardziej soczystych, może nawet krwistych treści:) Chyba najbardziej spodobał mi się reportaż o fałszywym pośle sejmowym, który potem zrobił świetną karierę:)
Tak, wiem, że była cenzura. Jednak zdecydowałam się na wybór tej książki kierując się informacją w opisie, że reportaże wymknęły się cenzurze. Nastawiłam się zatem na coś więcej, niż jest zawarte w reportażach. Autor po prostu opisał to, co wszyscy wiedzieli i bez jego tekstów, niczego nowego nie odkrył, nawet dla swoich ówczesnych czytelników

Jakoś wybitnie mnie nie zachwyciła. I niestety, nie zobaczyłam w tych reportażach koszmaru prl-u. Wiele z nich można opublikować z datą bieżącą i nikt nie zorientuje się, że dotyczą lat 60 XX wieku. Przeczytałam do końca, choć dwa, może trzy razy miałam chęć odłożyć książkę, gdyż spodziewałam się bardziej soczystych, może nawet krwistych treści:) Chyba najbardziej spodobał...

Nierówny zbiór. Niektóre rozdziały porywające, niektóre nużące. Ciekawe są 'post scripta' do rozdziałów, w których autor dopowiada ciąg dalszy wydarzeń czy kontekst publikacji tekstu.

Nierówny zbiór. Niektóre rozdziały porywające, niektóre nużące. Ciekawe są 'post scripta' do rozdziałów, w których autor dopowiada ciąg dalszy wydarzeń czy kontekst publikacji tekstu.

Zestaw reportaży o ludziach żyjących w Polsce Ludowej.
Jak się robiło biznesy? Jak się pracowało na budowie? Jak się załatwiało różne sprawy? Historie, o których mówi się, że nadawałyby się na film Barei. Ciekawa perspektywa pokazana również przez pryzmat cenzury. Lekka książka do wciągnięcia na jeden lub dwa wieczory.

Zestaw reportaży o ludziach żyjących w Polsce Ludowej.
Jak się robiło biznesy? Jak się pracowało na budowie? Jak się załatwiało różne sprawy? Historie, o których mówi się, że nadawałyby się na film Barei. Ciekawa perspektywa pokazana również przez pryzmat cenzury. Lekka książka do wciągnięcia na jeden lub dwa wieczory.

Czytając książkę można się przekonać, że nie Stanisław Bareja wszystkie gagi w swoich filmach wymyślił - nie - tak było. Niektóre reportaże w książce bardziej interesujące, inne mniej. Moje ulubione to te o budowie, kolejce radzymińskiej, konwojentach bydła.
Najbardziej mnie zdumiewa, że komuniści dopuszczali do publikowania takich reportaży w prasie.

Czytając książkę można się przekonać, że nie Stanisław Bareja wszystkie gagi w swoich filmach wymyślił - nie - tak było. Niektóre reportaże w książce bardziej interesujące, inne mniej. Moje ulubione to te o budowie, kolejce radzymińskiej, konwojentach bydła.
Najbardziej mnie zdumiewa, że komuniści dopuszczali do publikowania takich reportaży w prasie.

6.5

6.5