Lepsi od Pana Boga. Reportaże z Polski Ludowej

Po pierwsze książka nie przypadnie wszystkim do gustu, bo mówi o czasach o których niektórzy próbują zapomnieć, a drudzy z rozrzewnieniem wspominają. Ja jestem pokolenie po, przez co patrzę na tę książkę jako zlepek historii.
Po drugie, książka jest napisana w starym stylu reporterskim, gdzie autor staję się członkiem grupy, którą opisuję, wydaję mi się że ten styl już całkiem zaginął, bo media społecznościowe, bo chęć zabłyszczenia spowodował, że coraz mniej osób rzeczywiście chce słuchać i zrozumieć.
Książka po prostu jest dla mnie boska, podoba mi się styl. Podoba mi się spis tego co się działo oraz to jak bardzo autor nie stał się odrealniony od rzeczywistości o której pisał. Więcej takich książek po proszę :)

Po pierwsze książka nie przypadnie wszystkim do gustu, bo mówi o czasach o których niektórzy próbują zapomnieć, a drudzy z rozrzewnieniem wspominają. Ja jestem pokolenie po, przez co patrzę na tę książkę jako zlepek historii.
Po drugie, książka jest napisana w starym stylu reporterskim, gdzie autor staję się członkiem grupy, którą opisuję, wydaję mi się że ten styl już...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nierówne te reportaże - opowieści z rożnych czasów. Podoba mi się takie zebranie w jednej książce, ale liczyłam na coś ciekawszego.

Nierówne te reportaże - opowieści z rożnych czasów. Podoba mi się takie zebranie w jednej książce, ale liczyłam na coś ciekawszego.

Pokaż mimo to

na pewno wrócę do niej jeszcze nie raz, z dzisiejszego punktiu widzenia to jak opis innego kraju - np. przymus pracy, praca na budowie lub w PGR, no niesamowite abosolutnie doswiadczenia....

na pewno wrócę do niej jeszcze nie raz, z dzisiejszego punktiu widzenia to jak opis innego kraju - np. przymus pracy, praca na budowie lub w PGR, no niesamowite abosolutnie doswiadczenia....

Pokaż mimo to

Urodziłam się na początku lat 90. i dlatego o Polsce Ludowej od strony życia codziennego wiem tyle, co od rodziców. Niestety ten zbiór reportaży zostawia niedosyt z powodu zbyt skromnego komentarza współczesnego. Chciałabym mieć więcej wytłumaczone, poznać ciut szerszy kontekst. Maaałooo mi!

Urodziłam się na początku lat 90. i dlatego o Polsce Ludowej od strony życia codziennego wiem tyle, co od rodziców. Niestety ten zbiór reportaży zostawia niedosyt z powodu zbyt skromnego komentarza współczesnego. Chciałabym mieć więcej wytłumaczone, poznać ciut szerszy kontekst. Maaałooo mi!

Pokaż mimo to

Skarb, bardziej jako eksponat historyczny, niż książka.
Zachowuje dla przyszłych pokoleń prawdziwy obraz czasów słusznie minionych. .

Opisane historie pozwalają nam być bezpośrednimi świadkami życia codziennego w latach 60tych ubiegłego wieku (pracy na budowie, pracy w PGR, pracy cięcia, itp.)
Wyraźny dowód na to dlaczego tamten system, przegniły do podstaw, nie miał szans na przetrwanie.

Świetnie się to czyta, bo Rolicki ma bardzo dobry styl reporterski, którego rozwój widać wraz z kolejnymi reportażami.

Skarb, bardziej jako eksponat historyczny, niż książka.
Zachowuje dla przyszłych pokoleń prawdziwy obraz czasów słusznie minionych. .

Opisane historie pozwalają nam być bezpośrednimi świadkami życia codziennego w latach 60tych ubiegłego wieku (pracy na budowie, pracy w PGR, pracy cięcia, itp.)
Wyraźny dowód na to dlaczego tamten system, przegniły do podstaw, nie miał szans...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W tym zbiorze reportaży PRL-owskich wyróżniają się reportaże wcieleniowe, autor był robotnikiem na budowie, pracownikiem PGRu, konwojentem bydła, likwidatorem szkód, itd. To świetna kronika prawdziwego życia w PRLu z jego demoralizacją, korupcją, powszechnym pijaństwem. Inne reportaże są dużo słabsze, niektóre po prostu nudne. Słuchałem audiobooka w dobrym wykonaniu Mateusza Drozdy.

Nie wszystkie reportaże pisane w czasach PRL-u wytrzymały próbę czasu, ograniczenia cenzuralne i specyficzny język ówczesny sprawiają, że część z nich czyta się po latach trudno. Podobnie jest z tym zbiorem autorstwa Janusza Rolickiego.

Wyróżniają się w książce reportaże wcieleniowe. Autor, prekursor tego typu reportażu, nie bał się żadnej roboty: robotnika na budowie, sezonowego pracownika w PGRze, likwidatora szkód rolniczych czy konwojenta bydła wożonego pociągami. W efekcie dostajemy nielukrowany, tak różny od oficjalnych deklaracji i dokumentów, obraz życia tak hołubionej przez komunistów klasy robotniczej oraz, jak to się wtedy mówiło, chłopstwa pracującego.

Potwierdzają te historie znane tezy, że praca w gospodarce państwowej (a wtedy w zasadzie nie było gospodarki prywatnej) prowadziła do demoralizacji, upadku morale, korupcji. Przypomina się dowcip, że w socjalizmie wszyscy udają: robotnicy udają, że pracują, a państwo udaje, że o nich dba i dobrze im płaci. Tak było naprawdę: państwo nie dbało, warunki BHP były dramatyczne, sam Rolicki cudem uniknął poważnego wypadu pracując na budowie. A jego opis warunków pracy w PGRze to prawdziwy horror. Teraz podobne reportaże pisze się o Polakach pracujących w Anglii czy Włoszech, albo o Ukraińcach pracujących u nas, warunki pracy się niewiele zmieniły, ale teraz to nie państwo ale prywatny biznes jest pracodawcą.

Poza tym państwo marnie płaciło, więc każdy kombinował jak mógł, obijał się, kradł. Pokazuje też Rolicki powszechne pijaństwo i życie z dnia na dzień. Inna sprawa co by było, gdyby lepiej płacili: myślę że podobnie, bo cały system potwornie demoralizował i zupełnie nie zachęcał do dobrej pracy. Ciekawe na ile nam jeszcze ciąży ten bagaż komuny...

Niestety, reportaży wcieleniowych jest w książce niewiele, a inne są w większości po prostu nudne i słabo napisane, jak na przykład opowieść o telewizyjnym turnieju miast, czy o oszuście udającym posła.

We wstępie pisze Cezary Łazarewicz o innych tuzach polskiego reportażu w PRL-u, m.in. o Ryszardzie Kapuścińskim i Hannie Krall, ale Rolickiemu do nich daleko: pisze topornie, styl ma ciężki, ratuje go tylko tematyka. Poza tym, jak już pisałem, przydałoby się wyrzucić parę reportaży z tego zbioru.

Słuchałem audiobooka w dobrym wykonaniu Mateusza Drozdy.

W tym zbiorze reportaży PRL-owskich wyróżniają się reportaże wcieleniowe, autor był robotnikiem na budowie, pracownikiem PGRu, konwojentem bydła, likwidatorem szkód, itd. To świetna kronika prawdziwego życia w PRLu z jego demoralizacją, korupcją, powszechnym pijaństwem. Inne reportaże są dużo słabsze, niektóre po prostu nudne. Słuchałem audiobooka w dobrym wykonaniu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór bardzo ciekawych reportaży z okresu głębokiego PRL-u. Autor na własnej skórze chce się przekonać, jak wygląda praca w różnych branżach. Zatrudnia się na warszawskiej budowie, potem towarzyszymy mu m.in. podczas pracy w PGR-rze czy w trakcie transportu bydła rzeźnego. Dzięki relacji z pierwszej ręki lepiej można poznać mechanizmy, na których opierała się wówczas nasza gospodarka. Autor zwraca też uwagę w jednym z tekstów na wątpliwy standard wykończenia nowych mieszkań. Już w okresie pierwszych publikacji reportaży w prasie dało się zauważyć, że nie wszystko w kraju funkcjonowało tak wspaniale, jak próbowali przekonywać rządzący. Plusem jest też to, że każdy z reportaży został opatrzony komentarzem, który przybliża okoliczności ich powstania i krótko opisuje skutek, jaki wywołała ich publikacja.

Zbiór bardzo ciekawych reportaży z okresu głębokiego PRL-u. Autor na własnej skórze chce się przekonać, jak wygląda praca w różnych branżach. Zatrudnia się na warszawskiej budowie, potem towarzyszymy mu m.in. podczas pracy w PGR-rze czy w trakcie transportu bydła rzeźnego. Dzięki relacji z pierwszej ręki lepiej można poznać mechanizmy, na których opierała się wówczas nasza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Janusz Rolicki Lepsi od Pana Boga Reportaże z Polski Ludowej, jest zbiorem reportaży pisanych na przełomie lat 60tych i 70 tych, często powstałych dzięki uprawianemu przez autora dziennikarstwu wcieleniowemu. Jest więc Rolicki pomocnikiem na budowie, pracuje przy przyznawaniu odszkodowań, jeździ pociągiem podmiejskim albo pociągiem towarowym wiezie świnie do skupu trzody. Przy okazji osobiście zapoznaje się z tematem, słucha, obserwuje, a potem opisuje w reportażu.

Czasy Gomułki i Gierka, socjalizm w kraju kwitnie w najlepsze, nie wszystko jest jednak idealne i to właśnie pokazać chce Janusz Rolicki. Nie kipią one polityką, choć w takich a nie innych czasach powstawały. Dotyczą szeroko pojętych spraw społecznych. W dodatku po latach, w wielu wypadkach, wydają się ciągle aktualne. Teksty o obijaniu się w pracy, o niedoróbkach budowlanych, alkoholizmie, łapówkach, przeplatają się z reportażami o katastrofie samolotu czy bratobójstwie.

Kiedy czyta się je dziś, przypominają mieszankę humoru sytuacyjnego z Misia, wymieszanego z Alternatywami 4 czy też 07 Zgłoś się. Prawdziwe i szczere do bólu.

Janusz Rolicki Lepsi od Pana Boga Reportaże z Polski Ludowej, jest zbiorem reportaży pisanych na przełomie lat 60tych i 70 tych, często powstałych dzięki uprawianemu przez autora dziennikarstwu wcieleniowemu. Jest więc Rolicki pomocnikiem na budowie, pracuje przy przyznawaniu odszkodowań, jeździ pociągiem podmiejskim albo pociągiem towarowym wiezie świnie do skupu trzody....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co prawda żyje już całe pokolenie dorosłych ludzi, którzy nie pamiętają PRL-u, brakuje nam jednak jeszcze 10 lat do tego, żebyśmy zakończyli naszą 40-to letnią podróż przez pustynię, konieczną do tego, żeby przeszłość przestała nami rządzić a zaczęła nami rządzić przyszłość. Póki co jesteśmy więc jeszcze dziećmi peerelu. Warto więc przypomnieć sobie (to dla tych, którzy to oglądali na własne oczy) albo poznać (to dla tych, którzy tego nie widzieli) jak ren peerel wyglądał. I tu reportaże Rolickego sprawdzą się genialnie.

Nawet nie wiedziałem, że Rolicki był jednym z polskich prekursorów reportażu uczestniczącego i te jego teksty o pracy na budowie czy w pegeerze są genialne (z dzisiejszego punktu widzenia). To po prostu trzeba znać, żeby zrozumieć jak to w PRL-u było.

Są tu też dwa teksty innego rodzaju, wstrząsające, o czymś co już chyba zniknęło z Polski - mam nadzieję, że na dobre. To są reportaże z początku lat siedemdziesiątych o rozwydrzeniu i bezkarności grup młodocianych przestępców. Jeden o podróżach wieczornych kolejką radzymińską, przy którym wysiadają wszelkie teksty o tak zwanych "no-go zone", które ponoć istnieją gdzieś w szwedzkich miastach. Nie tak dawno mieliśmy takie strefy no-go tuż za granicami Warszawy. A drugi - wręcz przerażający, o grupie młodocianych gwałcicieli z Nowego Dworu Mazowieckiego. Którzy to gwałciciele, po kilku latach działalności (przynajmniej 20-30 ofiar, reszta bała się przeciwko nim zeznawać, albo była przekonana przez rodziny do siedzenia cicho) zostali w końcu także i mordercami. Gryps siedemnastolatka do matki, w którym prosi ją o kłamanie przed sądem oraz o zastraszenie kilku ofiar, żeby nie zeznawały to jeden z najmocniejszych tekstów, jakie w życiu czytałem. Autentyczność i brak sumienia dodaje mu potrójnej mocy.

To trzeba znać, żeby rozumieć skąd jesteśmy.

Co prawda żyje już całe pokolenie dorosłych ludzi, którzy nie pamiętają PRL-u, brakuje nam jednak jeszcze 10 lat do tego, żebyśmy zakończyli naszą 40-to letnią podróż przez pustynię, konieczną do tego, żeby przeszłość przestała nami rządzić a zaczęła nami rządzić przyszłość. Póki co jesteśmy więc jeszcze dziećmi peerelu. Warto więc przypomnieć sobie (to dla tych, którzy to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Doskonałe źródło informacji o zamierzchłych czasach PRL-u. Ciekawa, momentami niewiarygodna lektura, obawiam się jednak, że młodzież może nie uwierzyć, że to literatura faktu. Polecam ogromnie.

Doskonałe źródło informacji o zamierzchłych czasach PRL-u. Ciekawa, momentami niewiarygodna lektura, obawiam się jednak, że młodzież może nie uwierzyć, że to literatura faktu. Polecam ogromnie.

Pokaż mimo to