Daniel Magariel

Męska proza. Brutalnie szczera. Dosadna w przekazie. Pozbawiona poetyckich wzlotów, zawoalowanych opisów, złudzeń i niedomówień. Trudna do przełknięcia, kiedy żyje się w świecie wśród dobrych ludzi, których spotykają głównie pozytywne rzeczy. Psychicznie wykańczająca. Pozostawia po sobie trwały ślad w postaci bezgranicznego smutku. Agresywny, uzależniony głównie od narkotyków ojciec, w nieuczciwy, podstępny, wręcz podły sposób przejmuje opiekę nad nastoletnimi synami. Z ich matką łączy go chora, nienormalna relacja, która zaburza rozwój dzieci. Codzienne życie chłopców przypomina walkę o przetrwanie. Emocjonalny szantaż, przemoc werbalna i fizyczna, bunt, trudne wybory, głód, konflikt lojalności, brak wzorców do naśladowania. Jak można przekształcić się z dziecka w dorosłą osobę, egzystując w takich warunkach? Jak można nie zatracić niewinności, będąc nieustannie narażonym na pokusy? Siła braterskiej miłości. Beznadziejne, nieodpowiedzialne, okrutne, mające moc niszczenia rodzicielstwo. Odgrzewane małżeństwo, związek,w którym każdy jest ofiarą umysłu, serca, marzeń i obietnic. Niektórzy nie powinni dalej przekazywać swoich genów. Takim jednostkom kategorycznie należałoby wybić z głowy plany, dotyczące założenia rodziny. Mocny debiut. Długo nie mogłam się po tej historii pozbierać.