Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nietypowa zbieżność imion i nazwisk (różnica po jednej literce w imieniu i nazwisku) sprawia, że przez pomyłkę dyżurnego Shy dostaje sprawdzian nie swój - a nowej koleżanki.

Ten incydent sprawia, że chłopak zaczyna przyglądać się rudowłosej Sky, która około miesiąca wcześniej dołączyła do jego klasy. Kiedy zgłaszają się do nauczyciela matematyki z prośbą o sprawdzenie, czy oceny są wstawione prawidłowo chłopaka dopada "sycylijski piorun" niczym w Ojcu Chrzestnym. Z miejsca zakochuje się w głosie, zapachu i wyglądzie nieznanej mu dziewczyny, a następnie postanawia ją w sobie rozkochać.

Jest to o tyle problematyczne, że dziewczyna za wszelką cenę chce uniknąć rozgłosu i trzyma się w cieniu. Jest też uprzedzona do "takich jak Shy" - popularnych sportowców, którzy są wizytówką szkoły, nigdy nie czekają w kolejkach i są królami korytarzy.

Parę łączą korepetycje z matematyki i dzięki tej znajomości zaczynają inaczej postrzegać nie tylko świat wokół, ale też siebie samych.

Pomysł na książkę jest całkiem fajny, historia przyjemna. Mamy tu dwie narratywy - do mnie bardziej przemawiała ta Sky (w formie wpisów z pamiętnika). Jeśli chodzi o części opowiadane przez chłopaka - w moim odczuciu, są maksymalnie przegadane. Wtrącenia na temat rodziny, historie przedmiotów, wspominki - przeplatane w trakcie dialogu jako stronnicowe didaskalia są uciążliwe i zatrzymują akcję. Przy pierwszych 100-150 stronach miałam wrażenie, że gadam z kimś kto na siłę chce mi udowodnić jaki jest fajny i mówiąc o tym co planuje zjeść na obiad streszcza historię życia.

Nietypowa zbieżność imion i nazwisk (różnica po jednej literce w imieniu i nazwisku) sprawia, że przez pomyłkę dyżurnego Shy dostaje sprawdzian nie swój - a nowej koleżanki.

Ten incydent sprawia, że chłopak zaczyna przyglądać się rudowłosej Sky, która około miesiąca wcześniej dołączyła do...

Rozwiń Zwiń

Dawno nie czytałam biografii.
A tak dobrej biografii nie czytałam bardzo dawno!

Jurek Górski to ewenement na skalę światową.
Po 14 latach brania narkotyków, po wielu odsiadkach w więzieniu i po totalnym wyniszczeniu organizmu zdecydował się na leczenie w Monarze i w ten sposób odmienił swoje życie.
W wieku prawie 30 lat zaczął biegać i dzięki swojej determinacji stał się maratończykiem oraz zwyciężył w Double Ironmanie w USA (prawie 8km pływania, 360 km jazdy rowerem i 84 km biegania).

Łukasz Grass bez ogródek opisuje bujne życie Jerzego Górskiego.
Książka pokazuje najczarniejsze lata w sposób obrazowy i realistyczny.
To jak bohater się stacza, jak niewiele może zrobić współuzależniona matka, jak ogromnym problemem była w Polsce narkomania - wywołuje w czytelniku ogromne wrażenie.

Fakt, że jeszcze kilkadziesiąt lat temu polscy rolnicy hodowali pola maku, który był kradziony przez uzależnionych ludzi i wykorzystywany do gotowania chałupniczo heroiny - jest dla mnie teraz niewyobrażalny.

Idea Monar-ów i trudy wychodzenia z uzależnienia w czasach PRL nie mieszczą mi się wprost w głowie. Książka jest napisana ciągiem, nie zawiera prawie wcale dialogów, a mimo to czyta się ją z zapartym tchem. Ja musiałam dzielić ją na części, bo przytłaczały mnie emocje.

Film, który oglądałam wiele lat temu jest bardzo dobry. Książka jest fantastyczna.

Dawno nie czytałam biografii.
A tak dobrej biografii nie czytałam bardzo dawno!

Jurek Górski to ewenement na skalę światową.
Po 14 latach brania narkotyków, po wielu odsiadkach w więzieniu i po totalnym wyniszczeniu organizmu zdecydował się na leczenie w Monarze i w ten sposób odmienił sw...

Rozwiń Zwiń

Jeśli chodzi o historię - jest dość ciekawa.
Bree, po tragicznej śmierci ojca musi zmienić otoczenie. Trafia do małej ale urokliwej miejscowości, w której próbuje dojść do siebie. Tam poznaje Archera - młodego mężczyznę, który trzyma się na uboczu. Chłopak został w dzieciństwie postrzelony w szyję, w związku z czym nie może mówić. Mieszka samotnie na obrzeżach miasteczka.

Czytając kolejne strony dostajemy standardowy pakiet budowania się relacji miłosnej. Trochę zwrotów akcji, trochę emocjonalnego uzależnienia, trochę cielesności - dla mnie nie było tu niestety nic nowego.

Archer był najmocniejszym punktem książki. Odtrącony przez otoczenie, naiwnie uroczy, oddany. Przechodzący przemianę wewnętrzną.

To, czego mi zabrakło to głębia i powierzchowność. Para przez długi czas nie pomyślała o tym, że co prawda Archer nie może rozmawiać przez telefon, ale może wysyłać SMS-y. Dopiero ktoś z ich otoczenia o to zadbał. Dziewczyna (mając głuchoniemego ojca) nie potrafiła wyobrazić sobie Archera w pracy. Tu mi to nie siadło.

Nie lubię też przesłodzonych do granic możliwości zakończeń.
Końcowy plot twist przewidziałam już na początku (a nie jestem mistrzem przewidywania).

Oddać trzeba jednak, że kilka scen było całkiem uroczych i z przesłaniem, a język też był nienajgorszy.

Jeśli chodzi o historię - jest dość ciekawa.
Bree, po tragicznej śmierci ojca musi zmienić otoczenie. Trafia do małej ale urokliwej miejscowości, w której próbuje dojść do siebie. Tam poznaje Archera - młodego mężczyznę, który trzyma się na uboczu. Chłopak został w dzieciństwie postrzelo...

Rozwiń Zwiń

"Najlepsza Przyjaciółka" to historia Beaty i Agnieszki. W dniu pogrzebu tej drugiej Beata zostaje bardzo nieładnie potraktowana przez rodzinę zmarłej. Kobieta otrzymuje od nich listy napisane przez Agnieszkę, która otwiera się przed swoją przyjaciółką.

Beata dzięki tej korespondencji zaczyna wspominać swoje dzieciństwo i młodzieńcze lata. Historię swoją i Agnieszki - dwóch dziewczynek, które z czasem stały się sobie bliskie jak siostry.
Niestety - okazuje się, że przyjaciółka Beaty miała przed nią tajemnice (i to takie, które wpłynęły na całe ich późniejsze życie).

Książka niesamowicie mnie porwała i czytało mi się ją niezwykle szybko. Czasy, w których dziewczyny żyły (20-lecie międzywojenne, wojna, później czasy komuny) to historycznie jedne z moich ulubionych książkowych akcji. To jak wtedy wyglądało życie i jak wiele wysiłku kosztowało przetrwanie zawsze wzbudza we mnie podziw. Tło było w mojej ocenie ważną częścią tej opowieści i dodawało jej kolorytu.

Bohaterowie byli z krwi i kości. Zawiłość ludzkiej psychiki, tajemnice, to jak trzeba było zmierzyć się z trudnościami i ograniczeniami bardzo do mnie trafiło. Matka głównej bohaterki - kobieta na pokaz pobożna, a wewnętrznie zgorzkniała i niewyrozumiała była napisana wyjątkowo realnie.

Całość oceniam bardzo dobrze i na pewno będę kontynuowała moją przygodę z twórczością Pani Joanny.

"Najlepsza Przyjaciółka" to historia Beaty i Agnieszki. W dniu pogrzebu tej drugiej Beata zostaje bardzo nieładnie potraktowana przez rodzinę zmarłej. Kobieta otrzymuje od nich listy napisane przez Agnieszkę, która otwiera się przed swoją przyjaciółką.

Beata dzięki tej korespondencji zacz...

Rozwiń Zwiń

Książkę wypatrzyłam na jednej z wyprzedaży i jako, że chwilę po przeczytaniu Iron Flame miałam fazę na smoki - od razu po nią sięgnęłam.

Zarówno okładka jak i sposób napisania sugerują, że książka kierowana jest do młodszych czytelników. W mojej ocenie - idealnie sprawdzi się dla miłośników fantastyki w wieku 12+.

Mamy tutaj całkiem ciekawie i zręcznie wymyślony świat.
Główna bohaterka to 13- letnia Paisley, która jako jedna z nielicznych nie otrzymała jeszcze swojego przeznaczenia od magicznej machiny, która na nadgarstku wskazuje najważniejsze losy każdego mieszkańca.
Dziewczyna dostaje wezwanie do wypisania swoich losów, jednak okazują się one dramatyczne. Przepowiednia głosi, że nie dożyje kolejnych urodzin.

Na domiar złego jej matka zostaje uprowadzona w fingującym jej śmierć zamachu, a brat ma "smocze znamiona", które ukrywają pod postacią niepełnosprawności (za ich odkrycie grozi bowiem śmierć).

Dziewczyna i jej brat wspólnie z młodym pomocnikiem matki naukowczyni, próbują odbić kobietę i stawić czoła szajce złoczyńców. Dynamika akcji jest całkiem niezła, mamy fajne zwroty akcji, jednak...

...minusów jest niestety sporo. 13-letnia główna bohaterka jest przedstawiona jako dojrzała młoda kobieta, a jej 3-lata młodszy brat jako naiwne i bezbronne dziecko. Opisy scen są dość brutalne i czasami język zdecydowanie nie jest dostosowany do grupy docelowej książki. W tak małej treści wrzucono tak wiele zależności, zawiłości i wymyślonych elementów, że ciężko było się połapać, zaś czarne charaktery były drętwe i w ogóle nieprzerażające. Zakończenie pozostawia wiele do życzenia i jest co prawda otwartą furtką na kolejne części, ale brakuje tu morału lub czegokolwiek co domknie kompozycję.

Ciekawa odskocznia od moich dotychczasowych lektur (dziecięcej literatury nie czytam prawie wcale), ale po kolejną część nie sięgnę.

Książkę wypatrzyłam na jednej z wyprzedaży i jako, że chwilę po przeczytaniu Iron Flame miałam fazę na smoki - od razu po nią sięgnęłam.

Zarówno okładka jak i sposób napisania sugerują, że książka kierowana jest do młodszych czytelników. W mojej ocenie - idealnie sprawdzi się dla miłośnik...

Rozwiń Zwiń

Ja chcę jeszcze raz!
Słynny cytat Osła ze Shreka pasuje tu jak ulał!
To była fantastyczna przygoda i przeogromnie cieszę się, że miałam okazję jeszcze raz wejść do tego świata.

Oficjalnie - seria R. Yarros stoi na moim prywatnym podium TOP3 zaraz obok Harrego Pottera i Igrzysk Śmierci.

Działo się dużo! Czytanie zajęło mi sporo, ale ani przez chwilę nie miałam dość.
Historia jest zawiła i nie każdemu może to odpowiadać. Wątki się przeplatają, niektóre są opisane rozwlekle inne lakonicznie- mi to tempo odpowiadało.
Bohaterowie są świetni. Przy takiej liczbie osób bałam się, że nie będę ich odróżniać, a robiłam to bez problemu.

Smoki to moja ulubiona część tej książki. W drugiej części jest ich więcej - w pierwszej często mi ich brakowało. Tairn jest fantastyczny i to chyba mój TOP ulubiony bohater literacki. Andarna w tej części mega zaskoczyła.

Tych zaskoczeń jest sporo (niektóre rzeczy do przewidzenia, inne - szok totalny!). Wypieki na twarzy i niecierpliwość towarzyszyły mi co róż.
Nie mogę doczekać się kolejnych części.

Jeśli chodzi o minusy: pierwsza część mogłaby mniej skupiać się na historii Państwa, a bardziej na akcji. Znalazłam też sporo literówek w wydaniu. Jeśli o mnie chodzi - nie nabieram się na "będziemy - nie będziemy razem" w wykonaniu Violet i Xadena i ich rozejścia i powroty były najmniej ciekawe (choć oboje są świetni).

Ja chcę jeszcze raz!
Słynny cytat Osła ze Shreka pasuje tu jak ulał!
To była fantastyczna przygoda i przeogromnie cieszę się, że miałam okazję jeszcze raz wejść do tego świata.

Oficjalnie - seria R. Yarros stoi na moim prywatnym podium TOP3 zaraz obok Harrego Pottera i Igrzysk Śmierci.
...

Rozwiń Zwiń

Belladonnę postanowiłam przeczytać ze względu na wiele pozytywnych opinii i szał na tę historię. Zaczęłam czytać ją w trakcie podróży i liczyłam, że historia mnie pochłonie bez reszty.

Niestety, przez pierwszą połowę jakoś nie mogłam wczuć się w ten klimat.
Sama historia ma moim zdaniem niezwykły potencjał, jednak nie licząc Śmierci nie byłam w stanie polubić żadnego z bohaterów.
Nie przeszkadzali mi, jednak zwyczajnie nie czułam więzi, nie miałam wrażenia, że ich poznałam.

Główna bohaterka była dość specyficzna. Wydawało mi się, że przez większość czasu ma manię na punkcie utraty dziewictwa i obecność jakiegokolwiek mężczyzny w odległości do 5 metrów wzbudza w niej fale pożądania.
Dziewczyna chce wejść do śmietanki towarzyskiej i zadebiutować. To wskazywałoby na czasy arystokracji. Ale język używany przez bohaterów, sposób spędzania dni i relacje międzyludzkie są zdecydowanie bardziej uwspółcześnione.

Śmierć - super! Nie da się ukryć, że to najmocniejszy element tej historii. Postać faktycznie złożona, dojrzała. Zaczęłam się zastanawiać nawet nad tym, dlaczego tak, a nie inaczej postrzegamy śmierć w prawdziwym życiu. Zdecydowanie zachęca do refleksji i przemyśleń.

Na koniec autorka zaserwowała dwa plot twisty. Jeden związany z demaskacją mordercy, drugi - związany z pomocnikiem Belladonny. Pierwszy - naciągany, drugi - wow! Niby człowiek podejrzewał, ale i tak super!

Belladonnę postanowiłam przeczytać ze względu na wiele pozytywnych opinii i szał na tę historię. Zaczęłam czytać ją w trakcie podróży i liczyłam, że historia mnie pochłonie bez reszty.

Niestety, przez pierwszą połowę jakoś nie mogłam wczuć się w ten klimat.
Sama historia ma moim zdaniem n...

Rozwiń Zwiń

Zastanawialiście się kiedyś jak to by było nie odczuwać żadnych emocji? Nie bać się, ani nie cieszyć. Nie móc się czymś zasmucić, ale i nie zachwycać się tym co piękne?

Główny bohater dzisiejszej historii cierpi na aleksytymię - brak odczuwania emocji. Od małego więc wspólnie z Mamą uczy się tego jak reagować w konkretnych sytuacjach. Kiedy się uśmiechać, kiedy marszczyć brwi, przepraszać i dziękować.
To niesamowite jak w codziennym życiu bazujemy właśnie na emocjach. Jak nasze zachowania, intonacja i gesty wpływają na odbiór przez inne osoby.

Książkę czyta się niezwykle szybko (nie tylko ze względu na krótkie rozdziały i sporo pustej przestrzeni). Z książki wprost bije narracja osoby, która skupia się na faktach - nie na emocjach. Zdania są krótkie, konkretne, dynamiczne.

Kolejne przykre wydarzenia w życiu Yunjae i to jak młody chłopak sobie z nimi radzi sprawiają, że trudno oderwać się od lektury. Ja przeczytałam ją w jeden wieczór.

Są jakieś minusy? Mi brakowało głębi nawiązywania się relacji międzyludzkich. Dość długie przeskoki w akcji sprawiły, że czasem się gubiłam lub nie rozumiałam istotności bohaterów, przez to, że stosunkowo rzadko się pojawiali.
Zazwyczaj mam poczucie, że coś można skrócić - tutaj mam swego rodzaju niedosyt.

Zastanawialiście się kiedyś jak to by było nie odczuwać żadnych emocji? Nie bać się, ani nie cieszyć. Nie móc się czymś zasmucić, ale i nie zachwycać się tym co piękne?

Główny bohater dzisiejszej historii cierpi na aleksytymię - brak odczuwania emocji. Od małego więc wspólnie z Mamą uczy ...

Rozwiń Zwiń