Książka jest przeciętnym produkcyjniakiem z gatunku fantastyki bliskiego zasięgu, powstałym w Związku Radzieckim. Jednak lubię czytać te stalinowskie ramotki. W tej książce radziecka dydaktyka nie jest aż taka rażąca. Raz wspomina się, że jeden z głównych bohaterów jest członkiem partii wiec oczekuje się od niego określonej postawy. W innym mamy ostracyzm indywidualizmu i pochwałę kolektywizmu w pracy naukowej.

Mamy również delikatny wątek obyczajowy, bo czymże była by dobra opowieść bez tej odrobinki podziwu kobiety do mężczyzny i niełatwej miłości? :)

Całość przypomina przygotówkę powstałą gdyby Juliusz Verne urodził się w ZSRR i był entuzjastycznym zwolennikiem Miczurina i Łysenki.

Jednak jak na produkcyjniak przystało głównym bohaterem książki jest... kok-sagiz, roślina podobna do mniszka lekarskiego z której można uzyskać kauczuk. Akcja zatem kręci się wokół uprawy tej rośliny i uszlachetnieniu jej do uprawy przemysłowej - z jak największą zawartością kauczuku. Nudne? :) No d**y nie urywa ALE...

2009 rok - prasa donosi, że Niemcy odnoszą sukcesy w uprawie genetycznie zmodyfikowanej odmiany kok-sagiz zawierającej 300 do 400 procent więcej kauczuku. Wspomnijmy, że w książce z 1949 roku cieszą się, że uzyskali 12% kauczuku z rośliny. W 2009 roku rzeczywistość przegoniła fantastykę 3 do 4 razy.

2015 rok - Przegląd Oponiarski rozpisuje się nad doskonałymi możliwościami produkcji ekologicznych opon z kauczuku pozyskiwanego z kok-sagizu.

2018 rok - Oponiarska firma Continental otrzymuje nagrodę za opony TARAXA GUM z kauczuku kok-sagiza.

I to jest właśnie najlepsze w starych książkach fantastyczno-naukowych, że w wielu wypadkach wieszczyły przyszłość, która dzisiaj jest naszą rzeczywistością.

Książka wyłącznie dla archeologów fantastyki naukowej.

Książka jest przeciętnym produkcyjniakiem z gatunku fantastyki bliskiego zasięgu, powstałym w Związku Radzieckim. Jednak lubię czytać te stalinowskie ramotki. W tej książce radziecka dydaktyka nie jest aż taka rażąca. Raz wspomina się, że jeden z głównych bohaterów jest członkiem partii wiec oczekuje się od niego określonej postawy. W innym mamy ostracyzm indywidualizmu i...